Κόκκινη πόλη

Απ’ τη συνοικία τα λεωφορεία

γέμισαν φανέλες κι αναμμένα μάτια

Σμάρι οι οικοδόμοι μπρος στη δημαρχία

στις γωνιές η νύχτα γίνεται κομμάτια

   Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι

Βάλε τα ρούχα τα παλιά

Άρχισε να γλυκοχαράζει

στα λασπωμένα σου γιαπιά

   Απ’ τη συνοικία μέχρι το λιμάνι

πάνω στους σκυμμένους ώμους του εργάτη

αίμα και τσιμέντο γίνονται χαρμάνι

χτίζεται η ζωή μας, θάνατο γεμάτη

   Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι

Βάλε τα ρούχα τα παλιά

Άρχισε να γλυκοχαράζει

στα λασπωμένα σου γιαπιά»

       («Απ’ τη συνοικία», στίχοι Φώντα Λάδη, μουσική Μάνου Λοΐζου)

  
  Με άλλα λόγια, ως στήλη και ως άνθρωποι δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ούτε με τη  γκλαμουριά, ούτε με τη σκουριά. Ούτε με τα «μοντέρνα», ούτε με τα αενάως αναπαλαιωθέντα εκλογικά «διλήμματα».

   Επιμένουμε – και μάλιστα πεισμένοι όσο δεν παίρνει επ΄ αυτού - στα «κριτήρια ψήφου» (σ’ εκείνα τα… «παλιομοδίτικα») που ξεκινούν από τον «εργάτη» και καταλήγουν στο «δίκιο» του εργάτη. Οπως εμείς το καταλαβαίνουμε το δίκιο, φυσικά.

   Το δίκιο του εργάτη, του άνεργου - εργάτη, του λαού – εργάτη, το δίκιο του  στα γιαπιά και στα γραφεία, στα δημαρχεία και στα κυβερνεία. Αυτά είναι τα δικά μας «κριτήρια ψήφου» και στον Δήμο, και στην Περιφέρεια, και παντού.

   Καλό βόλι!

http://www.enikos.gr/