Κατάσταση περιμένοντας...

Κατ’ αρχήν, τώρα με την κρίση που οργανώνει η Τουρκία στην Κυπριακή ΑΟΖ, ο κ. Βενιζέλος δεν βομβάρδισε την Κύπρο. Κάτι είναι κι αυτό. Διότι θα ενθυμείσθε, φαντάζομαι, τον άνθρωπο να βομβαρδίζει με ρηματικέςδιακοινώσεις το Νησί της Αφροδίτης, όταν η Τουρκία είχε χαρακτηρίσει, σε επίσημες επικοινωνίες με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Κυπριακή Δημοκρατία ως«εκλιπούσα». Μόκο τότε ο λαλίστατος Μπενύτο. Και προς την Τουρκία και προς την Ενωση. Αλλά, όταν Κύπρια ευρωβουλευτής, η κυρία Ελένη Θεοχάρους, διαμαρτυρήθηκε ως όφειλε για το «εκλιπούσα» καθώς και για την αδράνεια της Αθήνας, λίγο έλειψε ο κ. Βενιζέλος να την παραδώσει στους Τούρκους, όπως οι σύντροφοί του παρέδωσαν τον Οτσαλάν. Τέτοια μεγαλεία! Οπως

και στην Αθήνα μες στο κέντρο, όπου το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο αντί πρύτανη έχει αποκτήσει φρούραρχο. Μια χαρά πάμε, καλημέρα σας! Με την ευκαιρία, να σημειώσουμε και το εξής: ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ζήτησε:«έξω τα κόμματα απ’ το Πανεπιστήμιο». Το αίτημα είναι παλαιόν. Απαντάταιεξ απαλών ονύχων της Μεταπολίτευσης κι όταν εκείνη ήταν ακόμα τρυφερό πόδι. Μέσα στο έντονο τότε κύμα της πολιτικοποίησης (ανώτερο στάδιο της οποίας είναι η κομματικοποίηση) άρχισαν απ’ την πρώτη αρχή να ακούγονται ψιλές οι πρώτες φωνούλες: «έξω τα κόμματα απ’ το Πανεπιστήμιο». Επρόκειτο για τιςενοχικές φωνές εκείνων που επί χούντας «είχαν διάβασμα». Επρόκειτο ακόμη και για τις φωνές «καθαρόαιμων» χουντικών οι οποίοι υπό τη δοράν κομμάτων της δεξιάς ξανάβγαιναν στο κουρμπέτι. Επρόκειτο επίσης και για τις φωνές τωναπολίτικων εκείνης της εποχής,

οι οποίοι το έβρισκαν πολύ κομιλφώ να έχουν (αντι)προτάσεις σε όσα η πλεμπάγια και η λαϊκουριά καθιέρωναν τότε. Οι τάσεις αυτές εμφανίσθηκαν«εγκαίρως». Στην αρχή τούς ξύνιζε η κομματικοποίηση και προέκριναν την πολιτικοποίηση. Μετά, έβρισκαν την πολιτικοποίηση μπανάλ και την έβρισκαν με το λάιφ στάιλ. Οπως και να ’χει, μια ζωή λάιτ, και η απόσταση απ’ τους φιρφιρίκους του ’80 έως τους πολιτικώς ορθούς και τους χίπστερς της εποχής μας είχε διανυθεί. Το «έξω τα κόμματα απ’ τα πανεπιστήμια», ένα αίτημαχουντικό και βαθειά αντιδραστικό τότε, παραμένει και σήμερα ακριβώς το ίδιο: ένα αίτημα βαθειά αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό. Η μόνη διαφορά έγκειται στο λάιτ του εκφράζεσθαι (όπου οι μπούρδες εκλαμβάνονται ως καινοτομίες) και στο ταλαιπωρημένο απ’ τη φθορά των αξιών κοινωνικό πλαίσιο - έτοιμο πλέον, κατά ένα μέρος του τουλάχιστον, να παίζει εν ου παικτοίς.

Εκτός κι αν παίζει στην τηλεόραση! Διότι, πάντα κατά τον κ. Θεοδωράκη, «αν κάποιος (σ.σ.: εννοείται ότι ομιλεί για τον ίδιον) ασκεί τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, εκ των οποίων τα δέκα εμφανίζεται στην τηλεόραση, δεν μπορεί να λέειψέματα»!!! Θα έλεγα ράβδος εν γωνία, βλαξ, αλλά η ευκλείδειος αποτύπωση τηςγενίκευσης αλήθεια = δημοσιογράφος Σταύρος, θα με προδώσει! διότι θα αδικήσω τον Δημοσιογράφο Μάκη, τον σχολιαστή Πρετεντέρη και κάθε άλλον που έχει αποδείξει ότι όλοι όσοι εργάζονται στην τηλεόραση δεν μπορούν παράνα λένε την αλήθεια στον λαό. Θεϊκά πράγματα!

Και ο Θεός να βάλει το χέρι του! Στην Κούβα! Παρακαλώ να μεσολαβήσει ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης και ο σ. Κουτσούμπας στη συνάντησή του με τον Φιντέλ να μη μαλώσει τον βετεράνο επαναστάτη για κάποια ατοπήματα που διέπραξε στο παρελθόν. Οπως στις 23.1.2004. Οταν ο Κάστρο φόρεσε τη στρατιωτική του στολή και υποδέχθηκε με πλήρεις τιμές στην Αβάνα τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Οχι τίποτα ξεπέτες (όπως έκανε ο Πάπας με τον κ. Τσίπρα), αλλά επίσημα πράγματα! Να η μπάντα να παίζει τη Διεθνή, να ο Πατριάρχης να ευλογεί τον Φιντέλ, να τα αγήματα κλαρίνο, να και οι τεκίλες στα θυρανοίξια του ορθόδοξου ναού στην Αβάνα, πανηγύρι!

Υποθέτω, χωρίς, ελπίζω, να γίνομαι αντικομμουνιστής, ότι μεταξύ των δύο ανδρών θα ελέχθη και το γνωστόν εκείνο: ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομουνιστής - ναι, αλλά ύστερα τα θαλασσώσατε και σας προσεταιρίσθηκε η εξουσία - άτιμη φάρα οι Ρωμαίοι, άσε που καίγατε τα αρχαία γράμματα - ναι, αλλά μετά τα αντιγράφαμε - εβίβα - να βάλω ένα ακόμα; - βάλε, αλλά μη μου πεις για τον καισαροπαπισμό και την Ιερά Εξέταση, εμείς δεν είχαμε τέτοια - βεβαίως, αλλά κάνατε κολλεγιά με τους Οθωμανούς και τους κοτζαμπάσηδες, ήπιατε και σεις λιγουλάκι απ’ το αίμα του λαού - μην το χοντραίνεις τώρα! ξεχνάς τους παπάδες που βγήκαν αντάρτες; - όχι, αλλά θυμάμαι τους Αγιορείτες που καλωσόριζαν τον Χίτλερ - ένα γύρο ακόμα; όχι, αυτή τη φορά θα κεράσω εγώ τσιπουράκι! Βίβα κομμουνίσμο ε λα λιμπερτάδ ευχήθηκε ο αμετανόητος κομμουνιστής, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει του αντευχήθηκε ο προκαθήμενος της αιχμάλωτης εκκλησίας.

Καλό Σαββατοκύριακο, κυρίες και κύριοι. Ραντεβού με τη Real Newsτην Κυριακή, στην «Πράβδα», ένα δισέλιδο με σκιτσάκια και κειμενάκια άνευ προηγουμένου.

Και, επιτρέψτε μου, ένα αποχαιρετιστήριο στον Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη, παλιόν σύντροφο, καλόν συνάδελφο κι αγαπημένον φίλο. Στο καλό, Τριαντάφυλλε, ονείρου σκιά όλοι μας Απ’ τη φλόγα της νιότης μας, στο καντηλάκι. Αλλά πάντα στο παράθυρο, καθώς μας έμαθε ο ποιητής να κάνουμε, ξέρεις εσύ...

ο Στάθης στον Ενικό