Σπονδή στα Καλύβια Αγρινίου

«…δεν μπορείς κάθαρμα να κρεμάσεις εσύ ένα Πάσχο! Και το παληκάρι πέρασε τη θηλειά στο λαιμό του…»

Το καλοκαίρι του 1944 απ’ άκρη σ’ άκρη η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο πεδίο μάχης όπου ο Λαός μας σε μια απ’ τις φωτεινότερες στιγμές της χιλιόχρονης Ιστορίας του, πάλαιβε τη φασιστική λαίλαπα σ’ ένα υπέρτατο αγώνα για Ζωή ή Θάνατο.

Η ανθρωπότητα κατάπληχτη παρακολουθούσε τούτη την τιτανομαχία και αντλούσε διδάγματα, πείρα και κουράγιο.

Τα χτυπήματα, οδυνηρά για τον επιδρομέα, δεν τον άφιναν να ησυχάση πουθενά κι έκαναν την κάθε στιγμή παραμονής του στα χώματά μας, εφιαλτική.

Σε μια από τούτες τις στιγμές, μερικά αμούστακα ελληνόπουλα με λίγα λιανοτούφεκα κι απέραντη πίστη στο δίκαιο αγώνα του Λαού μας, χτύπησαν δυό αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανούς των Ες-Ες.

Το πρώτο μπόρεσε να ξεφύγη, με γεμάτη την καρότσα του σκοτωμένους και τραυματίες, ενώ απ’ το δεύτερο απόμειναν εκεί στη στροφή της δημοσιάς, στάχτη, λίγα αποκαΐδια και στραπατσαρισμένες λαμαρίνες.

Απ’ τον κατάλογο των αξιωματικών τους οι Γερμανοί διέγραψαν τον ανθυπολοχαγό Χανς και 14 γράμματα πήραν τον δρόμο για την Γερμανία να πληροφορήσουν ισάριθμες μητέρες ότι « ο υιός σας έπεσε ηρωικώς μαχόμενος δια το μεγαλείον της Γερμανίας και του μεγάλου μας Φύρερ».

Ύστερα από δυό μέρες – ξημερώνοντας 30 Ιουλίου 1944 – οι περίοικοι των φυλακών Παναγοπούλου, πίσω από τις γρίλλιες, άκουγαν το μακάβριο προσκλητήριο.

- Σταυρόπουλος

- Παρών

- Γουλές Γιώργος

- Παρών

- Αντώνης Πόλκας

- Παρών

- Κάπτεν Ντίας

- Παρών

- Κάπτεν Βάκχος, Κρασσάς, Καταπόδης, Πάνος Πάσχος

- Ζήτω η Ελλάδα

- Γιάννης Μαυρέλης

- Γειά σας αδέρφια! Ζήτω η Λευτεριά!

Τους έφεραν στον τόπο που έγινε το σαμποτάζ, στο φυλάκιο Καλυβίων και παρέταξαν τους 55 απέναντι από μια σειρά μυδράλλια. Πιο πέρα, προς το σταθμό, τέσσερες θηλιές σε τέσσερες τηλεφωκολώνες περίμεναν τους υπόλοιπους. Τους ανέβασαν στα τραπέζια και οι δήμιοι πλησίασαν να τους περάσουν τις θηλιές.

Ο Γέρο-Δίας κύτταξε με τα Ολύμπια μάτια του το Βάκχο κι ο Πάσχος χαμογελούσε στο φίλο του Μαυρέλη. Κι ύστερα έδωσε μια κλωτσιά κατάμουτρα στο δήμιο και μια φωνή ακούστηκε που έλεγε:

- Δεν μπορείς κάθαρμα να κρεμάσης εσύ έναν Πάσχο!

Και το παλληκάρι με μια μεγαλόπρεπη χειρονομία πέρασε τη θηλειά στο λαιμό του.

Δυό μάτια, στάζοντας ηλιαχτίδες κι Ελλάδα, καρφώθηκαν στα μάτια του κατάπληκτου ζώου που το νεκρανάστησε ο Χίτλερ από μια εποχή που έσβυσε πριν από εκατομμύρια χρόνια και το ‘στειλε στα σταυροδρόμια του Κόσμου να στήνη αγχόνες.

Την πρώτη Αυγούστου έγραψε η «Δυτική Ελλάδα» του μακαρίτη Γιάγκα:

«Ως αντίποινα διά την άνανδρον επίθεσιν υπό μιας κομμουνιστικής συμμορίας την 30 Ιουλίου  πλησίον του χωρίου Καλύβια καθ’ ην εφονεύθησαν Γερμανοί Στρατιώται και εις αξιωματικός, εξετελέσθησαν διά τουφεκισμού, 55 Κομμουνισταί εκ της περιφερείας Αγρινίου και εκρεμάσθησαν εις τον τόπον του εγκλήματος 4 επικίνδυνοι Κομμουνισταί εξ ων δύο Καπετανέοι του ΕΛΑΣ».

Ο Διοικητής των Γερμ. Στρατευμάτων Αιτωλοακαρνανίας».

Δυό μέρες έμειναν άταφοι οι νεκροί «προς παραδειγματισμόν» κατά τους ορισμούς των επιδρομέων. Μα η Ελλάδα έσφιγγε την καρδιά και βουτώντας το χέρι στο άλικο αίμα των παιδιών της έγραφε τη λέξγ που της πρωτόμαθε η Ζωή, όταν την έφερε στο κόσμο, τη λέξη «ΛΕΥΤΕΡΙΑ».

Την κεντούσε στη ποδιά της, στον ουρανό και στα κορφοβούνια της, τη χάραξε στη καψαλισμένη της Γη.

Δυό δεκαετίες ο Λαός μας μάτωσε τα νύχια του να ξεριζώση τ’ αγκάθια που έπνιγαν τον τάφο των 59 παληκαριών, της αιμάτινης σπονδής των Καλυβίων.

Και αύριο Κυριακή 26 Ιουλίου 1964 ένας άσπρος ξύλινος σταυρός, εκεί δίπλα στη δημοσιά περιμένει τους προσκυνητές του.

Σπύρος Γερολυμάτος

Άρθρο του Σ. Γερολυμάτου που δημοσιεύτηκε 

σε τοπική εφημερίδα, τον Ιούλιο του 1964

 Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.

από το Αγρίνιο...γλυκές μνήμες

Διαβάστε και πάλι από το Αγρίνιο...γλυκές μνήμες Καλύβια....Ιούλιος του '44