Και τώρα που ο «Αντώνιος» καμώνεται τον «Οκτάβιο», μετά τον «Εν δήμω της Μικράς Ασίας» καταιγισμό από «ειδήσεις για την έκβασι της ναυμαχίας, στο Άκτιον», πώς έχουν αλήθεια τα πράγματα;
Οι απόψεις για τα μελλούμενα στην «Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.»πολλές. Αλλά:
«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.
Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.
Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.
Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.
Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –
Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.»
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.
Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.
Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.
Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.
Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –
Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.»
Και μέσα σε όλα αυτά - λες και δεν μας φτάνει η πολιτική ιδιοτέλεια που το ‘χει σύστημα να αναζητά άλλοθι στην «ανθρώπινη ατέλεια» κάθε φορά που το «πίσω» το βαφτίζει «μπρος» - έχουμε και τους άλλους. Που επιμένουν. Αυτοί είναι κάτι περίεργοι που όταν μιλούν για μομφή, εννοούν πως:
- Ούτε τους «Αναμορφωτές» τους θέλουν.
- Ούτε ότι θα ‘ρθει καμία «αναμόρφωση», είτε σε συνεννόηση, είτε σε διαπραγμάτευση με τους «Αναμορφωτές», πιστεύουν.
- Ούτε – παρά την βαθιά τους εκτίμηση στον Καβάφη - εννοούν να ξεχάσουν τη διδαχή του Βάρναλη: Αν δεν απελευθερωθείς από τα «ντόπια θεριά», αυτά ποτέ δεν θα πάψουν να σέρνουν στον γκρεμό την «Αποικία».
Τέτοια λένε! Πρόκειται για κάτι «δογματικούς», για κάτι «ψωνισμένους»! Που έχουν την απαίτηση να μας πείσουν (άκουσον – άκουσον!) ότι η «Αποικία» όσο διοικείται από τους «Αντώνιους» και τους «Οκτάβιους», με ή χωρίς έξωθεν «αναμορφωτές», θα παραμένει «Αποικία». Και ότι μόνο αν διοικηθεί από το λαό της, μόνο αν η εξουσία περάσει στο λαό της, θα πάψει να είναι «Αποικία». Μιλάμε, δηλαδή, για τρέλες! Για ελαφρότητες!
Καλά κάνει λοιπόν ο εκάστοτε «Βυζαντινός άρχων» («δεξιός» ή «αριστερός», κατά περίπτωση) που τους μέμφεται. Αλλά καλά κάνουν κι αυτοί να απαντούν:
«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω (…)
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.»
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω (…)
Aυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.»
Υστερόγραφο: Ο πρωθυπουργός, στην τελευταία αποστροφή του λόγου του χθες, αποτόλμησε να συσχετίσει και να «τσουβαλιάσει» όσους ψήφισαν κατά της κυβέρνησής του, με τη Χρυσή Αυγή! Δεν πρόκειται απλώς για επαναφορά της άθλιας «θεωρίας των δύο άκρων». Πρόκειται για τη μέγιστη απόδειξη ότι το κέντρο που έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με την πολιτική αξιοπρέπεια, διοικείται απευθείας από τον κ. Σαμαρά. Πρόκειται για την πιο θλιβερή ομολογία του κ. Σαμαρά ότι δεν αξιώθηκε να διδαχθεί ποτέ ούτε και να κατανοήσει τίποτα από το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες