Ευδημία κακοδαιμονίας, επιδημία δαιμόνων...

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών (πάντα υπάρχει ένας ορυμαγδός) πέρασε μάλλον απαρατήρητο και πάντως σχολιάστηκε ελάχιστα ένα πρωτοφανές και άκρως ανησυχητικό, επικίνδυνο, γεγονός. Αφορά τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, κ. Αρβανίτη, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους που συμποσούνται στην απαγόρευση τού ομιλείν περί πολιτικής οπουδήποτε αλλού εκτός του Κοινοβουλίου!

Με δυο λόγια ο άνθρωπος (όσο σχετικό κι αν είναι αυτό, εφ’ όσον πρόκειται για φασίστα) δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί πολιτικά, ούτε στοκαφενείο, ούτε στο σπίτι του, ούτε σε συγκέντρωση του κόμματός του, ούτε πουθενά παρεκτός του Κοινοβουλίου!

Ποιο Σύνταγμα προβλέπει κάτι τέτοιο; Της Ζουαζινμπούας; Οχι! Διότι ούτε Ζουαζινμπούα υπήρξε ποτέ, ούτε Σύνταγμα χρειάσθηκε μέσα στην ανυπαρξία της. Ποιων νόμων την ερμηνεία

μετήλθαν οι δικαστές που αποφάσισαν ότι ένας βουλευτής, έναςπολίτης οφείλει να ’ναι φιμωμένος εν μέση δημοκρατία; Τι πράγματα είναι αυτά; Και  πώς μπορεί να συμβαίνουν με τέτοια ευκολία;

Οι ευθύνες των άλλων κομμάτων, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ είναι βαρειές (Δεν λέω για το ΠΑΣΟΚ διότι η σχέση του με το Σύνταγμα ήταν πάντααμφιλεγόμενη. Ούτε για τη ΔΗΜΑΡ, διότι οι σταλινικού τύπου έφεσή της στις απαγορεύσεις, που μάλιστα μιμούνται ευρωπαϊκά πρότυπα, είναι εγγεγραμμένη στη σκέψη της, καθώς η στάση της για τη δίωξη των ιδεών που θεωρεί «κακές» έχει αποδείξει. Με τα μυαλά της ΔΗΜΑΡ ο μαρκήσιος Ντε Σαντ δεν θα έπρεπε να έχει εκδοθεί ποτέ, ο δε Εζρα Πάουντ θα έπρεπε να βρεθεί στο ίδιο κελί με τον Γκαρωντύ.

Το πράγμα έχει αρχίσει να χοντραίνει επικίνδυνα. Ο κ. Αρβανίτης δεν διώκεται για τις ιδέες του, διώκεται για εγκληματικές πράξεις της Χρυσής Αυγής, κι αναμένεται να αποδειχθεί στο ακροατήριο, και πουθενά αλλού, αν είναι ένοχος ή αθώος.

Μπορεί οι εθνικιστικές και φασιστικές ιδέες του κ. Αρβανίτη να ’ναιαποκρουστικές, μπορεί να παροτρύνουν σε έγκλημα, αλλά μόνον αν το έγκλημα συντελεσθεί, μπορεί να διωχθεί για αυτουργία ή για ηθική αυτουργία.Προληπτική δίωξη για έγκλημα, «δίκη προθέσεων» δεν νοείται. Αλλιώς, η δημοκρατία εκπίπτει σε τυραννία.

Νόμος Γκεϋσώ, να διώκεται κανείς για τις ιδέες του (όπως στη Γαλλία, όπου η εφαρμογή του έχει οδηγήσει σε τραγελαφικές καταστάσεις) δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οχι τουλάχιστον, από την εποχή που οι εθνικόφρονες δίωκαν μετά την κατοχή του κομμουνιστές για τις ιδέες τους. Ιδέες εγκλήματα δεν υπάρχουν,

ακόμα κι αν είναι εγκληματικές ιδέες, όπως οι φασιστικές. Τα εγκλήματα αφορούν σε πράξεις κι όχι σε ιδέες, εκτός κι αν αντιμετωπίζουμε στις ημέρες μας κάποιου είδους νέα Ιερά Εξέταση που ρίχνει στην πυρά όσους στον ύπνο τους θέλουν να σκοτώσουν τον Θεό ή στον ξύπνιο τους θέλουν να κάνουν το ίδιο.

Φοβάμαι ότι έχουμε πάρει στραβό κι επικίνδυνο δρόμο. Μάλιστα παρακολουθώντας τεκταινόμενα, συντελούμενα και συντελεσθέντα στην Ευρώπη που οδηγούν στην εγκαθίδρυση ενός πνευματικού (και, συνεπώς, πολιτικού)ολοκληρωτισμού. Μιας δικτατορίας της ομογενοποιημένης  σκέψης που θα θέτει (ήδη θέτει) εκτός νόμου ό,τι παρεκκλίνει, ό,τι αμφισβητεί, ό,τι ερευνά. Αλλοίμονό μας! Οταν τα τέκνα του Διαφωτισμού δολοφονούν τον Διαφωτισμό.

Η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος είναι μια τέτοιαφασιστική υπαγόρευση της πολιτικής ορθότητας που υποβαθμίζει την Ιστορία (ή όποια άλλη επιστήμη έρθει η ώρα της) σε αντικείμενο του ποινικού κώδικα. Κι όχι μόνον την ιστορία, αλλά τις σκέψεις και τις γνώμες των ανθρώπων.

Γνώση με το νόμο δεν γίνεται. (Αντιθέτως,  η γνώση παράγει νόμους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Δεν χρειάζεται λοιπόν νόμο η πιστοποίηση του Ολοκαυτώματος, όπως δεν χρειάζονται νόμο για να θεωρήσουμε ότι υπήρξαν οιΔιωγμοί των Χριστιανών, η Γενοκτονία των Αρμενίων και η ανακάλυψη της Αμερικής. Φοβάμαι

ότι η πολιτική υποτάσσεται όλο και πιο πολύ σε προκατασκευασμένα και υποχρεωτικά σχήματα, ότι ασκείται σε ένα όλο και πιο χαμηλό επίπεδο που βασίζεται όλο και περισσότερο στην ανοησία, τον αμοραλισμό και  τονπαραλογισμό. Οπως στην περίπτωση της επίθεσης εναντίον των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίας Κατριβάνου και κ. Κουράκη, σε μια ακόμα προσπάθεια να συσχετισθεί (ακόμα και να ταυτισθεί) ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα) με την τρομοκρατία.

Αριστα έπραξαν ο κ. Κουράκης και η κυρία Κατριβάνου να υπερασπισθούν τα ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα του φυλακισμένουΞηρού. Ούτε τη φασιστική τρομοκρατική του δράση υπερασπίσθηκαν, ούτε ταεγκλήματα που έκανε κι αποδείχθηκαν στο ακροατήριο.

Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν η κυρία Βούλτεψη λόγου χάριν ή η κυρία Μπακογιάννη τη διαφορά; (Για τα μειράκια τ’ άκαπνα, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν λέω, δεν αξίζει τον κόπο). Ομως τι κάνει ότι δεν καταλαβαίνει η κυρία Μπακογιάννη; Δεν ήταν ο μακαρίτης Ανδρέας Λεντάκηςπου ζητούσε την απελευθέρωση των βασανιστών του για ανθρωπιστικούς λόγους; Τι να υπενθυμίσω; Την επίσης ανθρωπιστική προσέγγιση του Χαρίλαου Φλωράκη; Την ανάλογη στάση του κ. Μανώλη Γλέζου; του Μίκη Θεοδωράκη;

Δεν γίνεται δημοκρατία με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν γίνεται να υπάρχουν αριστεροί που σιωπούν, όταν διώκονται τα φρονήματα τωναντιπάλων τους, ούτε είναι δυνατόν τον ανθρωπισμό που επιδεικνύουναριστεροί (και δεξιοί) για περιπτώσεις που χρήζουν  τέτοιας αντιμετώπισης

να τον αλέθουν οι πονηροί και οι βλάκες εκφασίζοντας τη δημοκρατία. Μάλιστα με διττό τρόπο. Πρώτον, φθείροντας κι ευτελίζοντας τους θεσμούςτης δημοκρατίας και, δεύτερον, (δι’ αυτού ακριβώς του ευτελισμού)ηρωοποιώντας τα φασιστικά σκουλήκια.

Πολύ πονηρή στάση. Μπορεί αυτή η πονηρία να προϋποθέτει τηνανοησία, τον αμοραλισμό και τον παραλογισμό πομπών και δεκτών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το αποτέλεσμα είναι λιγότερο επικίνδυνο απ’ όσον μια πιο έξυπνη προπαγάνδα θα κατόρθωνε. Διότι αυτό το (πολιτικό) περιβάλλον

διευκολύνει τη διακυβέρνηση της χώρας ακριβώς στη βάση της ανοησίαςκαι του αμοραλισμού, ώστε αυτή η διακυβέρνηση να μπορεί να ’ναι υποτελήςστους Δυνατούς (ντόπιους και ξένους) και καταστροφική για τον λαό. Οταν πρυτανεύει η μπούρδα, όλα μπορούν να λέγονται. Παράδειγμα η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου όταν δηλώνει ότι «σε ανθρώπινο επίπεδο λυπόμαστε (σ.σ. για αυτά που σας κάνουμε), αλλά, άλλο το ανθρώπινο

επίπεδο κι άλλο η πολιτική προτεραιότητα». Προφανώς η εύκολη ανοησία και ο διαρκής αμοραλισμός την εμποδίζουν να υποψιασθεί ότι η προτεραιότητα της πολιτικής είναι ο άνθρωπος.

Πράγμα που συμβαίνει και με τον κ. Σαμαρά (ή κάθε άλλον τέτοιου είδους πολιτικόν). Οχι διότι είναι ανόητος ή αμοραλιστής ο ίδιος (όπως με κάθε βεβαιότητα θα έλεγε κανείς για την περίπτωση Βενιζέλου), αλλά διότι χρησιμοποιεί την ανοησία, τον παραλογισμό και τον αμοραλισμό για να κυβερνά. Οταν λόγου χάριν

ο κ. Σαμαράς λέει ότι θα «διορθώσει αδικίες», εννοεί ότι στο εξής το Δημόσιο θα μπορεί να μπουκάρει σε λογαριασμούς και χωρίς προειδοποίησηνα κάνει κατασχέσεις καταθέσεων, μισθών, συντάξεων, εισπράξεων ενοικίων και δεν συμμαζεύεται. (Υστερα έχει άδικο η κυρία Κωνσταντοπούλου όταν ομιλεί για την κυβερνητική τρομοκρατία)!

«Διορθώνοντας» πάντα «αδικίες» ο κ. Σαμαράς νομιμοποιεί για το μέλλον (διά του κ. Στουρνάρα απ’ την Τράπεζα της Ελλάδος) τους τρόπους που ώς τώρα έχουν επιλέξει οι τράπεζες για να βουτάνε ακίνητα (και να τα πασάρουν στη συνέχεια σε ξένα funds-γύπες).

Στη χώρα, απ’ όταν άρχισε με τα μνημόνια να μεταλλάσσεται σε κρανίου τόπο, αυτοκτονούν, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, δύο άνθρωποι την ημέρα. Η ανοησία, ο αμοραλισμός και το παράλογο έχουν κατά (γκαιμπελιστική) επανάληψη αποφανθεί ότι οι αυτόχειρες ήταν «αδύνατοι χαρακτήρες» ή ότι το «έφεραν μέσα τους» και κάποια στιγμή θα τους συνέβαινε. Φρίκη; ναι! Αλλά και εθισμός. Υπόθεση Υποβρύχια. Πάει πινγκ πονγκ Βουλή - Δικαιοσύνη, ώσπου παραγράφεται. Θα ήταν ποτέ δυνατόν, θα μου πείτε, ο Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών του κ. Βενιζέλου να μην προστατεύσει τον κ. Βενιζέλο; Oχι,

θα σας απαντούσα, διότι έχω εθιστεί στην ιδέα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Κι αυτή φοβάμαι πως είναι η παραμύθα που σκοτώνει τη δημοκρατία. Ο εθισμός στην ιδέα του θανάτου της...

Διότι, αν παραδεχθούμε πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, θα κάνουν ό,τι γουστάρουν...

ο Στάθης στον Ενικό