Στη γιορτή των ναιναίκων

Πάει η επί χρήμασι προσδιδόμενη γυνή να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Είναι όμως

επί χρήμασι προσδιδόμεναι γυναί οι ναιναίκοι; όχι μόνον! είναι και γλίτσες, είναι και νεκρές ψυχές, είναι και υπομείονες (σ.σ.: προς άρσιν παρεξηγήσεων, τις εκδιδόμενες σφόδρα υπολήπτομαι).

Τους μούδιασε το «όχι» της κυπριακής Βουλής. Λούφαξαν. Κι ένας - δυο μόνον ανέβηκαν στους μιναρέδες κι άρχισαν να σκούζουν «θεοί

της Ασίας, βοηθάτε μας! Είναι τώρα ώρες να τα βάζουμε με τες λεγεώνες;»...

Ευτυχώς για αυτούς τα πράγματα δεν πήγαν κατ’ ευχήν (των φουκαράδων), πήγαν κατά διαόλου - δες νίλα που παθαίνει το στράτευμα του Αντίοχου στη Μαγνησία! -  ποιο στράτευμα, καλέ; μπουλούκ

ασκέρι είναι! ήταν! - για δες πώς πηδάνε απ’ τα βράχια σαν κατσίκια και σκοτώνονται σαν ζουλάπια οι Εβραίοι, για να μην τους πιάσουν οι Ρωμαίοι...

...κι ο κουρνιαχτός κατακάθισε. Σελευκίδες και οι οχτροί τους Εβραίοι στόλισαν το ίδιο, με πενήντα - εκατό χρόνια διαφορά, τον θρίαμβο τωνδολοφόνων τους στη Ρώμη! - πες τους κατακτητές, στο Βερολίνο...

Απεδείχθη, κύριοι! Το «όχι» δεν ήταν οργανωμένο, ήταν απαρασκεύαστο, περί λεονταρισμών επρόκειτο.

Και πήραν το «όχι» του λαού και το μετέτρεψαν σε «ναι» αυτοί εκείνοι οι ίδιοι που είχαν πει το «ναι» από καιρό.

Οι πληβείοι, οι φουκαράδες και οι λοιποί θύτες εθλίβησαν. Ψευδοπερσέας ήταν ο Περσέας, θα χάναμε, μουρμούριζαν μεταξύ τους.

Οι Επίσημοι της Επικράτειας, εδώ στην Ελλάδα -ήταν και η εθνική επέτειος- αντιμετώπισαν τον παραδειγματικό στραγγαλισμό του «όχι» στο Βερολίνο με κάποιαν (αρμόζουσα) κατήφεια. Συγκρατημένοι παρέστησαν στους

αποστειρωμένους χώρους των παρελάσεων, όπου φρουρούμενοι από φορμόλη και γρύπες κράτησαν τους πληβείους και τη γιορτή τους

σε κάποιαν ικανή απόσταση ασφαλείας απ’ τη γιορτή των εντεταλμένων εντολοδόχων, τη δική τους γιορτή. Οι σμπίροι όμως ξεσάλωσαν.

Χαιρέκακοι μεν, αλλά περισσότερο χαρούμενοι που γλίτωσαν την τελευταία στιγμή απ’ της καταισχύνης τα δόντια, άρχισαν

την πραγματική τους καταισχύνη να υμνούν και την ήττα τωνφουκαράδων ως νίκη των πονηρών να δοξάζουν - σιγά που υπάρχει άλλος δρόμος,

πάρεξ της υποταγής και της υποτέλειας. Αυτό είναι σώφρον: η ξεφτίλα, η ασφαλής ξεφτίλα! Που ακόμα κι αν για τους υπόλοιπους αποδειχθεί ανασφαλής (διότι η ξεφτίλα κι άλλα νέα μέτρα φέρνει) είναι για τους σμπίρους ασφαλής - με τες λεγεώνες είμαστε, διάολε! με τα βάφεν Ες Ες! όχι με τίποτα γραφικούς!

Και να χαρές ο κυρ Κεδίκογλου και ο Μπενίτο, καλά ο Αδωνις! αυτός ευχαρίστως θα έτρωγε ωμούς μερικούς ηττημένους, αλλά η Ν.Δ. είναι σοβαρό κόμμα, τους ωμοφάγους τους κρατάει για εφεδρεία.

Κι όπως έγραψε ο εκλεκτός συνάδελφος Τάσος Παππάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών» χθες: «Η χαιρεκακία (κρυπτόμενη αλλά υπαρκτή) του σκυμμένου ελλαδικού πολιτικού προσωπικού για τη νίκη των Μέρκελ, Σόιμπλε, ΔΝΤ επί της Κύπρου διαλύει

κάθε αυταπάτη ότι στο παρελθόν διαπραγματεύτηκε,

ότι στο παρόν αντιστέκεται

και ότι στο μέλλον θα αγωνισθεί για τα συμφέροντα της χώρας».

Το δε γαρ της χαράς πολλών, τους κλόνισε τας φρένας. Επί παραδείγματι ο κ. Πρετεντέρης, ο οποίος από καιρού εις καιρόν δυσφορεί με την«κατοχική πολιτική» των Γερμανών, χθες πανηγύριζε για τη νίκη αυτής ακριβώς της «κατοχικής πολιτικής»!!!

Η γιορτή των ναιναίκων θα κοπάσει. 

Αλλα έργα των αφεντικών τους, ακόμα πιο άγρια, θα χρειασθεί να υπερασπισθούν ή να περάσουν (πάντα με... κόπο ψυχής) τα κυβερνητικά ανδρείκελα.

Το «όχι» όμως της Κύπρου,

τρεις μέρες ζωντανό κι ύστερα σταυρωμένο, θα μείνει να τουςκαταδιώκει.

Στην Ευρώπη η «οικονομία της φρίκης» εγκαθιστά παντού ένα«βασίλειο του τρόμου». Πόσο θα αντέξει κάτι τέτοιο; δεν είναι φτιαγμένοι οι  άνθρωποι για να τυραννεύονται.

Μαζί με την τυραννία, θα καταρρεύσουν και οι εθελόδουλοι. Ας κρατήσουν ως τότε οι «χοροί των καταραμένων». Οι υπόλοιποι  σε περίσκεψη. Διότι, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, η ανάγκη το ’φερε να πρέπει

«να τα βάλουμε με ταις λεγεώνες»...

ο Στάθης στον Ενικό