ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ

του Αρη Μπιτσώρη

Πλήθος τα ¨ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ¨, πολλά και τα ¨ΠΩΛΕΙΤΑΙ¨

χαρτιά που κάποτε έγραφαν: ¨ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΖΗΤΕΙΤΑΙ¨!

Προ Τροϊκής επέλασης –αυτής της επαράτου-

στις συνοικίες αρκετά και τα πρατήρια άρτου.

Ο Άρτος ο Επιούσιος αυτής της κοινωνίας∙

γάλα, γλυκό, ψωμί, καφές, στέκι επικοινωνίας.

Μα σαν η κρίση σήκωσε τη μαγική της βέργα 

έσβησε απ’ τη γειτονιά το νέον απ’ την ΕΒΓΑ.

Τώρα, λοιπόν, που είπαμε και το ψωμί ψωμάκι

τα μαγαζιά κατέλαβαν οι χρυσοβόροι δράκοι.

Σε κάθε δρόμο και στενό της κάθε συνοικίας

πίσω από τζάμια αμμοβολής μια ζυγαριά ακριβείας.

Κι απέξω: ¨αγορά χρυσού λιρών και κοσμημάτων

εχέμυθα, με άμεση καταβολή χρημάτων¨.

Άδειες εν ριπή οφθαλμού δίνουν σ’ αεριτζήδες

μα για δουλειές παραγωγής χιλιάδες οι δικλείδες. 

Ετούτους τους σαράφηδες ελέγχει η πολιτεία;

Και ο χρυσός μένει εδώ ή πάει στην Ελβετία;

Δε στέκομαι στην υλική πλευρά των κοσμημάτων

μα στη συναισθηματική αξία των πραγμάτων.

Κειμήλια που σώθηκαν μέσα από πολέμους

εθνοκαθάρσεις, προσφυγιές και αδελφοκτόνου μένους,

ρολόγια μα και συλλογές ανθρώπων με μεράκι

γίνονται στη στιγμή καπνός για ένα ταλιράκι.

Δεν είναι οικονομική μόνο αυτή η κρίση

ή παραλλήλως θεσμική που άλλοι έχουν μιλήσει.

Αν ξεπουλήσει της ψυχής το μάλαμα, το ασήμι

και άμα βγάζει στο σφυρί την ακριβή του μνήμη,

-με μία φο μπιζού καρδιά κι όχι πλατίνα ατόφια-

τότε στ’ αλήθεια ένας λαός μαστίζεται από φτώχεια.