Ο Στάθης στο... Στρασβούργο

Αγαπητοί συνταξιδιώτες, η στήλη θα λείψει για λίγες μέρες. Θα βρίσκομαι στις Βρυξέλλες, καλεσμένος του ευρωβουλευτή Μανώλη Γλέζου. Ομως δεν θα χαθούμε - τα κομπιούτερ να ’ναι καλά. Αν μάλιστα χρειασθεί θα επικοινωνήσουμε, αν και ο enikos από ανταποκρίσεις εκ Βρυξελλών πετάει. Εχω αρκετό καιρό να βρεθώ στην κεντρική Ευρώπη και στην καρδιά της Ενωσης. Πηγαίνω με πολύ διαφορετικά αισθήματα απ’ ό,τι παλιότερα.

Την πρώτη φορά που πήγα στο Στρασβούργο, στις απαρχές της Ενωσης, είχα συγκλονισθεί όταν πέρασα τη γέφυρα απ’ τη Γαλλία στη Γερμανία χωρίς να υπάρχουν συνοριακά φυλάκια και φρουρές. Ηταν συγκινητικό και σκεφτόμουν τότε, ότι ίσως η Ευρώπη να έχει όντως μια ελπίδα. Δεν ήταν λίγο. Διότι πολλές φορές στο παρελθόν το γαλλογερμανικό αίμα που είχε χυθεί σ’ αυτήν τη συνοριακή γέφυρα και άλλες σαν αυτήν ήταν περισσότερο απ’ το νερό των ποταμιών που περνάει από κάτω τους.

Ανέβαινα και κατέβαινα τη γέφυρα και η μόνη διαφορά απ’ τη μια όχθη στην άλλη ήταν ότι στη μια χρειαζόσουν φράγκα και στην άλλη μάρκα. Από τότε πέρασε πολύ νερό κάτω απ’ αυτήν τη γέφυρα. Αυτοί που κατάργησαν τα εθνικά σύνορα ύψωσαν στη θέση τους χειρότερα σύνορα, οικονομικά. Το ευρώ, που αντικατέστησε τα μάρκα και τα φράγκα, δεν έφερε κοντύτερα τους λαούς, αλλά τους χώρισε με βαθύτερες ακόμα ταξικές διαφορές.

Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και η απόπειρα δημιουργίας ευρωπαϊκού Συντάγματος παραπέμφθηκαν στις ελληνικές καλένδες, ενώ με τη συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε φανερό ότι η οικονομική ολιγαρχία της Ενωσης θα είχε στο εξής τον πρώτο λόγο. Το πολιτικό (υπηρετικό) προσωπικό περιορίσθηκε στη διευθέτηση αυτής της διαδικασίας. Μια τερατώδης γραφειοκρατία σοβιετικού τύπου γεννήθηκε και η Ευρωπαϊκή Ενωση μπήκε στις ράγες που θα την οδηγούσαν στο σημερινό της σχήμα.

Η ισοτιμία των κρατών αντικαταστάθηκε στην αρχή από ένα πενταμελές διευθυντήριο των πέντε ισχυρότερων, που γρήγορα έδωσε τη θέση του στον γαλλογερμανικό άξονα, που με τη σειρά του κατέληξε στη γερμανική ηγεμονία. Δειλή στην αρχή, με τη Γερμανία να μπαίνει (πάλι) στον πειρασμό της δημιουργίας ενός ακόμα Ράιχ, απενοχοποιημένη στη συνέχεια και αποθηριωμένη σήμερα.

Στο μεταξύ, επί ευρωπαϊκού εδάφους συνέβησαν εφιαλτικά πράγματα, πόλεμος και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ εκτός ευρωπαϊκού εδάφους η Ευρώπη εμπλεκόταν σε πολέμους («ανθρωπιστικούς», ου μην και «εξαγωγής της δημοκρατίας»), ιμπεριαλιστικούς και νεοαποικιακούς.

Αυτοί που θα καταργούσαν τα σύνορα χάραξαν στο σώμα της Ευρώπης νέα και αιματοβαμμένα, επέστρεψαν στην πολιτική των ζωνών επιρροής και των ζωτικών χώρων, ενώ ταυτοχρόνως εξέθρεφαν νέους εθνικισμούς, αναβίωναν παλιούς και οδηγούσαν τις κοινωνίες σε μια δεξιά, συντηρητική, αντιδραστική, φοβική, εθνικιστική, ρατσιστική, ακόμα και φασιστική στροφή. Ενώ η κυρίαρχη γλώσσα της Ενωσης είχε γίνει και είναι μια γλώσσα πολιτικώς ορθή, η γλώσσα των κοινωνιών από κάτω έπαιρνε τον δρόμο προς τη Βαβέλ μιας πολυμορφικής δεξιάς.

Οι λαοί καταλάβαιναν ότι η Ενωση μεταλλάσσεται και έβλεπαν την κυρίαρχη στις κοινωνίες τους Αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά και αρκετών κομμουνιστικών κομμάτων να γίνεται παρακολούθημα αυτής της μετάλλαξης. Επρόκειτο για μιαν ακόμα ήττα της Αριστεράς μέσα στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ιστορικής ήττας της με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την υποχώρηση των σοσιαλιστικών ιδεών. Για λίγο η Ευρώπη μετεωρίσθηκε πάνω απ’ τον γρίφο της.

Οι λαοί έβλεπαν μια Ενωση όχι κρατών, εθνών και λαών, αλλά μια επικράτεια περιοχών και πληθυσμών. Πολιτικοί (υπηρέτες), γραφειοκράτες και γιάπηδες μετέτρεπαν την Ευρώπη σε ένα πεδίο ταξικού πολέμου με άφθονο κρέας για τα κανόνια. Απορφανισμένοι οι εργαζόμενοι απ’ την πολιτική τους εκπροσώπηση, βρέθηκαν αντιμέτωποι με μιαν ολιγαρχία των Πολυεθνικών και των τραπεζών που δεν είχε πλέον καμία ανάγκη να διατηρεί έστω από φόβο τις κοινωνικές δομές που είχαν επιβάλει στα κράτη οι εργατικοί αγώνες.

Η παλινόρθωση μιας Ευρώπης του τύπου της Ιεράς Συμμαχίας υπήρξε συντριπτική. Σήμερα, αυτή η νέα Ιερά Συμμαχία χρειάζεται όλο και λιγότερο τις αστικές δημοκρατίες και λαμβάνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας νέας Αγίας (!) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Εθνους επί όλων των άλλων εθνών.

Αυτοί που κήρυτταν το τέλος των εθνών χρησιμοποιούν τους εθνικούς μηχανισμούς των πιο ισχυρών κρατών για να αποδομήσουν τα ασθενέστερα σε φέουδα, προτεκτοράτα και ειδικές οικονομικές ζώνες. Η εθνική ισχύς της Γερμανίας χρησιμοποιείται από τις πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες για την ταξική υποδούλωση όλο και περισσότερων πολιτών, εργαζομένων, ανθρώπων.

Η διαφορά ανάμεσα στη συγκέντρωση του πλούτου και την εξάπλωση της φτώχειας αρχίζει να γίνεται χαώδης στην Ενωση. Αυτό η Ευρώπη το έχει δει να συμβαίνει εκατοντάδες και χιλιάδες φορές από την εποχή που ο Θουκυδίδης αποδείκνυε ότι όταν η διαφορά πλούτου και φτώχειας γίνεται αισχρή ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Και ανάμεσα στα έθνη και ανάμεσα στις τάξεις. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά το 1914, στην Ευρώπη του 2014 οι ταξικές διαφορές έχουν βαθύνει περισσότερο παρά ποτέ από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά. Είναι οι πιο αισχρές από το 1789.

Αν η ιστορία δεν έχει πάψει να κινείται, πράγμα βέβαιον, οι ποκοπίκοι τύπου Μέρκελ που κυβερνάνε την Ευρώπη την ξαναπάνε στο Βερντέν. Μπορεί ακόμα το νερό που κυλάει κάτω απ’ τη γέφυρα του Στρασβούργου να μη φαίνεται ματωμένο, αλλά μέσα στις λάσπες που κουβαλάει προς τη θάλασσα βρίσκεται πολύ απ’ το αίμα των Αράβων, των Γιουγκοσλάβων (Σέρβων, Κροατών, Βοσνίων, Αλβανών), των Παλαιστινίων, των Κούρδων, των Κυπρίων, των Αφρικανών, των Αφγανών κι όλων όσοι οι «Σικελικές Εκστρατείες» των Ευρωπαίων και των Αμερικανών μακελεύουν κατά τη διάρκεια της πιο μακράς-περιόδου-ειρήνης-γεμάτης-πολέμους που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα.

Από το 1945 και μετά ο καπιταλισμός έχει υποστεί αλλεπάλληλες κρίσεις κι έχει εξαπολύσει αλλεπάλληλους πολέμους. Στο Βιετνάμ η συμβατική δύναμη πυρός που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη από εκείνη που χρησιμοποίησαν οι ίδιες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πόλεμος στο Ιράκ κρατάει δύο φορές περισσότερο απ’ όσον κράτησε ο Β’ Π.Π. Υπήρξαν μέρες σ’ αυτήν τη χώρα που οι απώλειες ψυχών μέσα σε ένα 24ωρο υπερέβαιναν το σύνολο των απωλειών του Βελγίου καθ’ όλην τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το Βέλγιο, που ως μόλις πριν 60 χρόνια είχε ιδιοκτησία του βασιλιά του (!) ολόκληρο το Κονγκό, που ως μόλις πριν 60 χρόνια έκοβε τα χέρια όσων Κονγκολέζων δεν έπιαναν τη νόρμα τους στην παραγωγή καουτσούκ, μιλά τώρα τη γλώσσα των δημοσιονομικών υπαγορεύσεων του 4ου Ράιχ προς τους «τεμπέληδες» και τους «διεφθαρμένους».

Σήμερα οι μετανάστες που έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους λόγω των πολέμων που έχει προκαλέσει η Δύση, είναι πολλαπλάσιοι των πληθυσμών που μετακίνησε η αρχή, η διάρκεια και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κι όλα μοιάζουν σαν η Ευρώπη να έχει ξεχάσει τι έκανε και τι της συνέβη.

Ενας ηλίθιος χρυσαυγιτισμός, γαλλικός, ιταλικός, ολλανδικός, αυστριακός και πάει λέγοντας δηλητηριάζει την ψυχή και τη σκέψη των ανθρώπων, όχι μόνον λόγω της λησμονιάς, όχι μόνο λόγω της αναθεώρησης της ιστορίας, αλλά κυρίως διότι αυτό θέλουν και αυτό επιβάλλουν οι κυρίαρχες τάξεις. Τα φράγκα, αν δεν είναι αιματοβαμμένα, δεν γίνονται πολλά στις τσέπες των λίγων.

Ο εκφασισμός του συστήματος δεν είναι ένα παράπλευρο φαινόμενο της «οικονομίας της φρίκης», αλλά στόχευση. Για ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου. Για ακόμα περισσότερους πολέμους, για ακόμα βαρύτερη ταξική εκμετάλλευση. Ωσπου να γίνει το επόμενο μεγάλο μπαμ. Αφρων πολιτική;

Και ποιος μας είπε ότι οι πλουτοκράτες είναι σώφρονες; Δεν μπορούν να είναι. Και να ήθελαν να αρπάξουν λιγότερο θα τους έτρωγαν λάχανο οι όμοιοί τους που αρπάζουν περισσότερο. Και γιατί; μήπως θα τα πάρουν μαζί τους; μήπως θα μπορέσουν να περάσουν τα πλούτη τους απ’ την τρύπα της βελόνας για να τα πάνε στον παράδεισο; Οχι βεβαίως.

Αλλά απλώς, για να μπορέσει να πεθάνει όσο πιο πλούσιο γίνεται ένα αφιλοσόφητο καθίκι, σκοτώνονται στα μέτωπα χιλιάδες άθρωποι, ψοφάει της πείνας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού πολλών χωρών, βασανίζεται απ’ την ανεργία και τη φτώχια μέγα μέρος των κοινωνιών, ενώ τυραννεύεται απ’ την προπαγάνδα και την αμορφωσιά όλο και μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων.

Πάνε χρόνια απ’ όταν έψαχνα στις δύο άκρες της γέφυρας και δεν έβρισκα να τις φυλάνε Γάλλοι απ’ τους Γερμανούς και Γερμανοί απ’ τους Γάλλους, δεν υπήρξαν Ιμια στο Στρασβούργο, ούτε Σεράγεβο, ούτε Βαγδάτη, ούτε Καμπούλ. Σήμερα, όχι στο Στρασβούργο αλλά στις Βρυξέλλες, θα πάω στο μνημείο των πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, γιγάντιο και θλιμμένο. Και θα κοιτάξω στα τυφλά μάτια των αγαλμάτων την τύφλα όχι των ανθρώπων, αλλά των πιο αισχρών από μας, των πολεμοκάπηλων...

ο Στάθης στον Ενικό