Ο ΥΒΡΙΣΤΗΣ

Τώρα τελευταία όλο και περισσότερο λέει βρίζω. Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, συνέχεια έτσι βρίζω γενικώς .

Και δεν βρίζω για τη στραβή μου την τύχη, για τα οικονομικά που πάνε κατά διαόλου - αυτό είναι και ξεπερασμένο πια, όλη η Ελλάδα βρίζει για αυτό - για το ότι δεν έχει δουλειά - και γι’ αυτό βρίζει επίσης κάτι περισσότερο απ’ τη μισή Ελλάδα-. Δε βρίζω για τα χιλιάδες προβλήματα, για τα κιλά που πήρα, όχι, δε βρίζω για τίποτα από αυτά. Ούτε για μερικές επιλογές που θα μπορούσαν να’ ναι άλλες , ούτε για λάθη που έκανα παλιότερα. Αυτά έκαναν ότι έπρεπε να κάνουνε, να με διδάξουν ότι έπρεπε να με διδάξουν, δε μετανιώνω, και δεν έχω κανένα λόγο να βρίσω γι’ αυτά.

Αλλά βρίζω ασύστολα.

Για ένα περίεργο τρόπο τώρα τελευταία, μ’ αρέσει να βρίζω συνεχώς.

Μίλαγα με ένα παλιόφιλο, κάτω στο χωριό, πάντα ήσουνα υβριστής μου λέει γελώντας, , αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί τότε γιατί έβριζα...

Καμιά φορά δεν έχω κανένα λόγο για να βρίσω, δεν έχω τίποτα να πω, κι έτσι ξαφνικά αρχίζω τη «δοξολογία. Χωρίς να έχω κάτι που να με ενοχλεί, που δεν μπορώ να βρω κιόλας εκείνη τη στιγμή, αρχίζω τα «καριολίκια». Αλλά εμένα πολύ μου αρέσει... Εκτονώνομαι ρε αδερφέ. Κι’ έτσι σχεδόν συνέχεια βρίζω γενικώς....

Γιατί ειδικώς, πες μου τώρα εσύ, με τι να πρωτοβρίσω;

Με την κατάσταση που επικρατεί; Γι’ αυτό βρίζει όλη η κοινωνία, ακόμα κι αυτοί που δεν εχουνε λόγο για να βρίσουνε.

Με το πολιτική σκηνή που είναι χειρότερη από κακόγουστη κωμωδία; Πρέπει πρώτα να σκυλοβρίσω και τα μούτρα μου που τη διαμορφώσανε έτσι.

Με τη δουλειά που δεν έχει; Άμα βρίσω εγώ, που ακόμα έχω «τον άρτο τον επιούσιο» και ένα πιάτο φαγητό, κάτι άλλοι που ψάχνουν στους δρόμους τα σκουπίδια, τι πρέπει να κανουνε δηλαδή;

Με το ότι με πιάσανε κορόϊδο γενικώς; Καλά να πάθω γιατι τοτε που με πιανανε κορόιδο εγώ είχα τα μυαλά μου «φουρνοκατσούλα».

Γι’αυτο και γω συνέχεια βρίζω γενικώς...

-Κλείσε τη πουτάνα τη τηλεόραση Σαββατιάτικα, μην μπω μέσα και τους πηδήξω απ’ ότι έχουν και δεν έχουν, τους Καργιόλιδες.

Να! Το βλέπεις. 
Ε! τώρα όμως είχα λόγο. Το ίδιο θα’ κανες κι εσύ αν άκουγες τις «μαλακίες» τους.

Καστρινός