Ας αρχίσουν οι χοροί, τραγουδούσαν μετά τη νίκη τους σε όλη τη μεταπολίτευση οι νικητές των εκλογών. Κάθε φορά η νέα κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, απολάμβανε μία περίοδο χάριτος από αντιπάλους και φίλους, που της έδινε τουλάχιστον την ευκαιρία να πανηγυρίσει. Να δουν οι νέοι υπουργοί και παρατρεχάμενοι πού πατάνε και πού βρίσκονται. Και φυσικά να έχουν λυμένα τα χέρια τους για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ώστε να δείξουν στην πράξη τι έχουν σκοπό να κάνουν. Και πώς έχουν σκοπό να το κάνουν.
Αν έχουν σκοπό να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει. Ή αν γ’ αλλού κινήσανε, κι αλλού η ζωή τους πάει...
Με την κυβέρνηση Τσίπρα, όμως, όχι μόνο αυτές οι δημοκρατικές γαλαντομίες τελειώσανε, αλλά η επίθεση είχε ετοιμαστεί προεκλογικά. Της έστησαν οι εγχώριοι άρχοντες, σε συνεργασία με τους ιδιοκτήτες της Ευρώπης, μια ξεγυρισμένη παγίδα. Μέχρι τις 28 του Φλεβάρη, ή συμφωνείτε και υπογράφετε να συνεχίσετε από κει που σταμάτησαν ο Σαμαράς και ο Χαρδούβελης ή εκτοξεύουμε τους πυραύλους. Όχι στην κυβέρνηση, αλλά στη χώρα.
Μάλιστα, λίγα εικοσιτετράωρα μετά την ορκωμοσία, ο Ντράγκι έριξε την πρώτη τροχιοδεικτική βολή. Για να μη μείνει αμφιβολία πόσο υπολογίζουν ορισμένοι και τη λαϊκή και την εθνική κυριαρχία. Εξηγείται βέβαια αυτή η πολιτική μοχθηρία, που πήρε σε κάποιες περιπτώσεις διαστάσεις ανοιχτής εχθρότητας και περιφρόνησης ενός ολόκληρου λαού.
Ό,τι και να λέγεται, μια αγενής κυβέρνηση με βασική δύναμη την Αριστερά, με υπουργούς οι οποίοι διαθέτουν κομμουνιστικό ή ριζοσπαστικό, βιογραφικό, με θέσεις που αμφισβητούν το ευρωπαϊκό ευαγγέλιο της λιτότητας, με συμμέτοχο τον απρόβλεπτο Καμένο και με πρωθυπουργό ένα νεαρό πρώην κνίτη, κάθεται στο στομάχι των επαγγελματιών του συντηρητισμού και της νεοφιλελεύθερης νομενκλατούρας. Είναι ξένο σώμα στην Ευρώπη της ευγενούς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, χώρας από χώρα, και όλων μαζί από τη Γερμανία.
Αυτή η κυβέρνηση όμως έχει και μια άλλη ιδιομορφία. Δεν διαθέτει μόνο σκληρούς εχθρούς. Διαθέτει και σκληρούς φίλους. Κι αν, από μια άποψη, τα πυρά του Σαμαρά, ή του Σόιμπλε, ή του Βενιζέλου, δεν αποτελούν είδηση, τα οικεία πυρά, υπό μορφή δημόσιας κριτικής ή και πολεμικής, αποτελούν όσο και να ’ναι αξιομνημόνευτο γεγονός. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ξεφωνήσαι, από μια άποψη. Διότι να επικρίνουν δημόσια άνθρωποι της Αριστεράς την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία, και μάλιστα λίγες μέρες μετά την ανάδειξή της, είναι εντελώς πρωτότυπο. Που κάποιοι μάλιστα το θεωρούν και κάπως σουρεαλιστικό.
Και όμως συμβαίνει. Εξ οικείων βέλη για την εκλογή Παυλόπουλου, για τη συμφωνία του Eurogroup, για τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης, για τον ορισμό του τάδε ή του δείνα υπουργού. Με αποτέλεσμα, με αφορμή και τη γνωστή παρέμβαση Γλέζου, να αποτυπώνουν οι αντιδράσεις του Μαξίμου μια παράκληση: Δώστε μας σύντροφοι μια ανάσα! Οι ίδιοι δηλαδή που ζητούν ανάσα για τη χώρα ζητούν και ανάσα από το χώρο. Έχοντας απέναντι τους όλα τα σόγια του Σόιμπλε, ζητούν πίστωση χρόνου αλλά και πίστωση πίστης από αριστερά σόγια. Να κριθούν όχι από τις πρώτες σκηνές ενός έργου με πολλές πράξεις, αλλά αφού διανύσουν μια απόσταση ικανή να δείξει πού το πάνε.
Αριστερά και δημοκρατία -άρα και διαφωνία- όμως πάνε μαζί. Συνεπώς το φαινόμενο μάλλον δύσκολο να εκλείψει. Το σίγουρο είναι ότι η νέα κυβέρνηση θα πρέπει, προσπαθώντας να μην πατήσει τις νάρκες κάποιων στρατηγικών εχθρών, να προσέχει μην πατήσει και το ζωνάρι κάποιων απαιτητικών φίλων. Διότι η εσωκομματική δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά έχει οπωσδήποτε έξοδα...
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες