Ο δημοσιογραφικός κλάδος, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελούσε τον εξωθεσμικό και «παρακρατικό» μηχανισμό των «νταβάδων», του νεοταξικού καθεστώτος και των υπηρεσιών του.
Ήταν τα ΜΜΕ που εξωράιζαν και δικαιολογούσαν όλα τα εγκλήματα και τα ψεύδη του καθεστώτος και των κυβερνητικών ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ.
Ήταν αυτά που αποτελούσαν τον υστερικό ΤΡΟΜΟΚΡΤΑΤΗτου καθεστώτος και τον διεστραμμένο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ του τρόμο-θεάματος και των ποικίλων τρόμο-σήριαλ…
Σήμερα τόσο το ψεύδος, όσο και η τρομοκρατική, τελετουργική λειτουργία των ΜΜΕ (τρόμο-θεάματα, κινδυνολογίες, εκβιαστικά διλλήματα κ.λπ) έχουν πάρει αποκρουστικές διαστάσεις: Αναπαράγουν τα ΜΜΕ όλο το φαιό οπλοστάσιο της κυβερνητικής συμμορίας και όλα τα τρομοκρατικά κατασκευάσματα της ακροδεξιάς κακουργίας των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ…
Θεωρούμε, λοιπόν, σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε ένα παλιό μας κείμενο σχετικό με τη φύση, το χαρακτήρα και τη λειτουργία των ΜΜΕ…
Είναι γραμμένο το Δεκέμβριο του 2010 και βρίσκεται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5172
ΜΜΕ: Η «σύνθεση» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας
Ο άμεσος καρπός της χρεοκοπίας της αστικής δημοκρατίας είναι ο ολοκληρωτισμός της «δημοκρατίας» της αγοράς, δηλαδή ο ολοκληρωτισμός του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ο φασισμός δεν είναι τίποτε άλλο από τη «σύνθεση» αυτής της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας και βαρβαρότητας.
Οι σύγχρονες βιομηχανίες των ΜΜΕ δεν είναι μόνο πλήρως υποταγμένες στους νόμους της αγοράς, συνακόλουθα και στους «νονούς» της αγοράς (πλανητικούς και εγχώριους), αλλά είναι και οι μήτρες της ιδεολογίας αυτής της αγοράς και των «νονών» της. Τα ιμπεριαλιστικά αυτά συγκροτήματα των ΜΜΕ αποτελούν το μακάβριο πρόσωπο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, τη «σύνθεση» της πλανητικής ιμπεριαλιστικής αχρειότητας: το φασισμό του πλανητικού ιμπεριαλισμού.
Μέσα σ’ αυτό το προπαγανδιστικό καθεστώς που «συνθέτει» την ιμπεριαλιστική αχρειότητα οι δημοσιογράφοι αποτελούν τα «γρανάζια» του. Το διευθυντικό προσωπικό, οι παραγωγοί των «ειδήσεων», των εκπομπών και των «ψυχαγωγικών» προγραμμάτων, καθώς και οι τηλεστάρ (ιδιαίτερα αυτοί) αποτελούν τα ακριβοπληρωμένα «όργανα» των αφεντικών τους: Εκτελούν, σαν στυγνοί μπράβοι, τις εντολές των αφεντικών τους.
Όλοι αυτοί, ανεξάρτητα το πώς εμφανίζεται ο καθένας έχουν τη βαθιά ψυχολογία του λακέ και του «μπράβου».
Το τι προβάλλουν, όλοι αυτοί και ποιους καλούνε στις εκπομπές τους αποτελεί την πιο αυθεντική καταγραφή των σκοπών και των σχεδίων των αφεντικών: αποτελεί το αποτύπωμα αυτής της «σύνθεσης» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας.
Όταν π.χ. προβάλλουν τόσο σκανδαλωδώς προκλητικά και αφηνιασμένα τον Καρατζαφέρη και τον θίασό του, αυτό αποκαλύπτει και δείχνει πολλά. Όταν για κάθε ζήτημα και σε όλα τα ΜΜΕ (τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και έντυπα) και σχεδόν σε όλες τις εκπομπές (ακόμα και στα «κόπρανα» των μεσημεριάτικων παραθύρων) παρελαύνει ο θίασος του ΛΑ.Ο.Σ., το γεγονός αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη σχετικά με το τι είναι ο ΛΑ.Ο.Σ. ποιο ρόλο και ποια διατεταγμένη υπηρεσία εκτελεί.
Η «σύνθεση» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας (ΜΜΕ) τα τέκνα της και τους διατεταγμένους «πράκτορές» της προωθεί και προβάλλει με τέτοια παθολογική εμμονή: Όλους αυτούς που εκτελούν τις εντολές της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας…
Κάποια από αυτά τα Μέσα της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας το παρακάνουν ή πλασάρουν τις «εντολές» με «λακέδες» πολυτελείας(Χατζηνικολάου π.χ) ή «λακέδες» με «προοδευτικά» προσωπεία ηθικού εισαγγελέως: Τριανταφυλλόπουλος, Χαρδαβέλλας και άλλοι…
Ο «αριστερός» Χαρδαβέλλας π.χ., καλεί σε κάθε εκπομπή του, για κάθε θέμα και έναν του ΛΑ.Ο.Σ για να δημαγωγεί. Ο αγαπημένος του είναι ο Βελλόπουλος. Συχνά χωρίς κανένα από άλλο κόμμα. Και μετά ποζάρει για «ανεξάρτητος». Τόσο μυαλό διαθέτει μέσα στον οίστρο του λακεδισμού του…
Από την άλλη τα συνδικαλιστικά όργανα του δημοσιογραφικού κλάδου, όλοι αυτοί οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές κρύβονται πίσω από το επιχείρημα του «εργαζόμενου δημοσιογράφου». Ταυτίζουν δηλαδή το δημοσιογράφο με τον «προλετάριο», με το «μισθωτό δούλο». Με αυτή την ταχυδακτυλουργία ξεγελούν τους εαυτούς τους και εξαπατούν τον ελληνικό λαό. Φυσικά δεν τον εξαπατούν, αγωνίζονται να τον εξαπατήσουν. Ο ελληνικός λαός τους έχει κατατάξει εκεί που ανήκουν και δεν θέλει ούτε ζωγραφιστούς να τους δει…
Με τέτοια απλοϊκά σχήματα του «εργαζόμενου δημοσιογράφου» παρακάμπτεται το πιο ουσιαστικό: η φύση και η λειτουργία της δημοσιογραφικής εργασίας, καθώς και ο κοινωνικός και πολιτικός ρόλος του δημοσιογράφου.
Όταν παρακάμπτεις και παρασιωπάς αυτά τα ουσιώδη δεν μπορείςΠΟΤΕ να αντιταχθείς και να αντισταθείς στο ελάχιστο απέναντι στη φασιστική δικτατορία και λειτουργία των ΜΜΕ.
Το έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές. Το πεδίο της δημοσιογραφίας έχει ιδιαιτερότητες. Είναι εξαρτημένο και υποταγμένο στους νόμους της αγοράς περισσότερο από κάθε άλλο πεδίο πολιτισμικής παραγωγής. Είναι ένα πεδίο που συμμορφώνεται ακαριαία με την επικύρωση της αγοράς και ολοκληρωτικά υποταγμένο στους «νονούς» της αγοράς.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό το γεγονός: Δηλαδή ότι το δημοσιογραφικό πεδίο είναι ολοκληρωτικά υποταγμένο στους οικονομικούς και καθεστωτικούς εξαναγκασμούς.
Είναι και κάτι άλλο που συντελεί (χωρίς καταναγκασμούς) στη διάβρωση και στη δουλεία των δημοσιογράφων: Η σπουδαιότητα και η εξουσία που αποκτούν και οι ίδιοι μέσα στην κοινωνία από το γεγονός ότι κατέχουν το μονοπώλιο στα εργαλεία παραγωγής και διάδοσης της πληροφορίας και της ψυχαγωγίας.
Δια μέσου αυτών των εργαλείων οι δημοσιογράφοι αποκτούν το μονοπώλιο στην πρόσβαση των πολιτών, καθώς και των άλλων πολιτισμικών παραγωγών, επιστημόνων, πολιτικών, διανοουμένων κ.λπ.
Έτσι, αν και «κατέχουν μια κατώτερη (όπως λέει ο Πιερ Μπουρτιέ), κυριαρχημένη θέση μέσα στα πεδία πολιτισμικής παραγωγής, ασκούν μια εξαιρετική μορφή κυριαρχίας, έχουν εξουσία πάνω στα μέσα της δημόσιας έκφρασης, δημόσιας ύπαρξης, δημόσιας γνωστοποίησης, πρόσβασης στη δημόσια φήμη (πράγμα που, για ορισμένους πολιτικούς και ορισμένους διανοούμενους αποτελεί κεφαλαιώδες διακύβευμα). Γι’ αυτό το λόγο και περιβάλλονται (τουλάχιστον οι πιο ισχυροί) από μια ευυποληψία η οποία συνήθως είναι δυσανάλογη με τις διανοητικές τους ικανότητες…»
Με δύο λόγια. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν μέσα στο δημοσιογραφικό πεδίο (δημοσιογράφοι) ασκούν εξουσία και χειραγωγούνται ως μεταπράτες της εξουσίας των ισχυρών οικονομικών ελίτ. Δηλαδή, είναι εξίσου χειραγωγούμενοι, όσο και χειραγωγοί. Χειραγωγούμενοι από τον οικονομικό και πολιτικό εξαναγκασμό και χειραγωγοί (εξουσιαστές) της κοινωνίας. «Χειραγωγούν μάλιστα πολύ καλύτερα, συνήθως, όσο περισσότερο χειραγωγούμενοι είναι οι ίδιοι και όσο μικρότερη επίγνωση έχουν ότι χειραγωγούν» (Μπουρτιέ).
Χωρίς να συνειδητοποιηθεί αυτός ο ρόλος του δημοσιογράφου, ο ρόλος του ανδρεικέλου της καπιταλιστικής εξουσίας, ο ρόλος του «μπράβου» του καθεστώτος, τότε αυτά περί «εργαζόμενου» είναι κοπανιστός αέρας για την επιβίωση των ποικίλων συνδικαλιστών.
Γιατί ο συνδικαλισμός που δεν θέτει αυτά τα ουσιώδη και δεν οργανώνεται εναντίον αυτού του ρόλου και της λειτουργίας της δημοσιογραφικής εξουσίας, είναι κρατικός συνδικαλισμός, συνδικαλισμός των «νονών» των ΜΜΕ…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9569
ΡΕΣΑΛΤΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες