Αν σήμερα ένας Ευρωπαίος πολίτης αντιμετωπίσει κατάματα το Χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι διευρυμένος με τα κράτη-μέλη και τον αντιπαραθέσει με τους χάρτες που έγιναν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις –θέατρα πολέμου, κατά τη διάρκεια των (Πρώτου και Δευτέρου) Ευρωπαϊκών και κατ’ επέκταση Παγκοσμίων Πολέμων, θα καταγράψει τη δραματική αλλαγή λόγω των μετεξελίξεων που έχουν λάβει χώρα από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά...
 |
| Η Ευρωζώνη έχει ήδη καταπιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση |
του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ
Θα πρέπει δε ο σημερινός Ευρωπαίος πολίτης να αναλογιστεί «τί» κληροδότησαν οι δύο αυτοί Ευρωπαϊκοί και κατ’ επέκταση Παγκόσμιοι Πόλεμοι στις επερχόμενες γενεές.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος «κατέγραψε» 8.720.000 νεκρούς που ουδεμία σημασία έχει αν ανήκουν στην πλευρά των νικητών ή των ηττημένων. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη σειρά του...
«κατέγραψε» 36.000.000 νεκρούς, που ουδεμία σημασία έχει εάν ανήκουν στην πλευρά των νικητών ή των ηττημένων. Ως προς τις υλικές καταστροφές, ούτε λόγος να γίνεται μπρος στα ανθρώπινα θύματα!...
Είναι δε δραματικός ο λόγος του τότε Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών και πρώην Πρωθυπουργού RobertSchuman (1), ότι: «Η Ευρώπη δεν έγινε. Είχαμε πόλεμο».
Έπρεπε –δυστυχώς- να τελειώσει και αυτός ο πόλεμος με τα εκατομμύρια θύματα για να τεθεί επί τάπητος η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης που την προανήγγειλε ο Winston Churchill στην ιστορική ομιλία του στη Ζυρίχη στις 19/9/1946, τονίζοντας ότι πρέπει: «να επαναδημιουργήσουμε την ευρωπαϊκή οικογένεια»…
Η ομιλία αυτή, που εμπίπτει στο πνεύμα των προσδοκιών του Aristide Briand και του Coudenhove -Kalergi ήταν η αιτία «φεντεραλιστικού Κινήματος» με συνέπεια να συγκληθεί Συνέδριο στη Χάγη το Μάιο του 1948, υπό την τιμητική προεδρία του Churchill. Στο Συνέδριο αυτό συμμετείχαν σημαντικοί πολιτικοί όπως οι: Paul Reynaud, Paul Ramadier, André Philip, Pierre-Henry Teitgen, Maurice Faureκαι ο François Mitterand –ίσως(!) ο τελευταίος των Μεγάλων; Τα πρώτα βήματα πλέον για τη νέα Ευρώπη είναι γεγονός. Ειδικότερα:
1) Η σύγχρονη ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης έχει ως αφετηρία της την 9η Μαΐου 1950, οπότε οRobert Shuman πρότεινε τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την κοινή διαχείριση δύο σημαντικών τομέων της οικονομίας: του άνθρακα και του χάλυβα. Απώτερος στόχος ήταν η διασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας στη μεταπολεμική Ευρώπη, μέσω της δημιουργίας σταθερών σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και ιδίως μεταξύ των μέχρι τότε εχθρών: της Γαλλίας και της Γερμανίας.
2) Από το θεσμικό όμως μόρφωμα της πρώτης Ευρωπαϊκής Κοινότητας (του Άνθρακα και Χάλυβα) με συντάκτη του Σχεδίου τον Jean Monnet, μέχρι σήμερα στην εποχή της Συνθήκης της Λισαβόνας κύλησε μακρά περίοδος. Η Ευρώπη μετασχηματίσθηκε σε Ένωση με εισαγωγή στοιχείων Ομοσπονδιακού Κράτους και με ενιαίο νόμισμα για όσα κράτη-μέλη μετέχουν στο ευρωσύστημα. Ωστόσο το κοινοτικό κεκτημένο (acquis communautaire) μετασχηματίσθηκε σε κράτη-μέλη με δανειστές και δανειζόμενους!...
3) Οι πρόσφατες εξελίξεις στο πλαίσιο των σκληρών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και στους Θεσμούς (όπως αυτοί προσδιορίζονται από τις πρωτογενείς Συνθήκες και όχι από τις δανειακές συμβάσεις), αποδεικνύουν κατά τρόπο αδιστάκτως βέβαιον ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ως εποικοδόμημα που υπηρετεί πολιτικές αρχές και κοινωνικές αξίες έχει υποχωρήσει και έχει αντικατασταθεί από το ευρωσύστημα.
Ο όποιος σοβαρός παρατηρητής των γεγονότων που αφορούν συνολικώς την Ευρωπαϊκή Ένωση αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο ευρωζώνη. Και τούτο γιατί τα πάντα λειτουργούν πέριξ του νομίσματος και για το νόμισμα. Αυτό, άλλωστε, το ανέδειξε με αυθεντικό τρόπο η Καγκελάριος Angela Merkel σε πρόσφατο μονόλογό της, όπου διατύπωσε τη θεωρία πως: «η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος».
Και όμως η ανθρωπιστική κρίση αφορά ιδιαίτερη απαξία για τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόσον τα κράτη-μέλη δεσμεύονται: α) από «το Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» και β)από «την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών».
Υπ’ όψιν δε ότι ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ως βάση του έχει την αρχή που επιβάλει «το απολύτως σεβαστό και απαραβίαστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Σε κάθε περίπτωση δε, μονόδρομος είναι για τον νομικό και πολιτικό πολιτισμό στη Ευρωπαϊκής Ένωσης «η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» (2).
4) Πέραν όμως των προαναφερομένων, είναι δεδομένο ότι η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος (3) έλαβε χώρα παρά την ανισόμερη ανάπτυξη του καπιταλισμού στα επιμέρους κράτη-μέλη. Αντί δε να συγκλίνουν οι οικονομίες σε μια κατεύθυνση ισορροπίας μεταξύ τους, η μη αντιμετώπιση των ανθρωπιστικών κρίσεων επιδεινώνει την ανισότητα, με συνέπεια το ευρώ να αποτελεί «ταξικό» μέσο επιβολής κυριαρχίας των ισχυρώς οικονομικών ελίτ σε βάρος των ευάλωτων λαϊκών μαζών, των εργαζόμενων λαών της Ευρώπης.
Έτσι, εάν στη σημερινή ελίτ που επικυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναδειχθεί ως «χρυσός κανόνας» ο προτεσταντικός φονταμενταλισμός της τιμωρητικής συμπεριφοράς ενάντια στους λαούς που διεκδικούν κοινωνικά δικαιώματα, όπως αυτά ιδρύονται από το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο, τότε είναι προδήλως βέβαιον ότι θα οδηγηθούμε σε ιστορική κρίση.
5) Ο ιστορικά «επιφανής» μεγαλοτραπεζίτης Μ.Α. Rothschild, ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, διατύπωσε το αμίμητο δόγμα της υπό ανάπτυξη (τότε) αστικής τάξης και του καπιταλισμού: «Άφησέ με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιός ψηφίζει τους νόμους του»!
Η απροκάλυπτη αυτή θέση αποδίδει αυθεντικά την κυριαρχία του χρήματος ως νομίσματος το οποίο η εκάστοτε άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Σημασία δηλαδή έχει ποιός κυριαρχεί στην νομισματική πολιτική, ποιός ασκεί τη νομισματική πολιτική.
Τη διαδικασία αυτή της παροχής ρευστότητας, της προσφοράς δηλαδή χρήματος χρησιμοποιεί η σύγχρονη ευρωπαϊκή ελίτ στο πλαίσιο του ευρωσυστήματος για να καθορίζει κρίσιμες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές. Μόνο που ήδη, η ελιτ αυτή έχει εγκαθιδρύσει μια ασύμμετρη αντίληψη επικυριαρχίας, την οποία επιδεινώνει η διαδικασία των χρηματοοικονομικών προϊόντων-παραγώγων, καθώς και η προτεσταντική λογική των δανειστών.
Έτσι ο χάρτης της Ευρώπης σήμερα θυμίζει ένα «πολεμικό οικονομικό περιβάλλον» μεταξύ δανειστών και οφειλετών με την από καθέδρας εξουσία αυτών που παρεμβαίνουν στις αγορές χρήματος και αυτών που παρέχουν τη ρευστότητα. Αυτή όμως η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη των κοινωνικών δικαιωμάτων και του σεβασμού στα θεμελιώδη δικαιώματα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της Δημοκρατικής Αρχής, μιας και απ’ ό,τι προκύπτει επικρατεί «το δόγμα Rothschild».
Η Ευρώπη όμως αυτή δεν είναι η Ευρώπη των οραματιστών της δεκαετίας του ’50, της δεκαετίας του ’60 ακόμη και της δεκαετίας του ’80 του μόλις παρελθόντος αιώνα. «Η Ευρώπη δεν έγινε»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες