Θα κρεμάσουμε πάλι και φέτος τις σημαίες στα μπαλκόνια, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πάλι μόδα η μπαλκονάτη σημαία. Ίσως σα να θέλουμε να δηλώνουμε την ταυτότητά μας, η κάτι σα να μετράμε πόσοι είμαστε Έλληνες τελικά σε κάθε γειτονιά..
Θα παρελάσουν πάλι με τα μίνι και τα «τακουνέτα» τα περήφανα νιάτα της περήφανης τούτης χώρας, και τα τεθωρακισμένα φέτος ξανά με χορηγό στη κάνη motor oil, θα νοιώσουμε όλοι μαζί περήφανοι, πριν καταλήξουμε ως γνήσιοι Έλληνες, ξαπλωμένοι στους καναπέδες με ένα φραπέ η ένα ποτό στο χέρι, να δούμε την ηρωική ταινία του 40, να σχολιάσουμε, να αναλύσουμε και να φαγωθούμε, όπως πάντα.
Για την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν μας. Για τα λιοντάρια τους προγόνους μας, και για τα παιδιά μας που τίποτα πια δεν τα μαθαίνουν στο σχολείο. Και για κείνη την «ανέραστη» την καθηγήτρια - βουλευτίνα τη Ρεμπούση πως τη λένε, που θέλει να φτιάξει δικιά της ιστορία.
Πια Ιστορία ρε Πατριώτη. Και μείς τώρα, Ιστορία φτιάχνουμε. Την νεότερη Ιστορία της Ελλάδας, με τη γκρίνια, τη φαγωμάρα και τον ωχαδερφισμό μας. Και τίποτα τελικά δεν αλλάζει σ’ αυτό τον τόπο, κι η Ιστορία επαναλαμβάνεται.
Μα η αληθινή του Έλληνα η Ιστορία είναι η τρέλα του. Εκείνη η τρέλα που όποτε γυαλίσει το μάτι του, λέει ένα "αει σιχτιρ" και δεν υπάρχει στρατός να τη παλέψει. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και το Σαράντα που λίγοι. Λίγοι αλλά εντελώς τρελαμένοι «τα πήραν στο κρανίο» και πέταξαν τους παντοδύναμους Ιταλούς στη θάλασσα;
Ένας φίλε μου. Μόνο ένας είναι ο εχθρός που δεν μπορεί ο Έλληνας να νικήσει με τίποτα. Κι αυτός είναι ο εαυτός του. Μετά το μεγάλο εκείνο έπος του Σαράντα αρχίσαμε να τρωγόμαστε ξανά μεταξύ μας σαν Έλληνες. Λες και μας έδωσε κατάρα ο Θεός να ισοφαρίσει την τρέλα που μας χάρισε. Γιατί με τόση τρέλα - και τόσο πείσμα όταν κινδυνεύουμε - αν μέναμε ενωμένοι, θα ’χαμε καταφέρει μεγάλα πράγματα.
Κι έτσι «μας πήραν στο μεζέ» και βρήκαν τον τρόπο να υποδουλώσουν τούτο τον ατίθασο - τρελαμένο λαό και μάλιστα χωρίς να υπάρχει και φόβος για το ξέσπασμά του. Του έδωσαν ψεύτική ευμάρεια, πράγματα «γυαλιστερά» να τον απασχολούνε, κανάλια τηλεοπτικά, με κόμματα και ομάδες, να βρίσει να ξεσπάσει, να εκτονώσει τη «ζοχάδα» του να βγάλει όλη την τρέλα και τον διχασμό του εκεί. Γιατί ξέρουν καλά ότι αν κάποτε ενωθεί, Φίδι που τους έφαγε.
Στο ξαναλέω Πατριώτη. Η ιστορία γράφεται κάθε στιγμή, και τη γράφουμε εμείς. Εμείς που καθόμαστε και παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις μας τη χώρα να χάνεται, και δεν κάνουμε τίποτα ακόμα. Η Ιστορία γράφεται κάθε στιγμή. Κι όταν το καταλάβουμε, ίσως γράψουμε κι εμείς μια γραμμή στο βιβλίο της. Γιατί μέχρι τώρα μια μουτζούρα είναι η γενιά μας σε τούτο το βιβλίο και τίποτ’ άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες