H νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή ήταν σαρωτική. Η ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν ταπεινωτική. Το ταπεινωτικό αποτέλεσμα για τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, που αποτελεί ταυτόχρονα και ταφόπλακα για την φενάκη της μεταπολίτευσης – φενάκη που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να την επισφραγίσουν και με τη βούλα του ΔΝΤ - είναι μια νίκη του λαού. Το μήνυμα του λαού ήταν σαφές: Τέλος με τα Μνημόνια. Το ζητούμενο, φυσικά, παραμένει: Να μπει τέλος και στην πολιτική των Μνημονίων, όπως κι αν αυτά βαφτίζονται.
***
Ο λαός με την ψήφο του επέστρεψε τα επίχειρα σε εκείνους που αυτά τα χρόνια τον λεηλάτησαν, τον εξαπάτησαν και είχαν το θράσος κατά την προεκλογική περίοδο να προσβάλουν με τόσο αυθάδη τρόπο και την νοημοσύνη του. Στην κάλπη ηττήθηκε η επιχείρηση του φόβου, η στρατηγική του τρόμου, η τακτική της κινδυνολογίας πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο πολιτικός λόγος της ΝΔ. Ηττήθηκε το κήρυγμα του ραγιαδισμού που όλα αυτά τα χρόνια παρίστανε τον «πατριωτισμό». Ένας ραγιαδισμός που χρησιμοποιήθηκε με διπλή στόχευση:Πρώτον, ως άλλοθι του πολιτικού κατεστημένου για να επιβάλλει μια πολιτική την οποία καθόριζε από κοινού με «εταίρους» και «φίλους» αλλά μετά υποδυόταν ότι «εκβιάζεται». Δεύτερον, για να υπαγάγει το λαό στη λογική ότι «ρεαλισμός» είναι η υπακοή στον «ισχυρό».
***
Την Κυριακή όσον αφορά τη ΝΔ ηττήθηκε το αντικομμουνιστικό παραλήρημα των «μπαλτακοειδών». Ηττήθηκε το «φαιό» της σοβαρότητας των Βορίδηδων και το «φαιό» της ευτέλειας των Γεωργιάδηδων. Ηττήθηκε το αντιδραστικό ιδεολογικό πρόσημο ενός λόγου που επιχορηγείτο από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά και ανάβλυζε από τους αντιδραστήρες του ίδιου του (πρώην) πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Εισέπραξαν τα επίχειρα μιας τακτικής μέσω της οποίας επιχείρησαν να πάρουν «ιδεολογική ρεβάνς από την Αριστερά» που απλώς εξέθεσε την ιδεολογική τους πενία αφού έχασαν από έναν κατασκευασμένο από τους ίδιους αντίπαλο. Τι έκαναν; Έχασαν στο πεδίο του αντικομουνισμού και μάλιστα αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ανύπαρκτες κομμουνιστικές ιδιότητες!
***
Το εκλογικό σώμα την Κυριακή προσήλθε στην κάλπη με μισή ελπίδα και μεολόκληρη απελπισία. Η ψήφος του ήταν ψήφος οργής και απογοήτευσης για όσα προηγήθηκαν. Ήταν μια ψήφος απόρριψης όσων του μαύρισαν τη ζωή. Ήταν μια ψήφος που περισσότερο καθορίστηκε από την αγωνία να αποτραπεί το χειρότερο και λιγότερο από την πίστη ότι έρχεται το καλύτερο. Ο λαός ψήφισε με διάθεση δειλής προσμονής και βρίσκεται σε στάση αναμονής. Κρατώντας μικρό καλάθι και με ευδιάκριτη μια προκαταβολική διάθεση τιμωρίας στο ενδεχόμενο να νιώσει ξανά προδομένος και εξαπατημένος.
***
Από χτες έχουμε στην Ελλάδα «κυβέρνηση της Αριστεράς». Κι αυτό πέρα από τον – αναμφισβήτητα - νέο αέρα που φέρνει, φέρνει και την υποχρέωση για την εξοικείωση με ορισμένους όρους σημαντικούς για την Αριστερά, που πέρα από την γεωγραφία προσδιορίζει τα πράγματα κυρίως με βάση την πολιτική ουσία. Εξηγούμαστε: Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν είναι ούτε η αντιιμπεριαλιστική, ούτε ηαντιμονοπωλιακή, ούτε πολύ περισσότερο η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Αν είναι η ριζοσπαστική Αριστερά θα κριθεί προφανώς από την κυβερνητική του πρακτική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήδη δεν έχουμε κάποια (ασφαλή κατά τη γνώμη μας) δείγματα που προκύπτουν από μια απλή σύγκριση των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 με τις σημερινές του εξαγγελίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς, είναι εκείνη η Αριστερά που φαίνεται ότι με όρουςσοσιαλδημοκρατίας του 21ου αιώνα θα διεκδικήσει μια πιο ήπια προσαρμογήτης Ελλάδας στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης. Ο «μετριοπαθής κεϋνσιανισμός» του ΣΥΡΙΖΑ (κατά την έκφραση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και οικονομολόγου κ.Κώστα Λαπαβίτσα) θα κινηθεί σύμφωνα με τους κανόνες του ευρωενωσιακού πλαισίου που θεωρούνται δεδομένοι. Θα πορευτεί στο πλαίσιο των θεσμικών υποχρεώσεων της χώρας εντός της ΕΕ που ο ΣΥΡΙΖΑ «σέβεται», όπως έχει τονίσει ο κ.Τσίπρας. Μπορεί το «τέλος της λιτότητας», όμως, να συνοδεύεται με το σεβασμό σε όλα τα προηγούμενα; Ναι, υπό την εξής προϋπόθεση: Ότι θα βαφτίσεις τις (αναγκαίες) «πρώτες βοήθειες» προς τον ασθενή σαν οριστική… «γιατριά» και θα εμφανίσεις το «εντός, εκτός και επί ταυτά» σαν… «τετραγωνισμό του κύκλου». Ίδωμεν.
***
Σε κάθε περίπτωση: Από χτες ξημέρωσε μια νέα μέρα (από την οποία δεν λείπουν τα φίδια του ναζισμού - θέμα για το οποίο θα μιλήσουμε στο αυριανό σημείωμα). Αν θα είναι ιστορική και πόσο ιστορική θα είναι θα το αποδείξει η Ιστορία. Εκείνο που σήμερα αξίζει να κρατήσουμε στα συλλογικά μας τιμαλφή είναι το πάθος για να αλλάξουν τα πράγματα. Εκείνο το πάθος που δονεί την ψυχή χωρίς να θολώνει την σκέψη. Το πάθος που αναβλύζει από τη ψυχή του ανθρώπου που συλλογιέται καλά γιατί συλλογιέται ελεύθερα. Ας κρατήσουμε ολόρθο το αίτημα αυτής της αλλαγής χωρίς εφησυχασμούς, ωραιοποιήσεις και αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική αλλαγή χωρίς ριζική ανατροπή. Χωρίς ψευδαισθήσεις γύρω από το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται η χώρα και την επόμενη μέρα από την κάλπη. Γνωρίζοντας ότι η ψήφος του λαού χωρίς την φωνή του λαού, χωρίς την παρουσία του, χωρίς την ένωση με τους άλλους ανθρώπους στους δρόμους της διεκδίκησης αποδεικνύεται στην καλύτερη περίπτωση ένα χαρτί άνευ σημασίας σε ένα κυτίο παραπόνων.
***
Προχθές ο λαός ψήφισε. Τώρα ξεκινάει η υποχρέωση να κρατηθεί αναπαλλοτρίωτο το δικαίωμα να μην φαλκιδέψουμε οι ίδιοι εκείνα τα δευτερόλεπτα που κάθε τέσσερα, δυο ή τρία χρόνια, μετά από τόση πλύση εγκεφάλου, η φαλκιδευμένη δημοκρατία παρέχει στους υπηκόους της για να μπορεί κατόπιν, όπως είδαμε να συμβαίνει τις προηγούμενες δεκαετίες, να επιδεικνύει τον δημοκρατικό φερετζέ της πίσω από τον οποίο πέρναγαν Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και email της τρόικας. Η ψήφος την Κυριακή δεν είναι το τέλος και ποτέ δεν ήταν. Είναι μια στιγμή μιας περιόδου που μπορεί να αποδειχτεί ενδιαφέρουσα. Μιας περιόδου που πιστεύουμε ότι έτσι κι αλλιώς θα είναι ενδιαφέρουσα.
Υστερόγραφο 1: Ότι χτες ο Σαμαράς απουσίαζε από το Μαξίμου όταν έφτασε εκεί ο Τσίπρας προσθέτει έναν ακόμα λόγο σε εκείνους που αποδεικνύουν ότι θα έπρεπε να έχει φύγει από το Μαξίμου μια ώρα αρχύτερα.
Υστερόγραφο 2: Καλά έκανε χτες ο Αλέξης Τσίπρας και πήγε στην Καισαριανή. Είχε πάει και ο Κώστας Καραμανλής άλλωστε. Το σημειώνουμε ως αυτονόητη υπόμνηση ότι είναι η πολιτική ταμπακιέρα που καθορίζει τελικά το περιεχόμενο ακόμα και του πιο επιτυχή επικοινωνιακά συμβολισμού. Καθόλου καλά όμως δεν έκανε η ΝΕΡΙΤ, στης οποίας το ρεπορτάζ ακούσαμε ότι εκεί είχαν εκτελεστεί 200 «αριστεροί». Εκεί, κύριοι της ΝΕΡΙΤ είχαν εκτελεστεί 200 κομμουνιστές. Που το μεταξικό καθεστώς τους παρέδωσε στην Γκεστάπo και οι χιτλερικοί τους πήραν από την Ακροναυπλία και την Ανάφη, τους πήγαν στο Χαϊδάρι και από εκεί στην Καισαριανή. Και τους εκτέλεσαν. Τους εκτέλεσαν γι΄αυτό που ήταν. Τους εκτέλεσαν γιατί ήταν κομμουνιστές. Εντάξει κύριοι της ΝΕΡΙΤ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες