Το μετέωρο βήμα του «μεσομνημονίου»...

Η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο. Χρόνο υπέρ της. Και χρόνο εναντίον της.

Η συμφωνία του Eurogroup, μεταβατική προς την τελική συμφωνίατου Ιουλίου, εξασφάλισε για την κυβέρνηση χρόνο στο εξωτερικό (υπέρ της κι εναντίον της) και χρόνο στο εσωτερικό (υπέρ της).

Εις ό,τι αφορά τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο, νομικώς συνεχίζονται, πολιτικώς αμφισβητούνται. Και τα δύο. (Και μόνον αυτός είναι ένας καλός λόγος για να μην έρθει στη Βουλή για επικύρωση, αλλά μόνον προς ενημέρωσιν συμφωνία του Εurogroup, διότι

η υπερψήφισή της θα επικύρωνε τα προηγούμενα χωρίς να έχουν κατακτηθεί τα επόμενα. Ορισμένα εκ των οποίων, αν εν τέλει κατακτηθούν, μπορεί με τις αναμενόμενες συμφωνίες του Ιουλίου να ανατρέπουν ορισμένα απ’ τα προηγούμενα.) Η τελική συμφωνία είναι αυτή που θα πρέπει να έρθει στο Κοινοβούλιο προς υπερψήφιση (ή καταψήφιση) και τότε θα είναι φανερό αν η χώρα θα έχει βγει απ’ το Μνημόνιο. Τότε θα γίνει φανερό αν μπορεί να τροποποιηθεί, να βελτιωθεί και πάντως να υπάρξει νέα δανειακή σύμβαση χωρίς Μνημόνιο. Και τότε, τέλος, θα γίνει φανερό αν μπορεί να επισυμβείεπαναδιαπραγμάτευση του χρέους με σκοπό την ουσιώδη απομείωσή του.

Τις πρώτες τριάντα μέρες μετά τις εκλογές, ο χρόνος για την κυβέρνηση, τον λαό και τη χώρα υπήρξε πολύ πυκνός και ταυτοχρόνως αδρανής. Εις ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας έλαβε το βάπτισμα του πυρός όπως οι «παίδες εν καμίνω»

κι επιπροσθέτως στον «λάκκο των λεόντων». Αν ερμηνεύω σωστά όσα σε χαμηλούς τόνους λέει ο κ. Δραγασάκης, η ύπαρξη στο εξής εναλλακτικών σχεδίων στη διάθεση της κυβέρνησης είναι εκ των ων ουκ άνευ. Διότι μπορεί το μεταδιαπραγματευτικό σόου του κ. Βαρουφάκη να συνεχίζεται, αλλά επί της ουσίας ανταποκρίνεται όλο και λιγότερο στα ζέοντα. Μπορεί να ’ναι και «δική μας τράπεζα η ΕΚΤ», μπορεί να είμαστε «μέλη του ΔΝΤ», αλλά η χώρα βρίσκεται σεέκτακτη κατάσταση που δεν μπορεί να θεραπεύεται με λεκτικές ακροβασίες, οι οποίες μάλιστα τα τελευταία πολλά εικοσιτετράωρα καταναλώθηκαν έως σκασμού.

Αυτό που δίνει δυνατότητες στον χρόνο που έχει μπροστά της η κυβέρνηση έως τον Ιούνιο είναι η πρωτοφανής λαϊκή υποστήριξη. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός

ότι ενώ η κυβέρνηση (έχει μεν εξαγγείλει αλλά ακόμα) δεν έχει πάρει φιλολαϊκά νέα μέτρα, ο λαός την υποστηρίζει όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα. Οχι μόνον λοιπόν η κυβέρνηση πρέπει να σταθεί στο ύψος των ευθυνών της απέναντι στον λαό και να πάρει ασμένως τα πρώτα απ’ αυτά τα μέτρα, αλλά και να χρησιμοποιήσει αυτήν την πρωτοφανή υποστήριξη του λαού και στα δύο μέτωπα που έχει ανοίξει. Και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό.

        Και ας μην αυταπατώνται ορισμένοι ότι ο λαός θέλει λίγα και θα μείνει ευχαριστημένος με αυτά. Ο λαός θέλει λίγα για αρχή (ώστε να αποδειχθεί ότι είναι εφικτά τα πολλά που θέλει για το μέλλον, το εγγύς μέλλον). Και όταν λέμε «πολλά» εννοούμε αυτά που του αξίζουν.

        Τη στιγμή αυτή ο διάλογος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι έντονος. Ο διάλογος στην κοινωνία, όχι τόσο, αλλά ακριβώς επειδή χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της αναμονής (που τρέφει την ελπίδα), είναι ένας διάλογοςκαθοριστικός. Και με ορατό ορίζοντα. Ή η κοινωνία θα διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση συγκρούεται με τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την υποτέλεια, με αποτέλεσμα η υποστήριξή της στην νέα κατάσταση να ριζώσει και να γίνει όπλο, ή θα διαπιστώσει ότι η παθολογία που επί μακρόν την ταλάνισε επαναλαμβάνεται με αμελητέες αυξομειώσεις, οπότε θα αποστασιοποιηθεί. Με απογοήτευση ή οργή, ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά τα δύο.

        Ερχεται η άνοιξη (και καλόν μήνα σ’ όλους σας) κι αυτήν την άνοιξη το «φείδου χρόνου» αποδεικνύεται ιδιαιτέρως κρίσιμο, αν θέλουμε η πατρίδα μας να οδηγηθεί σε μια νέα άνοιξη, σε μια νέα αρχή. Οι εχθροί του λαού δεν αδρανούν, διά των συγκροτημάτων τους βυσσοδομούν για «νέες» κιόλας κυβερνήσεις με «Παπαδήμους» και «ποταμόψαρα», τρέμουν μήπως και απονεμηθεί δικαιοσύνη, λεονταρίζουν και καγχάζουν. Ταυτοχρόνως η Γερμανική Ηγεμονία βυσσοδομεί με τη σειρά της σε όλα τα επίπεδα και με όπλα τη χρηματοπιστωτική κατάσταση της χώρας συν τις δημοσιονομικές της ανάγκες θέλει να τη σφάξει μέρα μεσημέρι, στη μέση στο παζάρι, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν όλης της Ευρώπης, των λαών της και της κάθε είδους αριστεράς, πλην των σοσιαλδημοκρατών και των χρήσιμων αριστεριστών που έχει ήδη ενσωματώσει.

        Αυτή η επίφαση δημοκρατίας που κρατάει απ’ αυτήν τοτελετουργικό της και σκοτώνει την ουσία της στη «μάχη της Ελλάδας», αν νικήσει, θα κλείσει έναν κύκλο. Της μετασοβιετικής εποχής, όσον ακόμα υπήρχαν κοινωνικές δομές υπέρ της εργασίας και στην υποδομή και στο εποικοδόμημα. Ασθενείς κι όλο ασθενέστερες δομές, αλλά ακόμα υπαρκτές.

        Στην Ελλάδα φθάσαμε 6.500.000 Ελληνες να ζουν κάτω απ’ το όριο, στο όριο και μέσα στη φτώχεια. Ο αριθμός είναι συγκλονιστικός, προϋποθέτει ήττα σε πόλεμο ευρείας κλίμακας.

        Αυτοί που μας έφεραν έως εδώ, οι εταιρείες τους, τα κόμματά τους, οι δημοσιογράφοι τους, οι διασυνδέσεις τους είναι εδώ και «τραγουδάνε ακόμα», απειλούν ακόμα. Επιδιώκουν, κιόλας, ρεβάνς! Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το μόνον όπλο που έχουμε εναντίον τους είναι η κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας που οι ίδιοι ψηφίσαμε. Και η ψήφος μας κάνει το έργο αυτής της κυβέρνησης βαρύ (όσο και κρίσιμο). Κάθε παθολογία απ’ το παλιό, που ο οποιοσδήποτε Συριζαίος, είτε απ’ την κυβέρνηση, είτε απ’ το κόμμα, επαναλαμβάνει, συνιστά χτύπημα για τις λαϊκές προσδοκίες και κίνδυνο για τον λαό.

        Ρουσφέτια, διορισμοί κολλητών, επιδοτούμενες τέχνες, διασπάθιση του κρατικού χρήματος μέσω των αμαρτωλών ΜΚΟ δεν έχουν καμμιά θέση στη νέα διακυβέρνηση. Οσοι νομίζουν ότι η ηθική επανάσταση

        είναι άσχετη με την οικονομική ανάταξη και την πολιτική ανόρθωση, είναι βαθειά νυχτωμέοι. Οσοι νομίζουν ότι η αποκατάσταση του κοινού περί δικαίου αισθήματος είναι ηθικολογία κι όχι συστατικό εκ των ων ουκ άνευ για τη νέα διακυβέρνηση, απλώς είναι ιδιοτελείς και τυχοδιώκτες. Ο,τι πιο καταστροφικό, δηλαδή, σε μια ιστορική στιγμή, που η χώρα χρειάζεται, περισσότερον παρά ποτέ τα τελευταία πολλά χρόνια, μεταρρυθμιστές και επαναστάτες...

ο Στάθης στον Ενικό