Αμφιθυμίες

Σύμφωνοι, καρντάση μου, τα σημάδια είναι εκεί… Και είναι κακά σημάδια.

Είναι κακό σημάδι να τους ακούμε περί άλλων να τυρβάζουν στην επιχειρηματολογία των εντιμότατων φίλων μας περί της συνέχειας του κράτους, αντί για να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι πριν πέντε χρόνια καταλύθηκε κάθε έννοια συνταγματικότητας αλλά και διεθνούς νομιμότητας, με αυτό το άθλιο πρόγραμμα "διάσωσης" που μετέτρεψε την Ελλάδα και όλους εμάς τους Έλληνες σε υποκείμενα ενός άθλιου πειράματος, που θα σημειωθεί στην ευρωπαϊκή ιστορία με τα μελανότερα μεσαιωνικά χρώματα.

Είναι κακό σημάδι να τους ακούμε να μας λένε ότι θα οφείλουμε ένα χρέος ανεξέλεγκτο, ένα χρέος ειδεχθές, ένα χρέος που είναι ύποπτο και που δεν έχει ελεγχθεί, στο διηνεκές. Ειδικά όταν αυτός ο έλεγχος είναι επί πλέον και μνημονιακή υποχρέωση της Ελλάδας. Τι ειρωνεία, αλήθεια!

Είναι κακό σημάδι να τους ακούμε να μας λένε ότι είναι πατριωτικό μας καθήκον να εξοφλήσομε τα παράνομα και αντισυνταγματικά επιβεβλημένα χαράτσια, έστω κι αν αυτοί οι πόροι θα χρησιμοποιηθούν για να πληρωθούν συντάξεις ή για φάρμακα για τα δημόσια νοσοκομεία, όταν οι λίστες είναι εκεί, σαν ώριμα, βρώσιμα φρούτα, από την εποχή του θρασύτατου Θεοχάρη κι ακόμα παλαιότερα.

Είναι κακό σημάδι να τους ακούμε να μας λένε ότι είναι χρήσιμη στην εθνική προσπάθεια, η συμβολή των αρχαγγέλων του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι κακό σημάδι να τους ακούμε να μας λένε ότι δεν υπήρχαν άλλοι, καταλληλότεροι από τους ακαταλληλότερους, για να επανδρώνουν τις διοικήσεις των τραπεζών που de facto ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο, αφού εμείς όλοι τις χρυσοπληρώσαμε με το αίμα μας όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια–κι ας μην έχομε ακόμα καταφέρει να τις σώσομε, έτσι που παραμένουν κρεμασμένες στο χείλος του χρηματοπιστωτικού γκρεμνού.

Είναι κακά όλα αυτά τα σημάδια -κι ας λέγαμε παλιότερα, όχι πολύ παλιά, ότι εκτός από αναγκαία, ήταν και ικανή η συνθήκη, να απαλλαχτούμε από τους αθλιότερους των αθλίων εθνικών ολετήρων.     

Αλλά μέσα σε όλον αυτόν τον περιρρέοντα ζόφο, υπάρχουν και καλά σημάδια: Για πρώτη φορά ακούσαμε από επίσημα κυβερνητικά χείλη και αρμοδίως, αυτό που πέντε χρόνια φωνάζουν όλες οι αδύναμες φωνές των βοώντων εν τη ερήμω: «Το πρόγραμμα διάσωσης το 2010 δεν ήταν για την Ελλάδα, ήταν για την διάσωση των γερμανικών και των γαλλικών τραπεζών».

Αδιαφορώ για ό,τι λένε οι δημο(σ)κόποι για τα ποσοστά αποδοχής της κυβέρνησης. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ποτέ δεν τους είχα σε σπουδαία εκτίμηση τους υπόλογους δημο(σ)κόπους. Άλλωστε, δεν ξεχνώ ότι και η φαιά κυβέρνηση του αλήστου μνήμης Παπαδήμου, είχε κάποτε ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά αποδοχής. 

Εξίσου αδιαφορώ και για ό,τι λένε οι αναλυτές, οι ειδικοί και οι ειδήμονες της θεωρίας των παιγνίων για το“game of chicken”, γιατί την ψήφο μου, εγώ την έριξα στην κάλπη, έχοντας στο μυαλό μου την ορμήνια της αρχαίας Σπαρτιάτισσας: «Ή ταν ή επί τας».    

Στο κάτω-κάτω της γραφής, εγώ ονειρεύτηκα και συνεχίζω να ονειρεύομαι εκείνην την Ευρώπη που θάμπωσε με την έκπαγλη ωραιότητά της τον Συγνεφοσυνάχτη. 

Αν η Ευρώπη του μέλλοντος μου πρόκειται να συνεχίσει να είναι αυτή η άσκημη και ζαρωμένη μπαμπόγρια που παίρνει παράταση της άσκοπης ζωής της ρουφώντας το αίμα των λαών της, τότε να μου λείπει. Καλύτερα να μου λείπει, έστω κι αν χρειαστεί να βγω να περπατήσω ξυπόλυτος επάνω στα αιχμηρά και κοφτερά θρύμματα που σκόρπισαν παντού γύρω μου οι ελεεινοί που μας κυβερνούσαν έως προχθές, σπάζοντας σε χίλια κομμάτια τα όνειρα, τις ελπίδες και τις ζωές μας. 

Το κολάζ είναι από την OKTANA 

από Alexandros Raskolnick