Μια ακτινογραφία των 4 ομάδων που προβιβάστηκαν στα "σαλόνια" της Super League
Ο Παναιτωλικός ήταν η ομάδα που όλοι οι ουδέτεροι ήθελαν να ανέβει εις βάρος της "πληθωρικής παρουσίας" του Αχιλλέα Μπέου.
του Θέμη Καίσαρη
Δεν είναι σωστό να μιλάμε σαν να ξέρουμε τι σκέφτεται ο υπόλοιπος κόσμος. Είναι άλλωστε δουλειά των πολιτικών να το κάνουν, αφού πάντα δείχνουν να είναι σίγουροι για το τι θέλει ο κόσμος, άσχετα αν δεν έχουν καμία απόδειξη γι’αυτό.
Παρόλα αυτά, πιστεύω πως είναι ασφαλές το συμπέρασμα πως ο ποδοσφαιρικός κόσμος χάρηκε με την άνοδο του Παναιτωλικού.
Όχι εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης συμπάθειας στην ομάδα του Αγρινίου, αλλά κυρίως λόγω αντιπάθειας στο πρόσωπο του Αχιλλέα Μπέου. Ναι, μάθαμε να λέμε πως κάθε σύλλογος έχει μερίδα οπαδών που "τέτοιους παράγοντες" ονειρεύεται στο τιμόνι της ομάδας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως βλέπουν με συμπάθεια όλους τους τυπικούς εκπροσώπους του "είδους".
Κι ο Μπέος, εκτός από τυπικός εκπρόσωπος του παράγοντα "που καθαρίζει", ήταν και είναι ο πιο θορυβώδης. Αυτός που όχι μόνο ήθελε να είναι ισχυρός, αλλά ήθελε και να το επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία μπροστά σε κάμερες, με δηλώσεις, μανούρες και μ’ αυτό που γενικώς αποκαλείται ευγενικά "πληθωρική παρουσία".
Αυτές τις παρουσίες αρκετοί τις θέλουν στην ομάδα τους, όμως δεν τις βλέπουν και με μεγάλη συμπάθεια ως ουδέτεροι. Γι’ αυτό και στα ουδέτερα μάτια το σενάριο στο "Πανθεσσαλικό" είχε κάτι από κόμικ, από τη μάχη καλού και κακού, χωρίς νομίζω να χρειάζεται να εξηγηθεί ποια ομάδα είχε τον κάθε ρόλο.
Ο Παναιτωλικός επέστρεψε με θριαμβευτικό τρόπο στη Super League, ο Ολυμπιακός Βόλου θα πρέπει να παλέψει και του χρόνου για την επιστροφή. Συμπληρώθηκε έτσι το καρέ της φετινής ανόδου, με την ομάδα του Φώτη Κωστούλα να παίρνει το τελευταίο "εισιτήριο", μετά από Απόλλωνα, Εργοτέλη και Καλλονή. Κι όπως προ ημερών ανέλυσε κι ο γνώστης της κατηγορίας Αλέξης Κούγιας, οι ομάδες που τελικώς ανέβηκαν ήταν αυτές που είχαν το καλύτερο κλίμα, αλλά και την λιγότερη πίεση από τον κόσμο.
Και οι 4 ομάδες επιστρέφουν φέρνοντας θετικό κλίμα. Ο Απόλλων, η μόνη εκ των 4 που βρίσκεται στην Αθήνα, παραδοσιακά ήταν μια ομάδα συμπαθητική στους ουδέτερους. Ο τρόπος με τον οποίο πήρε το πρωτάθλημα χωρίς να είναι φαβορί, η νοικοκυρεμένη διοίκηση και η low profile συμπεριφορά έκαναν ακόμα πιο ευπρόσδεκτη την ιστορική επιστροφή, για έναν σύλλογο που είναι ίσως ο πιο συμπαθής μικρός στη χώρα και οι περισσότεροι πίστευαν πως δύσκολα θα τον βλέπαμε ξανά στην πρώτη κατηγορία μετά από τα πέτρινα χρόνια.
Ο Εργοτέλης είναι μια ομάδα που συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να έχουμε στη Super League. Η ευγενική φιγούρα του Απόστολου Παπουτσάκη σε συνδυασμό με την πολυετή παρουσία του Νίκου Καραγεωργίου στον πάγκο ήταν σπάνιος συνδυασμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για ομάδα που είχε συμπάθειες και μας έμαθε στο να παίρνει αποτελέσματα από τους μεγάλους κι είχε μόνο μελανό σημείο το γεγονός πως έπαιζε σ’ ένα μεγάλο γήπεδο με πολύ λίγο κόσμο. Η πιάτσα, βέβαια, θεωρεί πως χωρίς μεγάλη οικονομική, αλλά και παραγοντική δύναμη, δύσκολα η 3η κρητική ομάδα της λίγκας θα μείνει στην κατηγορία του χρόνου, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.
Ο Παναιτωλικός έχει κι αυτός συμπάθειες. Δεν έγινε μόνιμος, όπως ο Εργοτέλης, αλλά στη μία σεζόν της παρουσίας του είχε συμπεριφορά μακριά από τις συνηθισμένες κραυγές και κυρίως είχε γεμάτο γήπεδο, χωρίς ακρότητες. Στοιχεία ευπρόσδεκτα στη Super League, που βλέπει τα εισιτήρια να πέφτουν και έχει χορτάσει από φανατισμό και αντεγκλήσεις, με τον Παναιτωλικό να καλείται να επαναλάβει την προ διετίας παρουσία του, αλλά αυτήν τη φορά με παραμονή στην κατηγορία.
Η Καλλονή είναι η μόνη εκ των 4 που δεν επιστρέφει στην πρώτη κατηγορία, αλλά θα δώσει για πρώτη φορά το παρόν. Μια ομάδα που προήλθε από συγχώνευση το 1994 και μόλις 4 χρόνια πριν, έπαιξε για δεύτερη φορά στην ιστορία της στην Δ’ Εθνική και το 2011 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στη Football League.
Ανέβηκε με την καλύτερη εντός έδρας επίθεση του πρωταθλήματος και η πρώτη παρουσία της στη Super League θα συνοδευτεί με την επιστροφή του Γιάννη Μαντζουράκη στην πρώτη κατηγορία, αφού αποχώρησε ο Μπάμπης Τεννές, ο άνθρωπος που την οδήγησε στην άνοδο. Συνδεδεμένη με τον πρόεδρο και ισχυρό άνδρα, Νίκο Μιχελάκη, και τα λεφτά του, η ομάδα της Λέσβου θα είναι η πρωτοεμφανιζόμενη της επόμενης χρονιάς.
Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, όλο και κάποια ομάδα-κομήτης, χωρίς ιστορία και παρελθόν, θα ήταν εξ αυτών που θα έπαιρναν το εισιτήριο για μια λίγκα που, καλώς ή κακώς, θα έχει 18 ομάδες του χρόνου. Τουλάχιστον αυξάνεται το ποσοστό των ομάδων της επαρχίας, αφού από το περσινό 9/16, του χρόνου οι επαρχιακές ομάδες θα είναι 11 στις 18.
http://www.contra.gr/
Δεν είναι σωστό να μιλάμε σαν να ξέρουμε τι σκέφτεται ο υπόλοιπος κόσμος. Είναι άλλωστε δουλειά των πολιτικών να το κάνουν, αφού πάντα δείχνουν να είναι σίγουροι για το τι θέλει ο κόσμος, άσχετα αν δεν έχουν καμία απόδειξη γι’αυτό.
Παρόλα αυτά, πιστεύω πως είναι ασφαλές το συμπέρασμα πως ο ποδοσφαιρικός κόσμος χάρηκε με την άνοδο του Παναιτωλικού.
Όχι εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης συμπάθειας στην ομάδα του Αγρινίου, αλλά κυρίως λόγω αντιπάθειας στο πρόσωπο του Αχιλλέα Μπέου. Ναι, μάθαμε να λέμε πως κάθε σύλλογος έχει μερίδα οπαδών που "τέτοιους παράγοντες" ονειρεύεται στο τιμόνι της ομάδας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως βλέπουν με συμπάθεια όλους τους τυπικούς εκπροσώπους του "είδους".
Κι ο Μπέος, εκτός από τυπικός εκπρόσωπος του παράγοντα "που καθαρίζει", ήταν και είναι ο πιο θορυβώδης. Αυτός που όχι μόνο ήθελε να είναι ισχυρός, αλλά ήθελε και να το επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία μπροστά σε κάμερες, με δηλώσεις, μανούρες και μ’ αυτό που γενικώς αποκαλείται ευγενικά "πληθωρική παρουσία".
Αυτές τις παρουσίες αρκετοί τις θέλουν στην ομάδα τους, όμως δεν τις βλέπουν και με μεγάλη συμπάθεια ως ουδέτεροι. Γι’ αυτό και στα ουδέτερα μάτια το σενάριο στο "Πανθεσσαλικό" είχε κάτι από κόμικ, από τη μάχη καλού και κακού, χωρίς νομίζω να χρειάζεται να εξηγηθεί ποια ομάδα είχε τον κάθε ρόλο.
Ο Παναιτωλικός επέστρεψε με θριαμβευτικό τρόπο στη Super League, ο Ολυμπιακός Βόλου θα πρέπει να παλέψει και του χρόνου για την επιστροφή. Συμπληρώθηκε έτσι το καρέ της φετινής ανόδου, με την ομάδα του Φώτη Κωστούλα να παίρνει το τελευταίο "εισιτήριο", μετά από Απόλλωνα, Εργοτέλη και Καλλονή. Κι όπως προ ημερών ανέλυσε κι ο γνώστης της κατηγορίας Αλέξης Κούγιας, οι ομάδες που τελικώς ανέβηκαν ήταν αυτές που είχαν το καλύτερο κλίμα, αλλά και την λιγότερη πίεση από τον κόσμο.
Και οι 4 ομάδες επιστρέφουν φέρνοντας θετικό κλίμα. Ο Απόλλων, η μόνη εκ των 4 που βρίσκεται στην Αθήνα, παραδοσιακά ήταν μια ομάδα συμπαθητική στους ουδέτερους. Ο τρόπος με τον οποίο πήρε το πρωτάθλημα χωρίς να είναι φαβορί, η νοικοκυρεμένη διοίκηση και η low profile συμπεριφορά έκαναν ακόμα πιο ευπρόσδεκτη την ιστορική επιστροφή, για έναν σύλλογο που είναι ίσως ο πιο συμπαθής μικρός στη χώρα και οι περισσότεροι πίστευαν πως δύσκολα θα τον βλέπαμε ξανά στην πρώτη κατηγορία μετά από τα πέτρινα χρόνια.
Ο Εργοτέλης είναι μια ομάδα που συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να έχουμε στη Super League. Η ευγενική φιγούρα του Απόστολου Παπουτσάκη σε συνδυασμό με την πολυετή παρουσία του Νίκου Καραγεωργίου στον πάγκο ήταν σπάνιος συνδυασμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο, για ομάδα που είχε συμπάθειες και μας έμαθε στο να παίρνει αποτελέσματα από τους μεγάλους κι είχε μόνο μελανό σημείο το γεγονός πως έπαιζε σ’ ένα μεγάλο γήπεδο με πολύ λίγο κόσμο. Η πιάτσα, βέβαια, θεωρεί πως χωρίς μεγάλη οικονομική, αλλά και παραγοντική δύναμη, δύσκολα η 3η κρητική ομάδα της λίγκας θα μείνει στην κατηγορία του χρόνου, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί.
Ο Παναιτωλικός έχει κι αυτός συμπάθειες. Δεν έγινε μόνιμος, όπως ο Εργοτέλης, αλλά στη μία σεζόν της παρουσίας του είχε συμπεριφορά μακριά από τις συνηθισμένες κραυγές και κυρίως είχε γεμάτο γήπεδο, χωρίς ακρότητες. Στοιχεία ευπρόσδεκτα στη Super League, που βλέπει τα εισιτήρια να πέφτουν και έχει χορτάσει από φανατισμό και αντεγκλήσεις, με τον Παναιτωλικό να καλείται να επαναλάβει την προ διετίας παρουσία του, αλλά αυτήν τη φορά με παραμονή στην κατηγορία.
Η Καλλονή είναι η μόνη εκ των 4 που δεν επιστρέφει στην πρώτη κατηγορία, αλλά θα δώσει για πρώτη φορά το παρόν. Μια ομάδα που προήλθε από συγχώνευση το 1994 και μόλις 4 χρόνια πριν, έπαιξε για δεύτερη φορά στην ιστορία της στην Δ’ Εθνική και το 2011 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στη Football League.
Ανέβηκε με την καλύτερη εντός έδρας επίθεση του πρωταθλήματος και η πρώτη παρουσία της στη Super League θα συνοδευτεί με την επιστροφή του Γιάννη Μαντζουράκη στην πρώτη κατηγορία, αφού αποχώρησε ο Μπάμπης Τεννές, ο άνθρωπος που την οδήγησε στην άνοδο. Συνδεδεμένη με τον πρόεδρο και ισχυρό άνδρα, Νίκο Μιχελάκη, και τα λεφτά του, η ομάδα της Λέσβου θα είναι η πρωτοεμφανιζόμενη της επόμενης χρονιάς.
Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, όλο και κάποια ομάδα-κομήτης, χωρίς ιστορία και παρελθόν, θα ήταν εξ αυτών που θα έπαιρναν το εισιτήριο για μια λίγκα που, καλώς ή κακώς, θα έχει 18 ομάδες του χρόνου. Τουλάχιστον αυξάνεται το ποσοστό των ομάδων της επαρχίας, αφού από το περσινό 9/16, του χρόνου οι επαρχιακές ομάδες θα είναι 11 στις 18.
http://www.contra.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες