Μαύρη Προβιά

Το πρόβλημα με το καπιταλιστικό σύστημα είναι ότι είναι ηλίθιο. Για αυτό παράγει τόσον ανήθικο αποτέλεσμα για τις ζωές των ανθρώπων εις ό,τι αφορά τον πλούτο και τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις τυραννίες και τις ασθένειες.

Το σύστημα αυτό για να λειτουργήσει προϋποθέτει εξυπνάδα, ευφυΐα, εφευρετικότητα, πρόοδο των επιστημών, της έρευνας, της τεχνολογίας, μόνον και μόνον για να παράγει ένα τελείως ηλίθιο αποτέλεσμα που καταστρέφει τον πλανήτη και τους ανθρώπους (συν τα ζώα) κατά εκατομμύρια.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ανθρωπότητα ζει μια μακρά, την πιο μακρά περίοδο ειρήνης που έχει ζήσει, γεμάτη πολέμους. Κορέα, Βιετνάμ, Αγκόλα, Λίβανος, Παναμάς, για να θυμίσω ελάχιστους απ’ αυτούς τους πολέμους (συν τα πραξικοπήματα και τις επεμβάσεις), πού μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πύκνωσαν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία, φθάνοντας σε ευρωπαϊκό έδαφος, Γιουγκοσλαβία, καθώς και στα πέριξ, Λιβύη, Συρία, ενώ

ταυτοχρόνως ενδημούν παντού εστίες ανάφλεξης, αλλού εν ενεργεία, Κουρδιστάν, Παλαιστίνη, κι αλλού εν αναμονή, Βισκάγια, Καταλωνία, ή σε εξέλιξη, Ουκρανία. Σε αυτόν τον κατάλογο (πολύ, πάρα πολύ μεγαλύτερον απ’ όσα παραπάνω αναφέρονται) προστίθενται χρόνια άλυτα προβλήματα, Κύπρος, μόνιμες εστίες έντασης, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία, FYROM, ασταθείς ή αποσταθεροποιημένες περιοχές, αποσχιστικές τάσεις, Σκωτία, Κορσική, Βόρεια Ιταλία, Κριμαία, ρεβανσιστικά κράτη όπως οι βαλτικές χώρες ή η Πολωνία, κράτη με ρευστότητα σύστασης και προσανατολισμού, Γεωργία, Αρμενία - γενικώς

ο κόσμος πια τείνει σε μια «μακεδονική σαλάτα» που δεν περιορίζεται στα Βαλκάνια, αλλά εξαπλώνεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καθώς παλιές αντιθέσεις βρυκολακιάζουν, Κίνα - Ιαπωνία, έρχονται να προστεθούν στις νέες και ακόμα πιο νέες εμφανίζονται.

Οι ηττημένοι των πολέμων Γερμανία και Ιαπωνία επανεξοπλίζονται. Κι από πιόνια των νικητών επί 70 χρόνια διεκδικούν τώρα εκ νέου νέα περίοπτη θέση στα τυπικά και άτυπα διευθυντήρια των εθνών, καθώς και μια λεόντεια μερίδα απ’ το παγκόσμιο μακελειό. Διότι

αυτό αποδεικνύεται να είναι η παγκοσμιοποίηση.

Η Δύση σε όλη αυτή τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης δοξάσθηκε με την εξαγωγή της δημοκρατίας (ευφημισμός του ιμπεριαλισμού) στους «άλλους» -τα παιδιά των κατώτερων θεών- και με την καταστροφή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της, προχωρώντας από τις κοινωνίες των δύο τρίτων στις κοινωνίες των πολυεθνικών και των τοκογλύφων.

Το τρίτο κατόρθωμα της Δύσης, προϋπόθεση και αποτέλεσμα των δύο παραπάνω, είναι η αναμόχλευση των εθνικισμών.

Η Δύση δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει τα αντίθετα απ’ όσα λέει. Διότι ο καπιταλισμός είναι ένα απολύτως ευέλικτο σύστημα, εξόχως αναρχικό, που ουδένα κώδικα αρχών οφείλει να τηρεί, ούτε στο εσωτερικό των κρατών, ούτε στις διεθνείς σχέσεις, αλλά αντιθέτως γύρω από το συνεχώς αναδιαμορφωνόμενο σύστημα ισχύος να καιροσκοπεί ου μην και να κερδοσκοπεί.

Ετσι ο ανορθολογισμός και το παράλογο, ο κυνισμός και η ανηθικότητα κυριαρχούν σε ένα όλο και πιο πολυπολικό χάος, όπου ανά πάσα στιγμή εμφανίζει με την ίδια ευκολία μαύρες τρύπες και σούπερ νόβα. Οταν

η Δύση μιλά για ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, εννοεί τωνεμπορευμάτων, πλουραλισμός είναι η ενιαία σκέψη, ελεύθερη είναι η αγορά πουσκλαβώνει, κατάργηση των εθνικών συνόρων είναι η δημιουργία οικονομιών συνόρων, η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου απ’ τη Σερβία είναι νόμιμη, αλλά η απόσχιση της Κριμαίας απ’ την Ουκρανία, πόσω μάλλον η επανένωσή της με τη Ρωσία, παράνομη. Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος (ο Πινοτσέτ ήταν «δικός μας» δικτάτορας, αλλά ο Σαντάμ -παρ’ ότι κι αυτός επί μακρόν «δικός μας»- τα σκάτωσε, όταν το Ισραήλ πυρπολεί Παλαιστίνιους δεν μετέρχεται ναζιστικές μεθόδους κ.τ.λ.) - ο κατάλογος, ξαναλέω, της υποκρισίας, της δοκησισοφίας και της προπαγάνδας δεν θα είχε τέλος. Ας τον περιορίσουμε λοιπόν στα τρέχοντα.

Μόλις προ ημερών η Κίνα ανακοίνωσε αύξηση (πολύ μεγάλη) αμυντικών δαπανών - γενικώς τα τελευταία δέκα χρόνια οι αμυντικές δαπάνες αυξάνονταιαλματωδώς. Με ανάλογη αύξουσα ευκολία γίνονται επεμβάσεις σε κράτη και συγκρούσεις κρατών με ένα και

μόνο διαρκές αποτέλεσμα: τη γιγάντωση του χάσματος μεταξύ πλούτου και φτώχειας. Και μεταξύ των κοινωνιών, και στο εσωτερικό των κοινωνιών.

Σ’ αυτό το σκηνικό που βρωμάει μπαρούτι σε όλο και πιο πολλές περιοχές του πλανήτη, όλο κι πιο πολύ μια επιπλέον αποτρόπαιη παράμετροςεμφανίζεται, μάλιστα σημαντική: οι ΗΠΑ κυρίως αλλά και οι Γερμανοί ακολούθως, άρα η Ευρωπαϊκή Ενωση εν συνόλω, φαίνεται να εγκαταλείπουν καιτους τελευταίους τους ενδοιασμούς στη χρησιμοποίηση του φασισμού και των φασιστών, όπως έγινε φανερό με την κρίση της Ουκρανίας.

Οχι πως στο παρελθόν δεν υπήρξαν ανάλογα φαινόμενα (Πινοτσέτ στη Χιλή, χούντα στην Ελλάδα ή την Τουρκία), αλλά πάντα συνοδεύονταν από κάποιους δισταγμούς και σχετικές αποδοκιμασίες (όχι μόνο απ’ την κοινή γνώμη, αλλά και από μέρος, ενίοτε σημαντικό, των αστικών τάξεων). Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσα

σε ένα ρεβανσιστικό κλίμα ορισμένων πρώην σοσιαλιστικών χωρών, μέσα σε ένα κύμα αναθεώρησης της Ιστορίας σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση (βομβαρδισμοί της Δρέσδης, άρνηση του Ολοκαυτώματος, σφαγή του Κατίν κι άλλα πονηρά ανάλογα), μέσα σε ένα μεταμοντερνικό τοπίο όπου αλήθεια είναι ημπαρούφα του καθενός κι ο Μεγαλέξανδρος εγγονός του Κρούμου, ο φασισμόςαπενοχοποιείται. Και καλείται ξανά «στα όπλα», σοβαροφανής στην Αυστρία, κοινοβουλευτικός στη Γαλλία, πραξικοπηματίας στην Ουκρανία, οιονείκυβερνητικός σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες κι εξ υπονόμων στην Ελλάδα.

Το επικίνδυνο πλέον είναι η χωρίς αναστολές συμπεριφορά των ΗΠΑ - όπου η χρησιμοποίηση του φασισμού ή των φασιστικών μηχανισμών που διαθέτει παντού κάθε αστική τάξη που σέβεται τον εαυτόν της, γίνεται πλέον χωρίς περιορισμούς ή αυτοπεριορισμούς. Οι δικτάτορες που ώς

τώρα χρησιμοποιούσαν οι ΗΠΑ (Πακιστάν, Αφγανιστάν κι αλλού) προέρχονταν κυρίως από καθεστωτικούς, κρατικούς, παρακρατικούς μηχανισμούς, θρησκευτικές σέχτες, και τα τοιαύτα. Τώρα πλέον δεν διστάζουν να αλιεύουν και απ’ τον πούρο φασισμό, το «μακρύ μαύρο σιδερένιο χέρι» που εμφανίζεταιαντισυστημικό, ώσπου να βάλει «τάξη» στα πράγματα για λογαριασμό του συστήματος.

Στην Ουκρανία οι ΗΠΑ κι εν γένει η Δύση υποστηρίζουν έναν συρφετό ναζιστικών ομάδων με ονοματεπώνυμο («Σβόμποντα», «Δεξιός Τομέας»), και εξέχουσα δράση στην προβοκάτσια, τους φόνους και τώρα στηδιακυβέρνηση.

Αν αυτό οι ΗΠΑ το κάνουν στην Ουκρανία φόρα-παρτίδα, γιατί να μην το κάνουν ήδη λάου-λάου και στην Ελλάδα; Υπογείως τώρα και υπό το φως του ήλιου, αν χρειασθεί...

Εις ό,τι αφορά τη χρησιμοποίησή του απ’ το αφεντικό, η εθνικότης του εθνικιστή μικρή σημασία έχει. Ουκρανός φασίστας, Ελληνας φασίστας, Ρώσος φασίστας, Αγγλος φασίστας, όλοι για την ίδια δουλειά είναι χρήσιμοι: το μάντρωμα του λαού στο θέλημα του αφεντικού.

Παντού οι εθνικιστές δεν δούλεψαν για το έθνος τους, αλλά για τααφεντικά του έθνους τους. Και για τα αφεντικά των αφεντικών. Οπως τώρα στην Ουκρανία. Οι φασίστες δουλεύουν για τους ολιγάρχες υπό την ευλογία των ΗΠΑ και της Δύσης, όπως πριν δούλευαν (και συνεχίζουν) οι μαφιόζοι, ότι

δυσδιάκριτα γαρ τα όρια μεταξύ φασίστα - μαφιόζου, και υπόκοσμου - παρακράτους, με ηλίου φαεινότερον ένα: την εκπλήρωση της θέλησης του αφεντικού, της θέλησης των Δυνατών.

............................................................................................

Υπ’ αυτήν την έννοια, και στην Ελλάδα η ύπαρξη και μόνον της Χρυσής Αυγής μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσοστό της.

Διότι αυτή η οργάνωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί (κι εδώ όπως στην Ουκρανία) ανεξαρτήτως ποσοστού, αν το προέχον κάποια στιγμή θα είναι να δημιουργηθεί έκρυθμη κατάσταση ή ακόμα και κλίμα ανωμαλίας.

Και κλίμα ανωμαλίας θα είναι πρώτα-πρώτα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή από όλες τις πραγματικά δημοκρατικές δυνάμεις (καμμία σχέση με τα κουραφέξαλα του κ. Βενιζέλου περί «συνταγματικού τόξου»). Κάθε

σκέψη, πόσω μάλλον ενέργεια, προκειμένου να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή είναι ένα βήμα προς μια «χρήσιμη ανωμαλία», όχι μόνον διότι«εκτρέφει ποσοστά» για αυτήν την οργάνωση, αλλά διότι

θα ενδυναμώσει (στο εσωτερικό του και στις διασυνδέσεις του με τοκράτος και το παρακράτος) έναν μηχανισμό που, σε περίπτωση έκρυθμων καταστάσεων, θα κληθεί να παίξει τον ίδιο ρόλο που έπαιξαν (και παίζουν) οι «διαδηλώσεις κατσαρόλας» ή ο «Δεξιός Τομέας» στο Κίεβο.

Ας έχουμε τον νου μας...

ο Στάθης στον Ενικό