Το μπούμεραγκ του φόβου...

Εσπειραν φόβο, θερίζουν φόβο.

Τα κόμματα που συνθέτουν την τρέχουσα (και μη φθάνουσα)κυβέρνηση, υφήρπαξαν τη λαϊκή εντολή, είτε ψευδόμενα περίεπαναδιαπραγματεύσεων και επιμηκύνσεων, είτε τρομοκρατώντας τον λαό με την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη και της εισόδου στο χάος...

Δεν χρειάσθηκαν παρά λίγες εβδομάδες για να αποδειχθεί ότι ηπολιτική του φόβου δεν ήταν παρά η πολιτική των φοβισμένων.

Μια πολιτική που υπαγορεύθηκε απ’ τους πραγματικούς Δυνατούςστα εφ’ ημάς Ανδρείκελα - τους τρεις υποταγμένους.

Αυτή η πολιτική είναι σαν τον «κατευνασμό», οδηγεί ακριβώς σε αυτό που θέλει να αποφύγει: στην καταστροφή.

Δεν χρειάσθηκαν παρά λίγες εβδομάδες για να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του λαού ότι αυτή η πολιτική οδηγεί στον έβδομο πάτο της Κόλασης, αν όλα εξελιχθούν με βάση τη συνταγή-θάνατο, είτε αυτή ήταν ευθύς εξαρχήςφάρμακο-φαρμάκι, είτε επειδή δεν «εφαρμόσθηκε καλά» - ποσώς! 

Οταν συνεστήθη αυτή η κυβέρνηση, η στήλη, σατιρίζοντας την πραγματική της φύση, έλεγε ότι ο όντως πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν η κυρία Μέρκελ. Λάθος! Είναι ο κ. Μαζούχ. Ή ο κάθε Πωστονλέν της Τρόικας.

Η υπόθεση πλέον για την Ελλάδα είναι μια χαμένη υπόθεση - η (έστωεικονική) κυβέρνησή της αποσυντίθεται. Νόμος είναι οι διαταγές του κ.Τόμσεν. Και εφαρμογή αυτού του Νόμου, η ηχώ Σαμαρά, η κομπορρημοσύνηΒενιζέλου και οι λυγμοί Κουβέλη - δεν τραβάει το σχήμα, ποτέ δεν τράβαγε, αλλά τώρα ο κόσμος το έχει συνειδητοποιήσει.

Στην κοινωνία κυκλοφορούν ψίθυροι που δεν θέλουν ακόμα να γίνουν κραυγές.

Με έναν τρόπο όμως ο κόσμος φοβάται πλέον λιγότερο το κακό (λόγω της βεβαιότητας για την έλευσή του), ενώ αντιθέτως αρχίζει να το φοβάται περισσότερο η κυβέρνηση (λόγω της ευθύνης της για την τελική του πραγμάτωση).

Η περίοδος που ορισμένοι πολίτες έτρεφαν φρούδες ελπίδες για, έστω, ισχνές αγελάδες εξέπνευσε - ούτε (καν) ισχνές αγελάδες, ούτε (καν) κολοκυθοκορφάδες.

Τώρα ο φόβος έρχεται τ’ ανάποδα.

Τώρα φοβούνται αυτοί που τον έσπειραν.

Διότι αυτοί που παίρνουν τα τελευταία μέτρα κατά βάθος δεν πιστεύουν στην επιτυχία τους. Τι ελπίζουν; να κερδίσουν χρόνο; να κάνουν πρώτα τα «καλά παιδιά» κι ύστερα να αμειφθούν με κάποια (ακόμα πιο ακριβή) επιμήκυνση; Με κάποια ρευστότητα που θα προκύψει από την επαναχορήγηση των δόσεων; ισχνές ελπίδες! Η ελπίδα, βεβαίως, πεθαίνει πάντα τελευταία - στο μεταξύ όμως πεθαίνει η χώρα.

Κι όσον λιγότερο ελπίζουν οι κυβερνώντες, τόσον περισσότερο φοβούνται. Φοβούνται μάλιστα φόβον διττόν: κοινωνική εξέγερση (στο εσωτερικό), αποπομπή της χώρας απ’ το ευρώ (στο εξωτερικό).

Φοβούνται και για έναν ακόμα λόγο.

Οι απάτες τους ξεσκέπασαν τις αυταπάτες τους: τι είναι ο κυρΣτουρνάρας μπροστά στη Μπούντεσμπανκ, Μπούντεσβερ ή τη Ζήμενς; Ή ο άνθρωπός τους ή μια τρίχα απ’ τα μαλλάκια τους...

Είτε λοιπόν εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας προκαλέσει η εγχώρια Τρόικα, είτε την απόρριψή της απ’ την ευρωζώνη καταφέρει, «θα έχει βλάψεικαι με τα δύο το ίδιο τη Συρία» - για να παραφράσουμε τον ποιητή...

Αν αυτή η βλάβη θα είναι ανατάξιμη και από ποιον, αυτό είναι το επόμενο (ήδη τρέχον) ερώτημα...

Ακροκόρινθος, 3·VΙΙΙ·2012, Στάθης Σ.

ο Στάθης στον Ενικό