Και φτάσαμε στο σήμερα, μέσα από μια πενταετία κόλασης με την κυβερνητική διαχείριση να έχει εναποτεθεί στα χέρια δωσίλογων, δοτών και αδίστακτων προσκυνημένων, να έχει χαθεί το σύνολο των κατακτήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά για κάποιους είναι σαν να μην άλλαξε τίποτε...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι αντί να φροντίσουμε αυτό το έγκλημα, να αποτελέσει τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής, για έναν σχεδιασμένο ξεσηκωμό που θα πετάξει στη θάλασσα τους προσκυνημένους σφετεριστές της εξουσίας, εμείς συνεχίζουμε τα ίδια… Σαν να μην άλλαξε τίποτε.
Απεργία… Διακοπές ρεύματος (που δεν αγγίζουν τους Βαρδινογιανναίους φυσικά)… και κονταροκτυπήματα για το αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα μ αυτή ή με την άλλη πολιτική συλλογιστική.
Την ίδια στιγμή η αδίστακτη σαβούρα των Ταμήλων, συνεχίζει το καταστροφικό και αντεθνικό έργο της ανεμπόδιστη και από τη δικαιοσύνη που σιωπά, και από την κοινωνία που κάποια τμήματά της δίνουν όχι τη μάχη για την πραγματική τους τιμή, αλλά για την τιμή των όπλων.
Ένας αγώνας, ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, που οι αδίστακτοι παραδίδουν τα πάντα και δεν υπολογίζουν ούτε δράμι πολιτικού κόστους, ή πρέπει να έχει ξεκάθαρο στόχο την πολιτική ανατροπή ή είναι ένας ακόμη προδομένος αγώνας, χωρίς αποτέλεσμα και με ολέθρια συνέπεια την απόλυτη απογοήτευση της κοινωνίας.
Αποφασίστε τι είστε… Αβανταδόροι των γενίτσαρων ή Σπάρτακοι μιας κοινωνίας που οδηγείται στα κολαστήρια της Γκεστάπο και οφείλει να αντισταθεί??? Αποφασίστε…
Οι λαοί ματώνουν για την αξιοπρέπεια και την τιμή τους κι εσείς εκεί... Την απεργιούλα σας. Δε δίνετε την ευκαιρία σ αυτό το λαό να διαλέξει όυτε καν ένα θανατο με αξιοπρέπεια....
Ιδιες μορφές πάλης, ίδιες κυρίαρχες λογικές, ίδια αντίληψη περί πολιτικής νουθεσίας, και όλα αυτά απέναντι σε μια ακόμη πιο αδίστακτη κυβέρνηση, που ο όρκος της ντροπής που έδωσε, είναι να βγάλει στο σφυρί ότι απέμεινε ακόμη σ αυτή τη δύσμοιρη χώρα.
Σ αυτό τον τόπο κύριοι, όλοι έχουμε παρελθόν. Μα αν δε διδαχτούμε από αυτό, πολύ σύντομα η πατρίδα μας δε θα έχει πια μέλλον.
Ποιος δε θυμάται λοιπόν από το παρελθόν, απεργίες - που καλώς έγιναν μεν – αλλά παρέμειναν απλώς ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ απεργίες. Απεργοί έχαναν μεροκάματα, άλλοι έχασαν και τις δουλειές τους μετά απ αυτές, οι όποιες συνέπειές τους διαχύθηκαν γενικότερα στην κοινωνία (όπως άλλωστε ήταν και αναμενόμενο), ενίοτε ενεργοποιήθηκε με τις γνωστές συνέπειες και ο κοινωνικός αυτοματισμός, αλλά το αυτί των κυβερνώντων ελάχιστα ίδρωνε, ακόμη και όταν αυτοί υπολόγιζαν στον όποιο βαθμό και το όποιο πολιτικό κόστος….
Ποιος δε θυμάται κατά τη διάρκεια αυτών των αγώνων, οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος να αναμασούν με εξωφρενική μονομέρεια...
τα ιδιαίτερα αιτήματα του κλάδου, αλλά την εθνική διάσταση του αγώνα τους, ουδέποτε την ανέδειξαν, και στη βάση αυτής της διάστασης ουδέποτε επεχείρησαν να συσπειρώσουν ευρύτερα στρώματα άλλων εργαζομένων...
τα ιδιαίτερα αιτήματα του κλάδου, αλλά την εθνική διάσταση του αγώνα τους, ουδέποτε την ανέδειξαν, και στη βάση αυτής της διάστασης ουδέποτε επεχείρησαν να συσπειρώσουν ευρύτερα στρώματα άλλων εργαζομένων...
Ποιός δε θυμάται ακόμη και πολύμηνους αγώνες να ξεφουσκώνουν κάποια στιγμή, πνιγμένοι ακόμη και στην απλοϊκότητα των μορφών που επελέγησαν, και τω οποίων το αποτέλεσμα ήταν πάντα ταυτόσημο. Δηλαδή οι επιλογές των κυβερνώντων, αργά ή γρήγορα, έγιναν νόμοι του κράτους…
Ποιος δε θυμάται την αντιπολίτευση να αντιπαρατίθεται κάθε φορά επικοινωνιακά στις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά στην ουσία να απέχει από το όποιο κίνημα αντίστασης επιχειρούσε να αντιπαρατεθεί σ αυτές…
Ποιος δε θυμάται το ΚΚΕ να συμμετέχει διαρκώς σ αυτούς τους αγώνες, επιχειρώντας ταυτόχρονα τη γνωστή πολιτική νουθεσία – απολύτως θεμιτή φυσικά και δικαιολογημένη – μέσα από την οποία επιχειρούσε να εντάξει σ ένα γενικότερο πλαίσιο πολιτικής αντιμετώπισης τα επιμέρους αιτήματα των κινητοποιούμενων και απεργών…
Ας πάμε τώρα και στον απολογισμό…
Το συνδικαλιστικό κίνημα έμεινε με τους Φωτόπουλούς του…
Οι κυβερνητικές επιλογές έστω και μέσα από παλινωδίες, έγιναν νόμοι του κράτους…
Οι νουθετούντες έμειναν με τη βεβαιότητα πως έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να αφυπνίσουν τον αποπροσανατολισμένο λαό…
Και τελικά η κοινωνία έμενε πάντα με το πουλί στο χέρι, ως προς το αποτέλεσμα της όποιας πάλης της.
Και φτάσαμε στο σήμερα, μέσα από μια πενταετία κόλασης με την κυβερνητική διαχείριση να έχει εναποτεθεί στα χέρια δωσίλογων, δοτών και αδίστακτων προσκυνημένων, να έχει χαθεί το σύνολο των κατακτήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας, αλλά για κάποιους είναι σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ίδιες μορφές πάλης, ίδιες κυρίαρχες λογικές, ίδια αντίληψη περί πολιτικής νουθεσίας, και όλα αυτά απέναντι σε μια ακόμη πιο αδίστακτη κυβέρνηση, που ο όρκος της ντροπής που έδωσε, είναι να βγάλει στο σφυρί ότι απέμεινε ακόμη σ αυτή τη δύσμοιρη χώρα.
Τώρα στο σφυρί βγαίνει η ΔΕΗ…
Το έγκλημα δεν είναι μονάχα παραγωγικό με τις όποιες ταξικές και λοιπές του προεκτάσεις, αλλά εντάσσεται πλέον με τα μπούνια στα εγκλήματα εσχάτης προδοσίας, αφού αυτό που βγαίνει στο σφυρί, σχετίζεται άμεσα με την ίδια την εθνική ασφάλεια της χώρας.
Κι αντί να φροντίσουμε αυτό το έγκλημα, να αποτελέσει τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής, για έναν σχεδιασμένο ξεσηκωμό που θα πετάξει στη θάλασσα τους προσκυνημένους σφετεριστές της εξουσίας, εμείς συνεχίζουμε τα ίδια… Σαν να μην άλλαξε τίποτε.
Απεργία… Διακοπές ρεύματος (που δεν αγγίζουν τους Βαρδινογιανναίους φυσικά)… και κονταροκτυπήματα για το αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα μ αυτή ή με την άλλη πολιτική συλλογιστική.
Την ίδια στιγμή η αδίστακτη σαβούρα των Ταμήλων, συνεχίζει το καταστροφικό και αντεθνικό έργο της ανεμπόδιστη και από τη δικαιοσύνη που σιωπά, και από την κοινωνία που κάποια τμήματά της δίνουν όχι τη μάχη για την πραγματική τους τιμή, αλλά για την τιμή των όπλων.
Άει σιχτίρ πια ανεγκέφαλοι και αδιόρθωτοι Καραγκιοζαραίοι…
Ή αποφασίστε να οργανώσετε έναν τέτοιον αγώνα που δε θα υποστείλει τη σημαία του αν δεν οδηγηθούν οι προσκυνημένοι στην κρεμάλα, ή σταματήστε να τουφεκάτε μπεκάτσες στη μέση του πουθενά.
Ένας αγώνας, ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, που οι αδίστακτοι παραδίδουν τα πάντα και δεν υπολογίζουν ούτε δράμι πολιτικού κόστους, ή πρέπει να έχει ξεκάθαρο στόχο την πολιτική ανατροπή ή είναι ένας ακόμη προδομένος αγώνας, χωρίς αποτέλεσμα και με ολέθρια συνέπεια την απόλυτη απογοήτευση της κοινωνίας.
Αποφασίστε τι είστε… Αβανταδόροι των γενίτσαρων ή Σπάρτακοι μιας κοινωνίας που οδηγείται στα κολαστήρια της Γκεστάπο και οφείλει να αντισταθεί??? Αποφασίστε…
Οι λαοί ματώνουν για την αξιοπρέπεια και την τιμή τους κι εσείς εκεί... Την απεργιούλα σας. Δε δίνετε την ευκαιρία σ αυτό το λαό να διαλέξει όυτε καν ένα θανατο με αξιοπρέπεια....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες