Γεννήθηκε στη Φλώρινα και από το γάμο του απέκτησε δύο παιδιά,
τον Αρη και την Αλίκη.Εργάστηκε στις εφημερίδες "Φίλαθλος", "Αυριανή", "Σπορ του Βορρά". Διατέλεσε διευθυντής στον ραδιοσταθμό "Σπριντ FM 89,2", υπήρξε στέλεχος του "FLASH 9,61", ενώ εργάστηκε ως αρχισυντάκτης και στο "STAR CHANNEL".
Ηταν τακτικό μέλος του ΠΣΑΤ και της ΕΣΗΕΑ. Ως μέλος του ΔΣ στο σύνδεσμο των αθλητικών συντακτών, ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα στους τομείς έκδοσης και προβολής του συνδέσμου. Τελευταίο του έργο η έκδοση της εφημερίδας "Αθλητικός Συντάκτης".
Τιμώντας τη μνήμη του ως φανατικοί αναγνώστες και ακροατές του αναδημοσιεύουμε δύο κείμενα από την ιστοσελίδα του ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑ.
ΛΕΓΟΜΑΙ ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΕΜΠΗΣ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Τον καιρό της αρρώστειας του είχα πάει μια φορά στο σπίτι του Χρήστου Σιέμπη, του Θεσσαλονικιού και παοκτση. Μαζύ με την γυναίκα του και τα παιδιά του διέμεναν σε διαμέρισμα στο Νέο Ηράκλειο. Μανιώδης αρχειομάνης ο Χρήστος, για να κατακτά περισσότερο τα ακανθώδη προβλήματα του ποδοσφαίρου, αυτός ο αφοσιωμένος της δημοσιογραφίας, τόσο στο γραφείο του στον «ΦΙΛΑΘΛΟ», ένα δικό του ξέχωρο δωμάτιο, όσο και στο σπίτι του, κρατούσε σωρούς από αποκόμματα εφημερίδων.
Μέχρι και στο κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας του είδα ντάνες εφημερίδων, φακέλλους όπου είχε κατηγοριοποιήσει τη θεματική των ρεπορτάζ, με αδυναμία στις υποθέσεις δωροδοκιών.
Κάποιους μήνες πριν κυκλοφορήσει ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» ο Καραγιαννίδης ξεκίνησε τη «στρατολόγηση» των υποψήφιων συντακτών. Είμαι κι εγώ στην «εξεταστική» επιτροπή, όπως και ο Γιάννης Μαθιουδάκης. «Εσύ ποιος είσαι; Έχεις γράψει σ’ άλλη εφημέριδα;…». Δεν τον έβλεπε με καλό μάτι ο Καραγιαννίδης εκείνον που είχε «προϋπηρεσία». Τους ήθελε παρθένους.
- Λέγομαι Χρήστος Σιέμπης και γράφω στο εφημεριδάκι του Συνδέσμου Φιλάθλων ΠΑΟΚ Αθήνας…
«Θα σε δοκιμάσουμε…» του είπε ο Καραγιαννίδης. Έτσι άρχισε ένας μεγάλος έρωτας. Του Χρήστου Σιέμπη με ό,τι νοείται «ΦΙΛΑΘΛΟΣ».
Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ τα λόγια του Ηλία Μπαζίνα πάνω στο φέρετρο του Σιέμπη:
«Χρήστο!
Αυτός δεν είναι ένας αποχαιρετισμός. Είναι μια ΣΥΝΑΞΗ, στην οποία ΜΕΤΕΧΕΙΣ. Είμαστε εδώ για να πούμε κάποια πρακτικά πράγματα, για να μπορείς να μας περιμένεις πιο ήσυχος εκεί όπου μοιραία, μετά από κάποια χρόνια, θα βρεθούμε πάλι όλοι αντάμα. Γιατί όσοι περπάτησαν μαζί σε τούτη τη γη, μόνο ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ μπορούν να χωρίσουν. Και το πρόσκαιρο αυτό διάστημα, για τον ισοπεδωτή χρόνο και την ιστορία, φαντάζει μια απλή λεπτομέρεια.
Είμαστε λοιπόν εδώ, πρώτα:
- Για να σε ΣΥΓΧΑΡΟΥΜΕ και να σε χειροκροτήσουμε. Σου δόθηκε να παίξεις το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ. Σαν γνήσια χαρισματικός, το μετέτραψες σε ποίηση και πράξη ζωής, σε παραβολή και αλληγορία. Η συγκυρία, όχι το ταλέντο, από αυτό είχες ΑΦΘΟΝΟ, σου έκανε ΒΟΥΝΟ την επίτευξη των στόχων ζωής, που ο χειμαρρώδης ενθουσιασμός σου είχε από νωρίς εντοπίσει. Απάντησες με ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ, με μια εγρήγορση και ΕΚΡΗΞΗ όλων των δυνάμεων, ψυχής και σώματος. Τελειοποίησες το αξίωμα του Parkinson ότι μόνο ο πολυάσχολος έχει χρόνο να διαθέσει, προσθέτοντας και τη διάσταση της ΠΡΟΘΕΣΜΙΑΣ. Με τη δύναμη της ψυχής σου υποχρέωσες την αρρώστεια να σου δώσει ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ, έξω από κάθε δική της «λογική». Και αυτό το χρόνο τον γέμισες πέρα από κάθε προσδοκία. Και όλα αυτά έγιναν με κομψότητα και μέτρο θαρρείς αρχαιοελληνικό, λες και κάποιος Επίκουρος, αθέατος, σου μιλούσε για την ΑΤΑΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ και την απόλυτη ΑΞΙΑ της κάθε ΜΕΡΑΣ και ΩΡΑΣ.
- Είμαστε περήφανοι για σένα, Χρήστο! Είμαστε περήφανοι, που ένας δικός μας, ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ μας, έβγαλε πέρα έναν τέτοιο Γολγοθά με τόση αξιωσύνη, με τόσο λαμπερό κουράγιο, χωρίς να καταδεχθεί ούτε ΒΗΜΑ να αποκλίνει από το δρόμο που είχε ξεκινήσει. Και κράτησε τα όνειρα ως το τέλος. Γιατί οι σωστοί κάνουν όνειρα όχι μόνον υπό ιδεώδεις όρους. Όπως φυτεύουν και ΔΕΝΤΡΑ, που ξέρουν ότι δεν θα τα δουν μεγάλα. Εσύ, έκανες τα όνειρα. Η Μοίρα είπε τα δικά της. ΔΕΝ σου άλλαξε το πρόγραμμα, ούτε την ΨΥΧΗ σου. Εσύ έδειξες περισσότερο ανάστημα και χαρακτήρα από εκείνη, που είναι και παντοδύναμη.
- Και τώρα εμείς, η οικογένειά σου η φυσική και η οικογένειά σου η θετή, ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» και οι άλλοι σου συνάδελφοι και συνεργάτες, είμαστε εδώ, για να σας πούμε ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ, τίποτα δεν θα ξεχαστεί.
Ο ανθός της ζωής σου μένει, δώρο ατίμητο για όλους μας. Η ζωή σου, το έργο σου, η δοκιμασία σου, μας έκαναν όλους λίγο καλύτερους από πρώτα.
Χρήστο είσαι μπροστάρης σε κάτι ανυπολόγιστα σπουδαίο: Στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Έστω ΛΙΓΟ καλύτερο. Όταν καμιά φορά γελούσαμε με αυτό, μέσα μας θαυμάζαμε. Τώρα, μετά και από την τελευταία πράξη του δράματος ΞΕΡΟΥΜΕ ότι το εννοούσες γιατί είδαμε με τα μάτια μας το υλικό, από το οποίο φτιάχθηκες. Ήταν σπάνιο υλικό.
Δεν χάνεται όποιος αφήνει ΕΡΓΟ, παιδιά, οικογένεια, φίλους, όποιος με την προσωπική του ιστορία δίδαξε ΗΘΟΣ και ΥΦΟΣ, και μάλιστα σε ένα χώρο, που ΔΙΨΑΕΙ και για τα δύο. Έχω άποψη για την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ σου, όχι μόνο για το ΠΑΘΟΣ και τη δημιουργικότητά σου.
Για μένα, έκανες κάτι το ασύλληπτα δύσκολο, ανάμεσα σε όλα τα πολλά άλλα. Ξανάγραψες τον ορισμό του ΟΠΑΔΟΥ, που τόσο σκοτάδι περιέχει στην τρέχουσα γλώσσα. Και τον ξανάγραψες με ΦΩΣ. Η αγάπη σου για τον ΠΑΟΚ είχε μέσα όλα τα ευγενέστερα υλικά: Πατρίδα, παράδοση, προγόνους, πίστη. Ήταν πραγματικά ΜΟΥΣΙΚΗ να σε ακούει κάποιος να μιλάς για την αγαπημένη σου ομάδα. Μια ΑΠΟΛΟΓΙΑ γι’ αυτό, που κάνουμε. Πολύτιμη για ΟΛΟΥΣ μας!
Θα πάρει χρόνια η τελική αποτίμηση των αγαθών, που άφησες πίσω σου. Βρίσκεται σε καλά χέρια. Έχε μας εμπιστοσύνη. Η οικογένειά σου, το όνομά σου, το έργο σου, είναι για μας πράγματα πολύτιμα. Όπως θα ήταν και για ΣΕΝΑ τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ.
Γι’ αυτό η συγκέντρωση αυτή είναι δημιουργική. Μπροστά σου, σου λέμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι η Σταύρωση, που για ΟΛΟΥΣ είναι αναπόφευκτη, ήρθε, πέρασε και στάθηκες ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ. ΑΞΙΟΣ! Όσο λίγοι, εκλεκτοί. Και τώρα ΚΟΙΜΑΤΑΙ. ΘΝΑΣΚΕΙΝ ΜΗ ΛΕΓΕ ΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ!
Καλή ξεκούραση, Χρήστο!…»
http://www.apodytiriakias.gr/
Ο ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΣΙΕΜΠΗ
Τα πρώτα δέκα χρόνια ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» δεν είχε κανένα θάνατο. Ο Καραγιαννίδης είχε να το λέει… Η εφημερίδα κυκλοφόρησε το 1982 και μέχρι το 1992 ουδέν θανατικό. Λογαριάζει ηλικίες ο Χάρος; Νέα παιδιά, αφαντάριστα ακόμα ξεκίνησαν τη δουλειά από τον «ΦΙΛΑΘΛΟ» κι είχαν τη ζωή τους όλη μπροστά του και τον Άλλον, τον μαυροντυμένο μακρυά τους… Ποτέ δεν ξέρεις, όμως.
Ο πρώτος θάνατος στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» ήρθε το 1994. Ο μπασκετικός Παπαδόπουλος στα 25 του, πριν καλά – καλά ξεκινήσει τη δημοσιογραφία, ένα τρυφερό πλάσμα, Πειραιωτάκι, έφυγε από την άσχημη αρρώστεια. Ο Χρήστος Σιέμπης ταλαιπωρήθηκε περισσότερο, εγχειρίστηκε και στις ΗΠΑ, όμως ο προγραμματισμός δεν άλλαξε. Πέθανε σα σήμερα, τη Δευτέρα 7 Απριλίου του 1997.
Για την απώλεια του Χρήστου Σιέμπη γράφτηκαν πολλά στον «ΦΙΛΑΘΛΟ». Σήμερα δίνουμε ένα αποδυτήριο που έγραψε ο αποδυτηριάκιας την επόμενη της κηδείας του στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου.
Μέσα / έξω απ’ τα αποδυτήρια
Κάθε Κυριακή ο ΠΑΟΚ εξάρες
Πέθανε από καρκίνο ο Χρήστος Σιέμπης. Και λοιπόν; Εκεί που είναι τώρα δεν υποφέρει από καρκίνο. Εκεί που βρίσκεται τώρα δεν τον πιάνει τίποτα. Πήγανε όλοι χθες το απόγευμα στο νεκροταφείο για την κηδεία του Χρήστου. Για να τον θάψουν, για να τον κλάψουν. Όχι, ρε. Τώρα ο Χρήστος τα έχει όλα. Τώρα τα έχει βρει όλα. Εκεί που είναι έχει μαζύ του τον «ΦΙΛΑΘΛΟ», τον Καραγιαννίδη, τον Μπαζίνα, τον ΠΑΟΚ, τον Σπριντ. Όλα, σου λέω. Όλα χωρίς τον περιορισμό του φυσικού του σώματος. Τέλος. Τώρα είναι ο Χρήστος Σιέμπης. Τώρα είναι που τα έχει δημιουργήσει όλα νοητικά εκεί που είναι. Μαζύ με τα δύο παιδιά του, τη γυναίκα του, τους γονείς του.
Πέθανε, λέει, ο Χρήστος Σιέμπης και χθες έγινε η κηδεία του. Και τι σημασία έχει αυτό; Ο ΠΑΟΚ κάθε εβδομάδα ρίχνει εξάρες. Αυτό ζει τώρα πλέον ο Χρήστος.
Γαρδένιες από την κερκίδα
Και δεν είναι μόνον ότι ο ΠΑΟΚ κερδίζει τους πάντες που βρίσκει μπροστά του και τους φορτώνει γκολ πάρτε για να έχετε. Και η Τούμπα συμπεριφέρεται άψογα. Εκεί είναι που έχει τρελλαθεί η Χρηστάρα. Οι παοκτζήδες ρίχνουν γαρδένιες στους διαιτητές. Μαυρόασπρες γαρδένιες.
Κοτσίδα κι όχι καραφλός
Ο καταραμένος ο καρκίνος τού είχε πάρει τα μαλλιά τού Χρήστου. Δεν τρέχει τίποτα τώρα εκεί που πήγε. Ποια μαλλιά. Κοτσίδα ολόκληρη έχει τώρα, σκέτη αλογουρά κι όχι φαλακρός όπως τον είχε κάνει η αρρώστεια.
Με καλωσύνη
Όλα, σου λέω όλα, είναι καλά εκεί που πήγε ο Χρήστος Σιέμπης, και στο λέω αυτό διότι ήταν άνθρωπος με καλωσύνη, με θάρρος κι είχε εύκολο το γέλοιο.
Μόνο
Δεν υπάρχει έχθρα εκεί που πήγε ο Χρήστος. Ούτε μίσος, εμπάθεια και τέτοια. Μόνο καλό.
Όλα πηγάζουν από το θείο
Διαβάζει τώρα αποδυτηριάκια, μ’ αυτό που του γράφω, και σπαρταράει στο γέλοιο. Αυτό είναι. Όλα είναι ωραία. Κάθε μέρα. Ακόμα και με τον Γεωργίου διασκεδάζει. Άσε που μιλάει κάθε μέρα με Καραγιαννίδη. Ωχ… Σα να μου φεύγει ένα δάκρυ. Όχι, ρε. Τίποτα δεν είναι. Και στο κάτω – κάτω εγώ συμπεριφέρομαι γήϊνα. Στον Χρήστο τώρα όλα πηγάζουν από το θείο. Ο Χρήστος εκεί που είναι, και με διαβάζει τώρα, δεν μπορεί να έχει παράπονα. Διότι όλα είναι καλά. Διότι εκεί ψηλά δεν υπάρχει χώρος για ατέλειες.
Παγκόσμια
Και στο πολύ επάνω του είναι τώρα ο Χρήστος Σιέμπης. Όλα είναι περίφημα και μαγικά. Ο Σπριντ εφ εμ έχει παγκόσμια εμβέλεια και περισσότερους από εκατό εκατομμύρια ακροατές.
Ξύπνησα από έναν εφιάλτη
Να σου πω και το άλλο; Αν σκεφθεί καμμιά φορά ο Χρήστος, που δεν θα το σκεφθεί, αλλά αν το σκεφθεί, το τι πέρασε σ’ αυτή την άτιμη τη ζωή, εκεί κάτω στη γη, ξέρεις τι θα πει; «Δόξα να έχεις, πλάστη μου, ξύπνησα από ένα κακό όνειρο, από έναν εφιάλτη».
Εσκιμώοι κυκλοφορούν με τρανζιστοράκια
Και ποιος δεν ακούει το ραδιόφωνο του Χρήστου. Μόνο στη γη, μόνο στην Ελλάδα δεν ακούγεται ο Σπριντ. Και πώς να ακουστεί, αφού δεν παίζει. Ο Χρήστος όμως, ακούει Σπριντ μαζύ με εκατομμύρια κόσμο. Ψαράδες της Μασαλίας ακούνε Σπριντ, βουτηκτές μαργαριταριών της Μαδαγασκάρης, σφουγγαράδες αιγαιοπελαγίτες, ινδιάνοι, εσκιμώοι κυκλοφορούν με τρανζιστοράκια για να μάθουν πόσα έριξε η παοκάρα. Αυτό βλέπει ο Χρήστος. Τους εσκιμώους να έχουν παρατήσει το ψάρεμα στις τρύπες μέσα στον πάγο και να μετράνε τα γκολ του ΠΑΟΚ στο ντέρμπυ με τον Άρη.
Τι λές, βρε αρχικορόιδο
Κι αν κάποιος μαλάκας βρεθεί ξαφνικά εκεί που είναι τώρα η Χρηστάρα και του πει «Έλα να επιστρέψεις… για όνομα του θεού, ρε Χρήστο, σύνελθε, ρε, είσαι πεθαμένος, ρε…», τότε ο Σιέμπης θα του πει: «Τι λες, βρε κορόιδο; Εγώ είμαι πεθαμένος ή, εσύ;».
Συμβόλαιο με τον Λάρυ Κιγκ
Αυτό θα του πει του αρχικορόιδου ο Χρήστος. Εγώ είμαι πεθαμένος; Εγώ που βλέπω να κερδίζει ο ΠΑΟΚ με 6-0 και ο Σπριντ υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας και με τον Λάρυ Κιγκς. Εγώ είμαι πεθαμένος; Καλά κάνω κι είμαι πεθαμένος, αν έτσι με βλέπεις. Εσύ κορόιδο, τι κάνεις.
Η ατέλειωτη
Τρία μηδέν κερδίζει ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό. Μήπως και τέσσερα μηδέν. Η ευτυχία για τον Χρήστο. Η ατέλειωτη και η απόλυτη ευτυχία.
Και πως
Ούτε που πήρε χαμπάρι ο Χρήστος ότι πέθανε. Και πώς να το πάρει, αφού δεν πέθανε, Είναι σα να ξύπνησε από ένα όνειρο. Αυτό έγινε.
Αρχάγγελο Γαβριήλ θα βλέπει
Δεν πεθαίνει ο άνθρωπος, ρε. Αυτό σου λέω. Και με το θάνατο του Χρήστου Σιέμπη έτσι πρέπει να συμβαίνει. Αυτή την εκδοχή επιβεβαιώνει ο θάνατος του Χρήστου Σιέμπη. Δεν πεθαίνεις. Σα να ξυπνάς, σου λέω, από ένα εφιάλτη και κτίζεις έναν νοητικό κόσμο, όπως τον γουστάρεις εσύ. Μόνον, όμως, αν είσαι καλός άνθρωπος όπως ο Χρήστος σου συμβαίνει αυτό. Πεθαίνεις εσύ, ο κάθαρμας, αλλά δεν μπορείς να τα βλέπεις όλα ωραία όπως ο καλός. Αρχάγγελο Γαβριήλ θα βλέπει ο καλός, δηλαδή ένας Χρήστος Σιέμπης, και ο κάθαρμας, ο καθήκης, θα βλέπει Βελζεβούλη, θα βλέπει έναν μαύρο σατανά με κέρατα και ουρά. Έτσι είναι. Το ίδιο θα βλέπουν και οι δυο, αλλά θα το βλέπουν διαφορετικά. Αρκετά. Δεν μπορώ άλλο. Φθάνει. Αυτός ζει. Βεβαίως. Και καλά κάνει και ζει ο Χρήστος. Ποιος είναι καλύτερος; Αυτός ή, αυτοί που τον πίκραναν;
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ 10.04.1997
http://www.apodytiriakias.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες