Όπως όλα τα ζώα που ζουν σε κοπάδια, έτσι και ο άνθρωπος έχει μέσα του το ένστικτο της «αρχομανίας», της εξουσίας πάνω στους άλλους. Σε καμπόσους είναι πολύ έντονο σε τέτοιο σημείο που να μην ζουν χωρίς αυτό. Σε άλλους πάλι είναι πιο συμμαζεμένο. Ο Καστρινός λέει ότι καλύτεροι σαν ηγέτες είναι οι δεύτεροι. Κι αυτό γιατί οι πρώτοι προσπαθώντας να εξουσιάσουν όλο και περισσότερους, συνήθως οδηγούν τους «υπηκόους τους» σε καταστροφή. Εκτός - κι αυτό αποτελεί εξαίρεση - αν ο ηγέτης έχει εξαιρετικά χαρίσματα. Όταν όμως δεν συμβαίνει αυτό «βράσε ρύζι».
Στα ζώα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αγώνας με κλοτσιές, κέρατα, δόντια και ότι άλλο υπάρχει, κι ο νικημένος βάνει την ουρά στα σκέλια, σε ένδειξη υποταγής και «παίρνει το πούλο του». Πολιτισμένα πράγματα και αξιοπρεπέστατα.
Στους πιο πολιτισμένους όμως ανθρώπους συμβαίνει το εξής περίεργο. Ο ηττημένος αντί να σκύψει το κεφάλι και το σβέρκο και να φύγει, πανηγυρίζει κι αυτός, και ψάχνει πάντα ευκαιρία να ξαναγίνει ο αγώνας. Αλλά είπαμε ο άνθρωπος είναι πολύ περίεργο «ζούμπερο».
Στις πολιτισμένες κοινωνίες του σήμερα, υπάρχουνε νόμοι, και κώδικες συμβίωσης πάνω σ’ αυτά τα θέματα. Μόνο που οι νόμοι αυτοί αποφεύγουν πάντα ν’ αγγίξουνε την εξουσία. Κι ας διατυμπανίζουν όλοι οι πολιτικοί «ότι λέει ο νόμος», κι ότι δεν θέλουνε να κυβερνήσουν αλλά να «υπηρετήσουν τον λαό ». Η ουσία είναι ότι όλοι στο κατά βάθος, θέλουν να είναι αρχηγοί.
Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, τους Αρχομανείς και τους πολύ φιλόδοξους (πολλές φορές ας ήταν και ικανοί ) τους έκριναν επικίνδυνους για την πολιτεία και τους εξοστράκιζαν. Γιατί η δημοκρατία έλεγαν είναι το πολίτευμα των μεσοτήτων και όχι των αρίστων, των πλουσιότερων και των πονηρότερων. Αρετή έλεγε ο Αριστοτέλης είναι η μεσότητα, το μέτρο. Κι αν ξέφευγες απ’ αυτό, η δημοκρατία οδηγούνταν σε εκτροπή όπως η κοινοβουλευτική δικτατορία (κακή ώρα όπως τώρα).
Σε άλλους τόπους θεωρούσαν την βασιλεία σαν το πιο καλό πολίτευμα. Σε μερικές εποχές μάλιστα όπως στη Αγγλία το μεσαίωνα, και την νεότερη Ελλάδα εναλλάσσονταν στον θρόνο οι Βασιλιάδες και οι Δικτάτορες. Βέβαια τότε μιλούσαν τα ξίφη και όχι οι ψήφοι .
Κι επειδή ιδανικό πολίτευμα και ιδανική Δημοκρατία δεν υπάρχει και διαφέρει από τόπο σε τόπο και από λαό σε λαό ανάλογα, αυτό που επικρατεί τώρα εδώ, με τους τριακόσιους βουλευτές, τους εκατό χιλιάδες υποψήφιους, Ευρωβουλευτές, Περιφερειάρχες, Ατιπεριφερειάρχες Δημάρχους και κοινοτάρχες, με το πρόσχημα ότι θα πρέπει να δίνεται η ευκαιρία σε περισσότερους να άρχουν, είναι σκέτο καραγκιοζιλίκι και εξυψώνει την αρχομανία στον ύψιστο βαθμό.
Εξ άλλου «Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι » δεν λένε ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες