Είκοσι δύο χρόνια πριν... Σάββατο βραδάκι 29 Ιουνίου 2002!
Μεσογείου, δίπλα από τα εκδοτήρια της Hellas Flying Dolphins,έμελλε να γίνει η αρχή του ξετυλίγματος του κουβαριού της "τρομοκρατίας" στην Ελλάδα και της "εξάρθρωσης" της μεγαλύτερης "τρομοκρατικής" οργάνωσης,της περίφημης 17 Νοέμβρη.
Μια "τρομοκρατική" οργάνωση που παρενέβαινε (συμπτωματικά οσάκις στριμώχνονταν το κουβέρνο) στην πολιτική ζωή της χώρας από το 1975 με... σφαίρες, αφήνοντας πίσω της πτώματα και προκηρύξεις.
Παρ' όλα αυτά παρέμεινε ασύλληπτη για 27 χρόνια,εκτελώντας δικαίους και αδίκους και κάνοντας "απαλλοτριώσεις" στο όνομα της επανάστασης!
(Παρένθεση: η υπόθεση εξελίχθηκε στο πιο πετυχημένο σήριαλ του καλοκαιριού το 2002,που συνεχίστηκε και το φθινόπωρο με την "αυθόρμητη παράδοση" του Δημήτρη Κουφοντίνα!
Μέχρι και προσωπικές εμπειρίες εξομολογήθηκαν από τυχαίες συναντήσεις με τους "τρομοκράτες",που ήταν "όμορφοι" και "καλά παιδιά"!!!!δεν είχαν βλέπετε ταμπελάκι στο μέτωπο που να λέει την ιδιότητά τους)
Διαβάζουμε στο newsbeast.gr το χρονικό της σύλληψης των μελών της οργάνωσης:Ο δράστης (Σάββας Ξηρός) πολύ σοβαρά τραυματισμένος μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με τραύματα στα μάτια, στο δεξί χέρι και το θώρακα.
Τα ευρήματα ήταν ιδιαίτερα σημαντικά. Έτσι, την επόμενη ημέρα, εργαστηριακή έρευνα, έδειξε ότι το περίστροφο που είχε στο σάκο του ο τραυματίας, Σ. Ξηρός, ανήκε στον αστυνομικό, Χρήστο Μάτη, ο οποίος σκοτώθηκε το 1984 κατά τη διάρκεια ληστείας στην Εθνική Τράπεζα Πετραλώνων. Αυτό ήταν το πρώτο στοιχείο που συνέδεσε τον τραυματία με την οργάνωση.
Την 1η Ιουλίου δόθηκε στη δημοσιότητα φωτογραφία του και έγινε γνωστό το όνομά του. Δύο μέρες αργότερα εντοπίστηκε η γιάφκα της οργάνωσης στην οδό Πάτμου 84, στα Κάτω Πατήσια. Στις 6 Ιουλίου εντοπίστηκε η δεύτερη γιάφκα στην οδό Δαμάρεως 73 στο Παγκράτι.
Μία ημέρα αργότερα 17/7/2002, στους Λειψούς συνελήφθη ο εγκέφαλος της οργάνωσης, Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Και στις 18 Ιουλίου εντοπίστηκαν στη Χιλιαδού Εύβοιας οι Βασίλης Τζωρτζάτος και Θεολόγος Ψαραδέλλης. Στο Mόρφιο Θεσπρωτίας συνελήφθησαν οι Kωνσαντίνος Kαρατσώλης και Hρακλής Kωστάρης στις 20 Ιουλίου και μία μέρα αργότερα πιάστηκε από την Αστυνομία στην Αθήνα ο Θωμάς Σερίφης.
Ο Κωνσταντίνος Τέλιος που δεν μπορούσε να αντέξει την πίεση παραδόθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 23 Ιουλίου και μία μέρα αργότερα οι αστυνομικοί έπιασαν στην Καρδίτσα τον Παύλο Σερίφη. Στις 25 Ιουλίου εντοπίστηκε στην Αθήνα ο Πάτροκλος Τσελέντης και στις 26 του μηνός ο Νίκος Παπαναστασίου.
Την 1η Αυγούστου συνελήφθη στην πρωτεύουσα ο Σωτήρης Κονδύλης και στις 5 Σεπτεμβρίου, έπειτα από ασταμάτητες έρευνες της ΕΛ.ΑΣ., παραδόθηκε στις Αρχές ο Δημήτρης Κουφοντίνας που κρυβόταν στο Αγκίστρι.
Η πολύκροτη δίκη της οργάνωσης έγινε το 2003 με κάποια από τα μέλη της 17Ν να παραμένουν στη φυλακή και τους περισσότερους να έχουν αποφυλακιστεί.
Σαν σήμερα το 2002, τραυματίζεται ο Σάββας Ξηρός ύστερα από έκρηξη που σημειώνεται στα εκδοτήρια της Hellas Flying Dolphins στον Πειραιά! Ήταν η αρχή του τέλους για την 27ετή δράση της «17 Νοέμβρη».
Βράδυ 29ης Ιουνίου του 2002 και ξημερώνει την αρχή του τέλους της «17 Νοέμβρη». Οι «εκτελεστές» ήταν «βετεράνοι αλλά πάντα με το άγχος του πρωτάρη», όπως είχε γράψει στο βιβλίο του ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ήταν αυτός και ο Σάββας Ξηρός. Του Κουφοντίνα εξ αρχής, από την προετοιμασία ακόμα, δεν του πήγαινε κάτι καλά. Τα κινέζικα ρολόγια. Δεν ήταν οι κλασικοί μηχανισμοί της οργάνωσης…
Στόχος ήταν τα εκδοτήρια της Hellas Flying Dolphins στον Πειραιά, μία κίνηση συμβολική κατά των εφοπλιστών και για αλληλεγγύη στους ναυτεργάτες. Εκείνη τη φορά όμως τα πράγματα δεν κύλησαν όπως θα περίμεναν. Ήταν το πρώτο μοιραίο λάθος της «17Ν» στα 27 χρόνια δράσης της.
Ο Σάββας Ξηρός τραυματίζεται από τη βόμβα και δεν μπορεί να διαφύγει από το σημείο. O Δημήτρης Κουφοντίνας στέκεται δίπλα του, αλλά τον διώχνει… Ήταν η αρχή του τέλους της «17Ν». Το σκοτάδι είχε έρθει «για το μεταπολιτευτικό αντάρτικο της πόλης...» όπως ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας έγραψε στο βιβλίο του, «Γεννήθηκα τη 17 Νοέμβρη»!
Διαβάστε αποσπάσματα από το βιβλίο που έγραψε στη φυλακή, από την τελευταία δράση της «17 Νοέμβρη»:
«Κρατούσαμε δύο μικρές βόμβες. Το χτύπημα θα γινόταν σε δύο εταιρείες που ανήκαν σε δύο από τους πιο σκληρούς εφοπλιστές της ακτοπλοΐας. Συμβολικά. Αλληλεγγύη στους απεργούς ναυτεργάτες...
Αρχικά είχαμε σκεφτεί δυνατό χτύπημα... Ισχυρές βόμβες στα κεντρικά γραφεία τους. Είχαμε περάσει αρκετά από τα προηγούμενα βράδια παρατηρώντας τα, την ίδια ώρα που θα γινόταν η ενέργεια. Τελικά, την απορρίψαμε αυτή την ιδέα, μπορεί να κινδύνευαν άσχετοι άνθρωποι, περίοικοι.
Περπατούσα αργά, ξοπίσω μου βάδιζε ο Σάββας...
Εκείνο το βράδυ, Σάββατο 29 Ιουνίου 2002, είχαμε ξεκινήσει από το σπίτι στο Παγκράτι, Αλλάξαμε ταξί στη μέση της διαδρομής. Έλεγξα πρώτα τον τόπο της ενέργειας – όλα ήσυχα, όπως τα ξέραμε. Στο σημείο που είχαμε επιλέξει από πριν, βάλαμε τους δύο πυροκροτητές στην πρώτη βόμβα. Διπλό κύκλωμα, δύο ρολόγια - για ασφάλεια...
Πλησιάζαμε. Άνοιξε το φανάρι για τα αυτοκίνητα. Γύρισα το βλέμμα στον Σάββα. Μεταξύ μας δεν χρειάζονταν τα ειδικά σινιάλα της oργάνωσης, ύστερα από τόσα χρόνια. Καταλάβαινε ο ένας τις κινήσεις. τις σκέψεις του άλλου...
...Έστριψε στο διάδρομο ανάμεσα στους θάμνους. Έξι βήματα δικά μου μέχρι να τον περπατήσει. Τρία βήματα να ακουμπήσει την μπλε σακούλα. Και άλλα έξι να επιστρέψει, να βγει στο πεζοδρόμιο. Ακριβώς τη στιγμή που θα άνοιγε το φανάρι για τους πεζούς...
...Δύο ώρες πριν, καθώς οδηγούσα το σταρλετάκι προς το σπίτι της οργάνωσης στο Παγκράτι, σκεφτόμουν ξανά πως εκείνη η ενέργεια δεν μου πήγαινε καλά. Έπρεπε να γίνει με ωρολογιακούς μηχανισμούς που να διαφέρουν από τους κλασικούς μηχανισμούς της οργάνωσης. Δίχως εκείνα τα μεγάλα κινέζικα ξυπνητήρια που έδιναν την ασφάλεια του παλιού γνώριμου...
Εκείνη τη μέρα, στο σπίτι στο Παγκράτι, πήγα να ελέγξουμε μαζί τα πράγματα: Μηχανισμούς, τον πιεσμένο δυναμίτη, τα δοκιμαστικά λαμπάκια, τα όπλα. Αναποδιά. Είχε αφοσιωθεί πρώτα στην κατασκευή των ωρολογιακών μηχανισμών με εκείνα τα πλαστικά γερμανικά ρολόγια και τώρα συσκεύαζε το δυναμίτη.
...Βγήκα πρώτος από το σπίτι. Ο δρόμος μάς υποδέχτηκε στην τελευταία κοινή διαδρομή με τον Σάββα. Τελευταία φορά που τον είδα σωματικά ακέραιο...
… Έψαξα γύρω, μέσα στον καπνό, τη σκόνη, τα σπασμένα κλαδιά, τα πεσμένα φύλλα. Έψαχνα το όπλο, τις χειροβομβίδες, τη μικρή τσάντα. Πουθενά. Αργότερα θα τα βρει η αστυνομία κάτω από το κοντέινερ των γραφείων ή γαντζωμένα στα κλαδιά των δέντρων. Γύρισα ξανά στον πεσμένο σύντροφο. Τον αγκάλιασα, το αίμα πότισε τα ρούχα μου. «Πώς είσαι; Μπορείς να περπατήσεις;». Ξανά η σιγανή φωνή, τα ήρεμα λόγια που έσπαγαν λίγο, μου τόνιζε, «Φύγε εσύ...».
Πήγα γρήγορα στο ασθενοφόρο. «Εκεί στους θάμνους είναι ένας τραυματίας, πηγαίνετε γρήγορα». Ο οδηγός απρόθυμος κάτι μουρμουρητά, ότι κάτι περίμεναν, κάτι τέτοιο. «Γρήγορα, βοηθήστε τον». Ήρεμα και εγώ, μόνο το χέρι έσφιγγε, μέσα από την τσέπη του μπουφάν το σαρανταπεντάρι...
Ξεκίνησαν αργά. Περίμενα να φτάσουν στον Σάββα. Από μακριά ακούγονταν οι πρώτες σειρήνες των περιπολικών. Απομακρύνθηκα στα σκοτεινά της προβλήτας. Σκοτείνιαζε ήδη για το μεταπολιτευτικό αντάρτικο της πόλης...».
Διαβάστε εδώ για την ιστορία,τη δράση,τη δίκη και τις ποινές των μελών της 17Ν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες