Ο ΤΕΝΤΖΕΡΗΣ

Είδα σήμερα μια νοικοκυρά, σκυμμένη στη νησίδα της οδού Πειραιώς κάτι σα να μαζεύει... Τη χάζευα σταματημένος στο φανάρι. Κράταγε μια νάιλον σακούλα , έκοβε τα χόρτα, τα ξεκαθάριζε, και τσούπ, μέσα στη σακούλα. Στην αρχή νόμισα ότι μαζεύει λουλούδια για το βάζο, τόσο μου κόβει, τόσο σκέφτομαι. Η γυναίκα μου με μούντζωσε:                        

-Χόρτα μαζεύει η φουκαριάρα ρε ούφο, δεν έχεις δει ποτέ να μαζεύουνε χόρτα;

Έχω δει. Πως δεν Έχω δει. Κάτω στο χωριό μάζευε η μάνα μου κάτω στα παλιάμπελα καλάθια ολόκληρα. Που μετά μας τα ’βραζε να τα φάμε και γω δε τάθελα, γιατί έλεγα τα κατουρήσανε τα πρόβατα. Ανάποδο παιδί από τότε. Αλλά, χόρτα, σε «νησίδα» τού δρόμου της πρωτεύουσας δεν είχα ξαναδεί να μαζεύουνε. Και προχτές πάλι, στη λαϊκή, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κορφολογούσε τα πεταμένα τελάρα, ο κύριος κράταγε μια ίδια σακούλα, κι η κυρία είχε σκύψει με το μαχαιράκι της κι αυτή, και ξεδιάλεγε τα ζαρζαβατικά, του έδινε τα καλά, πέταγε τα άχρηστα, ξεκαθάριζε τα φύλλα απ’ τα μαρούλια κι έκοβε τα πράσινα κομμάτια απ’ τις πατάτες...

Δεν ξέρω αν φτάσανε να γίνουν τόσο τραγικά τα πράγματα. Δεν ξέρω πόση ανέχεια η και πείνα βιώνουνε σήμερα στη πρωτεύουσα οι άνθρωποι. Ξέρω όμως πως, αυτό που κάποτε φαινόντανε ντροπή, σήμερα στα μάτια μου φάνηκε αξιοσύνη. Και είναι αξιοσύνη να γεμίσεις τον «τέντζερη» της φαμίλιας σου, σε δύσκολες εποχές. Όπως έκαναν κάποτε οι μανάδες σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς. Και σκέφτηκα πως τα χρόνια της δανικής ευμάρειας, που μάθαμε να βλέπουμε πάντα τον «τέντζερη» στη φωτιά, θέλαμε και το πιάτο έτοιμο και σερβιρισμένο στο τραπέζι. Αυτή την πλαστή ευημερία ήρθε η ώρα τώρα να πληρώσουμε.

Κι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάτι φυσικό. Επιβίωναν. Γιατί τελικά, δεν είναι ντροπή να ζήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έκλεψαν, δε ζητιάνεψαν καν, μα θυμήθηκαν πως γέμιζε κάποτε το τσουκάλι, τότε που ήτανε οι δύσκολες οι εποχές, που την πατάτα ίδρωνες για να την ξεθάψεις απ’ τη γη, και τα χόρτα σ’ έτρωγε η λάσπη για να τα μαζέψεις.

Είδα σήμερα μια νοικοκυρά, σκυμμένη στη νησίδα της οδού Πειραιώς να μαζεύει χόρτα... Και τώρα που τη σκέφτομαι, με θαυμασμό λέω μέσα μου: 

Όχι κουφάλες, δεν θα πεθάνει εύκολα ετούτη η χώρα.

Καστρινός