«Καράβι που αργεί…» ή αλλιώς: Ο Αλέξης που γύρισε από τα Βρυξελάκια

Γράφει ο Λευτέρης Τηλιγάδας

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους… Κόκκινους βαρβάρους, έτοιμους να πετάξουν τη χώρα στα βράχια, εκεί που για μήνες τώρα ήταν πεταμένος και μοναχός ο μικρός κόκκινος Δον Κιχώτης και οι Σάντσο (με ένα τσ) Πάντσα (επίσης με ένα τσ) της ιστορίας μας. 

Μια θαρραλέα και γεμάτη αξιοπρέπεια παρέα συντρόφων μαχητών, που μας έπεισε, ότι είμαστε κάθε φτερωτή αυτού του ανεμόμυλου που λέγεται «η ελπίδα έρχεται» και όχι του άλλου ανεμόμυλου, που χρόνια τώρα γυρίζει τις μυλόπετρες μιας οικονομίας αιμοβόρικης πάνω και κάτω από τα πλευρά μας, κυρίως μιας ουτοπίας ζόρικης μέσα στα μυαλά μας.

Οι μυλωνάδες του κόσμου αυτού, οι οποίοι αιώνες τώρα το μόνο που σκέπτονται είναι το αλεύρι*, τρομάξανε από το μανιφέστο της επανάστασης των σαράντα και επτά σελίδων που σκίστηκε και στύλωσαν τα ποδάρια πάνω στους δείκτες φερεγγυότητας υπεραμυνόμενοι στο «κούρεμα» της τοκογλυφίας τους. Έκατσαν το λοιπόν κι έκαναν τους λογαριασμούς τους οι οφειλέτες: «Τρείς το λάδι, τρεις το ξύδι… Ε, όχι κι απ’ την μύγα ξύγκι», είπανε και πιάσανε τα καραούλια, να υπερασπιστούν τα δίκια τους: «Θα τους σύρουμε σε συζητήσεις». Και σαλπάρισαν οι κόκκινοι μονομάχοι «δια την εσπερίαν»

Κι άρχισαν οι συζητήσεις… Και οι συζητήσεις… Και ξανά μανά οι συζητήσεις.

Και ο κόσμος στα βράχια… Ναυαγισμένος στη υγρασία και την αρμύρα των μνημονίων που ποτέ δεν διαβάστηκαν, αλλά κυρίως «παραδομένος άνευ όρων στην γοητεία των ουρανών και των εμπόρων».

«Καράβι που αργεί», λένε στα μέρη μας, «σκατά είναι φορτωμένο», κι όπως το λένε έγινε. Δεν έμεινε δέσμευση προεκλογική που να μην υπηρετηθεί πιστά και κατά γράμμα. Η λαϊκή εντολή σε όλο της το μεγαλείο. Η «κιβωτός της κοινωνικής σωτηρίας» ναυπηγήθηκε στα γερμανικά ναυπηγία, έτσι ώστε να γέρνει λίγο αριστερά, για όσους εξαντλημένους την περιμένουν και δεξιά για όσους την οδηγούν.

[Και να που επιτέλους πλησιάζει η ώρα να ανοίξουν τα στόματα, και να ακουστεί για μια ακόμα φορά ο πανάρχαιος και συνήθεις παιάνας της συμφοράς: «Ναι σε όλα, σύντροφοι», τη συνοδεία του Πάκη στο πιάνο και τις ασαφείς χορογραφίες του avant-garde δημιουργού της σύγχρονης πολιτικής μας Γιάνη. Η πρόβα τζενεράλε άλλωστε στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Οι επόμενες περικοπές θα υλοποιηθούν δια της αυξήσεως… των εισφορών.]

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, η εκρηκτική έναρξη του νέου δράματος προσομοιώνει το Κούγκι, την ώρα που οι πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης σκίζουν τα ματωμένα τους πουκάμισα μπροστά στις κάμερες του Μπόμπολα και μ’ ένα σάλτο μορτάλε βρίσκονται να λουφάζουν πίσω από τις υπουργικές τους καρέκλες. Εδώ είναι που μπαίνει ο χορός και η παράσταση αποκτά πολιτικά στοιχεία.

Και μέσ’ από τον καπνό και μέσ’ απ’ την αιθάλη, | ανέβηκ’ ένας κουρνιαχτός, «που ‘χει διπλό κεφάλι»: Το ένα ήταν Γερμανός σε σχήμα Σοι-μπλε, | το παραδίπλα αριστερός με δεξιό εφέ. | Κι όλα γυρίζουν γύρω τους, σαν στοιχειωμένο τσίρκο, | ανοίγω μια καταπακτή και πέφτω πλάι στο Μπίρκο. | Κοιτάει σάμπως για ταξί, του λέω: Καλησπέρα, | τώρα που γίναμε πολλοί, κάποιοι θα κόψουν πέρα.

Αυτά όμως είναι θέατρα. Και ως γνωστόν στα θέατρα τα καλά δράματα κουτσά – στραβά τη βγάζουν τη σεζόν. Το ζήτημα είναι, όταν το δράμα γίνεται κωμωδία και «το καρπούζι μάπα», που λένε και στις λαϊκές απογευματινές. (Κωμωδία ή δράμα, η παράβαση αυτή θα καταλήξει σε λαϊκή ετυμηγορία).

Πράξη τρίτη, τελική

Στη σκηνή μπαίνει ο Αλέξης με τον Γιάνη. Στα χέρια τους κουβαλάνε ένα πακέτο μέτρων 8 δις ευρώ και έναν πάγκο κρεοπωλείου. Μπαίνουν οι θεσμοί. Ο χορός παίρνει θέση: «Μούσα καρβουναρού θράκα μου πυρωμένη» και τα λοιπά.. Ξέρετε εσείς.

Ο Γιάνης πιάνει το κεφάλι του Αλέξη και το βάζει πάνω στο πάγκο του χασάπη.

Ο Αλέξης σηκώνει το πακέτο με τα μέτρα των 8 δις και κοροϊδεύει τους θεσμούς.

«Βαράτε», λέει, «και τούτο σας το ξεκοιλιάζω ευθύς».

Οι θεσμοί αλληλοφρενιάζονται και αρχίζουν να παρακαλάνε τον Αλέξη: «Όχι!!! ¨Όχι!!! Μην το κάνεις αυτό. Πάρε τα μέτρα… Χάρισε ζωή».

Και να που ξαφνικά το ροζ ολόγραμμα του Γιούγκερ κάνει την εμφάνιση του στη μέση της σκηνής και ο χορός των τραπεζιτών αποχωρεί ψωροπερήφανα μ΄ ένα ταρατατζούμ, να «γράφει» το χαμόγελο στο πρόσωπο τους από τη μια, σκεπτικοί και προβληματισμένοι, με «μέσα» παίξιμο από την άλλη, ψάχνοντας τρόπους πειστικούς, να συμπαρασύρουν κομματάκι τα κοινοβούλια των δανειστών, να στηρίξουν αυτή την μονομερή ενέργεια του Αλέξη και του Γιάνη.

Κάπου εδώ τα ψέματα τελειώνουν.

Και οσονούπω, που λένε και στα σφαιριστήρια, την ώρα που 162 κοινοβουλευτικοί συνιστούν ψυχραιμία, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας κατεβαίνουν από τον άμβωνα της διαπραγμάτευσης, ανοίγοντας τα πόδια τους σε ένα τεράστιο σπαγγάτο, κάτω από τον στολισμένο με δάφνες πολυέλαιο στη μέση του ναού του πολιτικού τους αμοραλισμού.

=========================================

* «Τι είναι στ” αλήθεια το ρύζι; | Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι; | Ποιός να το ξέρει τάχα; | Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι. | Ξέρω την τιμή του μονάχα». (Μπ. Μπρέχτ)

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ