Ατεκνος (ακούσια ή εκούσια άσχετο) αρθρογράφος της Καθημερινής,ονόματι Στέφανος Κασιμάτης, μιλάει για τα παιδιά,ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να υπάρξει σ' αυτό τον κόσμο και τα αποκαλεί "αξεσουάρ" (μάλιστα λατρεμένα κι αξιαγάπητα)!
Πως έχουμε δηλαδή ένα κομπολόι,ένα μενταγιόν,ένα κινητό!!!! αυτή την αξία δίνει ο άνθρωπος(;) στα παιδιά του κόσμου.Προσωπικά δεν θα ασχολούμασταν μαζί του γιατί ούτε τον γνωρίζουμε ούτε μας ενδιαφέρει η όποια γνώμη του.
Ομως ο κύριος αυτός καλώς ή κακώς αυτές τις μισάνθρωπες απόψεις του τις διατυπώνει σε μια από τις πλέον σοβαρές υποτίθεται και παραδοσιακά συντηρητικές εφημερίδες της χώρας.
Βέβαια γκουγκλάροντας θα διαπιστώσετε ότι δεν προκαλεί πρώτη φορά,το 'χει σύστημα,προφανώς έχει βρει τον τρόπο ν' ασχολούνται οι άλλοι μαζί του ξεπερνώντας τα όρια!
Ας τον χαίρονται εκεί στο Αλαφουζέικο.... δεν θα πάρουμε....
Διαβάστε λοιπόν τι γράφει ο κακομοίρης και δύο σχόλια αναγνωστών της εφημερίδας,στα οποία όμως δεν θεωρεί υποχρέωσή του ν' απαντήσει.
Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης
στην Καθημερινή
...........
Αγαπητοί γονείς
Παρευρεθείς προσφάτως στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου της ψυχολόγου κ. Ανθής Δοξιάδη «Ρίζες και φτερά - γράμματα σε γονείς» (εκδόσεις Ποταμός), είχα για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο ευτυχής είμαι που δεν έχω παιδιά. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα του κόσμου που είχε συρρεύσει στην παρουσίαση, παρατηρώντας πως όλοι ήσαν απορροφημένοι από τους ομιλητές και σκεπτόμενος ότι όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι προφανώς έχουν παιδιά, η γνήσια και έντονη ευτυχία που με κατέκλυζε και με διαχώριζε από αυτούς μού γέννησε το αίσθημα της υποχρέωσης προς όσους αγωνιούν και υποφέρουν εξαιτίας των πιο λατρεμένων, πιο αξιαγάπητων αξεσουάρ της ζωής: των παιδιών. Λέω, λοιπόν, κάνοντας μια εξαίρεση από τα ειωθότα της στήλης, να δώσω μια πρακτική συμβουλή στους γονείς των αγοριών.
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια, ότι τα αγόρια της προεφηβικής ηλικίας αναπτύσσουν ένα νοσηρό ενδιαφέρον για τους ποδοσφαιριστές ως ινδάλματα. Το βλέπω σε φίλους μου, που στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά σχολεία, φροντίζουν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, αλλά πολύ συχνά τα αγόρια τους, γύρω στην ηλικία των 8-10, αποκτούν τη φιλοδοξία να γίνουν ποδοσφαιριστές (όπως κάποια κορίτσια της αντίστοιχης ηλικίας θέλουν να γίνουν μοντέλα). Αγαπητοί γονείς, αν αυτό είναι το πρόβλημά σας, η λύση του είναι απλή και σας την έχω. Πρώτα κάνετε την έρευνά σας στον υπολογιστή και έπειτα φωνάζετε τον μικρό. «Παιδί μου», του λέτε, «είναι αλήθεια αυτό που μου λέει η μητέρα σου, ότι θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;». Ο μικρός νεύει καταφατικά. Τότε εσείς ανοίγετε στην οθόνη του υπολογιστή την εικόνα του αποφωλίου τέρατος που ακούει στο όνομα Μήτρογλου, με τα φρικτά τατουάζ, τα φτιαγμένα φρύδια με το τσιμπιδάκι, τα σκουλαρίκια, την κόμμωση Mohawk κ.λπ. και τη δείχνετε στον μικρό. Θεωρώ βέβαιον ότι θα συνέλθει...
Ακολουθούν τα σχόλια αναγνωστών της Καθημερινής
Και η ειρωνεία έχει τα όριά της κ. Κασιμάτη…
Διόλου αγαπητέ κ. Στέφανε Κασιμάτη,
Δεν σας συμπαθούσα που δεν σας συμπαθούσα για την εντελώς απαξιωτική στήλη σας στην Καθημερινή, όπου ειρωνεύεστε και κατακρίνετε όλον τον κόσμο, ήρθατε σήμερα και με αποτελειώσατε!
Γράφετε κ. Κασιμάτη, υπό τον τίτλο: Αγαπητοί γονείς, ότι είχατε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσετε πόσο ευτυχής είστε που δεν έχετε παιδιά. Και συνεχίζετε αποκαλώντας τα παιδιά «τα πιο λατρεμένα, πιο αξιαγάπητα αξεσουάρ της ζωής»!
Ήμαρτον κ. Κασιμάτη!
Αντιλαμβάνεστε πόσο ατυχής είναι αυτή η λέξη για να χαρακτηρίσει τα παιδιά όλου του κόσμου; Αξεσουάρ της ζωής τα παιδιά;
Ευτυχώς κ. Κασιμάτη. Ευτυχώς λέω εγώ, που δεν έχετε παιδιά!
Ευτυχώς!
Όχι για εσάς, ευτυχώς για τα παιδιά εννοώ!
Αλεξάνδρα Γωγούση, Θεσσαλονίκη
Σχολίασε ο/η Αλεξάνδρα Γωγούση | 23:45:29, Δεκέμβριος 8th, 2013
===========
Στο μέρος του κειμένου σας που απευθύνεστε στους "αγαπητούς γονείς" (και για το οποίο αναρωτιέμαι τι ακριβώς σας ώθησε να το γράψετε αφού είναι απολύτως ανόητο, άσχετο και ούτε κατά διάνοιαν αστείο, με άλλα λόγια όπως θα έλεγαν και τα παιδιά μου, "εντελώς άκυρο") επανέρχεστε στον όρο "αξεσουάρ" (αυτή τη φορά είναι "λατρεμένα" και "αξιαγάπητα"). Δε θα επαναλάβω τη γνώμη μου για τη συγκεκριμένη έκφραση γιατί καταλαβαίνω, και από το γεγονός ότι το προηγούμενο σχετικό σχόλιό μου "κόπηκε", ότι δεν άρεσε. Θα εκφραστώ πιο στρογγυλεμένα λοιπόν για να έχω και περισσότερες πιθανότητες δημοσίευσης: Το αν έχετε παιδιά, το αν είναι επιλογή σας να μην έχετε ή θέμα τύχης, και το αν αισθάνεστε τόσο "γνήσια και έντονη ευτυχία" που δεν έχετε, πραγματικά δε μας αφορά, όπως δε μας αφορά και καμία λεπτομέρεια της προσωπικής σας ζωής. Το ότι δεν έχετε παιδιά είναι απλά προφανές. Δε χρειάζεται ούτε να μας το επισημαίνετε ούτε να μας το υπενθυμίζετε και να κουράζεστε άδικα.
Και μια άσχετη ερώτηση: υπάρχει κάποιο από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που να το βρίσκετε "συμπαθές"; Και μία δεύτερη: υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που συμπαθείτε;
Y.Γ.
Θα το κατανοήσω απόλυτα αν δεν το δημοσιεύσετε.
Σχολίασε ο/η Β.Μ. | 22:20:06, Δεκέμβριος 8th, 2013
http://www.kathimerini.gr/
Πως έχουμε δηλαδή ένα κομπολόι,ένα μενταγιόν,ένα κινητό!!!! αυτή την αξία δίνει ο άνθρωπος(;) στα παιδιά του κόσμου.Προσωπικά δεν θα ασχολούμασταν μαζί του γιατί ούτε τον γνωρίζουμε ούτε μας ενδιαφέρει η όποια γνώμη του.
Ομως ο κύριος αυτός καλώς ή κακώς αυτές τις μισάνθρωπες απόψεις του τις διατυπώνει σε μια από τις πλέον σοβαρές υποτίθεται και παραδοσιακά συντηρητικές εφημερίδες της χώρας.
Βέβαια γκουγκλάροντας θα διαπιστώσετε ότι δεν προκαλεί πρώτη φορά,το 'χει σύστημα,προφανώς έχει βρει τον τρόπο ν' ασχολούνται οι άλλοι μαζί του ξεπερνώντας τα όρια!
Ας τον χαίρονται εκεί στο Αλαφουζέικο.... δεν θα πάρουμε....
Διαβάστε λοιπόν τι γράφει ο κακομοίρης και δύο σχόλια αναγνωστών της εφημερίδας,στα οποία όμως δεν θεωρεί υποχρέωσή του ν' απαντήσει.
Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης
στην Καθημερινή
Αγαπητοί γονείς
Παρευρεθείς προσφάτως στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου της ψυχολόγου κ. Ανθής Δοξιάδη «Ρίζες και φτερά - γράμματα σε γονείς» (εκδόσεις Ποταμός), είχα για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο ευτυχής είμαι που δεν έχω παιδιά. Κοιτάζοντας τα πρόσωπα του κόσμου που είχε συρρεύσει στην παρουσίαση, παρατηρώντας πως όλοι ήσαν απορροφημένοι από τους ομιλητές και σκεπτόμενος ότι όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι προφανώς έχουν παιδιά, η γνήσια και έντονη ευτυχία που με κατέκλυζε και με διαχώριζε από αυτούς μού γέννησε το αίσθημα της υποχρέωσης προς όσους αγωνιούν και υποφέρουν εξαιτίας των πιο λατρεμένων, πιο αξιαγάπητων αξεσουάρ της ζωής: των παιδιών. Λέω, λοιπόν, κάνοντας μια εξαίρεση από τα ειωθότα της στήλης, να δώσω μια πρακτική συμβουλή στους γονείς των αγοριών.
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια, ότι τα αγόρια της προεφηβικής ηλικίας αναπτύσσουν ένα νοσηρό ενδιαφέρον για τους ποδοσφαιριστές ως ινδάλματα. Το βλέπω σε φίλους μου, που στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά σχολεία, φροντίζουν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, αλλά πολύ συχνά τα αγόρια τους, γύρω στην ηλικία των 8-10, αποκτούν τη φιλοδοξία να γίνουν ποδοσφαιριστές (όπως κάποια κορίτσια της αντίστοιχης ηλικίας θέλουν να γίνουν μοντέλα). Αγαπητοί γονείς, αν αυτό είναι το πρόβλημά σας, η λύση του είναι απλή και σας την έχω. Πρώτα κάνετε την έρευνά σας στον υπολογιστή και έπειτα φωνάζετε τον μικρό. «Παιδί μου», του λέτε, «είναι αλήθεια αυτό που μου λέει η μητέρα σου, ότι θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής;». Ο μικρός νεύει καταφατικά. Τότε εσείς ανοίγετε στην οθόνη του υπολογιστή την εικόνα του αποφωλίου τέρατος που ακούει στο όνομα Μήτρογλου, με τα φρικτά τατουάζ, τα φτιαγμένα φρύδια με το τσιμπιδάκι, τα σκουλαρίκια, την κόμμωση Mohawk κ.λπ. και τη δείχνετε στον μικρό. Θεωρώ βέβαιον ότι θα συνέλθει...
Ακολουθούν τα σχόλια αναγνωστών της Καθημερινής
Και η ειρωνεία έχει τα όριά της κ. Κασιμάτη…
Διόλου αγαπητέ κ. Στέφανε Κασιμάτη,
Δεν σας συμπαθούσα που δεν σας συμπαθούσα για την εντελώς απαξιωτική στήλη σας στην Καθημερινή, όπου ειρωνεύεστε και κατακρίνετε όλον τον κόσμο, ήρθατε σήμερα και με αποτελειώσατε!
Γράφετε κ. Κασιμάτη, υπό τον τίτλο: Αγαπητοί γονείς, ότι είχατε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσετε πόσο ευτυχής είστε που δεν έχετε παιδιά. Και συνεχίζετε αποκαλώντας τα παιδιά «τα πιο λατρεμένα, πιο αξιαγάπητα αξεσουάρ της ζωής»!
Ήμαρτον κ. Κασιμάτη!
Αντιλαμβάνεστε πόσο ατυχής είναι αυτή η λέξη για να χαρακτηρίσει τα παιδιά όλου του κόσμου; Αξεσουάρ της ζωής τα παιδιά;
Ευτυχώς κ. Κασιμάτη. Ευτυχώς λέω εγώ, που δεν έχετε παιδιά!
Ευτυχώς!
Όχι για εσάς, ευτυχώς για τα παιδιά εννοώ!
Αλεξάνδρα Γωγούση, Θεσσαλονίκη
Σχολίασε ο/η Αλεξάνδρα Γωγούση | 23:45:29, Δεκέμβριος 8th, 2013
===========
Στο μέρος του κειμένου σας που απευθύνεστε στους "αγαπητούς γονείς" (και για το οποίο αναρωτιέμαι τι ακριβώς σας ώθησε να το γράψετε αφού είναι απολύτως ανόητο, άσχετο και ούτε κατά διάνοιαν αστείο, με άλλα λόγια όπως θα έλεγαν και τα παιδιά μου, "εντελώς άκυρο") επανέρχεστε στον όρο "αξεσουάρ" (αυτή τη φορά είναι "λατρεμένα" και "αξιαγάπητα"). Δε θα επαναλάβω τη γνώμη μου για τη συγκεκριμένη έκφραση γιατί καταλαβαίνω, και από το γεγονός ότι το προηγούμενο σχετικό σχόλιό μου "κόπηκε", ότι δεν άρεσε. Θα εκφραστώ πιο στρογγυλεμένα λοιπόν για να έχω και περισσότερες πιθανότητες δημοσίευσης: Το αν έχετε παιδιά, το αν είναι επιλογή σας να μην έχετε ή θέμα τύχης, και το αν αισθάνεστε τόσο "γνήσια και έντονη ευτυχία" που δεν έχετε, πραγματικά δε μας αφορά, όπως δε μας αφορά και καμία λεπτομέρεια της προσωπικής σας ζωής. Το ότι δεν έχετε παιδιά είναι απλά προφανές. Δε χρειάζεται ούτε να μας το επισημαίνετε ούτε να μας το υπενθυμίζετε και να κουράζεστε άδικα.
Και μια άσχετη ερώτηση: υπάρχει κάποιο από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που να το βρίσκετε "συμπαθές"; Και μία δεύτερη: υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που συμπαθείτε;
Y.Γ.
Θα το κατανοήσω απόλυτα αν δεν το δημοσιεύσετε.
Σχολίασε ο/η Β.Μ. | 22:20:06, Δεκέμβριος 8th, 2013
http://www.kathimerini.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες