Άλμα στο Κενό!

Την «πολιτική και οικονομική σταθερότητα» προτάσσει ως μείζον ζητούμενο, ετούτος ο αχαρακτήριστος που παριστάνει τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ανερυθρίαστα ομιλεί για τη συνέχιση (!) των μεταρρυθμίσεων (sic) και την οριστική έξοδο από την κρίση, με άρθρο που υπογράφει, ο ανεκδιήγητος ολετήρας, και που δημοσιεύεται στην «Καθημερινή της Κυριακής», με τίτλο «Η επόμενη μέρα: Μεταρρυθμιστικό άλμα στο αύριο».

Αναφέρεται σε τέσσερις συγκεκριμένους άξονες - στόχους της βλαπτικής κυβέρνησής του: την ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, τα ανταποδοτικά έσοδα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με πρώτον και καλύτερο τον ΕΝΦΙΑ, την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας και τον εξορθολογισμό του φορολογικού συστήματος με σταδιακή μείωση φόρων.

Δεν οργίζεσαι, λες! Πώς να οργιστείς πια, μου λες, με αυτό το θλιβερό πολιτικό υποκείμενο. Το γέλιο μακραίνει τη ζωή, μου λες, κι έτσι εσύ προτιμάς να κυλιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια με το πρόταγμά του για ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης. Ως να μην κυβερνάει, επί δυόμισι χρόνια τώρα, τον καμένο τούτον τόπο, αυτός ο απίστευτος τύπος, αλλά κάποιος άλλος. 

Αναμφίβολα βρίσκεται εντός των ορίων της παράνοιας, λες. Η αντίληψή του περί της δικαιοσύνης και της ταχύτητας απονομής της, φανερώνει την κατάσταση της ψυχικής του υγείας, λες! Ως να μην είναι με δική του εντολή, που συνεχώς και συστηματικώς επιτρέπεται να ρημάζουν τα πάντα γύρω μας, προκειμένου να επιτευχθεί το περιλάλητο πρωτογενές πλεόνασμα. Ως να ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους: σε άλλον κόσμο αυτός, και σε άλλον εμείς. 

Την ώρα ακριβώς που ο έλεγχος της διαβόητης λίστας Λαγκάρντ έχει παγώσει επειδή, οι ελεγκτές, αν αφεθούν να κάνουν τη δουλειά τους, θα φτάσουν αμέσως στα ονόματα των συμβούλων του και των άλλων παρατρεχάμενων∙  στα βρόμικα ίχνη των συγγενών και των φίλων των πολιτικών αγυρτών που πλαισιώνουν αυτόν τον ίδιο, τον πρώτον τη τάξει πολιτικό αγύρτη, που έχει το θράσος να μιλάει για δικαιοσύνη! Τέτοια δικαιοσύνη! Αλλά εσύ, δεν οργίζεσαι…

Δεν αγανακτείς, λες! Πώς να αγανακτήσεις, μου λες, με αυτόν τον φασουλή της πολιτικής φαρσοκωμωδίας των ημερών μας? Μόνο να τον οικτίρεις, λες ότι μπορείς! Διότι μόνο για λύπηση είναι ένας «πρωθυπουργός» που, αφού πρώτα έχει επιβάλει ένα, κατά γενική ομολογία, κατάφωρα αντισυνταγματικό χαράτσι, σπεύδει τώρα, κατά τη δήλωσή του, να περάσει την καυτή πατάτα της είσπραξής του, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ρημάζοντάς την, έτι περεταίρω, κι αυτήν. 

Έχοντας πετσοκόψει τους πόρους προς την τοπική αυτοδιοίκηση, σχεδιάζει τώρα να μετατρέψει τους Δημάρχους σε φοροεισπράκτορες μίας καθημαγμένης κοινωνίας με εξαντλημένα, προ πολλού, τα όρια της φοροδοτικής της ικανότητας∙ πάντως εσύ, δεν αγανακτείς. Σχεδιάζει μέσα στο πειραγμένο του μυαλό την οικοδόμηση ενός οικοδομήματος που απλώς δεν μπορεί να θεμελιωθεί πάνω στα ερείπια της κοινωνίας μας που καταρρέει υπό το βάρος των αδιανόητων επιλογών του ίδιου και της κυβέρνησής του. Πάντως, εσύ δεν αγανακτείς…

Δεν τρελαίνεσαι, λες. Πώς μπορείς να τρελαθείς, μου λες, μ’ έναν τρελό, στο κάτω-κάτω? Μ’ έναν ψυχικά διαταραγμένο άνθρωπο, ο οποίος, με τον χαρακτηριστικό του στόμφο, διακηρύσσει ως στόχο της κυβέρνησής του, την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. 

Πώς μπορείς, αλήθεια, να τον πάρεις στα σοβαρά, μου λες, την ώρα που ο «υπουργός» του της Παιδείας –υπουργό Αμάθειας τον λένε οι κατέχοντες, γυρνά από το ένα πλατό της Τηλεδημοκρατίας μας στο άλλο, κλαψουρίζοντας, με το γνωστό ιταμό του ύφος, για την αδυναμία του να επανδρώσει τα δημόσια σχολεία με τους δασκάλους που λείπουν, εξαιτίας της έλλειψης πόρων. Υπουργός: χάσανε, πλέον, τέτοιες λέξεις το νόημά τους! 

Πόσο χαμηλότερα μπορεί να πέσει μια κυβέρνηση, που ζητάει από τους δάσκαλους να μπαίνουν ως απλήρωτοι εθελοντές στις αίθουσες διδασκαλίας, προκειμένου να ταΐζεται ο αδηφάγος θεός του χρέους που, σαν τον Κρόνο, καταπίνει τα παιδιά του? Κι όμως, εσύ δεν τρελαίνεσαι, λες...  

Δεν φουρκίζεσαι, λες. Πώς μπορείς να φουρκιστείς, μου λες, μ' έναν –κατά δήλωσή του- συνομιλητή του Θεού, που έχοντας, προφανώς, το ακαταλόγιστο, υπόσχεται φορολογικές ελαφρύνσεις, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα αφότου έχει γελοιοποιηθεί στον υπέρτατο βαθμό με τις υπαναχωρήσεις του στον τρόπο καταβολής του παράνομου κεφαλικού φόρου στο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, απλώς και μόνο επειδή τα νούμερα στις ασκήσεις των προϊσταμένων του, των υπαλλήλων των επικυρίαρχων, δε βγαίνουν. Διαταραγμένος, λες, είναι ο άνθρωπος. 

Ο Θεός, λες, τους αγαπάει τους τρελούς. Λίγες μόνον ώρες έχουν περάσει από τη στιγμή που αποδείχθηκε περίτρανα ότι με τις υπαναχωρήσεις του τα κέρδισε επάξια τα εισαγωγικά στον τίτλο του, του πρωθυπουργού∙ του θλιβερότερου, μάλλον, πρωθυπουργού στη νεότερη ελληνική ιστορία. Κι εσύ, ισχυρίζεσαι ότι δεν φουρκίζεσαι...

Αυτά μου λες, μα δε με πείθεις ότι δικαιούται, ο παλιάνθρωπος, τον οίκτο μου. Όχι, δε με πείθεις. Πώς να πεισθώ να κάνω μαζί του το «μεταρρυθμιστικό άλμα»? 

Ποια «πολιτική και οικονομική σταθερότητα» να ενστερνιστώ? Την πολιτική σταθερότητα της ενδοτικότητάς του ή την οικονομική σταθερότητα των συσσιτίων, των αναγκαστικών εκτελέσεων και της ζοφερής πραγματικότητας των φτωχών που γίνονται φτωχότεροι για να γίνονται οι πλούσιοι, πλουσιότεροι και οι θρασείς, θρασύτεροι ?  

Στο ‘πα, στο ξανάπα και θα στο λέω μέχρι να σιχαθείς να με ακούς. Έτσι θα κάνω, μήπως και σηκωθείς κάποτε από τον καναπέ σου! Διότι η επόμενη μέρα, με τούτον τον ανισόρροπο στο τιμόνι του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφος, δεν είναι μεταρρυθμιστικό άλμα στο αύριο, είναι σκέτο άλμα. Άλμα στο κενό

Άσε με, λοιπόν, εμένα να οργίζομαι, να αγανακτώ, να τρελαίνομαι, να φουρκίζομαι και να επιμένω, ουρλιάζοντας: Φτάνει πια!

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick