Νέοι νόμοι, ίδιοι θάνατοι

Κάθε μέρα, κάθε πρωί βάζει ο κλόουν τα καλά του, έχει μια μέρα μπροστά του, να της αλλάξει τα φώτα, να της τρελάνει το μυαλό, διότι δεν είναι ένας χαρούμενος κλόουν, που μαδάει σαν μαργαρίτα την αγάπη για να

ταΐσει τα πουλιά και τα παιδιά, ούτε είναι ένας θλιμμένος κλόουν απ’ αυτούς που εξορκίζουν τη ματαιότητα με τις ελπίδες των ονείρων, αλλά ένας

κλόουν μαχαιροβγάλτης. Συνήθως καθωσπρέπει κι ατσαλάκωτος, «μεσ’ στο κασμίρι του σφιγμένος», όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Δήλωσε ο κ.Μανιτάκης: «Δεν ανέλαβα προσωπικά την ευθύνη (σ.σ.: για τις απολύσεις), την ανέλαβαν οι τρεις αρχηγοί και η κυβέρνηση συλλογικά». Και τότε, χρυσέ μου, εσύ

γιατί δεν παραιτείσαι;

Ομως, ο κ. Μανιτάκης όχι μόνον βλέπει να τον «αδειάζουν» κάνοντας ο ίδιος ότι «βρέχει», αλλά «αδειάζει» κι αυτός με τη σειρά του τον αρχηγότου και προστάτη του, κυρ Φώτη. Την «ευθύνη ανέλαβαν οι τρεις αρχηγοί», δηλαδή και ο κ. Κουβέλης.

Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο είναι πιο κλόουν, αλλά και οι δύο, αφού μας έπρηξαν επί μήνες με τους «επίορκους», άνοιξαν εν τέλει μαζί με τους άλλους δύο Καππαδόκες την μακρά οδό των απολύσεων απ’ το Δημόσιο, «μακράν

οδόν, απανδόκευτον» αλλά κεκοσμημένη δεξιά κι αριστερά σταυρών,180.000 σταυρών, ισάριθμων με τους δημοσίους υπαλλήλους που πρόκειται να θυσιαστούν στων Μνημονίων τον παραλογισμό (που

παραλογισμός δεν είναι) με στόχο το αποξεχαρβάλωμα της χώρας. Διότι, ό,τι έχει απομείνει απ’ τη Δημόσια Διοίκηση θα παραλύσει  - «είναι με τις“αξιολογήσεις” να τα βάζωμεν τώρα; Θεοί της Ασίας, βοηθάτε μας», θα λέει ο κάθε υπάλληλος και θα κάνει τον ψόφιο κοριό.

Ομως, θα μπορούσε ο (κάθε) κ. Μανιτάκης να δει τον εαυτόν του εν είδει κλόουν - τι λέτε, κύριοι; είναι ένας πανεπιστημιακός εγνωσμένου κύρους! πόσες φορές σας έχει αποκαλέσει λαϊκιστές; Διότι

είναι λαϊκισμός ο αντίλογος στον «εκσυγχρονισμό», κάτι σαν  «αντίσταση κατά της αρχής» της Νέας Τάξης. Είναι σαν αυτό που δήλωσε και ο κ. Σαμαράς, χωρίς να ’ναι ούτε αυτός χαρούμενος ή θλιμμένος κλόουν, αλλά ένας Πρωθυπουργός υπήκοος της Τρόικας που κήρυξε τη «Σύγκρουση

με όσους πολεμούν κάθε αλλαγή» - κι ο θάνατος μια αλλαγή είναι. Και οι αλλαγές που προώθησε, προωθεί και θα προωθήσει αυτή η κυβέρνησηθανατηφόρες είναι. Θανατηφόρες οι αλλαγές στους μισθούς, στις συντάξεις, στην ασφάλιση, στη φορολόγηση, θανατηφόρο και το αποτέλεσμα με την ύφεση, την ανεργία, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου και των εθνικών πόρων.Θανατηφόρο

όσον και οι μεγαληγορίες των κλόουν υπηρεσίας ότι («η ανάπτυξη θα έρθει το 2013», έλεγαν το 2012) «η ανάπτυξη δεν θα ’ρθει το 2013», λένε τώρα! για το 2014

θα μας πουν οι χαρτορίχτρες, πολύ πιο σοβαρές πάντως από τα «ΝΕΑ» όταν διαπιστώνουν «σημαντικές ευκολίες πληρωμής για τα στεγαστικά δάνεια», φτύνοντας κατάμουτρα τον πόνο χιλιάδων δανειοληπτών και τη λογική όλων μας - ακριβώς

όπως θα έκανε ένας κλόουν που δεν είναι χαρούμενος ή θλιμμένος, αλλάθεοστυγής και θεομπαίχτης.

Οπως αυτοί που γιορτάζουν σήμερα στο Μέγαρο (Μουσικής) την εθνική επέτειο του Ισραήλ. Πόσους αδικοσκοτωμένους Παλαιστίνιους θα περιέχει η κάθε ανθοδέσμη; πόσο λιβάνι θα καεί στη μνήμη των δολοφονημένων παιδιών της Παλαιστίνης, πόσες σοφιστείες θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν τηφτώχεια, την ερήμωση, το εμπάργκο, το απαρτχάιντ που έχουν επιβάλει οι Ισραηλινοί  στους Παλαιστίνιους; 

Kαι με ποιες ρητορικές κάθε καταγγελία (όπως η παρούσα) εναντίον του κράτους του Ισραήλ και της ναζιστικής πολιτικής του, θα προσπαθήσουν διάφοροι καλοθελητές να εμφανίσουν ως κριτική κατά τωνΕβραίων, αντισημιτισμό κι άλλα πρακτόρικα παρόμοια, ώστε να τηνακυρώσουν;

Αλλά όμως, για να αφήσουμε τους αντεροβγάλτες κλόουν και να επιστρέψουμε στους μαχαιροβγάλτες  κλόουν, το καθημερινό σώου των κλόουν στη χώρα μας δεν έχει τέλος - ούτε καν με το δελτίο «ειδήσεων» κάθε βράδυ στις οχτώ.

Κι έτσι απομένει στον καθένα από μας να ξεκλέψει δυο στιγμές χρόνου και μια γωνιά χώρου, για να καταφεύγει κάθε φορά λείχοντας τα τραύματά του, μιας

και ούτε στους δρόμους ούτε στις πλατείες μπορούμε νασυναντηθούμε, ο ένας τον άλλον να υποστηρίξουμε, μαζί να συζητήσουμεκαι τι χρη δραν να σκεφτούμε. Οχι. Είναι πιο εύκολο πια για μας ο ένας τον άλλον να κακίζουμε, μάλιστα εξ αποστάσεως, ασφαλείς, άλλος μέσα στονατομικισμό του κι άλλος μέσα στον «συλλογικό του ατομικισμό» - ω ναι!  υπάρχει και τέτοιος. Μας

τον δίδαξε καλά η κυρίαρχη προπαγάνδα (από την τηλεόραση κυρίως), ο καθείς και η σέχτα του - οι ωσμώσεις είναι πολύ επικίνδυνες, ουδόλως «καθαρόαιμες», κι εγώ

ένας μπάσταρδος σκύλος, «κάθε παΐδι και πατέρας», συνήθως δεν έχω πού να ταιριάξω. Οπως και σεις, άλλωστε! Ολοι έχουμε την πολυτέλεια τουπροσωπικού μας αναχωρητισμού - εύκολο αυτό το αριστοκρατιλίκι, ένας ακόμα καλός «εχθρός του λαού». Από τους πιο θανατηφόρους...

o Στάθης στον Ενικό