Διαβάσαμε το βιβλίο «Κατά Λαιστρυγόνων», όπου ο Κώστας Λουρόπουλος (μεταξύ άλλων) αρνείται ότι υπάρχει κρίση επειδή -λέει- έρχονται (λαθρο)μετανάστες στην Ελλάδα, πιστεύει ότι ο μέσος Ελληνας αμείβεται 4-5.000 ευρώ το μήνα, ενώ δηλώνει θαυμαστής της πράσινης ανάπτυξης και του ΓΑΠ!
Εσείς, αν η Tasty ήταν δική σας, θα βάζατε να τη διοικεί ένας άνθρωπος που δηλώνει ότι τα πατατάκια είναι ανθυγιεινά; Σε καμία περίπτωση. Κι όμως. Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, έβαλε επικεφαλής του ΟΠΑΠ έναν άνθρωπο που έγραψε βιβλίο για να μας πει ότι το Στοίχημα είναι απαράδεκτο!
Δεν το πιστεύετε, ε; Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ,
Κώστας Λουρόπουλος, είναι και συγγραφέας. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg το βιβλίο του με τίτλο «Κατά Λαιστρυγόνων - Το επιχειρηματικό μανιφέστο κατά της οικονομικής κρίσης» στο οποίο (σελ. 125) αναφέρει επί λέξει τα εξής: «Οι Ελληνες χρήστες (σ.σ. του Internet) επιδίδονται σε λιγότερο (ή καθόλου) αποδεκτές ενέργειες όπως η συμμετοχή σε στοιχήματα».
Και, λίγο παρακάτω (σελ. 126) προσθέτει: «Παράλληλα, μια από τις χρήσεις που σηκώνουν ιδιαίτερη συζήτηση, αφορά τα αρκετά σε αριθμό αθλητικά ηλεκτρονικά περιοδικά και τα portals (πύλες), όταν αυτά, πέραν του ειδησεογραφικού περιεχομένου, αποτελούν πύλες για τζόγο και στοιχήματα, πράγμα που δεν θα μας τιμούσε ιδιαίτερα κάτω από το πρίσμα των πιο προοδευτικών μας καταβολών όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε ως λαός».
Ωπα. Τι έχουμε εδώ; Ο κ. Λουρόπουλος πιστεύει ότι το Στοίχημα είναι απαράδεκτο! Ο κ. Λουρόπουλος θεωρεί ότι ο τζόγος και τα στοιχήματα δεν μας τιμούν. Αυτόν τον άνθρωπο πήγε και έβαλε ο Στουρνάρας επικεφαλής του ΟΠΑΠ, να διαχειρίζεται το κρατικό μονοπώλιο με τα τόσα εκατομμύρια ΑΚΡΙΒΩΣ από τον τζόγο και το Στοίχημα!
Θα μου πείτε: συμφωνούμε - δεν συμφωνούμε, δικαίωμά του, του ανθρώπου, να θεωρεί ότι ο τζόγος είναι κακό πράγμα. εντάξει, αλλά θα μου πει κανείς με τα σωστά του ότι θα έβαζε πρόεδρο της Tasty κάποιον που δηλώνει ότι τα πατατάκια είναι ανθυγιεινά;!
Είναι ενδεικτικό ότι μόνο δύο χρήσεις του internet θεωρεί απαράδεκτες και ανήθικες ο κ. Λουρόπουλος. Το στοίχημα και το πορνό!..
Ο επικεφαλής του ΟΠΑΠ θεωρεί «τεράστια πρόοδο» το γεγονός ότι έχουμε μαζέψει (λαθρο) μετανάστες από κάθε -κατατρεγμένη- γωνιά του κόσμου, πιστεύει ότι «έχουν αφομοιωθεί πλήρως» και μιλούν «άπταιστα ελληνικά»!
Δεν το πιστεύετε, ε; Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ,
Κώστας Λουρόπουλος, είναι και συγγραφέας. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg το βιβλίο του με τίτλο «Κατά Λαιστρυγόνων - Το επιχειρηματικό μανιφέστο κατά της οικονομικής κρίσης» στο οποίο (σελ. 125) αναφέρει επί λέξει τα εξής: «Οι Ελληνες χρήστες (σ.σ. του Internet) επιδίδονται σε λιγότερο (ή καθόλου) αποδεκτές ενέργειες όπως η συμμετοχή σε στοιχήματα».
Και, λίγο παρακάτω (σελ. 126) προσθέτει: «Παράλληλα, μια από τις χρήσεις που σηκώνουν ιδιαίτερη συζήτηση, αφορά τα αρκετά σε αριθμό αθλητικά ηλεκτρονικά περιοδικά και τα portals (πύλες), όταν αυτά, πέραν του ειδησεογραφικού περιεχομένου, αποτελούν πύλες για τζόγο και στοιχήματα, πράγμα που δεν θα μας τιμούσε ιδιαίτερα κάτω από το πρίσμα των πιο προοδευτικών μας καταβολών όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε ως λαός».
Ωπα. Τι έχουμε εδώ; Ο κ. Λουρόπουλος πιστεύει ότι το Στοίχημα είναι απαράδεκτο! Ο κ. Λουρόπουλος θεωρεί ότι ο τζόγος και τα στοιχήματα δεν μας τιμούν. Αυτόν τον άνθρωπο πήγε και έβαλε ο Στουρνάρας επικεφαλής του ΟΠΑΠ, να διαχειρίζεται το κρατικό μονοπώλιο με τα τόσα εκατομμύρια ΑΚΡΙΒΩΣ από τον τζόγο και το Στοίχημα!
Θα μου πείτε: συμφωνούμε - δεν συμφωνούμε, δικαίωμά του, του ανθρώπου, να θεωρεί ότι ο τζόγος είναι κακό πράγμα. εντάξει, αλλά θα μου πει κανείς με τα σωστά του ότι θα έβαζε πρόεδρο της Tasty κάποιον που δηλώνει ότι τα πατατάκια είναι ανθυγιεινά;!
Είναι ενδεικτικό ότι μόνο δύο χρήσεις του internet θεωρεί απαράδεκτες και ανήθικες ο κ. Λουρόπουλος. Το στοίχημα και το πορνό!..
Ο επικεφαλής του ΟΠΑΠ θεωρεί «τεράστια πρόοδο» το γεγονός ότι έχουμε μαζέψει (λαθρο) μετανάστες από κάθε -κατατρεγμένη- γωνιά του κόσμου, πιστεύει ότι «έχουν αφομοιωθεί πλήρως» και μιλούν «άπταιστα ελληνικά»!
Σε όλη την έκταση του βιβλίου του -που λανσάρεται ως «Το επιχειρηματικό μανιφέστο κατά της οικονομικής κρίσης»- ο κ. Κώστας Λουρόπουλος προσπαθεί να μας πείσει ότι υπερβάλλουμε. Οτι η κρίση δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα, πως πρέπει να συγκρίνουμε με το παρελθόν και να διαπιστώνουμε πόσο καλύτερα είμαστε.
Τα λέει αυτά εν έτει 2010. Τη χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του. Τη χρονιά του μνημονίου. Τη χρονιά μετά την οποία όλα πήγαν κατά διαβόλου. Περικοπές δώρων, επιδομάτων, μισθών, συντάξεων, αυξήσεις φόρων, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, πείνα, ανέχεια, αυτοκτονίες. Αλλά, όχι. Ο άνθρωπος που τοποθετήθηκε από τον κ. Στουρνάρα στο κρισιμότατο πόστο του επικεφαλής του ΟΠΑΠ, να διαχειρίζεται τα εκατομμύρια του κρατικού μονοπωλίου του τζόγου, δεν κατάφερε να τα προβλέψει όλα αυτά, μόλις λίγους μήνες πριν συμβούν.
Και ποιο επιχείρημα επικαλείται ο κ. Λουρόπουλος για να μας πείσει σε πόσο καλή και επιτυχημένη χώρα ζούμε; Πως όλα τα άλλα είναι υπερβολές; Τους οικονομικούς μετανάστες! Ναι, καλά διαβάσατε. Αλλά διαβάστε το και επί λέξει (σελ. 265): «Η Ελλάδα, όσο και ό,τι κι αν ουρλιάζουν οι σειρήνες της συμφοράς, είναι μια ώριμη δημοκρατική χώρα, με αξιόλογη οικονομία, ελκυστική για αυτούς που οι δικές τους χώρες τους αποδιώχνουν, τους βασανίζουν πολιτικά και φυσικά και δεν έχουν να τους προσφέρουν ευκαιρίες και οικονομική ευημερία. Δεν είναι αυτό μια τεράστια πρόοδος που συντελέστηκε σε αυτόν τον τόπο;».
Ωπα. Ωπα, τι μας λέει εδώ ο κ. Λουρόπουλος; Τι είναι «τεράστια πρόοδος» της Ελλάδας; Το ότι έχουμε γεμίσει μετανάστες και λαθρομετανάστες; Το ότι προτιμούν την Ελλάδα από το Μπαγκλαντές; Το ότι έρχονται εδώ άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
Αλλά, ας αφήσουμε τον ίδιο να απαντήσει:
- «Για να φτάσουν ένα - ενάμισι εκατομμύριο ξένοι που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, να μιλούν σχεδόν άπταιστα τα ελληνικά, σημαίνει ότι είναι πολύ καιρό μαζί μας και έχουν αφομοιωθεί πλήρως από την κοινωνία μας»! Εχετε ακούσει «άπταιστα ελληνικά» στα φανάρια; Εχετε δει «αφομοίωση» στον Αγιο Παντελεήμονα, στη Σόλωνος, στη Μανωλάδα; Αλλά, εδώ -όπως ομολογεί σε άλλο σημείο του βιβλίου του- ο κ. Λουρόπουλος δεν έχει πατήσει σε εφορία, από τον Αγιο Παντελήμονα θα περνούσε;
- Ο κ. Λουρόπουλος περιγράφει το ακόλουθο περιστατικό που -κατά τη γνώμη του...- αποδεικνύει πόσο τεράστια επιτυχία της Ελλάδας αποτελεί η συγκέντρωση μεταναστών από κάθε (κατατρεγμένο) μέρος του πλανήτη: «Να σας μεταφέρω το κλίμα. Στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής ένα (οποιοδήποτε) πρωινό, μια ομάδα δεκαπέντε περίπου ατόμων ετοιμάζεται να εξορμήσει για να διανείμει διαφημιστικά φυλλάδια στην περιοχή (...) Η προετοιμασία της διανομής συνεχίζεται για μερικά λεπτά, όσο κρατάει το δικό μου πέρασμα κοντά και δίπλα από την ομάδα.
Μέχρι που ανακαλύπτω από τις επιμέρους ομιλίες, ότι κανένας από τα μέλη της ομάδας δεν ήταν Ελληνας, ή τουλάχιστον για να είμαι πιο ακριβής, δεν φαινόταν από την ομιλία του να έχει την ελληνική γλώσσα ως μητρική. (...) Τα άτομα της ομάδας ήταν από όλες τις φυλές του Ισραήλ και όλα τα χρώματα δέρματος, μαλλιών κεφαλής και ματιών! Μεταξύ τους μιλούσαν όλοι ελληνικά! (...)
Ηταν λόγια της δουλειάς που φαινόταν να την ξέρουν καλά και να την εκτελούν στα ελληνικά! Αλλος λιγότερο άλλος περισσότερο είχαν όλοι μια επάρκεια στη γλώσσα ώστε να συνεννοούνται και να ανταλλάσσουν τις σκέψεις τους σε τρίτη γλώσσα από αυτή που τους έμαθε η μητέρα τους, κάπου στην Αφρική, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στη Μολδαβία, στο Πακιστάν, στις Φιλιππίνες, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Αίγυπτο και όπου αλλού συνέβη να έχει γεννηθεί η μητέρα τους ή ακόμη και οι ίδιοι. Είμαι δε αρκετά σίγουρος ότι αν τους ρώταγα σε τι θεό πιστεύουν, δεν θα έπαιρνα λιγότερο από έξι ή επτά ή δέκα απαντήσεις. Φαινόταν από την όλη εμφάνιση του καθενός, ότι το πολυπολιτισμικό στοιχείο ήταν έκδηλο και έντονο σε όλη την ομάδα. Δεν είναι λοιπόν πολύ συνηθισμένο να ακούς δεκαπέντε ξένους να συνεννοούνται στα ελληνικά! Δεν θέλω να σας πω ότι αισθάνθηκα εθνική υπερηφάνεια, γιατί θα με παρεξηγήσετε μια που δεν είμαι παρά στοιχειωδώς εθνικιστής. Δεν μπορώ όμως να σας κρύψω ότι κάτι κουνήθηκε μέσα μου (...)
Και επειδή συνήθως από τα μικρά πηγαίνω λόγω χαρακτήρα στα μεγάλα, δεν το είδα ως κατόρθωμα των ατόμων της ομάδας αυτής αλλά κατόρθωμα της χώρας μας». Επειδή μάλλον θα είστε ακόμη ζαλισμένοι, ας επαναλάβουμε τι θεωρεί κατόρθωμα της Ελλάδας ο κ. Λουρόπουλος, τι τον συγκίνησε, τι τον έκανε να νιώσει εθνικά υπερήφανος: το γεγονός ότι έχουν μαζευτεί στην Ελλάδα Πακιστανοί, Ιρακινοί, Φιλιππινέζοι και μιλάνε ελληνικά για να μοιράσουν φυλλάδια. Οτι, όπως λέει παρακάτω, «η χώρα που ξεκίνησαν οι μετανάστες είναι υποδεέστερη», ότι -δηλαδή- δεν έχουμε γίνει (ακόμη) Αφρική!
- Και συνεχίζει: «Οι τηλεοπτικές ακρότητες των μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας (...) μου λένε πολύ λίγα πράγματα». Μάλλον δεν λένε τα ίδια και στους κατοίκους του κέντρου. Διότι ο κ. Λουρόπουλος μπορεί να βλέπει τις ακρότητες από τηλεοράσεως, αυτοί τις ζουν στο πετσί τους...
- «Ναι, δέχομαι ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα (σ.σ. πάλι καλά), ότι οι μουσουλμάνοι και άλλοι γεννάνε 8-10 παιδιά ανά κάθε μάνα (...) και άλλα παρόμοια, αλλά μακροχρόνια, είμαι αισιόδοξος ότι τελικά θα επικρατήσουν περισσότερο οι δικές μας καταβολές, παρά οι δικές τους στην αυριανή κοινωνία». Διότι, όπως πιστεύει ο κ. Λουρόπουλος, «οι μετανάστες (...) δεν νοιάζονται και πολύ να φέρουν στις χώρες που τους φιλοξενούν τις συνήθειες που τους καταπίεζαν στις χώρες τους, εκτός από μερικούς φανατικούς που από μόνοι τους μπαίνουν στο περιθώριο». Εδώ η λογική έχει χαθεί. Και η μπάλα μαζί.
- Ποιοι είναι, όμως, οι μετανάστες κατά τον κ. Λουρόπουλο; Είναι άνθρωποι «προοδευτικοί και έχουν σπίθα μέσα τους, αλλιώς δεν θα ξεσπιτώνονταν». Στα φανάρια, στη Σόλωνος και στη διανομή φυλλαδίων -που ο ίδιος ο κ. Λουρόπουλος επικαλείται- ξεχειλίζει, δηλαδή, ο προοδευτισμός... Και οι μετανάστες, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν ξεσπιτώθηκαν επειδή στις χώρες τους πέθαιναν της πείνας, τους βίαζαν και τους σκότωναν, αλλά από... προοδευτισμό! Αυτά μας λέει ο άνθρωπος που επέλεξε ο κ. Στουρνάρας για επικεφαλής του ΟΠΑΠ. Τόσο μεγάλη σχέση έχει με την ελληνική κοινωνία!
- Πώς κλείνει το βιβλίο του ο κ. Λουρόπουλος; Μα διαπιστώνει ότι κινούμεθα προς τη σωστή κατεύθυνση, ότι δεν υπάρχει πολιτική και οικονομική κρίση! Και με ποιο επιχείρημα; Μα, με τους μετανάστες! Διαβάστε τι λέει αφού μας έχει μόλις εκθειάσει το φαινόμενο «μετανάστες» (και θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό): «Αν είμαστε ένας τόπος που αξίζει να ζει κανείς, που αξίζει να τον επισκέπτονται μόνιμα ή προσωρινά οι ξένοι, που φροντίζει και σέβεται τους πολίτες του, που παρέχει ευκαιρίες για όλους, τότε κινούμεθα προς τη σωστή κατεύθυνση. Με προβληματίζει λοιπόν ιδιαίτερα να ακούω πολιτικούς λόγους ότι η χώρα διέρχεται μια βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση. Δεν θέλω να τους πιστεύω διότι δεν βλέπω τα επιχειρήματά τους να ισχύουν στην πράξη. Μάλλον οι πολιτικοί μας ευρίσκονται σε κρίση και προσπαθούν να μας παρασύρουν σε αυτήν. Αλλιώς θα φεύγαμε εμείς ως μετανάστες και πάλι για τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αμερική»!..
Επιτέλους, πού ζει ο άνθρωπος;
«Εγώ προσωπικά δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε τράπεζα, εφορία, ΙΚΑ και άλλες υπηρεσίες εδώ και πάνω από επτά χρόνια»...
Τα λέει αυτά εν έτει 2010. Τη χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του. Τη χρονιά του μνημονίου. Τη χρονιά μετά την οποία όλα πήγαν κατά διαβόλου. Περικοπές δώρων, επιδομάτων, μισθών, συντάξεων, αυξήσεις φόρων, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, πείνα, ανέχεια, αυτοκτονίες. Αλλά, όχι. Ο άνθρωπος που τοποθετήθηκε από τον κ. Στουρνάρα στο κρισιμότατο πόστο του επικεφαλής του ΟΠΑΠ, να διαχειρίζεται τα εκατομμύρια του κρατικού μονοπωλίου του τζόγου, δεν κατάφερε να τα προβλέψει όλα αυτά, μόλις λίγους μήνες πριν συμβούν.
Και ποιο επιχείρημα επικαλείται ο κ. Λουρόπουλος για να μας πείσει σε πόσο καλή και επιτυχημένη χώρα ζούμε; Πως όλα τα άλλα είναι υπερβολές; Τους οικονομικούς μετανάστες! Ναι, καλά διαβάσατε. Αλλά διαβάστε το και επί λέξει (σελ. 265): «Η Ελλάδα, όσο και ό,τι κι αν ουρλιάζουν οι σειρήνες της συμφοράς, είναι μια ώριμη δημοκρατική χώρα, με αξιόλογη οικονομία, ελκυστική για αυτούς που οι δικές τους χώρες τους αποδιώχνουν, τους βασανίζουν πολιτικά και φυσικά και δεν έχουν να τους προσφέρουν ευκαιρίες και οικονομική ευημερία. Δεν είναι αυτό μια τεράστια πρόοδος που συντελέστηκε σε αυτόν τον τόπο;».
Ωπα. Ωπα, τι μας λέει εδώ ο κ. Λουρόπουλος; Τι είναι «τεράστια πρόοδος» της Ελλάδας; Το ότι έχουμε γεμίσει μετανάστες και λαθρομετανάστες; Το ότι προτιμούν την Ελλάδα από το Μπαγκλαντές; Το ότι έρχονται εδώ άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;
Αλλά, ας αφήσουμε τον ίδιο να απαντήσει:
- «Για να φτάσουν ένα - ενάμισι εκατομμύριο ξένοι που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, να μιλούν σχεδόν άπταιστα τα ελληνικά, σημαίνει ότι είναι πολύ καιρό μαζί μας και έχουν αφομοιωθεί πλήρως από την κοινωνία μας»! Εχετε ακούσει «άπταιστα ελληνικά» στα φανάρια; Εχετε δει «αφομοίωση» στον Αγιο Παντελεήμονα, στη Σόλωνος, στη Μανωλάδα; Αλλά, εδώ -όπως ομολογεί σε άλλο σημείο του βιβλίου του- ο κ. Λουρόπουλος δεν έχει πατήσει σε εφορία, από τον Αγιο Παντελήμονα θα περνούσε;- Ο κ. Λουρόπουλος περιγράφει το ακόλουθο περιστατικό που -κατά τη γνώμη του...- αποδεικνύει πόσο τεράστια επιτυχία της Ελλάδας αποτελεί η συγκέντρωση μεταναστών από κάθε (κατατρεγμένο) μέρος του πλανήτη: «Να σας μεταφέρω το κλίμα. Στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής ένα (οποιοδήποτε) πρωινό, μια ομάδα δεκαπέντε περίπου ατόμων ετοιμάζεται να εξορμήσει για να διανείμει διαφημιστικά φυλλάδια στην περιοχή (...) Η προετοιμασία της διανομής συνεχίζεται για μερικά λεπτά, όσο κρατάει το δικό μου πέρασμα κοντά και δίπλα από την ομάδα.
Μέχρι που ανακαλύπτω από τις επιμέρους ομιλίες, ότι κανένας από τα μέλη της ομάδας δεν ήταν Ελληνας, ή τουλάχιστον για να είμαι πιο ακριβής, δεν φαινόταν από την ομιλία του να έχει την ελληνική γλώσσα ως μητρική. (...) Τα άτομα της ομάδας ήταν από όλες τις φυλές του Ισραήλ και όλα τα χρώματα δέρματος, μαλλιών κεφαλής και ματιών! Μεταξύ τους μιλούσαν όλοι ελληνικά! (...)
Ηταν λόγια της δουλειάς που φαινόταν να την ξέρουν καλά και να την εκτελούν στα ελληνικά! Αλλος λιγότερο άλλος περισσότερο είχαν όλοι μια επάρκεια στη γλώσσα ώστε να συνεννοούνται και να ανταλλάσσουν τις σκέψεις τους σε τρίτη γλώσσα από αυτή που τους έμαθε η μητέρα τους, κάπου στην Αφρική, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στη Μολδαβία, στο Πακιστάν, στις Φιλιππίνες, στο Ιράκ, στο Ιράν, στην Αίγυπτο και όπου αλλού συνέβη να έχει γεννηθεί η μητέρα τους ή ακόμη και οι ίδιοι. Είμαι δε αρκετά σίγουρος ότι αν τους ρώταγα σε τι θεό πιστεύουν, δεν θα έπαιρνα λιγότερο από έξι ή επτά ή δέκα απαντήσεις. Φαινόταν από την όλη εμφάνιση του καθενός, ότι το πολυπολιτισμικό στοιχείο ήταν έκδηλο και έντονο σε όλη την ομάδα. Δεν είναι λοιπόν πολύ συνηθισμένο να ακούς δεκαπέντε ξένους να συνεννοούνται στα ελληνικά! Δεν θέλω να σας πω ότι αισθάνθηκα εθνική υπερηφάνεια, γιατί θα με παρεξηγήσετε μια που δεν είμαι παρά στοιχειωδώς εθνικιστής. Δεν μπορώ όμως να σας κρύψω ότι κάτι κουνήθηκε μέσα μου (...)
Και επειδή συνήθως από τα μικρά πηγαίνω λόγω χαρακτήρα στα μεγάλα, δεν το είδα ως κατόρθωμα των ατόμων της ομάδας αυτής αλλά κατόρθωμα της χώρας μας». Επειδή μάλλον θα είστε ακόμη ζαλισμένοι, ας επαναλάβουμε τι θεωρεί κατόρθωμα της Ελλάδας ο κ. Λουρόπουλος, τι τον συγκίνησε, τι τον έκανε να νιώσει εθνικά υπερήφανος: το γεγονός ότι έχουν μαζευτεί στην Ελλάδα Πακιστανοί, Ιρακινοί, Φιλιππινέζοι και μιλάνε ελληνικά για να μοιράσουν φυλλάδια. Οτι, όπως λέει παρακάτω, «η χώρα που ξεκίνησαν οι μετανάστες είναι υποδεέστερη», ότι -δηλαδή- δεν έχουμε γίνει (ακόμη) Αφρική!
- Και συνεχίζει: «Οι τηλεοπτικές ακρότητες των μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας (...) μου λένε πολύ λίγα πράγματα». Μάλλον δεν λένε τα ίδια και στους κατοίκους του κέντρου. Διότι ο κ. Λουρόπουλος μπορεί να βλέπει τις ακρότητες από τηλεοράσεως, αυτοί τις ζουν στο πετσί τους...
- «Ναι, δέχομαι ότι έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα (σ.σ. πάλι καλά), ότι οι μουσουλμάνοι και άλλοι γεννάνε 8-10 παιδιά ανά κάθε μάνα (...) και άλλα παρόμοια, αλλά μακροχρόνια, είμαι αισιόδοξος ότι τελικά θα επικρατήσουν περισσότερο οι δικές μας καταβολές, παρά οι δικές τους στην αυριανή κοινωνία». Διότι, όπως πιστεύει ο κ. Λουρόπουλος, «οι μετανάστες (...) δεν νοιάζονται και πολύ να φέρουν στις χώρες που τους φιλοξενούν τις συνήθειες που τους καταπίεζαν στις χώρες τους, εκτός από μερικούς φανατικούς που από μόνοι τους μπαίνουν στο περιθώριο». Εδώ η λογική έχει χαθεί. Και η μπάλα μαζί.
- Ποιοι είναι, όμως, οι μετανάστες κατά τον κ. Λουρόπουλο; Είναι άνθρωποι «προοδευτικοί και έχουν σπίθα μέσα τους, αλλιώς δεν θα ξεσπιτώνονταν». Στα φανάρια, στη Σόλωνος και στη διανομή φυλλαδίων -που ο ίδιος ο κ. Λουρόπουλος επικαλείται- ξεχειλίζει, δηλαδή, ο προοδευτισμός... Και οι μετανάστες, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν ξεσπιτώθηκαν επειδή στις χώρες τους πέθαιναν της πείνας, τους βίαζαν και τους σκότωναν, αλλά από... προοδευτισμό! Αυτά μας λέει ο άνθρωπος που επέλεξε ο κ. Στουρνάρας για επικεφαλής του ΟΠΑΠ. Τόσο μεγάλη σχέση έχει με την ελληνική κοινωνία!
- Πώς κλείνει το βιβλίο του ο κ. Λουρόπουλος; Μα διαπιστώνει ότι κινούμεθα προς τη σωστή κατεύθυνση, ότι δεν υπάρχει πολιτική και οικονομική κρίση! Και με ποιο επιχείρημα; Μα, με τους μετανάστες! Διαβάστε τι λέει αφού μας έχει μόλις εκθειάσει το φαινόμενο «μετανάστες» (και θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό): «Αν είμαστε ένας τόπος που αξίζει να ζει κανείς, που αξίζει να τον επισκέπτονται μόνιμα ή προσωρινά οι ξένοι, που φροντίζει και σέβεται τους πολίτες του, που παρέχει ευκαιρίες για όλους, τότε κινούμεθα προς τη σωστή κατεύθυνση. Με προβληματίζει λοιπόν ιδιαίτερα να ακούω πολιτικούς λόγους ότι η χώρα διέρχεται μια βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση. Δεν θέλω να τους πιστεύω διότι δεν βλέπω τα επιχειρήματά τους να ισχύουν στην πράξη. Μάλλον οι πολιτικοί μας ευρίσκονται σε κρίση και προσπαθούν να μας παρασύρουν σε αυτήν. Αλλιώς θα φεύγαμε εμείς ως μετανάστες και πάλι για τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Αμερική»!..
Επιτέλους, πού ζει ο άνθρωπος;
«Εγώ προσωπικά δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε τράπεζα, εφορία, ΙΚΑ και άλλες υπηρεσίες εδώ και πάνω από επτά χρόνια»...
Ο «χρονογράφος της κρίσης» -δεν τον λέμε εμείς, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ αυτοαποκαλείται έτσι (σελ. 15)- προσπαθεί διαρκώς να μας πει ότι υπερβάλλουμε. Κατά τον ίδιο, η κρίση δεν είναι και τόσο βαριά. Το αντίθετο. Σήμερα, κατά τον κ. Λουρόπουλο πάντα, είμαστε πολύ καλύτερα από το παρελθόν. Δεν τον πιστεύετε; Τα επιχειρήματά του (σελ. 26) είναι... καταλυτικά:
- Τότε (κατά Λουρόπουλο): «Πριν 27 χρόνια αγόρασα μια έγχρωμη τηλεόραση η οποία μου κόστισε περίπου δύο μηνιαίους μισθούς του τότε. Πανάκριβη, λίγοι μπορούσαν να την αποκτήσουν, την βάζαμε σε περίοπτη θέση στο σαλόνι». (σ.σ.: όχι, δεν το λέει για να κομπάσει που ήταν ένας από τους λίγους, για άλλο το λέει). Και τώρα (κατά Λουρόπουλο): «μια τηλεόραση δέκα φορές καλύτερη ποιοτικά μπορεί να αγοραστεί με το ένα δέκατο το μισθού ενός πρωτοδιοριζόμενου υπαλλήλου».
Τι καταλάβαμε: Ο επικεφαλής ενός από τους μεγαλύτερους οργανισμούς του δημοσίου θεωρεί ότι ο πρωτοδιοριζόμενος υπάλληλος παίρνει 4.000 ευρώ μηνιάτικο! Καθαρά. Δεν το λέμε εμείς, αυτός το λέει. Διότι μια τηλεόραση (για το σαλόνι, ε;) κάνει σήμερα 500 ευρώ το λιγότερο. Να είμαστε πάλι large; Εστω, βρίσκεις και με 400 ευρώ. (Βέβαια, το 2010 που τα έγραφε αυτά ο κ. Λουρόπουλος, η ίδια τηλεόραση έκανε 800 ευρώ, αλλά ας πάρουμε τα σημερινά νούμερα που τον βολεύουν καλύτερα).
Αρα, αφού την αγοράζει ο ΠΡΩΤΟΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΣ με το ένα δέκατο του μισθού του, ο μισθός του είναι τέσσερα χιλιάρικα. Πάει και ανάποδα: Το 2010 που τα έγραφε αυτά ο κ. Λουρόπουλος ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου ήταν 700 ευρώ. Για να τον βοηθήσουμε λιγάκι, εμείς θα πούμε 800 ευρώ. Αρα, σύμφωνα με τον υπερ-μάνατζερ του ΟΠΑΠ, το 2010 αγόραζες τηλεόραση για το σαλόνι σου με 80 ευρώ! Τόσο άσχετος με την πραγματικότητα ο άνθρωπος που διαχειρίζεται το κρατικό μονοπώλιο και τα εκατομμύρια του ΟΠΑΠ. (Χώρια, βέβαια, το αδιανόητο: να συγκρίνεις μια τηλεόραση του 1983 με μία του 2010, ισοπεδώνοντας τρεις δεκαετίες τεχνολογικής προόδου, μαζικής παραγωγής κοκ.).
- Τότε (κατά Λουρόπουλο): «Μόλις το 1991, ένα καινούριο αυτοκίνητο 1.400 κυβικών και 90 ίππων (με σπαρτιάτικο εξοπλισμό και ανύπαρκτη ασφάλεια) κόστιζε περίπου όσο το εισόδημα έξι μηνών». Και τώρα (κατά Λουρόπουλο): «ένα αυτοκίνητο δεκάδες φορές πιο ποιοτικό, ασφαλέστερο και δυνατότερο, κοστίζει δυο-τρεις μισθούς ενός μέσου υπαλλήλου». Τι καταλάβαμε: Το ίδιο. Ο κ. Λουρόπουλος θεωρεί -εν έτει 2010- ότι ο μισθός του μέσου υπαλλήλου είναι κάνα πεντοχίλιαρο! Γιατί, το 2010, το φθηνότερο αυτοκίνητο κόστιζε 10-12.000 ευρώ.
Και μιλάμε για το φτηνότερο, ε; Σε καμία περίπτωση για 1.400 κυβικά και «δεκάδες φορές» καλύτερο. (Αλήθεια, όταν λέμε «δεκάδες φορές δυνατότερο από τους 90 ίππους», τι εννοούμε; Δεκάδες, δηλαδή τουλάχιστον 20. Επί 90; 1.800 ίπποι. Υπάρχει, ρε 'σεις, αυτοκίνητο 1.800 ίππων;! Ακριβολόγος ο κ. Λουρόπουλος...). Αρα, μας λέει ο μάνατζερ-επικεφαλής του ΟΠΑΠ ότι αγόραζες το αυτοκίνητο των 10-12.000 ευρώ με δυο-τρεις μισθούς. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που τον έβαλε ο Στουρνάρας να κάνει ζάφτι τα τόσα εκατομμύρια του κρατικού μονοπωλίου πιστεύει ότι ο μέσος μισθός είναι κάνα πεντοχίλιαρο! Τόσο άσχετος με την πραγματικότητα! Ισως επειδή ο ίδιος παίρνει, όχι πεντοχίλιαρο, αλλά πολλαπλάσιο μισθό, του φαίνεται αδιανόητο να ζει κάποιος με λιγότερα...
- Και η εξήγηση: Γιατί ο κ. Λουρόπουλος μοιάζει να μην έχει ιδέα για το πώς ζει ο μέσος Ελληνας; (Για τον πρωτοδιοριζόμενο του κατώτατου μισθού δεν το συζητάμε...). Μα το εξηγεί ο ίδιος αμέσως παρακάτω: «εγώ προσωπικά δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε τράπεζα, εφορία, ΙΚΑ και άλλες υπηρεσίες εδώ και πάνω από επτά χρόνια»! Ποιος Ελληνας δεν έχει υποχρεωθεί για ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ να περιμένει σε ουρά τράπεζας, ΔΟΥ, Ταμείου ή άλλης υπηρεσίας; ΚΑΝΕΙΣ, βέβαια. Μόνο όσοι έχουν γραμματείς, λογιστές, κλητήρες και τους πληρώνουν για να τους κάνουν τα θελήματα. (Ετσι εξηγείται ΤΟΣΗ ασχετοσύνη).
Και το ότι ο ίδιος και μια ελάχιστη ελίτ έχουν υπαλλήλους να τους κάνουν τις δουλειές, το πουλάει ο μέγα-μάνατζερ του ΟΠΑΠ σε μας (που χάνουμε τις ζωές μας περιμένοντας στις ουρές) ως πρόοδο της χώρας!
«Στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε ότι η πράσινη ανάπτυξη σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο είναι μονόδρομος. Αποτελεί προϋπόθεση ώστε η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα»
- Τότε (κατά Λουρόπουλο): «Πριν 27 χρόνια αγόρασα μια έγχρωμη τηλεόραση η οποία μου κόστισε περίπου δύο μηνιαίους μισθούς του τότε. Πανάκριβη, λίγοι μπορούσαν να την αποκτήσουν, την βάζαμε σε περίοπτη θέση στο σαλόνι». (σ.σ.: όχι, δεν το λέει για να κομπάσει που ήταν ένας από τους λίγους, για άλλο το λέει). Και τώρα (κατά Λουρόπουλο): «μια τηλεόραση δέκα φορές καλύτερη ποιοτικά μπορεί να αγοραστεί με το ένα δέκατο το μισθού ενός πρωτοδιοριζόμενου υπαλλήλου».
Τι καταλάβαμε: Ο επικεφαλής ενός από τους μεγαλύτερους οργανισμούς του δημοσίου θεωρεί ότι ο πρωτοδιοριζόμενος υπάλληλος παίρνει 4.000 ευρώ μηνιάτικο! Καθαρά. Δεν το λέμε εμείς, αυτός το λέει. Διότι μια τηλεόραση (για το σαλόνι, ε;) κάνει σήμερα 500 ευρώ το λιγότερο. Να είμαστε πάλι large; Εστω, βρίσκεις και με 400 ευρώ. (Βέβαια, το 2010 που τα έγραφε αυτά ο κ. Λουρόπουλος, η ίδια τηλεόραση έκανε 800 ευρώ, αλλά ας πάρουμε τα σημερινά νούμερα που τον βολεύουν καλύτερα).
Αρα, αφού την αγοράζει ο ΠΡΩΤΟΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΣ με το ένα δέκατο του μισθού του, ο μισθός του είναι τέσσερα χιλιάρικα. Πάει και ανάποδα: Το 2010 που τα έγραφε αυτά ο κ. Λουρόπουλος ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου ήταν 700 ευρώ. Για να τον βοηθήσουμε λιγάκι, εμείς θα πούμε 800 ευρώ. Αρα, σύμφωνα με τον υπερ-μάνατζερ του ΟΠΑΠ, το 2010 αγόραζες τηλεόραση για το σαλόνι σου με 80 ευρώ! Τόσο άσχετος με την πραγματικότητα ο άνθρωπος που διαχειρίζεται το κρατικό μονοπώλιο και τα εκατομμύρια του ΟΠΑΠ. (Χώρια, βέβαια, το αδιανόητο: να συγκρίνεις μια τηλεόραση του 1983 με μία του 2010, ισοπεδώνοντας τρεις δεκαετίες τεχνολογικής προόδου, μαζικής παραγωγής κοκ.).
- Τότε (κατά Λουρόπουλο): «Μόλις το 1991, ένα καινούριο αυτοκίνητο 1.400 κυβικών και 90 ίππων (με σπαρτιάτικο εξοπλισμό και ανύπαρκτη ασφάλεια) κόστιζε περίπου όσο το εισόδημα έξι μηνών». Και τώρα (κατά Λουρόπουλο): «ένα αυτοκίνητο δεκάδες φορές πιο ποιοτικό, ασφαλέστερο και δυνατότερο, κοστίζει δυο-τρεις μισθούς ενός μέσου υπαλλήλου». Τι καταλάβαμε: Το ίδιο. Ο κ. Λουρόπουλος θεωρεί -εν έτει 2010- ότι ο μισθός του μέσου υπαλλήλου είναι κάνα πεντοχίλιαρο! Γιατί, το 2010, το φθηνότερο αυτοκίνητο κόστιζε 10-12.000 ευρώ.
Και μιλάμε για το φτηνότερο, ε; Σε καμία περίπτωση για 1.400 κυβικά και «δεκάδες φορές» καλύτερο. (Αλήθεια, όταν λέμε «δεκάδες φορές δυνατότερο από τους 90 ίππους», τι εννοούμε; Δεκάδες, δηλαδή τουλάχιστον 20. Επί 90; 1.800 ίπποι. Υπάρχει, ρε 'σεις, αυτοκίνητο 1.800 ίππων;! Ακριβολόγος ο κ. Λουρόπουλος...). Αρα, μας λέει ο μάνατζερ-επικεφαλής του ΟΠΑΠ ότι αγόραζες το αυτοκίνητο των 10-12.000 ευρώ με δυο-τρεις μισθούς. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος που τον έβαλε ο Στουρνάρας να κάνει ζάφτι τα τόσα εκατομμύρια του κρατικού μονοπωλίου πιστεύει ότι ο μέσος μισθός είναι κάνα πεντοχίλιαρο! Τόσο άσχετος με την πραγματικότητα! Ισως επειδή ο ίδιος παίρνει, όχι πεντοχίλιαρο, αλλά πολλαπλάσιο μισθό, του φαίνεται αδιανόητο να ζει κάποιος με λιγότερα...
- Και η εξήγηση: Γιατί ο κ. Λουρόπουλος μοιάζει να μην έχει ιδέα για το πώς ζει ο μέσος Ελληνας; (Για τον πρωτοδιοριζόμενο του κατώτατου μισθού δεν το συζητάμε...). Μα το εξηγεί ο ίδιος αμέσως παρακάτω: «εγώ προσωπικά δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε τράπεζα, εφορία, ΙΚΑ και άλλες υπηρεσίες εδώ και πάνω από επτά χρόνια»! Ποιος Ελληνας δεν έχει υποχρεωθεί για ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ να περιμένει σε ουρά τράπεζας, ΔΟΥ, Ταμείου ή άλλης υπηρεσίας; ΚΑΝΕΙΣ, βέβαια. Μόνο όσοι έχουν γραμματείς, λογιστές, κλητήρες και τους πληρώνουν για να τους κάνουν τα θελήματα. (Ετσι εξηγείται ΤΟΣΗ ασχετοσύνη).
Και το ότι ο ίδιος και μια ελάχιστη ελίτ έχουν υπαλλήλους να τους κάνουν τις δουλειές, το πουλάει ο μέγα-μάνατζερ του ΟΠΑΠ σε μας (που χάνουμε τις ζωές μας περιμένοντας στις ουρές) ως πρόοδο της χώρας!
«Στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε ότι η πράσινη ανάπτυξη σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο είναι μονόδρομος. Αποτελεί προϋπόθεση ώστε η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα»
«Ζούμε καλύτερα» προσπαθεί να μας πείσει ο επικεφαλής του ΟΠΑΠ, Κώστας Λουρόπουλος (σε όλο το βιβλίο του, αλλά και στη σελ. 28). «Η κρίση έφτασε και σε μας. Σε μικρότερο βαθμό και με χρονική υστέρηση, αλλά έφτασε!» (σελ. 34). Τέτοια διορατικότητα ο κ. Λουρόπουλος. Το 2010 έβλεπε ότι η κρίση έφτασε «σε μικρότερο βαθμό». Μάλλον δεν πρέπει να νιώθει πολύ βολικά σήμερα, που η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στα διεθνή media ως το νούμερο ένα θύμα της κρίσης παγκοσμίως. (Μην το διαψεύσει, γιατί θα διαψεύδει ταυτόχρονα και τον πρωθυπουργό του, τον Αντώνη Σαμαρά που τις προάλλες παραδέχθηκε ότι η χώρα μας ήταν στο επίκεντρο της κρίσης. Εμείς λέμε ότι παραμένει, αυτός ότι μας έσωσε, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία).
Γιατί, όμως, τέτοια πρεμούρα του κ. Λουρόπουλου να μας δείξει ότι όλα πάνε καλά; Μα, το 2010, ο κ. Λουρόπουλος ψάχνει για δουλειά. Οοοχι στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί -φαίνεται- έχει σώσει όλες τις επιχειρήσεις (αφού σώζει μια κάθε 11 μέρες!) και δεν έμειναν άλλες. Ετσι, φροντίζει να χαϊδέψει τ' αυτιά (γλείψιμο το λένε στην καθομιλουμένη, αλλά εγώ είμαι ευγενικός) των πολιτικών -όλων των αποχρώσεων- μπας και εξασφαλίσει καμιά θεσούλα. Και, όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, τα κατάφερε. Και τι θεσούλα, ε; Ολόκληρος ΟΠΑΠ στα πόδια του.
- Ετσι, ο κ. Λουρόπουλος δηλώνει αναφανδόν οπαδός της «πράσινης ανάπτυξης». Μιλάμε για το 2010, μην το ξεχνάτε. Φρέσκος πρωθυπουργός είναι ο ΓΑΠ, ο οποίος ορκίζεται στην πράσινη ανάπτυξη (με τα γνωστά σε όλους μας -καταστροφικά- αποτελέσματα). Ε, ορκισμένος οπαδός των «πράσινων αλόγων» σπεύδει να δηλώσει και ο κ. Λουρόπουλος: «Η ανάπτυξη στο μέλλον πρέπει να είναι πράσινη» (σελ. 43). «Εστιαζόμενοι στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε ότι η πράσινη ανάπτυξη σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο είναι μονόδρομος.
Αποτελεί προϋπόθεση ώστε η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα (...) Η πράσινη καινοτομία προσθέτω εδώ, είναι μια ανεπανάληπτη ευκαιρία» (σελ. 44). Μάλιστα, επικαλείται διάφορα τσιτάτα άλλων μεγάλων διανοητών, όπως της Λούκας Κατσέλη και του πρώην προέδρου της Εθνικής Τράπεζας, Τάκη Αράπογλου, για να ενισχύσει τη θέση του. Σε άλλο σημείο του βιβλίου (σελ. 245) επανέρχεται στις «πράσινες» προτάσεις: «Ιδού λοιπόν μερικές που σας προτείνω, με οποιαδήποτε ιδιότητα θέλετε να τις δείτε από την πλευρά σας, ως επενδυτές, μελετητές, είτε και ως απλοί θνητοί: Ρομποτική, νανοτεχνολογία, περιβάλλον, γενετική τεχνολογία»... Τις ίδιες πράσινες μπαρούφες έλεγε και ο ΓΑΠ ο οποίος σήμερα δεν τολμάει να πατήσει το πόδι του πια στην Ελλάδα... Ο κ. Λουρόπουλος, όμως, είναι εδώ και ο Στουρνάρας τον έχει διορίσει και επικεφαλής της πλέον κερδοφόρας ΔΕΚΟ.
Γιατί, όμως, τέτοια πρεμούρα του κ. Λουρόπουλου να μας δείξει ότι όλα πάνε καλά; Μα, το 2010, ο κ. Λουρόπουλος ψάχνει για δουλειά. Οοοχι στον ιδιωτικό τομέα. Εκεί -φαίνεται- έχει σώσει όλες τις επιχειρήσεις (αφού σώζει μια κάθε 11 μέρες!) και δεν έμειναν άλλες. Ετσι, φροντίζει να χαϊδέψει τ' αυτιά (γλείψιμο το λένε στην καθομιλουμένη, αλλά εγώ είμαι ευγενικός) των πολιτικών -όλων των αποχρώσεων- μπας και εξασφαλίσει καμιά θεσούλα. Και, όπως εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται, τα κατάφερε. Και τι θεσούλα, ε; Ολόκληρος ΟΠΑΠ στα πόδια του.
- Ετσι, ο κ. Λουρόπουλος δηλώνει αναφανδόν οπαδός της «πράσινης ανάπτυξης». Μιλάμε για το 2010, μην το ξεχνάτε. Φρέσκος πρωθυπουργός είναι ο ΓΑΠ, ο οποίος ορκίζεται στην πράσινη ανάπτυξη (με τα γνωστά σε όλους μας -καταστροφικά- αποτελέσματα). Ε, ορκισμένος οπαδός των «πράσινων αλόγων» σπεύδει να δηλώσει και ο κ. Λουρόπουλος: «Η ανάπτυξη στο μέλλον πρέπει να είναι πράσινη» (σελ. 43). «Εστιαζόμενοι στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε ότι η πράσινη ανάπτυξη σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο είναι μονόδρομος.
Αποτελεί προϋπόθεση ώστε η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα (...) Η πράσινη καινοτομία προσθέτω εδώ, είναι μια ανεπανάληπτη ευκαιρία» (σελ. 44). Μάλιστα, επικαλείται διάφορα τσιτάτα άλλων μεγάλων διανοητών, όπως της Λούκας Κατσέλη και του πρώην προέδρου της Εθνικής Τράπεζας, Τάκη Αράπογλου, για να ενισχύσει τη θέση του. Σε άλλο σημείο του βιβλίου (σελ. 245) επανέρχεται στις «πράσινες» προτάσεις: «Ιδού λοιπόν μερικές που σας προτείνω, με οποιαδήποτε ιδιότητα θέλετε να τις δείτε από την πλευρά σας, ως επενδυτές, μελετητές, είτε και ως απλοί θνητοί: Ρομποτική, νανοτεχνολογία, περιβάλλον, γενετική τεχνολογία»... Τις ίδιες πράσινες μπαρούφες έλεγε και ο ΓΑΠ ο οποίος σήμερα δεν τολμάει να πατήσει το πόδι του πια στην Ελλάδα... Ο κ. Λουρόπουλος, όμως, είναι εδώ και ο Στουρνάρας τον έχει διορίσει και επικεφαλής της πλέον κερδοφόρας ΔΕΚΟ.
- Αλλά ο κ. Λουρόπουλος δεν αρκείται να θαυμάζει τις ιδέες του ΓΑΠ. Θαυμάζει και τον ίδιο προσωπικά. Διαβάστε και θαυμάστε κι εσείς (σελ. 115): «Στην προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ για τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, ο πρόεδρός του υποσχέθηκε ότι όλες οι αποφάσεις, οι προκηρύξεις και τα τεύχη προδιαγραφών για προμήθειες και οι απολογισμοί των κρατικών υπηρεσιών θα δημοσιεύονται στο internet. Πράγματι λίγες μέρες μετά τις εκλογές και πριν καλά - καλά ορκισθεί η νέα κυβέρνηση, δημοσίευσε το site www.opengov.gr, στο οποίο υποβλήθηκαν περίπου 35.000 αιτήσεις υποψηφίων για τις θέσεις των γενικών και ειδικών γραμματέων στα υπουργεία.
Ολες οι θέσεις των δημοσίων αξιωματούχων, άρχισαν να προκηρύσσονται με αυτόν τον τρόπο. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό και μεγάλο βήμα προόδου! Δείχνει ότι προσπαθούμε να βγούμε από τα καθιερωμένα και να πετύχουμε ένα άλμα με τη νέα τεχνολογία, όχι απλώς ένα βηματάκι». Βέβαια, λησμονεί ο κ. Λουρόπουλος την ξεφτίλα του opengov, με την οποία ακόμη γελάει ο κόσμος, καθώς και ότι -για παράδειγμα- κατά την επιλογή των περιφερειαρχών οι 11 (από τους 13!) ήταν ΠΑΣΟΚοι!
Δεν είναι τυχαία, βέβαια, όλα αυτά. Διότι, τότε, ο σημερινός εκλεκτός του συστήματος Σαμαρά και επιλογή του κ. Στουρνάρα εμφανιζόταν Παπανδρεϊκός. Νωρίτερα, δήλωνε Σημιτικός (μάλιστα, χρησιμοποιούσε ως άτυπο γραφείο Τύπου για να τον φέρνει σε επαφές με τους δημοσιογράφους, τον εκπρόσωπο Τύπου του Νίκου Χριστοδουλάκη, του «τσάρου της Οικονομίας» επί Σημίτη). Τώρα, ο κ. Λουρόπουλος είναι Σαμαρικός. Συνεπής, ο κύριος. Είναι ΠΑΝΤΑ με την κυβέρνηση.
Για «τριάντα γεμάτα χρόνια εμπειρίας σε πάνω από χίλιες επιχειρήσεις ως σύμβουλος», επαίρεται (σελ. 14) ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ, Κώστας Λουρόπουλος. Μωρέ μπράβο!
Για στάσου, όμως, χίλιες επιχειρήσεις, λέει... σε τριάντα χρόνια... μούμπλε, μούμπλε... Τριάντα χρόνια είναι 10.950 μέρες. Ας είμαστε large: 11.000 μέρες είχε στη διάθεσή του ο κ. Λουρόπουλος και συμβούλεψε 1.000 επιχειρήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο άνθρωπος άλλαζε επιχείρηση κάθε 11 μέρες! Κι αυτό μόνο αν υποθέσουμε ότι δούλευε Σάββατα, Κυριακές, αργίες, ανήμερα το Πάσχα και την Πρωτοχρονιά. Αλλά, είπαμε: εμείς είμαστε καλόπιστοι. Ναι, μιλάμε για τον σούπερμαν που του φτάνουν 11 μέρες για να ολοκληρώσει το (συμβουλευτικό) έργο του σε μια επιχείρηση! Θα μπορούσε να διαφημίζεται ως εξής: «Σώζω την επιχείρησή σας σε 11 μέρες»!
Για στάσου, όμως, χίλιες επιχειρήσεις, λέει... σε τριάντα χρόνια... μούμπλε, μούμπλε... Τριάντα χρόνια είναι 10.950 μέρες. Ας είμαστε large: 11.000 μέρες είχε στη διάθεσή του ο κ. Λουρόπουλος και συμβούλεψε 1.000 επιχειρήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο άνθρωπος άλλαζε επιχείρηση κάθε 11 μέρες! Κι αυτό μόνο αν υποθέσουμε ότι δούλευε Σάββατα, Κυριακές, αργίες, ανήμερα το Πάσχα και την Πρωτοχρονιά. Αλλά, είπαμε: εμείς είμαστε καλόπιστοι. Ναι, μιλάμε για τον σούπερμαν που του φτάνουν 11 μέρες για να ολοκληρώσει το (συμβουλευτικό) έργο του σε μια επιχείρηση! Θα μπορούσε να διαφημίζεται ως εξής: «Σώζω την επιχείρησή σας σε 11 μέρες»!
Σε όλο το κεφάλαιο οκτώ (επί 17 σελίδες) ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ κ. Λουρόπουλος μας παρουσιάζει τέσσερα παραδείγματα ελληνικών επιχειρήσεων που «αντιλήφθηκαν νωρίς τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις που προσφέρονται από τη νέα τεχνολογία», στις οποίες «βρίσκουμε επικεφαλής κάποιους φωτισμένους επιχειρηματίες, οι οποίοι μπορούν να πιάσουν το σφυγμό των εξελίξεων, αλλά ταυτόχρονα να σχεδιάσουν το πώς θέλουν να είναι η επιχείρησή τους στο μέλλον» (σελ. 222).
Ο κ. Λουρόπουλος μας λέει ότι υπάρχουν αρκετές τέτοιες επιχειρήσεις, αλλά αναφέρεται μόνο σε τέσσερις: Nissan - N.I. Θεοχαράκης, Intrajobs.com, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ΕΜΑ (Aral, Continental, Uniroyal, Castrol). Με δυο λόγια, μέσα σε 17 σελίδες, ο κ. Λουρόπουλος εξαίρει τη διορατικότητα, την ευελιξία και, τελικά, το επιτυχημένο αποτέλεσμα που εξασφάλισαν οι τέσσερις εταιρείες, αξιοποιώντας τη νέα τεχνολογία. Στην περίπτωση της Nissan γράφει τα εξής ενδιαφέροντα:
«Για να επιτευχθούν αυτά, η εταιρεία κατασκεύασε μια πλατφόρμα στο web. Κορυφαίες εταιρείες όπως η ΙΒΜ αλλά και Ελληνες τεχνικοί επιστρατεύτηκαν για τη λύση αυτή, η οποία σήμερα χρησιμοποιείται από 1.800 χρήστες σε 130 διαφορετικά φυσικά σημεία σε όλη την Ελλάδα, από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη. Η καρδιά του όλου εγχειρήματος είναι η εφαρμογή λογισμικού (software) η οποία κατασκευάστηκε από τη μικρή και άσημη εταιρεία E-ON INTEGRATION. Το λογισμικό έχει φτιαχτεί με τις πιο προχωρημένες προδιαγραφές του internet.
Δεν βασίστηκε σε κάποιο άλλο πακέτο που λειτουργούσε εκτός internet και απλώς ρετουσαρίστηκε. Φτιάχτηκε από την αρχή ώστε κάθε πτυχή του να είναι απόλυτα συμβατή με τον τρόπο που ένας χρήστης σερφάρει στο internet, αλλά προστέθηκε και η διάσταση της διεξαγωγής συναλλαγών» (σελ. 226).
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση αυτή η E-ON INTEGRATION. Μια μικρή και άσημη εταιρεία που στάθηκε δίπλα σε κολοσσούς, όπως η ΙΒΜ. Μια εταιρεία που, όμως, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού στο βιβλίο του κ. Λουρόπουλου. Διότι, στα άλλα τρία παραδείγματα προς μίμηση, δεν μας λέει ποιοι ήταν οι σύμβουλοι που τους βοήθησαν στην τόση τεχνολογική τους επιτυχία. Αν, όμως, αναζητήσεις το site της Ε-ΟΝ θα διαπιστώσεις ότι οι τρεις από τις τέσσερις εταιρείες-παραδείγματα προς μίμηση είναι πελάτες της! Σύμπτωση; Για στάσου. Ποια εταιρεία ΔΕΝ αναφέρεται στο πελατολόγιο της Ε-ΟΝ; Η intrajobs.com, η οποία ΑΝΗΚΕΙ στην Ε-ΟΝ! Κι άλλη σύμπτωση;
Οχι, βέβαια. Για τον απλό λόγο ότι η «μικρή και άσημη» Ε-ΟΝ ανήκει στον κ. Λουρόπουλο. Τι έχει συμβεί εδώ; Ο νυν πρόεδρος του ΟΠΑΠ επιλέγει να μας αναφέρει μόνο τέσσερα success stories εταιρειών που αξιοποίησαν με επιτυχία την τεχνολογία. Κατά... σύμπτωση οι τρεις είναι πελάτες του και η τέταρτη είναι ιδιοκτησίας του! Μόνο που δεν μας το λέει. Μας το παρουσιάζει σαν μια τυχαία επιλογή επιτυχημένων εταιρειών για τις οποίες μπορεί να μιλάει «μετά λόγου γνώσεως»... Και, βέβαια, όταν στις 17 σελίδες των success stories αναφέρεται ως σύμβουλος μόνο η Ε-ΟΝ, τι μήνυμα στέλνει στον αναγνώστη του; Στην Ε-ΟΝ πήγαινε, αυτή θα σου εξασφαλίσει την επιτυχία. Αλλά «ξεχνάει» να αναφέρει ότι η Ε-ΟΝ είναι δική του εταιρεία... Οχι και ιδιαίτερα δεοντολογικό, είπατε;
«Για να επιτευχθούν αυτά, η εταιρεία κατασκεύασε μια πλατφόρμα στο web. Κορυφαίες εταιρείες όπως η ΙΒΜ αλλά και Ελληνες τεχνικοί επιστρατεύτηκαν για τη λύση αυτή, η οποία σήμερα χρησιμοποιείται από 1.800 χρήστες σε 130 διαφορετικά φυσικά σημεία σε όλη την Ελλάδα, από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη. Η καρδιά του όλου εγχειρήματος είναι η εφαρμογή λογισμικού (software) η οποία κατασκευάστηκε από τη μικρή και άσημη εταιρεία E-ON INTEGRATION. Το λογισμικό έχει φτιαχτεί με τις πιο προχωρημένες προδιαγραφές του internet.
Δεν βασίστηκε σε κάποιο άλλο πακέτο που λειτουργούσε εκτός internet και απλώς ρετουσαρίστηκε. Φτιάχτηκε από την αρχή ώστε κάθε πτυχή του να είναι απόλυτα συμβατή με τον τρόπο που ένας χρήστης σερφάρει στο internet, αλλά προστέθηκε και η διάσταση της διεξαγωγής συναλλαγών» (σελ. 226).
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση αυτή η E-ON INTEGRATION. Μια μικρή και άσημη εταιρεία που στάθηκε δίπλα σε κολοσσούς, όπως η ΙΒΜ. Μια εταιρεία που, όμως, δεν αναφέρεται πουθενά αλλού στο βιβλίο του κ. Λουρόπουλου. Διότι, στα άλλα τρία παραδείγματα προς μίμηση, δεν μας λέει ποιοι ήταν οι σύμβουλοι που τους βοήθησαν στην τόση τεχνολογική τους επιτυχία. Αν, όμως, αναζητήσεις το site της Ε-ΟΝ θα διαπιστώσεις ότι οι τρεις από τις τέσσερις εταιρείες-παραδείγματα προς μίμηση είναι πελάτες της! Σύμπτωση; Για στάσου. Ποια εταιρεία ΔΕΝ αναφέρεται στο πελατολόγιο της Ε-ΟΝ; Η intrajobs.com, η οποία ΑΝΗΚΕΙ στην Ε-ΟΝ! Κι άλλη σύμπτωση;
Οχι, βέβαια. Για τον απλό λόγο ότι η «μικρή και άσημη» Ε-ΟΝ ανήκει στον κ. Λουρόπουλο. Τι έχει συμβεί εδώ; Ο νυν πρόεδρος του ΟΠΑΠ επιλέγει να μας αναφέρει μόνο τέσσερα success stories εταιρειών που αξιοποίησαν με επιτυχία την τεχνολογία. Κατά... σύμπτωση οι τρεις είναι πελάτες του και η τέταρτη είναι ιδιοκτησίας του! Μόνο που δεν μας το λέει. Μας το παρουσιάζει σαν μια τυχαία επιλογή επιτυχημένων εταιρειών για τις οποίες μπορεί να μιλάει «μετά λόγου γνώσεως»... Και, βέβαια, όταν στις 17 σελίδες των success stories αναφέρεται ως σύμβουλος μόνο η Ε-ΟΝ, τι μήνυμα στέλνει στον αναγνώστη του; Στην Ε-ΟΝ πήγαινε, αυτή θα σου εξασφαλίσει την επιτυχία. Αλλά «ξεχνάει» να αναφέρει ότι η Ε-ΟΝ είναι δική του εταιρεία... Οχι και ιδιαίτερα δεοντολογικό, είπατε;
Το ΧΩΝΙ: «Ο ΟΠΑΠ δεν είναι τσιφλίκι σας κ. Λουρόπουλε»
Την περασμένη Κυριακή, Το ΧΩΝΙ απηύθυνε ανοιχτή επιστολή στον πρόεδρο του ΟΠΑΠ Κώστα Λουρόπουλο, ζητώντας του να εξηγήσει τις επιλεκτικές χρηματοδοτήσεις. Πώς είναι δυνατόν εφημερίδες με χαμηλότερη κυκλοφορία από Το ΧΩΝΙ να εξασφαλίζουν χορηγίες δεκάδων χιλιάδων ευρώ, την ώρα που ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ δεν επιστρέφει καν τα τηλεφωνήματα της εφημερίδας.Ζητήσαμε τα στοιχεία των χορηγιών, αλλά ο πρόεδρος του ΟΠΑΠ επίσης αρνήθηκε να μας τα δώσει. Κατόπιν τούτου, αναδημοσιεύουμε σήμερα τον πίνακα με τις χορηγίες του 2012 που είχε αποκαλύψει η Αριστέα Μπουγάτσου στην «Ελευθεροτυπία» και ουδέποτε διαψεύσθηκε.
Ο ΟΠΑΠ είναι κρατικό μονοπώλιο. Διαχειρίζεται κατά 33% δημόσιο χρήμα. Εμείς θεωρούμε ότι ο πρόεδρός του δεν έχει δικαίωμα να απαντά σε όποιον θέλει. Πρέπει να απαντά σε όλους. Δεν έχει δικαίωμα να δίνει χορηγίες εν κρυπτώ. Πρέπει να δίνει τα στοιχεία στη δημοσιότητα. Δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες ποια media θα ενισχύσει με τις χορηγίες του και ποια όχι. Εκτός αν, απλά, επιλέγονται τα μέσα που είναι αρεστά στους πολιτικούς προϊσταμένους του κ. Λουρόπουλου. Και, βέβαια, Το ΧΩΝΙ δεν θα είναι ποτέ μεταξύ αυτών που θα γλείψουν για να πάρουν διαφήμιση.
Το ΧΩΝΙ δεν ζήτησε διακριτική μεταχείριση, αλλά ισονομία. Και, μάλιστα, με ανοιχτή επιστολή. Βεβαίως, ο κ. Λουρόπουλος δεν απάντησε. Παρότι δεσμευτήκαμε να δημοσιεύσουμε την απάντησή του, για να βγάλει τα συμπεράσματά του ο ελληνικός λαός.
Δεν περιμέναμε κάτι περισσότερο. Οποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του, κρύβεται...
Ο ΟΠΑΠ είναι κρατικό μονοπώλιο. Διαχειρίζεται κατά 33% δημόσιο χρήμα. Εμείς θεωρούμε ότι ο πρόεδρός του δεν έχει δικαίωμα να απαντά σε όποιον θέλει. Πρέπει να απαντά σε όλους. Δεν έχει δικαίωμα να δίνει χορηγίες εν κρυπτώ. Πρέπει να δίνει τα στοιχεία στη δημοσιότητα. Δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει πίσω από κλειστές πόρτες ποια media θα ενισχύσει με τις χορηγίες του και ποια όχι. Εκτός αν, απλά, επιλέγονται τα μέσα που είναι αρεστά στους πολιτικούς προϊσταμένους του κ. Λουρόπουλου. Και, βέβαια, Το ΧΩΝΙ δεν θα είναι ποτέ μεταξύ αυτών που θα γλείψουν για να πάρουν διαφήμιση.
Το ΧΩΝΙ δεν ζήτησε διακριτική μεταχείριση, αλλά ισονομία. Και, μάλιστα, με ανοιχτή επιστολή. Βεβαίως, ο κ. Λουρόπουλος δεν απάντησε. Παρότι δεσμευτήκαμε να δημοσιεύσουμε την απάντησή του, για να βγάλει τα συμπεράσματά του ο ελληνικός λαός.
Δεν περιμέναμε κάτι περισσότερο. Οποιος έχει λερωμένη τη φωλιά του, κρύβεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες