Καπιταλισμός με ηλίθιο μυαλό

Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν υπάρχει, διότι ο καπιταλισμός έχει ηλίθιο μυαλό. Αυτή η ηλιθιότης συνεπώς θα κάνει τον καπιταλισμό όλο και πιο απάνθρωπο. Ολο και πιο ανθρωποφάγο, καθώς τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια διαπιστώνουμε. Αλλά γιατί ο καπιταλισμός έχει «ηλίθιο μυαλό»; Διότι δεν έχει κανένα μέτρο. Δεν σχεδιάζει, αρπάζει. Απομυζά τον πλανήτη. Τον καταστρέφει. Οδηγεί τα έθνη σε πολέμους - με στρατηγικόν (απ’ την ανάποδη) στόχο έναν Μεγάλο Πόλεμο κάθε φορά. Ανέχεται την αστική δημοκρατία όσον τη χρειάζεται, τη φθείρει εκ των έσω, την εκφυλίζει σε ολιγαρχική τυραννίδα, την υποκαθιστά με δικτατορίες.

Ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι μια άφρων οικονομική δικτατορία

που παράγει αλλεπάλληλες κρίσεις, είναι οι ίδιες οι κρίσεις του. Προσέτι, χρησιμοποιεί αυτές τις κρίσεις ως εργαλείο για να διαμορφώνει οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες. Οπως αυτή που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Οχυρωμένος ο καπιταλισμός πίσω απ’ την ισχύ των όπλων που ελέγχει σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, οχυρωμένος πίσω απ’ το σιδηρούν παραπέτασμαμιας ατσάλινης προπαγάνδας που εκφράζεται κυρίως μέσω των ΜΜΕ, χειραγωγεί τα έθνη, απομυζά τους λαούς και σκλαβώνει τις τάξεις. Ο καπιταλισμός, ένα τελείως άναρχο, ηλίθιο και θεοστυγές σύστημα, μπορεί να εμφανίζεται στα μάτια των θυμάτων του (των πολιτών) ως μια «σιδερένια φτέρνα» οικονομικών και πολιτικών αλληλουχιών χωρίς τρωτά σημεία. Φαντάζει, στα μάτια των θυμάτων του, ως ένας παντοδύναμος και παντεπόπτης μηχανισμός, που καθαγιάζει ως νόμιμη και ηθική την ίδια του την αποθηρίωση.

Οπλισμένος ο καπιταλισμός με μια τερατώδη γραφειοκρατία, κινείται μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και φασισμού με την άνεση που η αποϊδεολογικοποίηση τού προσφέρει. Μια αποϊδεολογικοποίηση την οποίαν ο ίδιος καλλιέργησε, μέσω της αποθέσμισης των δημοκρατιών, του μεταμοντερνισμού, του πολυπολιτισμού και όλων των απολιτίκ, ου μην και αταξικών κενοκαινοφανών θεωριών των τελευταίων ετών - στην πραγματικότητα πανάρχαιων, όσον και διαχρονικών φληναφημάτων. Ετσι ο καπιταλισμός φαντάζει δομημένος, εδραίος και ανίκητος,ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.

Ενα συνονθύλευμα ποντικιών, όφεων και ιεράκων που δεν διαθέτει καν την ιεραρχία μιας ορδής, αλλά μόνον ένα διαρκές, όσον και μεταβλητό κονσένσους μεταξύ των μερών του. Το κονσένσους αυτό είναι διαρκώς εμπόλεμο (είτε διά πυρός και σιδήρου, είτε διά επιτοκίων και funds), απρόβλεπτο και καταστροφικό. Οδηγεί την ανθρωπότητα σε δρόμο εντελώς αντίθετο με τα επιτεύγματά της.

Με βάση τη σημερινή τεχνολογία, αλλά και την ανθρώπινη μνήμη, στον καιρό μας οι άνθρωποι θα έπρεπε να δουλεύουν λίγο, να ευτυχούν πολύ κι αυτό να συμβαίνει σε όλους. Εχει γίνει, γίνεται και θα γίνεται (ώσπου να δημιουργήσει ένα είδος Αποκάλυψης) το ακριβώς αντίθετο. Ουδέποτε άλλοτε στην Ιστορία υπήρξε τέτοια ανισοκατανομή του πλούτου, όσον σήμερα. Ενα φαινόμενο, μάλιστα, που εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο - όλο και πιο λίγοι οι πολύ πλούσιοι, όλο και πιο πολλοί οι πολύ φτωχοί. Ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός αυτού του φαινομένου θα τινάξουν κάποια στιγμή τον πλανήτη στον αέρα, σαν φούσκα που σκάει μέσα σε μαύρη τρύπα.

Αυτό το φαινόμενο το υφίσταται αυτόν τον καιρό σε μία από τις πιο βίαιες εκδοχές του η Ελλάδα, όπως κι άλλες ευρωπαϊκές (για να περιορισθούμε σε αυτές) χώρες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι λαοί στα δύο νότια κέρατα της Ευρώπης -αυτά που έχουν δοκιμασθεί περισσότερο- μετακινούνται προς τα αριστερά. Εδώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Ισπανία με το Podemos αλλά και όλην την κομμουνιστική Αριστερά. Γιατί; Διότι οι λαοί προσβλέπουν στην Αριστερά, ως σε μια δύναμη αντίστασης στην καπιταλιστική αποθηρίωση, αλλά και ανατροπής των τελεσμένων που αυτή έχει επιβάλει.

Αυτό χρεώνει την Αριστερά με πατριωτικά καθήκοντα, σε μια κλίμακα εθνικής αναγέννησης. Διότι η ταξική φιλολαϊκή της πολιτική μπορεί να απελευθερώσει ευρύτερα τον λαό και την πατρίδα απ’ τα δεσμά της υποτέλειας και της καταλήστευσης. Από τον επαπειλούμενο αφανισμό όλων των κοινωνικών δομών παντού, στα σχολεία, στην υγεία, στον πολιτισμό. Για αυτό μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα ή την Ισπανία ή όποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που θαεφαρμόσει μια φιλολαϊκή πολιτική και θα στηριχθεί στον λαό, αποτελεί μέγα κίνδυνο, ίσως τον έσχατο, για όλο το στερεότυπο του τέλους της Ιστορίας και του ανίκητου καπιταλισμού. Για αυτόν τον λόγο, τον σημαντικότερο όλων, για το κεφάλαιο, κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει να υπάρξει, ή αν υπάρξει θα πρέπει να απορροφηθεί.

Ο καπιταλισμός απορροφά τα πάντα. Απορρόφησε τη ροκ, τα συνδικάτα, την αμφισβήτηση, τους διανοούμενους και πλήθος αριστερών, κομμουνιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και κινημάτων. Γιατί να μην απορροφήσει για μια ακόμα φορά κόμματα και κινήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το Podemos; Μήπως δεν διαθέτει τα μέσα και την ισχύ; Μήπως δεν διαθέτει ακόμα και «αριστερούς» κολαούζους που «προειδοποιούν» τον λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ενσωματωθεί; Πρόκειται για ένα μεγάλο στοίχημα της διεθνούς αστικής τάξης, όσον και της εγχώριας: ο λαός σκίρτησε. Στράφηκε προς τα αριστερά. Η Αριστερά, εκτός από τον ταξικό της ρόλο, αναλαμβάνει εκ νέου (μετά το ΕΑΜ) και πατριωτικό ρόλο. Συνεπώς η Αριστερά πρέπει να οδηγηθεί σε ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Μια ήττα που θα «φρονηματίσει» και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Που θα καθαιρέσει κάθε μελλοντική προοπτική ενός ευρωπαϊκού πατριωτισμού, κάθε νομιμότητα ενός συνανήκειν με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο - τον πλαστουργό της ζωής και του πλούτου. Μια ήττα που θα πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να είναι μόνον υπήκοοι, θύματα ή σμπίροι.

Για να κρατήσουν απαρασάλευτη αυτή τη «νέα (πανάρχαιη) τάξη πραγμάτων», οι Δυνατοί θα ρίξουν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιαδήποτε άλλη δύναμη τους αμφισβητεί ό,τι έχουν και δεν έχουν. Η Ελλάδα ανήκει σε τρία σχήματα, όπου η δύναμη των Δυνατών στα δύο είναι ολοκληρωτική και στο τρίτο κυρίαρχη. Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ.

Οι δυνάμεις αυτές καθώς και οι εγχώριοι κοτζαμπάσηδες, ου μην καιγενίτσαροι, μπορούν να σαρώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ανά πάσαν στιγμή, εκτός κι αν ο λαός τούς σταθεί εμπόδιο. Και ο λαός θα ορθωθεί, αν διαπιστώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει την εντολή του. Δεν πρόκειται περί ταύτισης, ο λαός δεν ταυτίζεται με κανέναν. Εντολές δίνει. Και αναλόγως στη συνέχεια συμπεριφέρεται. Αν η εντολή του τηρηθεί, ο λαός ορθώνεται γίγαντας. Αν όχι, πάει για άλλα, πενήντα κι εκατό χρόνια μετά.

Αυτήν τη στιγμή ο ελληνικός λαός, σε ένα ποσοστό που όσον περνούν οι ημέρες μεγαλώνει, φαίνεται να στρέφεται εναντίον των αποτελεσμάτων που οικαπιταλιστικές επιλογές έφεραν στη ζωή του. Μπορεί ακόμα να μη στρέφεται (ή να μην τον ενδιαφέρει αν στρέφεται) εναντίον του συστήματος, στρέφεται όμως εναντίον του έργου του - της φτώχειας, της παρακμής, της αποκτήνωσης, της απελπισίας.

Ζητά απ’ την Αριστερά, χωρίς να ’ναι βέβαιος ότι εισακούεται, ταστοιχειώδη (επειδή μέσα του τα θέλει όλα), την αξιοπρέπεια της εργασίας και την ελευθερία της πατρίδας. «Μια μεγάλη πορεία προϋποθέτει ένα πρώτο βήμα»έλεγε ο Κομφούκιος ή ο Λάο Τσε, θα σας γελάσω. Και αυτή η πορεία, αν αρχίσει, δεν θα είναι εύκολη. «Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ παρά δάκρυα και αίμα» έλεγε οΤσώρτσιλ στους Βρετανούς, όταν υπέρτατος νόμος έγινε η σωτηρία της πατρίδας. Και οι Βρετανοί δεν γονάτισαν. Οι Ελληνες, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουμε γονατίσει. Από έναν πόλεμο ύπουλο. Που μας έπιασε στον ύπνο. Είχαμε πολλές απώλειες - ο λαός δείχνει να μην το ανέχεται άλλο. Η ζωή στη σκλαβιά δεν είναι ζωή. Ο τρόμος του αύριο δεν αξίζει στους ανθρώπους. Η μπουρδολογία της προπαγάνδας μόνον την καθημερινή μας θλίψη μπορεί να ενισχύει.

Ολα αυτά πρέπει να τελειώσουν και να ξαναρχίσουμε να ζούμε. Η ζωή είναι πολύ μικρή, πολύτιμη, για να μας την τρώνε ηλίθιοι ανθρωποφάγοι...

ο Στάθης στον Ενικό