Περιμένοντας την Ανάπτυξη...

Ακούσαμε νωρίτερα τον Πρωθυπουργό να λέει ότι αυτές τις πρώτες μέρες που βρίσκεται στο τιμόνι του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφους, ναυάγιο της σουξεδιάρικης ιστορίας του αλήστου μνήμης απελθόντος σφουγγοκωλάριου ακατανόμαστων αφεντάδων, έχει αναλώσει το 90% του χρόνου του για να ελίσσεται στο επικίνδυνο πεδίο που ναρκοθέτησαν αποχωρώντας, οι ανεκδιήγητοι εθνικοί μας ολετήρες.  

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι νάρκες είναι πυκνά τοποθετημένες, το ναρκοπέδιο αχαρτογράφητο κι η λαϊκή εντολή νωπή και δοσμένη για πάση θυσία εύρεση λύσης εντός της ευρωζώνης. 

Δεν αφήνουν αυτά τα δεδομένα σπουδαίους βαθμούς ελευθερίας στην κυβέρνηση, εφόσον η πιθανότητα του «ατυχήματος», δεδομένης και της λύσσας των επικυρίαρχων που βλέπουν ότι κινδυνεύουν να μείνουν μόνο με την όρεξη για το ελληνικό φιλέτο που είχαν ήδη αρχίσει να τσιμπολογούν, δεν κάνει τα πράγματα καθόλου ευκολότερα.  

Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, παρά την όποια κριτική, η βομβίδα κρότου-λάμψης που λέγεται «Βαρουφάκης», έχει τη δική της σημασία ως τακτικό όπλο σ’ αυτόν τον ακήρυχτο αλλά αδυσώπητο πόλεμο που εξελίσσεται στις πόλεις και τα χωριά μας,  τετράγωνο-τετράγωνο, σπίτι-σπίτι. Όπως θα κερδίζονται και θα χάνονται οι μάχες αυτού του πολέμου, κρίσιμης σημασίας θα αποδειχτεί η αποτελεσματικότητα του στρατηγικού όπλου που ακούει στο όνομα «Νικολούδης».

Πέρα όμως από τη θετική ή την αρνητική έκβαση όλων αυτών των ιδιότυπων μαχών που δόθηκαν, δίνονται και θα δίνονται μέχρι τον Ιούνιο στα ευρωπαϊκά και τα διεθνή φόρα, κρίσιμο θα αποδειχθεί το άλλο μέτωπο αυτού του πολέμου, από το οποίο ουδέν νεότερο υπάρχει προς το παρόν: η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο κι όπως λέγαμε και πριν λίγες εβδομάδες, είναι καιρός πια να μάθομε κι εμείς οι ίδιοι να ψαρεύομε.

Οτιδήποτε διαλυμένο, όπως είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία και η οικονομία, όχι μόνο από την καταστροφική λαίλαπα που μας σάρωσε την τελευταία πενταετία και αφαίμαξε τις τελευταίες ρανίδες ικμάδας της κοινωνίας μας, αλλά κι απότοκο απαράδεκτων πράξεων και απίστευτων παραλείψεων πολλών δεκαετιών, μόνο με δυο εναλλακτικούς τρόπους μπορεί να αναταχθεί:

Ο πρώτος τρόπος είναι από τα πάνω προς τα κάτω και με τη διάχυση πολιτικών από το κέντρο προς την περιφέρεια. Ένας τέτοιος τρόπος, όμως, προαπαιτεί αφενός μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση που όντας σήμερα αλλού υπονομευμένη κι αλλού συκοφαντημένη, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον κρίσιμο ρόλο της κι αφετέρου μια πολιτική ηγεσία έμπειρη στα δημόσια πράγματα, διαφορετική από τη σημερινή που είναι άβγαλτη, αφού δεν έχει προλάβει να «ψηθεί».

Ο δεύτερος τρόπος είναι από τα κάτω προς τα πάνω, υπό την ευθύνη των τοπικών μας κοινωνιών. Δεδομένων των κρίσιμων συνθηκών, εμείς οι ίδιοι κουβαλάμε το βάρος να αναλογιστούμε τα λάθη μας και τις ευθύνες της προηγούμενης αποστασιοποίησής μας, που έδωσε την ευκαιρία να εξακοντιστεί τα θράσος των ανήθικων και των λερών σε πελώρια ύψη,  ώστε να μας κουνούν επιτιμητικά και το δάχτυλο από πάνω, λέγοντάς μας ότι όλοι μαζί τα φάγαμε. 

Έχομε την υποχρέωση να εξοστρακίσουμε όλους αυτούς που συνέβαλλαν στην καταστροφή του τόπου μας, πολλές φορές από ανοησία και μόνο, αλλά τις περισσότερες πλουτίζοντας αδικαιολόγητα∙ και να μάθομε, επιτέλους, αδερφέ μου, να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά, για να καταφέρομε να σχεδιάσομε το μέλλον μας. 

Εμείς οι ίδιοι, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ξέρομε καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται να γίνει στη γειτονιά μας, για να καθαριστούν οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια και οι αυλές μας από τις, χρόνια πολλά, μαζεμένες ακαθαρσίες: να εξοβελιστεί ο παρασιτισμός, να ακυρωθεί ο παραγοντισμός και να παταχθεί η παραβατικότητα που μαστίζει τις κοινότητές μας.  

Χρειάζονται λεφτά, θα πει κανείς, αλλά λεφτά υπάρχουν! Λεφτά υπάρχουν και περιμένουν στα διάφορα ευρωπαϊκά ταμεία που μέχρι χθες τα λυμαίνονταν οι εθνικοί μας εργολάβοι και οι παρατρεχάμενοι, για να χρεώνουν διπλά και τρίδιπλα, αχρείαστα έργα φαραωνικής κλίμακας ή να προωθούν ατελέσφορες δράσεις. 

Λεφτά έντιμα κερδισμένα υπάρχουν κάτω από τα στρώματα ή σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού. Περισσότερα λεφτά, άτιμα αποκτημένα, υπάρχουν επίσης και τα ίχνη τους είναι ανεξίτηλα∙ απαιτούμε να επιστρέψουν στον δημόσιο κορβανά, απ’ όπου αφαιρέθηκαν. Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτά που καταρχήν λείπουν για την ποθούμενη παραγωγική ανασυγκρότηση. 

Αυτό που πρωτίστως λείπει είναι τα αξιόπιστα επιχειρησιακά σχέδια και η αναψηλάφηση όλων αυτών των ιδεών και των προτάσεων που στο καθόλου μακρινό παρελθόν βούρκωσαν μέσα στην ανοησία του γραφειοκρατικού μηχανισμού, παρέλυσαν από την αναλγησία του κράτους δυνάστη και προαγωγού μαζί, και χάθηκαν στους σκοτεινούς διαδρόμους των χρηματοδοτικών μηχανισμών, των ελεγχόμενων από κλειστές και διεφθαρμένες παρέες.

Βέβαια, είμαστε όλοι ανυπόμονοι! Φυσικό είναι να είμαστε ανυπόμονοι. Είμαστε ανυπόμονοι επειδή είμαστε άνεργοι, είμαστε ανυπόμονοι επειδή είμαστε υποαπασχολούμενοι, είμαστε ανυπόμονοι επειδή είμαστε ξενιτεμένοι, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής, μόνο ο Θεός έκανε τον κόσμο σε επτά μέρες και καμιά κυβέρνηση ανθρώπων δεν θα μπορούσε να κάνει σε σαράντα-τόσες ημέρες ό,τι δεν έγινε σε σαράντα-τόσα χρόνια. 

Η πραγματικότητα είναι πιεστική και αδυσώπητη αλλά καλό θα είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, γιατί στις 25 Ιανουαρίου δεν κάναμε καμιά επανάσταση∙ απλά κάναμε εκλογές και μάλιστα αναδείξαμε μια κυβέρνηση με σχετική μόνο πλειοψηφία. 

Άρα, το πλήθος των δεσμεύσεων με τις οποίες είναι δεμένη η Ελλάδα και όλοι εμείς η Έλληνες, εξαιτίας της καταστροφικής δράσης των διαπλεγμένων αθλίων που είναι ακόμα και σήμερα παρόντες και ενεργητικοί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της δημόσιας σφαίρας, δεν μπορεί να αρθεί χωρίς αβαρίες, καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα και χωρίς απογοητεύσεις. Κανείς δεν κρατάει το μαγικό ραβδί κι εξάλλου, από πόσο παλιά το λέμε ότι «συν Αθηνά και χείρα κίνει»? Το λέει κι ο παππούς Αίσωπος!

 Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

από  Alexandros Raskolnick