Η φωτογραφία, η κάθε φωτογραφία, δεν είναι παρά μια στατική στιγμή, ένα στιγμιότυπο που μουρμουράει μοναχό του, περιγράφοντας το πνιγμένο στην σιωπή παρόν.
Και σε τούτη τη φωτογραφία που δεν διεκδικεί ιδιαίτερες καλλιτεχνικές αξίες και είναι σαν το χέρι να πάτησε κατά λάθος τη μηχανή, αποτυπώνοντας μια αδιάφορη εικόνα μετακόμισης, το ενσταντανέ, δεν λέει τίποτε.
Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς.
Μέσα στον διαρκή μετεωρισμό της εποχής και καθώς το σύννεφο διαλύεται στο πρωινό μαγιάτικο ήλιο, χαρακώνει, ματώνει σαν ξυράφι, κάθε ελπίδα,και κολυμπά κι αυτό, μέσα στην θάλασσα των ακάλυπτων αναγκών.
Οι μικροαστικές συνήθειες τέλος. Η ανεργία τα σάρωσε όλα, κι έτσι έσβησε ακόμα ένα όνειρο για μια πιο όμορφη ζωή, έστω σε ένα κάμπινγκ κοντινό, μ’ ένα παλιό τροχόσπιτο. Τα μάζεψε λόγω ανέχειας ο άνθρωπος και φεύγει.
Κι έβαλα τούτη τη φωτογραφία, για να κρεμάσω στα μανταλάκια τους σωτήρες, εκείνους που μοιράζουν φουσκωτές ελπίδες κι αέρα κοπανιστό, και τον κάθε σερνικοθήλυκο τάχα αριστερό που βρήκε ευκαιρία για να με στριμώξει.
Δεν είναι όμως ο Αλέξης, που ψάχνει με «δημιουργική ασάφεια» και στήνει ιδεολογίες, είναι που εγώ και εσύ, βαφτίζουμε σωτήρα, ιδεολόγο, κι ελπιδοφόρο, εκείνον που θα μας βγάλει στο αιώνιο πανηγύρι αυτής της χώρας, τάζοντας να μας πάρει γλειφιτζούρι.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες