ΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ

Σ’ αυτό εδώ το κοτέτσι που λέγεται Ελλάδα - Ναι, ναι όπως το ακούσατε γιατί κότες είμαστε όλοι τελικά – έχουμε ένα εκατομμύριο νόμους που τελικά κανένας στην ουσία δεν εφαρμόζεται. Κι ένας κυρίαρχος νόμος όμως αρκούσε να λύσει πολλά προβλήματα, αν είχε βέβαια απόλυτη εφαρμογή. Ένας νόμος που να υποχρεώνει όποιον καταγγέλλει κάτι, να προσκομίζει επί τόπου αποδείξεις και τεκμήρια. Αλλιώς αυτή η καταγγελία να μην βγαίνει ποτέ στην επιφάνια.

Όλος αυτός ο ορυμαγδός επικρίσεων, που εκτοξεύονται επί δικαίων και αδίκων απ’ όλα ανεξαιρέτως τα μέσα ενημέρωσης είχε και έχει ανυπολόγιστες συνέπειες για τον έρμο ετούτο τόπο.
Πρώτον γιατί απαξιώνει τους πάντες και τα πάντα σπέρνοντας προς κάθε κατεύθυνση ισοπέδωση, και δεύτερον ρίχνει δηλητήριο στις ψυχές, ακόμα κι αυτών που απλός παρακολουθούν το σικέ τούτο παιχνίδι ως αμέτοχοι θεατές. Και η δική μου πείρα που ανέκαθεν τα «έχωνα χοντρά» σε όσα θεωρούσα λανθασμένα πιστός στην παροιμία – Αν δε μαλώσεις δεν λες την αλήθεια – λέει: ότι σ’ ετούτη εδώ τη χώρα του νεοέλληνα του ακράτου ατομικισμού ήτανε πάντοτεπολλές οι αλήθειες. Έτσι μου γίνεται μάθημα σιγά-σιγά τώρα που πιάσαμε σχεδόν τον πάτο, ότι δεν πρέπει ποτέ να παίρνεις προσωπικά και να φανατίζεσαι με τις αντίθετες με τις δικέ σου απόψεις. Γιατί είπαμε σ’ αυτό τον τόπο και μάλιστα αυτή την εποχή, πάντοτε θα υπάρχουν πάνω από δύο αλήθειες κι απόψεις.

Μη βιαστείς να πεις ότι άλλαξα κατά πολύ, και η κρίση μ’ έκανε και σε πολλά να αναθεωρώ. Ίσως βαρέθηκα μια ζωή επικρίσεις δίχως άκρη και ήρθε η ώρα να δείξω πνεύμα λίγο ανεκτικότητας, μιας και μαζεύει λίγο –λίγο και το κουβάρι της ζωής. Ίσως πρόκειται απλός για μια πρόσκαιρη κατάσταση που θα τελειώσει κι αυτή η φάση αργά η γρήγορα. Δεν ξέρω. Μάλλον μπορεί να κουραστώ απ’ την πολύ συναίνεση και να ξαναγυρίσω στις παλιές καλές - αιχμηρά καταγγελλτικές - συνήθειες. Να έρθω δηλαδή στα ίσα μου ως γνήσιος νεοέλληνας, και σύμφωνα μ’ όσα διέπουν τη συμβίωση σε τούτο το νεοελληνικό «κοτέτσι».

Καστρινός