Το ΧΩΝΙ της Κυριακής αυτολογοκρίθηκε

Το ΧΩΝΙ της Κυριακής κυκλοφορεί με λευκό πρωτοσέλιδο:  «αυτολογοκρίνεται» και δε δημοσιεύει το πρώτο του θέμα, προκειμένου να  μην... αποσταθεροποιήσει τη χώρα.

Κυκλοφορεί με λευκό πρωτοσέλιδο, για να δείξει πόσο ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ είναι η  όλη συζήτηση για το αν και πότε ο δημοσιογράφος πρέπει να δημοσιοποιεί  τα θέματά του.
Αυτολογοκρίνεται, για να τονίσει πόσο εκ του πονηρού είναι το  επιχείρημα πως ο δημοσιογράφος υποχρεούται να κρατάει στο συρτάρι κάτι  που θεωρεί είδηση, δήθεν για να μην αποσταθεροποιήσει τη χώρα. Το  «λευκό ΧΩΝΙ» φωνάζει αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο σε κάθε  Δημοκρατία: ότι είναι αδιανόητο ένα ρεπορτάζ να μη βλέπει το φως της  δημοσιότητας, αλλά να καλείται ο δημοσιογράφος να ρωτήσει πρώτα τον  πρωθυπουργό μήπως... παραείναι κρίσιμες οι στιγμές. Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ  ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.

Ουσιαστικά, αυτό που ζητάνε από τον δημοσιογράφο είναι να κλείνει το  μάτι στην εκάστοτε εξουσία και να λέει «θα στείλεις μερικά εκατομμύρια  ευρώ κρατικής διαφήμισης στην εφημερίδα μου, για να μη δημοσιεύσω το  θέμα;».

Ουσιαστικά, αφού έχουν κάνει τους νόμους έτσι ώστε ποτέ να μην  ελέγχεται και να μην τιμωρείται κανένας πολιτικός, θέλουν να  μετατρέψουν ΟΛΟΥΣ τους δημοσιογράφους σε κοινούς εκβιαστές, για να  καταργήσουν και τον έλεγχο του Τύπου. Κι όλα αυτά, δια στόματος του  προέδου της Βουλής...

Η όλη υπόθεση δεν έχει καν να κάνει με το αν είναι αλήθεια τα όσα  καταλογίζει ο καταγγέλλων στον Μεϊμαράκη και δημοσίευσε η Real του  Χατζηνικολάου. Εχει να κάνει με ξεκάθαρη προσπάθεια μιας κυβέρνησης να  καταργήσει την Ελευθερία του Τύπου και, κατ’ επέκτασιν, την ίδια τη  Δημοκρατία.

Ολο αυτό το κλίμα μας θυμίζει μια άλλη εποχή, που ο ελληνικός λαός  είχε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης, όπως και σήμερα, που η χώρα μας  βίωνε καθημερινά την εθνική ταπείνωση, όπως και σήμερα, και που οι  εφημερίδες διώκονταν για τα πρωτοσέλιδά τους, όπως και σήμερα. Μας  θυμίζουν τα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο  μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή: Την τριετία 1917-1920 επιβάλλεται  στρατιωτικός νόμος και αυστηρή, σκληρή λογοκρισία στον Τύπο. Στο  Υπουργείο Εσωτερικών λειτουργεί επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας και  Λογοκρισίας. Πολλοί διευθυντές αντιπολιτευόμενων εφημερίδων οδηγούνται  στη φυλακή. Το 1931 ψηφίζεται ο περιοριστικός νόμος 5060 «Περί Τύπου»,  που δίνει τις βάσεις για το σκληρό αναγκαστικό νόμο 1092 περί Τύπου,  της δικτατορίας Μεταξά (1938).

Και για να επιστρέψουμε στο 2012:

Εδώ δεν έχουμε Μεϊμαράκη εναντίον Χατζηνικολάου.

Εδώ έχουμε κυβέρνηση εναντίον της ελευθερίας του Τύπου.

Κυβέρνηση εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας.

Και σ’ αυτό τον πόλεμο (που με χαρά και πανηγύρια είμαστε έτοιμοι να  συνεχίσουμε Στο ΧΩΝΙ) οι δημοσιογράφοι οφείλουν να πάρουν θέση,  αφήνοντας κατά μέρους αντιζηλίες και μικροσυμφέροντα των πωλήσεων και  του ανταγωνισμού.

Εδώ δεν έχουμε την υπόθεση ενός ανταγωνιστή «εφημεριδά».

Εδώ έχουμε χούντα. Χούντα σ’ όλο της το μεγαλείο.

Εδώ και τώρα παίρνουμε θέση:

Θα παίζουμε τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και επειδή έχετε κάνει πολλά.... δεν  φαντάζεστε τι σας περιμένει.

Με αγάπη...

ΠΡΟΣΟΧΗ. ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΧΩΝΙ