Προχθές την Κυριακή (8 Μαρτίου 2015) στο Δημοτικό Θέατρο Αγρινίου είχε γενική συνέλευση η «Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων του Αγρινίου» και παρά τη σημαντικότητα και την πληθώρα των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν, εντύπωση προκάλεσε το γεγονός του μικρού αριθμού της συμμετοχής. Από τα εκατόν εβδομήντα σχολεία (170) της περιοχής μας στη συνέλευση υπήρχαν εκπρόσωποι μόνο από τα δεκαοκτώ (18) και αυτό ίσως να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλα.
Από την διαδικασία της εξέλιξης της συζήτησης αυτό που εύκολα
μπορούσε να αντιληφθεί κάποιος είναι ότι ανάμεσα στα μέλη και τους συλλόγους υπάρχει «κακή» θα μπορούσαμε να πούμε επικοινωνία, καθώς επίσης και το ότι από όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης, εκείνο το οποίο εκτενώς εξαντλήθηκε από τους περισσότερους παρευρισκόμενους, ήταν τα προβλήματα υποδομών, τα οποία αντιμετωπίζουν τα περισσότερα σχολεία.
Και πώς να μην είναι όταν υπάρχουν σχολεία, όπως αυτό του Αγγελοκάστρου, στο οποίο, όπως ακούστηκε, οι δάσκαλοι ,όταν βρέχει, φυλάνε ακόμα και «σκοπιά», για να μην εκτεθούν τα παιδιά στην βροχή που περνάει μέσα από την στέγη.
Τα προβλήματα των σχολικών υποδομών αναμφίβολα είναι τεράστια και εδώ πρέπει να σημειώσουμε την ακάματη προσπάθεια που καταβάλλει ο Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας του Δήμου ο κ. Σπύρος Αδάμης, με τον οποίο όσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί του ιδεολογικά ή κομματικά, πολιτικά δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει την εργατικότητα του σ’ αυτό με το οποίο καταπιάνεται.
Μέχρι χθες, και λέμε μέχρι χθες, γιατί το σήμερα και το αύριο, όχι μόνο στην παιδεία, αλλά σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, μόνο ως διακηρυκτικός λόγος είναι καταγεγραμμένο από την νέα κυβέρνηση της χώρας (χωρίς δεύτερο επίπεδο αυτή μας η σκέψη), και κάτω από αυτή την αχαλίνωτη επιδρομή των συνθηκών της ελεύθερης οικονομίας (καπιταλισμό το λένε, σύντροφε) σε κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής της χώρας, η οποία μας οδήγησε στη διαχείριση μιας ανείπωτης ακόμα, αλλά βαθιάς χρεωκοπίας, φτάσαμε στο σημείο όλοι, όσοι εμπλέκονται στο εκπαιδευτικό σύστημα, να προσπαθούν να αποκομίσουν από αυτό, όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη, με την όσο το δυνατόν λιγότερη προσφορά. Οι εξαιρέσεις στην παραπάνω πρακτική, μόνο τον κανόνα, ως γνωστόν, μπορούν να δικαιολογήσουν.
Έτσι οι φορείς προγραμμάτισαν την κατασκευή των σχολείων, όχι με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά ανάλογα με τις χρηματοδοτικές δυνατότητες των ευρωπαϊκών κονδυλίων, οι αρχιτέκτονες τα σχεδίασαν, όχι με στόχευση την λειτουργικότητα των χώρων, αλλά αντιγράφοντας συνεχώς το ίδιο πρότυπο, οι εργολάβοι τα ξεπέταξαν με μοναδικό γνώμονα το κέρδος και οι επιτροπές παραλαβής των φορέων υλοποίησης τα παρέλαβαν όπως – όπως, υπακούοντας στον αδηφάγο καιροσκοπισμό των πολιτικών τους προϊσταμένων, μόνο και μόνο για να κερδίσουν οι ίδιοι εύνοια και ασυλία, οι δε αιρετοί που τα εγκαινίασαν το πολιτικό όφελος της κατασκευής ενός σχολείου, που σε καμία περίπτωση, εκ του αποτελέσματος, δεν ήταν αξιόλογη αισθητικά και κατασκευαστικά σχολική υποδομή.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από κείνη την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Αγρινίου, που η συμπολίτευση και η μείζονα αντιπολίτευση είχαν ανταλλάξει «τα ξίφη» τους, για το ποιος ήταν εκείνος, που παρέδωσε το νέο σχολείο στην τοπική κοινότητα της Γαβαλούς, και πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρις» το επίχρισμα της οροφής έπεσε, «επειδή», όπως ειπώθηκε, «κάποιος άφησε ανοιχτό το παράθυρο για μια νύχτα».
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες