Δεν έχει νόημα να μετράμε πόσα χρόνια πέρασαν από εκείνη την δραματική νύχτα των Ιμίων. Όσα κι αν περάσουν η πληγή αυτή θα μένει ανοιχτή. Θα είναι ένα τραύμα που πάντα θα πονά. Όχι μόνο για τον χαμό των τριών ηρωϊκών αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού,αλλά για την αίσθηση της πίκρας που αισθάνεται όποιος “ηττήθηκε” χωρίς να το αξίζει.
Γιατί στρατιωτικά δεν το αξίζαμε. Τουλάχιστον εκείνη τη νύχτα.
Αν είμαστε έτοιμοι για νέα Ίμια; Θα απαντήσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ναι.
Χωρίς στρατηγικές αναλύσεις . Επικαλούμενοι το τότε. Γιατί και τότε και τώρα τον τελευταίο λόγο δεν θα τον έχουν τα “σιδερικά” αλλά οι άνθρωποι.
Έχουμε γράψει πάλι σε επέτειο των Ιμίων για την εκπληκτική αντίδραση του απλού στρατιώτη,ναύτη σμηνίτη. Των απλών νεαρών παιδιών που έκαναν τη θητεία τους εκείνο τη νύχτα. Και δεν δείλιασαν ούτε δευτερόλεπτο. Μπορεί να …βλαστήμησαν που η “στραβή κάθησε στη δική τους ώρα”, αλλά εκείνη τη νύχτα κανένας δεν “λούφαρε”. Γιατί όλοι ήθελαν να νικήσουν.
Οι ιστορίες των απλών ανθρώπων, στρατεύσιμων ή στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι πολλές. Και όλες “ταιριάζουν” σ΄ ένα σημείο. Ότι ο Έλληνας στα δύσκολα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Σκηνή πρώτη. Μου την έχει διηγηθεί ένας εξαιρετικός αξιωματικός που δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Ένα καλό μυαλό απ΄ αυτά που πάντα χρειάζεται ο ελληνικός στρατός. Ταγματάρχης Δημήτρης Ντότας. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες πήρε πολεμική αποστολή για τον ‘Εβρο. Οι στρατιώτες του τον άφησαν άφωνο. “Φόρτωσαν” όλη τη μονάδα σε αστραπιαίο χρόνο. Κάποια όχι και τόσο απαρταίτητα υλικά είχαν μείνει σε μια μονάδα με κακοτράχαλο δρόμο. Χρειαζόταν περίπου μια ώρα για να φθάσει κάποιος εκεί να φορτώσει και να επιστρέψει. Ο Ντότας θυμόταν ότι φώναξε τους δυο πιο χαλαρούς στρατιώτες που είχε στην μονάδα. “Και όχι και τόσο εύστροφους” έλεγε. Τους είπε ότι έχουν στη διάθεσή τους το πολύ 45 λεπτά να πάνε και να επιστρέψουν. Μετά δεν θα τους έβρισκαν εκεί. Τους έστειλε και τους…ξέγραψε. Μόνο που λίγη ώρα μετά τα δυο “χαλαρά φαντάρια” επέστρεφαν με τα υλικά φορτωμένα δίνοντας το μήνυμα στον ταγματάρχη τους ότι “δεν μασάμε”. Το θυμόταν με υπερηφάνεια ο Ντότας που πάντα είχε να λέει για την ποιότητα των ελλήνων στρατιωτών.
Σκηνή δεύτερη: Όπως την θυμούνται όσοι βρίσκονταν στο περιπολικό “Παναγόπουλος”. Με τα 11 μποφόρ να σαρώνουν τα πάντα το “Παναγοπουλάκι” ήταν ο “μεγάλος παίκτης” του Στόλου στα Ίμια. Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είχαν πέσει στη φρεγάτα ΝΑΒΑΡΙΝΟ και τις άλλες μονάδες του Στόλου που έπλεαν γύρων από τις βραχονησίδες ,το “Παναγοπουλάκι” ,όμως ήταν αυτό που είχε κάνει κόλαση τη ζωή του κυβερνήτη και του πληρώματος της Γιαβούζ. Με 12 ΠΑΟ στο κατάστρωμά του και με την ευελιξία του, βρισκόταν πότε στην πλώρη και πότε στην πρύμνη της Γιαβούζ με τους τούρκους να πηγαινοέρχονται μπρος πίσω κουβαλώντας τα “50άρια” αφού δεν μπορούσαν να το πλήξουν με τίποτα άλλο. Στο ελληνικό σκάφος παρά την ένταση και την αγωνία των στιγμών το διασκέδαζαν αφάνταστα. Περίμεναν πως και πως την εντολή να ρίξουν και να στείλουν τη Γιαβούζ …στο φαναρτζίδικο. Η εντολή δεν δόθηκε ποτέ. Ούτε όταν το πλήρωμα ενημέρωνε ότι η Γιαβούζ πλησιάζει επικύνδυνα στην βραχονησίδα. Αλλά γι΄ αυτό δεν ευθύνονται όσοι εκείνη τη νύχτα πίστευαν ότι το πυκνό σκοτάδι θα “σπάσει” από την έκρηξη των βλημάτων πάνω στη Γιαβούζ.
Τα συναισθήματα όλων των ανδρών που βρέθηκαν σε αποστολές του Στόλου εκείνες τις ώρες έχουν μείνει αξέχααστα. Ο φόβος και η αγωνία καταπνιγόταν αμέσως από την αποφασιστικότητα όταν ακούγονταν το “συναγερμός, προσοχή η κίνηση δεν είναι γυμνάσιο” και οι Harpoon ήταν έτοιμοι για πυροδότηση. Κάπου ανοιχτά της Χίου, η φρεγάτα Λήμνος είχε “στοχοποιημένα” τα τουρκικά πλοία που κατέβαιναν προς τα Ίμια. Κι εκεί εντολή δεν έφθασε ποτέ.
Σκηνή τρίτη: Δεν ήταν μόνο οι στρατεύσιμοι και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που είχαν πάρει απόφαση ότι είχε έρθει η ώρα της αναμέτρησης. Από ένα σημείο και μετά και οι πολίτες είχαν πιστέψει ότι μπήκαμε στο δρόμο χωρίς επιστροφή. Θα μου επιτρέψετε αν και δεν θεωρείτε σωστό να μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία. Νύχτα στο ΥΠΕΘΑ κάνοντας τη μία ζωντανή σύνδεση μετά την άλλη είχα και μία ακόμη αγωνία να αντιμετωπίσω. Το τηλεφώνημα της υπερπροστατυευρικής ελληνίδας μητέρας -όλες έτσι είναι- για τον αδελφό που ήταν ναύτης. Η βεβαιότητα ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει και θα πρέπει να αντέξω το “αίτημα” να “κοιτάξω” τέτοιες ώρες “για το παιδί” ήταν εξατληντική. Παραδοξως το τηλέφωνο δεν χτυπούσε και τα ξημερώματα τηλεφώνησα εγώ περισσότερο από περιέργεια. Η απάντηση της ελληνίδας μητέρας -κάθε ελληνίδας μητέρας πιστεύω- ήταν ότι “μίλησα με το αδελφό σου ,του είπα όπου κι αν βρεθεί να προσέχει”! Τίποτα άλλο από τα νεοελληνικά αναμενόμενα! Εκεί κατάλαβα ότι κανείς μας δεν πρέπει να φοβάται τον δύσκολο δρόμο.
Δυστυχώς μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω στην Ελληνική Βουλή κάποιοι είχαν από νωρίς αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι διαφορετικό και όπως αποδείχτηκε καταστροφικό. Αλλά αυτοί ήταν οι λίγοι.
Αν είμαστε λοιπόν έτοιμοι σήμερα για νέα Ίμια; Ναι θα απαντήσουμε και πάλι . Παρά τα τεράστια προβλήματα και τις οικονομικές δυσκολίες , τις μεγάλες ελλείψεις και την μιζέρια θα είμαστε έτοιμοι. Γιατί πάντα στην Ελλάδα θα εκπλήσσουμε ακόμη και τους ίδιους μας τους εαυτούς όταν έρχονται τα πολύ δύσκολα.
http://www.onalert.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες