Η προηγούμενη φορά που παίχτηκε σε πολεμικές συνθήκες (στην κυριολεξία) η «σκηνή» του σχηματισμού ελληνικής κυβέρνησης στο εξωτερικό, ήταν στο Λίβανο, στη γνωστή Συνδιάσκεψη, όπου δημιουργήθηκε η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, την άνοιξη του 1944.
Η πιο πρόσφατη εμπειρία κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» ήταν το
’89, όταν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Αριστερά στήριξαν τη βραχύβια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» υπό τον κ. Τζανεττάκη, την επονομασθείσα και «οικουμενική» – ο «ειδικός σκοπός» αποδείχτηκε ότι ήταν η προλείανση του εδάφους για την πρωθυπουργία Μητσοτάκη.
Αυτές τις μέρες, σε συνθήκες που διαφέρουν ουσιωδώς από τα δύο προαναφερθέντα ιστορικά παραδείγματα, αλλά «πολεμικές» με τη μεταφορική έννοια του όρου, έχει στηθεί στις Βρυξέλλες ένα περίεργο «σκηνικό» που, συμβολικά και πραγματικά, παραπέμπει στη δημιουργία κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» στο εξωτερικό.
Αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες δεν παραβρέθηκαν απλώς αλλά έτυχαν υποδοχής και τιμών… πρωθυπουργού οι ηγέτες των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης. Τους υποδέχτηκαν Ευρωπαίοι ηγέτες και θεσμικοί παράγοντες, συνομίλησαν μαζί τους, τους ανακήρυξαν σιωπηλά συνομιλητές, τους ενέταξαν στη… διαπραγμάτευση.
Είναι τόσο εξόφθαλμο, ώστε μόνο ένας τυφλός δεν θα το έβλεπε: η ευρωπαϊκή θεσμική ηγεσία επισήμως δεν διαπραγματεύτηκε με την ελληνική κυβέρνηση (απλώς επέδωσε ένα τελεσίγραφο), ενώ ταυτόχρονα καλοδέχτηκε την ηγεσία της αντιπολίτευσης!
Και δεν μιλάμε ούτε για τη Συρία ούτε για χώρα που βρίσκεται σε εμφύλιο, αλλά για χώρα της Ευρωζώνης!!! Αν έβαζε κανείς τη φαντασία του να δουλέψει, θα μπορούσε να συσχετίσει αυτό το -τουλάχιστον περίεργο- σκηνικό με πιο… εξωτικές περιπτώσεις όπου η «διεθνής κοινότητα» δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση μιας χώρας, την υπονομεύει ανοιχτά και συνομιλεί με την αντιπολίτευση…
Υπερβολές θα πει κανείς. Ωστόσο, εδώ υπάρχουν μερικά καίρια ερωτήματα:
1. Γιατί συγκεντρώθηκαν όλοι οι ηγέτες της ελληνικής αντιπολίτευσης στις Βρυξέλλες; Προς τι οι συναντήσεις με Ευρωπαίους αξιωματούχους; Σίγουρα δεν πήγαν εκεί για ρεπορτάζ. Σίγουρα επίσης δεν ήταν προσκεκλημένοι της ελληνικής κυβέρνησης. Γιατί λοιπόν πήγαν εν χορώ και ποιος τους προσκάλεσε;
2. Πώς εξηγείται ότι την ίδια στιγμή στην Ελλάδα φούντωσαν οι φήμες για «Ιουλιανά» με Στουρνάρα πρωθυπουργό; Σχετίζονται αυτές οι φήμες με το προηγούμενο ή όχι;
3. Ποιος εμπνεύστηκε τις δύο συγκεντρώσεις των «Μένουμε Ευρώπη», ένα αδύναμο πλην εμφανές ίχνος «πορτοκαλί επανάστασης» α λα ελληνικά ενάντια στην εκλεγμένη κυβέρνηση;
4. Τι σχέση έχουν όλα τα προηγούμενα με την πρόταση του Σαμαρά για σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» με άλλον πρωθυπουργό; – έκανε και τη μεγαθυμική παραχώρηση να μην είναι αυτός…
Πώς ερμηνεύονται όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, πολύ απλά: Μια συμμαχία δυνάμεων των «μέσα» (μνημονιακή αντιπολίτευση) με τους «έξω» (ευρωπαϊκό διευθυντήριο) επιχειρεί ανοιχτά την ανατροπή της δημοκρατικά και μόλις πριν πέντε μήνες εκλεγείσας ελληνικής κυβέρνησης.
Προφανώς η εκλογή της διατάραξε την «κανονικότητα» που αυτές οι δυνάμεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν θεωρούσαν αδιατάρακτη, κάτι σαν «θεϊκή τάξη». Επιχειρούν λοιπόν κάτι σαν παραθεσμικό «πραξικόπημα» ώστε να αποκατασταθεί η διασαλευθείσα «τάξη». Ώστε η μεν εγχώρια διαπλοκή να ξαναβρεί τους κυβερνήτες με τους οποίους ξέρει να «συνομιλεί», η δε ευρωπαϊκή ηγεσία να μιλάει με τους «δικούς της ανθρώπους».
Δεν είναι «Λίβανος», γιατί δεν έχει προηγηθεί ούτε βρίσκεται σε εξέλιξη κάποιος εμφύλιος – τουλάχιστον όχι ανοιχτός. Δεν είναι «Ουκρανία», γιατί δεν έχει φασίστες στην εξουσία κι έναν εσωτερικό πόλεμο. Είναι όμως το εν εξελίξει πρώτο θεσμικό – παραθεσμικό πραξικόπημα ενάντια σε δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση σε χώρα της Ευρωζώνης!
Κι αυτό μόνο ασήμαντο δεν είναι…
http://www.rizopoulospost.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες