Δορίκτητη ελευθερία, δοριάλωτη χώρα

• Πολιτική κατευνασμού.
• Πολιτική υποτέλειας.
• Πολιτική χωρίς αρχές.
• Αριστεύει και στις τρεις αυτές πολιτικές αυτή η κυβέρνηση.

Oπως και στις τρεις αρίστευαν και όλες οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Η πολιτική της υποτέλειας είναι αρχαιότερη και σύμφυτη με τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους. Το κράτος αυτό, μετά την κατάργηση του πρώτου Συντάγματος της Τροιζήνας, παρ’ ότι προέκυψε από Επανάσταση (με εθνικά αλλά και έντονα ταξικά χαρακτηριστικά) γρήγορα περιήλθε σε καθεστώς εξάρτησης (ακριβώς λόγω της κατίσχυσης των «ανώτερων» τάξεων. Μιας συμμαχίας, δηλαδή, των νεαρών αστικών δυνάμεων και της παλαιάς ολιγαρχίας της οθωμανικής περιόδου). Οπως και να ’χει, εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς - το νεαρό ελληνικό κράτος, παρ’ ότι ένα από τα πιο πρώιμα εθνικά αστικά κράτη στην Ευρώπη εκείνων των καιρών, ήταν πολύ αδύναμο για να διεκδικήσει κάτι περισσότερο απ’ όσα ανεχόταν η μεταναπολεόντεια Ευρώπη. Ενδεικτικόν το ότι τα πρώτα ελληνικά κόμματα ήταν το Αγγλόφιλο, το Γαλλόφιλο, το Ρωσόφιλο κι όλα μαζί Αγγλογαλλορωσόδουλα.

Το στίγμα αυτό (της εξάρτησης και της υποτέλειας) «εκπαίδευσε» τη συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και του λαού, αν και ο λαός διατήρησε στην ψυχή του πολλά από εκείνα τα στοιχεία της ιδιοπροσωπίας του, που τον οδήγησαν στη συνέχεια σε εξάρσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις κατά τους 19^ον και 20^όν αιώνες.

Η υποτέλεια και η αντίσταση στην υποτέλεια χαρακτήρισαν την πορεία των Ελλήνων μετά το 1821. Όμως μετά την καταστροφή του 1922, όταν η ελληνική αστική τάξη έχασε κάθε φιλοδοξία αυτόνομου ρόλου και αυτεξούσιας στρατηγικής, η πολιτική της υποτέλειας έγινε μονόδρομος για το κράτος και το έθνος, με τον λαό να αντιστέκεται συχνά μεν και γενναία, αλλά με την ήττα δεδομένη - τόσον, όσον και των 300, που πήγαιναν κάθε φορά του σκοτωμού, γνωρίζοντας ότι, εν τέλει, οι Μήδοι θα διαβαίνουν.

Με έναν λόγο, η υποτέλεια και η αντίσταση στην υποτέλεια είχαν σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου ταξικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν και τώρα.

Η ελληνική άρχουσα τάξη ασκείται στην υποτέλεια κοντά δύο αιώνες τώρα και έχει γίνει εξπέρ. Η σημερινή κυβέρνηση ασκεί αυτήν την πολιτική της υποτέλειας σε τέτοιον εξευτελιστικό βαθμό, που μόνον η σκλαβιά της χώρας επί Κατοχής, η κατάλυση της δημοκρατίας επί χούντας και η αποδόμηση της ταυτότητάς μας επί «εκσυγχρονισμού» μπορούν να συναγωνισθούν.

Αλλά, αν η εξάρτηση των ταγών μας απ’ την υποτέλεια έγινε εθιστική, το κακό ήρθε να συμπληρωθεί με την πολιτική του κατευνασμού. Που χαρακτήρισε τη Μεταπολίτευση εξ απαλών ονύχων. Διότι η Μεταπολίτευση προέκυψε (και) μέσα απ’ την Κυπριακή Τραγωδία. Η συντριπτική ήττα του ελληνισμού, στρατιωτική και πολιτική, το 1974 στην Κύπρο δημιούργησε ένα σύνδρομο νίλας και φόβου στο οποίον η ελληνική πολιτική (συνηθισμένη άλλωστε σε κάτι τέτοια) προσαρμόσθηκε γρήγορα. Εκτοτε, μολονότι όλοι γνωρίζουν ότι η πολιτική κατευνασμού οδηγεί ασφαλώς σε πόλεμο ή σε ήττα σαν να έχεις χάσει πόλεμο, οι ελληνικές κυβερνήσεις την ασκούν συστηματικώς. Διακοσμημένη βεβαίως με λεονταρισμούς και μαγκιές (εκ του ανασφαλούς), αλλά στην ουσία της δουλική. Με αποτέλεσμα περιδεής ο κ. Σημίτης να ευχαριστεί τους Αμερικανούς για την καθιέρωση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, μετά την κρίση των Ιμίων, αφού είχε πρώτα ο ίδιος αποσταθεροποιήσει τη Συνθήκη της Λωζάνης, όταν στο Δουβλίνο αποδέχθηκε συζήτηση (με την Τουρκία) για θέματα που η Συνθήκη έχει λύσει.

Ο συνδυασμός της πολιτικής της υποτέλειας με την πολιτική του κατευνασμού δεν έχει επιτρέψει στην Ελλάδα να αποκτήσει εθνική στρατηγική, πόσω μάλλον Υψηλή Στρατηγική. Η τρέχουσα κυβέρνηση βελτίωσε τον βάλτο μας, ασκώντας απέναντι στην Τρόικα (κι όχι μόνον απέναντι στην Τουρκία) μια πολιτική κατευνασμού που (οδήγησε εκεί που οδηγεί ο κατευνασμός και) κατέστησε την Ελλάδα ερείπιο πολέμου και λάφυρο.

Η Ελλάδα ως κράτος έχει συνηθίσει να ζει (νομίζοντας ότι έτσι δεν πεθαίνει) υπό το καθεστώς των διαρκών απειλών από πλευράς Τουρκίας και των διαρκών υπαγορεύσεων από πλευράς Δύσης, που τώρα πλέον έχουν γίνειεντολές και διαταγές. Με τις ελληνικές κυβερνήσεις να σύρονται και την Ελλάδα να διασύρεται χωρίς τελειωμό.

Αν όμως στο νταμπλ της πολιτικής της υποτέλειας και της πολιτικής του κατευνασμού προσθέσουμε και την πολιτική χωρίς αρχές, η τραγωδία μας γίνεται μια φάρσα γκροτέσκ της ελεεινής μορφής. Ποιες αρχές έχει τηρήσει ως τώρα ο κ. Σαμαράς; (Για να μην πάμε παραπίσω.) Οτι δεν θα συγκυβερνούσε ποτέ με κ. Βενιζέλο; Οτι θα έφτιαχνε «μιαν και μόνη εξεταστική επιτροπή» για την αναζήτηση των υπαιτίων για την υπαγωγή μας στο Μνημόνιο; Τι τήρησε ο κ. Σαμαράς; τις υποσχέσεις του στο Ζάππειο διά των οποίων υφάρπαξε την ψήφο των Ελλήνων;

Ποιες αρχές υπηρετεί ένας άνθρωπος που υπογράφει δήλωση μετανοίας μπροστά στα πόδια και την ποδιά της κυρίας Μέρκελ, λέγοντας «ουδείς αναμάρτητος»! Αυτός που έλεγε ότι θα καταργούσε το χαράτσι και το μονιμοποίησε; Ποιες αρχές υπηρετεί ένας πρωθυπουργός που πίσω απ’ τις πλάτες της Δημοκρατίας συνομιλεί μέσω Μπαλτάκου με το φασιστικό τέρας; Που δεν πατάει στη Βουλή, που κυβερνά με προεδρικά διατάγματα κι έχει κάνει το Ελληνικό Σύνταγμα υποσημείωση στο Βρετανικό Δίκαιο περί δανεισμών;

Ποια πολιτική αρχών υπηρετεί ένας πολιτικός που λέει διαρκώς ψέματα; Ψέμα η έξοδος στις αγορές, ψέμα το success story, ψέματα για τη Λίστα Λαγκάρντ, ψέματα για τις «διαπραγματεύσεις», ψέματα για τα «νέα μέτρα» που κάθε φορά δεν θα έπαιρνε αλλά κάθε φορά μάς τα φόραγε. Ψέματα. Και όποτε πιανόταν με το ψέμα στην πλάτη, να προσπαθεί με τον πιο μισοκακόμοιρο τρόπο να το μετονομάσει - δεν είναι Μνημόνιο, είναι... μεμοράντουμ!

Διότι τα Μνημόνια τα έσκιζε ο κ. Σαμαράς, «καθημερινώς μνημόνιασκίζω» κραύγαζε. Δυστυχώς τα άτιμα απεδείχθησαν ισχυρότερα απ’ τα καλσόν.

Τώρα ο κ. Σαμαράς βρίσκεται με το μαχαίρι (των έργων του) στο λαιμό. Τώρα βρίσκει «τις πιέσεις της Τρόικας παράλογες και αδικαιολόγητες». Γιατί; οι προηγούμενες πιέσεις (διάβαζε διαταγές) ήταν λογικές και δικαιολογημένες;

Τώρα, λέει ότι αυτές τις απειλές δεν μπορεί να τις δεχθεί! Γιατί; εις τι είναι χειρότερες απ’ τις εντολές που δέχθηκε κι εκτέλεσε; Τώρα εξανέστη; Τώρα που, καθώς λέει και η Ντόρα, «φάγαμε τον γάιδαρο, στην ουρά θα κωλώσουμε;» (σ.σ.: το βόδι τρώμε, καλή μου κυρία, όχι τον γάιδαρο) - πλην όμως, λεπτομέρειες τι τρώμε κι αν έχουμε να φάμε.

Δεν αρκεί να φύγει αυτή η κυβέρνηση, δεν αρκεί να ξεβρωμίσει ο τόπος από μια πολιτική επιπέδου Αδωνη και Βούλτεψη, η χώρα πρέπει να αναγεννηθεί. Χρειάζεται επανίδρυση. Η κόπρος του Αυγείου δεν είναι ούτε τόπος, ούτετρόπος. Αν ο λαός δεν πάρει τη ζωή του στα χέρια του επιβάλλοντας επαναστατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αν δεν οργανωθεί εκ νέου ο τρόπος που ζούμε και οι προσδοκίες μας, αν δεν χαραχθεί Υψηλή Στρατηγική για τη χώρα,η Ελλάδα δεν θα έχει τίποτα να παραδώσει στους επόμενους, παρά μόνον το πνεύμα της...

ο Στάθης στον Ενικό