ο αλληλοσπαραγμός κορυφώνεται, αποδεικνύοντας ότι η «εξαγωγή δημοκρατίας» δεν είναι απλώς χειρότερο πρόβλημα απ’ αυτό που πάει να λύσει,
αλλά στεγνή και στυγνή νέα αποικιοκρατία.
Το Ιράκ, διαμελισμένο ήδη εσωτερικώς, αλληλοσκοτώνεται, στη Λιβύη η «εξαγωγή της
δημοκρατίας» έχει φθάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο λυκοσυμμαχίας φυλάρχων, στην Αίγυπτο τους αμερικανόφιλους αντικατέστησαν οι αμερικανόδουλοι, ενώ η Συρία διέρχεται από το δικό της λουτρό αίματος για να ξαναγίνει προτεκτοράτο
ή αποικία, αν προτιμάτε. Οπως το Μάλι, όπου «ανθρωπιστικοί λόγοι» (ουράνιο του Νίγηρα) οδήγησαν τη Γαλλία να ξαναστείλει τη Λεγεώνα των Ξένων στην περιοχή των Τουαρέγκ για
να κυνηγήσουν το άλλο δημιούργημα της Δύσης (τέρας που της ξέφυγε), την Αλ Κάιντα.
Μοιάζουν όλα αυτά ως αν η Δύση να έχει επιστρέψει στην εποχή των κανονιοφόρων - ουδέν αληθέστερον!
Κι όχι μόνον αυτό, αλλά όταν ο Ολάντ αρχίζει να ρίχνει βόμβες νοτίως της Λιβύη και της Αλγερίας, ανεβαίνει το κύρος του, το γόητρο και η δημοφιλία του στη Γαλλία και την Ευρώπη!
Είναι να αναρωτιέται κανείς αν αυτήν την ήπειρο την κυβερνούν ακόμα Λομβαρδοί και Γότθοι.
Βγαίνει στο κυνήγι των Ταλιμπάν ο πρίγκιπας Χάρυ, όπως βγαίνει η αγγλική αριστοκρατία στο κυνήγι της αλεπούς, και ο ευρωπαϊκός Τύπος χαχανίζει για τις περιπέτειες του πρίγκιπα σαν σε πλέι-στέισον! Λέει μαλακίες ο πρίγκιπας
Χάρυ ότι σκότωσε έναν απ’ αυτούς που σκοτώνουν και οι πολιτικώς ορθές πένες χύνουν κιλά μελάνι (πάλι) για να εμφανίσουν τον ιμπεριαλισμό και τη νέα αποικιοκρατία ως ηθικό δικαίωμα της Δύσης να διευθετεί τις συρράξεις που η ίδια της η πολιτική έχει προκαλέσει, να ρυθμίζει τις γενοκτονίες που η ίδια συντηρεί.
Αισχρές πένες βαμμένες στο αίμα. Ηδη από την εποχή του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας τα ίδια λένε, τα ίδια γράφουν, τα ίδια θα γράφουν και στην επόμενη «ανθρωπιστική επέμβαση» στους επόμενους βομβαρδισμούς, στους επόμενους
διαμελισμούς. Ακόμα κι αν γίνουν στην Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι εξ ημών έχουν υπερασπισθεί τον δυτικό ιμπεριαλισμό και το «νόμιμον ου μην και ηθικόν» των πολεμικών του επιχειρήσεων, είναι ταυτοχρόνως και απολογητές του μνημονίου.
Διότι και η Ελλάδα επί σφαγήν σύρεται (όχι ακόμα με πόλεμο), αλλά σαν να έχει χάσει πόλεμο.
Εναν πόλεμο που χάνουν οι λαοί παντού στην Ευρώπη (στο εισόδημα του 1986 έχουν επιστρέψει οι Ιταλοί). Την ίδια ώρα που ο γαλλογερμανικός άξων λειτουργεί
σαν τεράστια σούβλα απ’ την οποία Βερολίνο και Παρίσι περνάνε μία - μία τις χώρες, όχι μόνον τα PIGS, αλλά όλες. Πόλεμος κανονικός, εν μέρει εθνικός και καθ’ ολοκληρίαν ταξικός.
Ο εθνικός πλούτος της Ελλάδας είναι το επόμενο θύμα αυτού του πολέμου. Καθώς και η δημόσια περιουσία. Ηδη η εργασία έχει εν πολλοίς εξουδετερωθεί, η χώρα έχει κινεζοποιηθεί, μετατρέπεται με ταχύτητα σε ειδική οικονομική ζώνη.
Χθες η κυβέρνηση-υποχείριο του Βερολίνου και της ντόπιας Διαπλοκής επιστράτευσε τους απεργούς του Μετρό. Η εξίσωση των μισθών όλων προς τα κάτω είναι και θα είναι
αντιστρόφως ανάλογη του πλούτου που τώρα, μέσα στην κρίση, εξακολουθούν να προσπορίζονται και να συσσωρεύουν τα αφεντικά του κάθε κ. Χατζηδάκη.
Οσο για τη ρητορική του ολίγιστου αυτού εντολοδόχου των τοκογλύφων για να δικαιολογήσει την πραξικοπηματική του πολιτική είναι ακριβώς η ίδια,
όπως χρόνια τώρα, όταν οι εργαζόμενοι κατηγορούνται ότι «κρατούν όμηρο την κοινωνία» με τις απεργίες τους, ή ότι είναι «υψηλόμισθοι» κι άλλα τόσο γελοία ψέματα, όσον οι προβοκάτσιες του κ. Κεδίκογλου.
Αυτές τις ημέρες η Γερμανία επαναπατρίζει τον χρυσό της από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, δηλαδή αισθάνεται πλέον αρκετά ισχυρή απέναντι στους πάντες. Την ίδια
ώρα, διά των υποχειρίων της στην Αθήνα, ξαναβάζει χέρι σε ό,τι «χρυσό» απέμεινε στην Ελλάδα, ή η χώρα θα μπορέσει να παράξει στο μέλλον.
Προς τούτο, τα φθηνά μεροκάματα και η μεγάλη ανεργία, ώστε να τρομοκρατείται η εργασία, είναι όροι εκ των ων ουκ άνευ.
Το καλό σε όλην αυτή τη μαυρίλα είναι το ότι η αγριότης της κυβερνητικής πολιτικής προκάλεσε απεργία συμπαράστασης εργαζόμενων προς εργαζόμενους. Νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη απεργία συμπαράστασης μετά από πολλά χρόνια.
Η αλληλεγγύη και η ενότητα των εργαζομένων είναι το μόνον όπλο που οι εργαζόμενοι διαθέτουν για να αντιμετωπίσουν τον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εναντίον τους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Και καμιά πολιτική δύναμη (ιδίως της Αριστεράς) δεν μπορεί να ηγηθεί αυτής της αντίστασης, παρά να συμπαραταχθεί στις τάξεις της. Κάθε δύναμη, κρατώντας τον χαρακτήρα της και την ιδιοπροσωπία της, οφείλει να συμπαραταχθεί με κάθε άλλη δύναμη που οι εργαζόμενοι επιλέγουν ως πρόμαχο και συμπαραστάτη.
Οποιος σήμερα διχάζει τους εργαζόμενους συμβάλλει στην ήττα τους.
o Στάθης στον Ενικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες