Καριολάκια Βρυξελλών

του ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΖΑΡΟΥ
Το δούλεμα συνεχίζεται με την δήθεν διαπραγμάτευση και η μπάλα (κατά τον πρωθυπουργό) αλλάζει γήπεδο ανάλογα με το πόσο καιρό θέλουν ή έχουν συμφωνήσει για την τελική λύση...

Ο διαπραγματευτής Τσίπρας πριν πέντε ώρες την είχε περάσει στο γήπεδο των δανειστών και μέσα σε λίγες ώρες την πέταξαν ξανά στους παιχταράδες αριστερούς, περιμένοντας νέα πάσα.

Τα ανάλγητα καριολάκια εντόπια και ξένα παίζουν πινγκ πονγκ την
αγωνία ανθρώπων που ξεπέρασαν τα όριά τους εξαντλώντας την... τελευταία ρανίδα υπομονής και ευγένειας για μην παίξουν οι ίδιοι μπάλα με τα κεφάλια τους.

Φυσικά όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους δεν συμπεριλαμβάνονται τα τομάρια πολυτελείας οπαδοί και ψηφοκουβαλητές όλων αυτών των καθηκακίων, που καλοπληρωμένοι άεργοι, άνοοι και κοινωνικά σαπρόφυτα μια ζωή, πίστεψαν πως μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα.

Αναφερόμαστε στους άλλους για τους οποίους η πίκρα έγινε 24ωρη συντροφιά, στα καρκινοπαθή παιδιά που σε λίγες ημέρες δεν θα μπορούν να κάνουν ακτινοθεραπεία, στα γερόντια που καρτερικά περιμένουν το κόψιμο του ΕΚΑΣ, στους άντρες και γυναίκες που ντρέπονται να αντικρίσουν τα παιδιά τους, λες και έφταιξαν για όλα αυτά που μηχανεύονται ακόμη και σήμερα τα καριολάκια Βρυξελλών και εκτελούν με μανία εντόπιοι Εφιάλτες.

Μη σκας, σκλάβε, δεν είναι τίποτε το να πληρώσεις 6 λεπτά παραπάνω το μακαρόνι, είναι πατριωτικό, είναι αυτό που θα σε λυτρώσει και θα σε σώσει τελικά. Μην προπαγανδίζεις και κάνεις φασαρία, όλα καλά πατριωτικά και αριστερά.

Αυτοί που τα λένε αυτά, βέβαια, δεν γνωρίζουν πως εδώ και πολύ καιρό πάρα πολλοί άνθρωποι κάνουν χιλιόμετρα ποδαράτα κάθε μέρα να βρουν μακαρόνι με 0,45 λεπτά και κάτω το μισό κιλό. Ένα πακέτο μακαρόνια για τέσσερις-πέντε ημέρες. Χωρίζουν τα μακαρόνια μετρώντας τα ,ένα-ένα, λες και μετά το τέλος της 5ης ημέρας τα ζυμαρικά θα εξαφανιστούν από τον πλανήτη.

Φυσικά στα αυτιά των χοντρόπετσων, που λίγδωσε το μυαλό τους από δουλικότητα και αναλγησία, αυτό θα ακουστεί σαν προπαγάνδα. Είναι όμως η πραγματικότητα που βιώνουν ψυχές που δεν θέλουν επ' ουδενί να σκύψουν στα εντόπια και ξένα καριολάκια.

Σκοτώνουν καθημερινά και τους τελευταίους πνεύμονες ανάσας αυτής της χώρας, τα ακριβά εργαλεία που μπορούν να χτίσουν ξανά τα συντρίμμια που δημιούργησαν τα σαπρόφυτα. Δολοφονούν τον εργάτη, τον επιστήμονα, τον οικοδόμο, τον μηχανουργό, τον βιοτέχνη κ.λπ για να επέλθει η πλήρης εξάρτηση από το ανάλγητο κράτος που διαχειρίζονται με τα καριολάκια Βρυξελλών. Όλοι όσοι είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν πρέπει να ακρωτηριαστούν γιατί ξέρουν πως αυτός τελικά ένας είναι ο εχθρός: Η εργασία.

Η εργασία, βάση της οποίας θα μπορούσε να έχει αποτελέσματα επιστημονικής, αγροτικής, βιοτεχνικής, εργατικής παραγωγής για να διατεθεί στο κόλπο (που ακόμη λέγεται καπιταλισμός) για να κερδίσεις ή να χάσεις. Δεν είναι τυχαίο πως η σύνταξη μηχανουργού με 40 χρόνια ένσημα έφτασε στα 470 ευρώ, ενώ η σύνταξη του κηφήνα που την πήρε στα 45 του υπερβαίνει τα 2500 ευρώ ακόμη και σήμερα γιατί παίζει το παιχνίδι τους.

Ο συνταξιούχος μηχανουργός είναι έτοιμος ακόμη και τώρα να δουλέψει. Ποιος από τους καλοταϊσμένους κηφήνες μπορεί να το κάνει αυτό και τι εργασία να κάνει;

Τρομάζουν στην ιδέα πως μπορούν να εργαστούν οι άνθρωποι και να μην εξαρτώνται από τα ψίχουλα που θα μοιράζουν σε λίγο. 

Τρομάζουν στην ιδέα της δημιουργίας και του ονείρου διότι είναι άγνωστα πράγματα για την μίζερη και δουλική ζωή τους. Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως ένας άνθρωπος της εργασίας θα καθόταν τόσο καιρό να τον ευτελίζουν αυτά τα καριολάκια και να τον σέρνουν στα παζάρια του κόσμου ως σκλάβο για πώληση; Φυσικά και όχι, το πολύ πολύ να τους έφερνε κανένα σφυρί στο κεφάλι γνωρίζοντας πως θα χρειαστεί καινούριο γιατί τα κεφάλια των κηφήνων δεν σπάνε.

Βέβαια, εύκολα θα μπορούσε κάποιος να μπερδέψει την ρήση των προκατόχων των καριολακίων ναζιστών, η οποία ήταν αναρτημένη στο Άουσβιτς πως η εργασία απελευθερώνει, όμως αυτή ακριβώς είναι και η ειδοποιός διαφορά. Η εργασία στο μυαλό του ναζιστικού ευρωπαϊκού καριολακίου είναι θάνατος, ενώ στο μυαλό του φυσιολογικού ανθρώπου προκοπή.

Ακόμη και όταν όριζαν άλλοι την αξία της εργασίας του ανθρώπου και όχι ένα δίκαιο σύστημα, αυτή καθ' εαυτή η εργασία ήταν ένα εργαλείο που έκανε το άτομο να κουμαντάρει τη ζωή του, να σκέφτεται και να ελπίζει.

Αυτά συνέβαιναν στον καπιταλισμό και ο καθείς είχε την πορεία του. Τώρα δεν πρέπει να σκέφτεσαι να ελπίζεις να κουμαντάρεις, θα εξαρτάσαι απόλυτα από αυτούς.

Η ευκολία, με την οποία αποδέχεται μεγάλη μερίδα του λαού όλα αυτά τα κόλπα, δείχνει και την διάθεση που έχει να απεμπλακεί από τα βάσανα που λέγονται καριολάκια Βρυξελλών, εντόπια και ξένα. Ξεχνάνε πως αν δεν κουμαντάρεις την ζωή σου δεν κουμαντάρεις και χώρα. Είσαι απλά δουλικό και πετάς την μπάλα δεξιά κι αριστερά ως παλαιός εξωφυλαρούχας.

Εις θάνατον, λοιπόν. Όποιος είναι διατεθειμένος να εργαστεί, είναι εχθρός της Ευρώπης. Τα άλλα που ακούτε περί αναπτύξεων και επενδύσεων και θέσεων εργασίας είναι απλά κουραφέξαλα, διότι την εργασία τα καριολάκια Βρυξελλών την τρέμουν.

Η πραγματική εργασία στην Ελλάδα θα είναι το νέο αντάρτικο στην παρανομία.-

Στον Τοίχο