Το έγκλημα δεν παραγράφεται

Μαύρη επέτειος σήμερα: 5 χρόνια μνημόνιο, 5 χρόνια δυστυχίας και κοινωνικού ολέθρου

του Φώτη Μπερίκου

Πέρασαν κιόλας (…αυτό το «κιόλας» θέλει πολλά εισαγωγικά) 5 χρόνια. Ήταν σαν σήμερα που ο αλήστου μνήμης Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε απ’ το Καστελόριζο την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης και στο ΔΝΤ. 

Σαστισμένοι οι Έλληνες προσπαθούσαμε τότε να καταλάβουμε τι
ακριβώς συμβαίνει, μη δυνάμενοι να φανταστούμε έστω τι θα επακολουθούσε. Το τραγικά αστείον του πράγματος είναι πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τον Γ. Παπανδρέου… μεγάλο ηγέτη!!!

5 χρόνια μνημόνιο, λοιπόν. 5 χρόνια δυστυχίας και ολέθρου. 5 χρόνια απολύσεων, λουκέτων, συσσιτίων, κοινωνικών παντοπωλείων – φαρμακείων, αυτοκτονιών. 5 χρόνια που άλλαξαν τη χώρα.

Tόση δυστυχία, με στόχο να φτάσουμε κάποια στιγμή εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε… Στα 5 αυτά χρόνια μας έσωσαν δεκάδες φορές. Πότε με τις αποφάσεις σε Συνόδους Κορυφής ή συχνότερα στο Eurogroup, πότε με τα κουρέματά τους, πότε με τα πολυνομοσχέδιά τους.

Και κάθε φορά που μας σώζουν, όλο και περισσότερο βαθαίνει η ύφεση, όλο και περισσότερο μεγαλώνει η δυστυχία των πολιτών. Δεν θέλουμε, λοιπόν, άλλους σωτήρες.

Και ναι, τα μνημόνια ή όπως αλλιώς τα βαφτίζουν οι σημερινοί «σωτήρες» δεν είναι λύση. Αν ήταν, δεν θα χρειαζόταν το δεύτερο , το τρίτο, … το τέταρτο. Ούτε και αυτά που θα ακολουθήσουν. Και μην αμφιβάλει κανείς ότι θα έχουμε και άλλα. Τα καλά (…!!!) μας τα φυλάνε για το τέλος.

Ποιο θα ‘ναι το τέλος δεν ξέρουμε μόνο… Το πώς φτάσαμε ως εδώ, το ξέρουμε όλοι. Και είναι αλήθεια πως όλοι έχουμε τη δική μας συμμετοχή, τη δική μας ευθύνη. Το διαπλεκόμενο, διεφθαρμένο, άθλιο, αν προτιμάτε, πολιτικό σύστημα, κομμάτι δικό μας είναι.

Εμείς το στηρίζουμε, εμείς το ανεχθήκαμε, εμείς αξιώσαμε τις παροχές που υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας και της ίδιας της πατρίδας. Μιας πατρίδας υπό κατοχή, με ομολογουμένη την εκχώρηση μέρους, είπαν, της εθνικής κυριαρχίας. Και μιας κοινωνίας μπουχτισμένης στο ψέμα, στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, στους εκβιασμούς, στα παιχνίδια ενοχοποίησής της. Αποφράδα ημέρα η σημερινή, μαύρη επέτειος. Χειρότερη απ’ την 21η Απριλίου.

Τότε, εξάλλου, η Χούντα δεν φορούσε προσωπείο… Ας προβληματιστούμε: Έχουμε Δημοκρατία σήμερα; Ισχύει το Σύνταγμα; Ποια η διαφορά όταν κυβερνούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, παραμερίζοντας κάθε κανόνα και καταλύοντας κάθε κατάκτηση;

5 χρόνια μετά, τι όμως στ’ αλήθεια έμεινε; Ποιες σπουδαίες μεταρρυθμίσεις προχώρησαν, ποιες στρεβλώσεις διορθώθηκαν; Ελλάδα! Η χώρα των ζωντανών – νεκρών. Σαν ζόμπι μας κατάντησαν. Αποχαυνωμένοι, απελπισμένοι, παρατημένοι. Οι νέοι μεταναστεύουν ξανά. Κι όσοι μένουν, μονολογούν περπατώντας, άγνωστο με ποιο προορισμό.

Η οδός είναι μία. Και δεν έχει σημασία το ποια λέξη θα χρησιμοποιήσουμε: Καταγγελία, αναστολή, ακύρωση, απαγκίστρωση κ.τ.λ. Το θέμα είναι να τελειώνουμε μ’ αυτή την αθλιότητα. Και να δούμε μόνοι μας τι μπορούμε και τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε για ετούτο τον τόπο.

Φυσικά, το έγκλημα του Μνημονίου δεν παραγράφεται. Έστι δίκης οφθαλμός ως τα πανθ’ ορά. Και ο πέλεκυς αργεί καμιά φορά, πέφτει πάντα όμως. Γι’ αυτό το κακό, θα πέσει βαρύς.

http://agrinioreport.com/