Συντάγματα λάστιχα – συνειδήσεις γομολάστιχα και μια χώρα μονίμως σε «εξαιρετικά επείγουσα κι απρόβλεπτη ανάγκη»

του Θοδωρή Παναγιώτου

Σύνταγμα του Κράτους, άρθρο 44, παράγραφος 1: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου».

Ήρθε η ώρα της αυθυποβολής. Της αποδοχής. Πόσα χρόνια τώρα δεχόμαστε αγόγγυστα, τόσα. Ήρθε η ώρα, να δεχθούμε αγόγγυστα κι αυτό. Για μία ακόμα φορά. Ότι οι περιπτώσεις είναι «έκτακτες» και μάλιστα «εξαιρετικά
επείγουσας κι απρόβλεπτης ανάγκης». Και δικαιολογούν τα πάντα. Ακόμα και το εν μία νυκτί κλείσιμο μιας δημόσιας επιχείρησης. Μιας επιχείρησης που δεν εμπορεύεται ταραμά, όμως. Μιας επιχείρησης που διαχειρίζεται ένα δημόσιο αγαθό. Αυτό της ενημέρωσης. Που σε καιρούς χαλεπούς, μετά τη ζωή και την ελευθερία του ανθρώπου, κατατάσσεται, ή μάλλον πρέπει να κατατάσσεται, ψηλά στο αξιακό μας σύστημα. Αλλά μάλλον αυτό δεν πτοεί κανέναν..

Κανείς δεν αρνείται, κύριε Κεδίκογλου, ότι στην ΕΡΤ υπήρξε κακοδιαχείριση κι ενδεχομένως κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Κανείς δεν αρνείται πως δεν λειτούργησαν όλα όπως πρέπει, με όρους απόλυτης διαφάνειας κι εντιμότητας. Αυτό όμως, είναι αντικείμενο προς διερεύνηση που αφορά στη Δικαιοσύνη. Στους κρατικούς λειτουργούς αφορά ο τρόπος που αυτό θα καταστεί βιώσιμο. Με όρους, όμως, σεβασμού της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ενημέρωσης και πάνω απ’ όλα της ανθρώπινης αξίας.

Αναλογιστείτε, λίγο, πως έφτασαν τα πράγματα εδώ. Μήπως μας ευνούχισαν τη σκέψη; Μήπως έκαναν να πιστέψουμε ότι αυτή η κακιά η ΕΡΤ φταίει για όλα; Μήπως τελικά θέλουν όλα να τα απαξιώσουν ώστε να μη μας ενδιαφέρει τι θα πάθει η ΕΡΤ; Όσο δεν μας αγγίζει είναι καλά. Δεν αργεί, όμως, η ώρα που μία από αυτές τις 2500 οικογένειες που μένουν στο δρόμο, θα είναι μία από τις δικές μας…