Ο σκληρός Γενάρης του 2013

Τον σκληρό Γενάρη του 2013 δεν υπήρξαν Αλκυονίδες μέρες.

Δεν έκανε πολύ κρύο, τουλάχιστον όχι τον περισσότερο καιρό μέσα στον μήνα, αλλά εκείνες

τις παράξενες ηλιόλουστες μέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που ο ελληνικός Γενάρης κρατάει στην αγκαλιά του

σαν πρελούδιο και υπόσχεση άνοιξης, οι περισσότεροι άνθρωποι τις ένοιωσαν απλώς σαν ημέρες που δεν έκανε πολύ κρύο.

Διότι τον σκληρό Γενάρη του 2013 οι άνθρωποι ήταν θλιμμένοι.

Στον δρόμο συναντούσες ανθρώπους που κοίταζαν με μάτια χωρίς προοπτική, βλέμματα σαν από ξεχασμένες διευθύνσεις.

Οι εφημερίδες εκείνη την εποχή είχαν μικρές κυκλοφορίες, πού και πού έπαιρνε κανένα δισέλιδο ο άνεμος

σαν να ήθελε ο ίδιος να διαβάσει τα νέα κατά μόνας - τι να διαβάσει; για τους διαβητικούς που υποβάθμιζαν τις θεραπείες τους; για τη γενικότερη έλλειψη φαρμάκων,

ουρές τη μια μέρα στα φαρμακεία και την άλλη άδεια, ουρές στις εφορίες,

ουρές παντού σε μια πόλη που της κόβουν τα δένδρα απ’ τα άλση για καυσόξυλα, που

άλλοι στα τζάκια καίνε καρεκλοπόδαρα, άλλοι οικοδομικά υλικά κι άλλοι ό,τι άλλη βρώμικη ύλη βρουν.

Τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στον πολιτισμό του Παλατιού δεν είναι καλό για τον πολιτισμό της καλύβης,

πόσω μάλλον όταν η βαρβαρότης περισσεύει στο Παλάτιον.

Χαλκέντερους άκουγα μικρός κι έμαθα ότι είναι εκείνοι που αντέχουν πολλά - και θαύμαζα!

Χαλκέντερους νόμιζα αυτούς που είναι φτιαγμένοι από σθένος και δικαιοσύνη, τους πρόμαχους του καλού, τώρα

τον σκληρό Γενάρη του 2013, χαλκέντεροι ζητούν οι Εξουσιάζοντες να ’ναι στην πείνα και το άδικο οι πολίτες.

Οι πολίτες που πρέπει να γίνονται αγόγγυστα υπήκοοι, υπήκοοι του Ολι Ρεν, της φράου Μέρκελ, του Βαγγέλη Βενιζέλου, του

τρόμου,

του παράλογου,

της προπαγάνδας,

της απελπισίας,

των περικοπών στις γάζες - κι όποιος επιζήσει.

Και όταν νύχτωνε στην Αθήνα και την επικράτεια, τότε τον σκληρό Γενάρη του 2013, οι Οθωμανοί κατελάμβαναν τις οθόνες των σπιτιών κι έπαιζαν σίριαλ γενόσημα αμφιβόλου ποιότητος.

Κι όσο νύχτωνε, το κρύο δυνάμωνε και οι άστεγοι μάζευαν τις σελίδες των εφημερίδων που δεν πήρε να τις διαβάσει ο άνεμος και τυλίγονταν με αυτές για να κρατηθούν ζεστοί, διότι

δριμύ το ψύχος του κενού γύρω τους.

Περπατώ για το σπίτι, ό,τι είπε ο Ουγκώ πρέπει να ξαναπούμε, ό,τι ξεχάσαμε να ξαναθυμηθούμε, δεν λειτουργεί καλά ο κόσμος,

στρατιές ποιητών και συγγραφέων, ηρώων και αγίων έφεραν τον κόσμο έως τον 20όν αιώνα - τόσο κοντά στο δίκιο του και, ξαφνικά που ξαφνικά δεν ήταν, ανεβάζουν

πάλι τον κόσμο στον σταυρό αυτοί που βγάζουν λεφτά απ’ τα καρφιά.

Κι άρχισε ο νέος αιώνας, ο 21ος, επιστρέφοντας στην αρχή του προηγούμενου.

Και φόρεσαν στις καλές λέξεις κίτρινο αστέρι οι νεοφιλελεύθεροι και τις έβαλαν να δουλεύουν για τον Μολώχ, να μη μιλούν,

να μην ακούγονται,

να μη γράφονται.

Τα βράδια λοιπόν, αυτόν τον σκληρό Γενάρη του 2013, βγαίνω κι εγώ στην παρανομία με τις λέξεις του Θερβάντες και του Μαρξ, του Χριστού και του Ντίκενς. Του Σαίξπηρ.

Λέξεις από ήρωες, αντάρτες και αγίους, ζωγραφισμένες από μικρά παιδιά και παράτολμα όνειρα,

που μιλούν για άλλους κόσμους κι όχι για τον κόσμο του ΔΝΤ που κόσμος δεν είναι...

ο Στάθης στον Ενικό