Τα σπίτια των Ναβαταίων

Στο 27,5% η ανεργία. Συνεχίζει να ανέρχεται το ποσοστό κι όχι να κάμπτεται καθώς έλεγαν (και αδιάντροπα κορόιδευαν τον κόσμο) τα κυβερνητικά στελέχη απ’ τις αρχές του χειμώνα που φεύγει. Τι έγινε; έπεσαν έξω στιςπροβλέψεις τους; πήγαν κατά διαβόλου τα αναιδή τους ευχολόγια; δεν τους έκατσε η ζαριά; Τίποτα απ’ αυτά. Απλώς τα κυβερνητικά

στελέχη προσπαθούν να δημιουργήσουν μιαν εικονική πραγματικότητα.

Οχι μόνον για την ανεργία, αλλά για όλα. Οπως για το πρωτογενές πλεόνασμα. Ξέρουν ότι είναι εικονικό. Ανεξαρτήτως αν είναι 2,5 δισ. το ψέμα ή 800 εκατομμύρια, καθώς τους το «κουρεύει» η Τρόικα (με τον δικό της ιταμό τρόπο), αυτό το πλεόνασμα είναι

η απελπισία του μάγου που θέλει να βγάλει λαγό απ’ το καπέλο του και βγάζει τον Αδώνιδα Αδη Γεωργιάδη να μασουλάει μπαρούφες και να φτύνει φιστίκια.

Οχι, τα κυβερνητικά στελέχη δεν «ζουν στην κοσμάρα τους» (σε μια χαρά και καλά αμειβόμενο κόσμο ζουν), απλώς προσπαθούν να κατασκευάσουν μιαν εικονική πραγματικότητα για να κερδίσουν χρόνο, ώσπου να διαμορφώσουν την πραγματικότητα κατ’ εικόναν και ομοίωσιν των εντολών που λαμβάνουν.

Εικονική πραγματικότητα είναι και η «έξοδος στις αγορές» ει δυνατόν πριν απ’ το Πάσχα κι οπωσδήποτε πριν από τις ευρωεκλογές, μπας και κερδηθεί κάποια εντύπωση - φθηνά κόλπα, που

ούτε αυτά τους κάθονται, καθώς οι γνώμες των Επικυριάρχων διχάζονται: να τους αφήσουμε να ρίξουν μια ζαριά ή τώρα που τα παίρνουμε όλα, να πάρουμε τα πάντα και βλέπουμε;

Ούτε καν το στοιχειώδες επικοινωνιακό δώρο δεν φαίνονται διατεθιμένοι να κάνουν οι Επικυρίαρχοι στους κολαούζους τους, δηλαδή να «μαζέψουν» την Τρόικα έως τις εκλογές και να την αμολήσουν πάλι μετά. Αντιθέτως,

εδώ και τώρα συνεχίζουν να αρπάζουν όσα πιο πολλά μπορούν καιβλέπουμε.

Και έτσι μένει η κυβέρνηση μετέωρη ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα που πάει να πλασάρει και τη σκληρή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει: ότι θα γίνει σκληρότερη. Για μας.

Για εμάς που τα σπίτια μας μοιάζουν πλέον με τα σπίτια των Ναβαταίων. Ηταν οι Ναβαταίοι φυλή αραβική αρχαιότατη, που μετοίκησε απ’ την Ευδαίμονα Αραβία στη σημερινή Ιορδανία, πάνω στον δρόμο των καραβανιών, σ’ ένα σημείο που, μέσα στην έρημο, έτρεχαν άφθονα νερά. Κι εκεί ακριβώς έχτισαν την πόληΠέτρα - όπως με το ελληνικό της όνομα σώζεται ώς σήμερα. Η Πέτρα, καθώς το όνομά της μαρτυρεί, σμιλεύθηκε στις πέτρες - τα πάντα, δημόσια κτίσματα και ιδιωτικές κατοικίες, δρόμοι και υδρορροές, όλα πέτρινα. Μετά

το πέρασμα του Αλέξανδρου, οι Ναβαταίοι κατά τον πολιτισμό εξελληνίσθηκαν και επί εννέα αιώνες (έως όταν το 640 μ.Χ. έφυγαν μαζί με τους τελευταίους Βυζαντινούς στη Βιθυνία, φεύγοντες την αραβική κατάκτηση) έκτιζαν, δηλαδή σμίλευαν, τα κτήριά τους, κατά τον ελληνικό κι ελληνίζοντα τρόπο. Νυμφαία, θέατρα, ναοί, παλαίστρες, λουτρά, παλάτια, οικίες, τα βλέπουμε σήμερα κατά τον ιωνικό, τον δωρικό και τον κορινθιακό ρυθμό, συν κάτι που οι Ναβαταίοι ουδέποτε παρέλειψαν να αποτυπώνουν, ακόμα κι όταν έγιναν χριστιανοί: πάνω στις μετόπες των οικιών τους οι Ναβαταίοι σκάλιζαν κλίμακες, σκάλες. Σκάλες που ανέβαιναν ώς το τέλος του κτιρίου, χωρίς όμως να οδηγούν πουθενά. Ούτε στις οροφές (άλλωστε οι οροφές ήταν ελάχιστες, διότι όλα ήταν σμιλεμένα στις θεόρατες πέτρες) ούτε πουθενά.

Σκάλες που ανέβαιναν, συμβολικώς, στον ουρανό. Διότι οι Ναβαταίοι πίστευαν ότι τις χρειάζονται οι ψυχές για να φεύγουν απ’ τις επίγειες κατοικίες τους προς τις επουράνιες, όταν εκδημούσαν.

Κατά μίαν αναλογία λοιπόν, καθόλου μακάβρια αλλά μάλλον αεράτη, θα έπρεπε και τα σπίτια των σημερινών Ελλήνων να διαθέτουν τέτοιες κλίμακες. Να τις ανεβαίνουν

οι άνεργοι, οι χρεωκοπημένοι μαγαζάτορες, οι χρεωμένοι, τα θύματα των φόρων και των τραπεζών και να αναλήπτονται στους ουρανούς, να μας αδειάζουν τη γωνιά, ώστε επιτέλους να αρχίσει η ανάπτυξη.

Ανάπτυξη με απολύσεις χωρίς όριο. Με mini jobs για όποιον σκλάβο σταθεί τυχερός. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους - έως 36 μήνες κι ύστερα απόλυση χωρίς αποζημίωση. Με μισθούς Μαλαισίας (στην Κίνα ανεβαίνουν) - θα μου πείτε, με

τέτοια «ανάπτυξη» οι Ελληνες-Ναβαταίοι θα συνεχίσουν -μάλισταπατείς με, πατώ σε- να ανεβαίνουν τις σκάλες προς τους ουρανούς, τουλάχιστον εκεί, πέραν του μεγάλου κενού, δεν μπορεί, θα υπάρχει και η μέριμνα του Θεού για τα στρουθία. Καθ’ ότι

εδώ, σ’ αυτόν τον κρανίου τόπο που δημιούργησαν και δημιουργούν εγχώριοι Δυνατοί και εξωχώριοι Επικυρίαρχοι, μόνον τα δάκρυα των θλιμμένων κλόουν απέμειναν αντί των νερών και των καρπών.

Φεύγουν και καταφεύγουν οι Ελληνες στις Βιθυνίες της ξένης ή στις Βιθυνίες της μελαγχολίας μέσα τους, φεύγουν φεύγοντες την εκ νέου κατάκτηση. Και πού θα βγει αυτό κι ως πότε; Φταίει εις ό,τι μας αφορά -ας το παραδεχθούμε- που πολλά χρόνια τώρα αφήσαμε, σε ορισμένους μάλιστα από μας άρεσε, τις εδραίες πέτρες μέσα μας να τις σκεπάσουν αυτοί που έχτιζαν παλάτια στην άμμο. Μικρό φάνηκε στην αρχή το κακό - ίσως όμως να ’ναι και μεγάλο. Μοιάζει τώρα το τοπίο γύρω μας όπως το ντεκόρ των χορταριασμένων πόλεων στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή.Ομως

κι αυτό διορθώνεται, η σκουριά ξύνεται, το τούβλο πλάθεται, η πέτρα σμιλεύεται. Το μέσα μας τοπίο είναι που θα ανησυχούσε περισσότερο τους δράκους που θα ήθελαν να μας χαρίσουν τα δόντια τους. Διότι επί πολλά χρόνιαπολλοί έμαθαν να σκέφτονται (ακόμα και να νοιώθουν) καταναλώνοντας τακυρίαρχα στερεότυπα. Κι έγιναν βασιλικότεροι των βασιλέων. Αλλά, πάλι, θα μου πείτε: «έτσι δεν ήταν πάντα;». Μεγάλο το δίκιο σας, χωρίς ψήφους ο Καίσαρας δεν θα είχε λόγχες. Κι έτσι

πάει σχοινί κορδόνι η Ιστορία. Ωσπου κάποια στιγμή το σχοινί πάει κι αρχίζουνε τα θαύματα, παθαίνει την πλάκα της η Κλωθώ κι αρχίζουν να ροκανίζουν με τα δοντάκια τους οι παιγνιδιάρηδες τους μύθους, να τους δώσουνάλλη εκδοχή. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν οι μύθοι, χωρίς πεντέξι εκδοχές ο καθένας δεν θα ξεκλείδωναν τα μυστήρια της Ιστορίας. Ισως λοιπόν οι σκάλες στα

σπίτια των Ναβαταίων να μην οδηγούσαν μόνον προς τους ουρανούς όσους ανέβαιναν, αλλά να υποδέχονταν από τους ουρανούς και όσους κατέβαιναν.

Καλό Σαββατοκύριακο, κυρίες και κύριοι, καπετάνισσες, συντρόφισσες και σύντροφοι, ναυτάκια μου. Παίρνει το έαρ τον Μάρτιο αγκαλιά κι έρχεται ο Απρίλης...

ο Στάθης στον Ενικό