Τα λεφτά μας πίσω, ρε!

Ο Ντόπερμαν Βασίλης Γαλούπης παίρνει αφορμή από το ιντριγκαδόρικο σκάνδαλο του εκατομμυριούχου Τσοχατζόπουλου κι αγγίζει το τεράστιο θέμα της διαφθοράς στο δημόσιο χρήμα!Βλέπεις ειδήσεις και σε κοντοζυγώνει κάθε φορά εγκεφαλικό. Όπως χθες κι απόψε για παράδειγμα, μ’ αυτή την περίπτωση του ζεύγους Τσοχατζοπούλου. Μια τόσο σοβαρή υπόθεση δημοσίου συμφέροντος φτάνει να παρουσιάζεται ήδη από τα κανάλια σαν… κουτσομπολίστικη. Μας λένε τι καναπέδες αγόραζε η μαντάμ, πόσα ξόδευε για γόβες και κιλότες, τι αμάξι έκανε παραγγελία ο Άκης, τι σπιταρόνες αγοράζανε…

Πού πήγαν τα λεφτά; Αυτό δεν ρώταγε ο γιός του Ανδρέα Παπανδρέου πριν δώσει την απάντηση με την μνημειώδη ατάκα του «λεφτά υπάρχουν»;

Και μετά μας είπε σαν παπατζής πολιτικός κι αυτός «εδώ λεφτά, εκεί λεφτά, πού είναι τα λεφτά;».

Το μεταξωτό σώβρακο!

Εμένα, λοιπόν, ένα πράγμα με ενδιαφέρει μόνο. Το αποτέλεσμα! Ούτε τι μεταξωτό σώβρακο αγόραζε ο Τσοχατζόπουλος και ο κάθε νεόπλουτος Τσοχατζόπουλος, ούτε πως πετούσε τα λεφτά  η μεγαλοπιασμένη Τσοχατζοπούλαινα.

Αν η δικαιοσύνη αποφανθεί ότι έχουν προέλθει χρήματα από παράνομες δραστηριότητες και σε βάρος του δημοσίου, τότε τα λεφτά αυτά θα πρέπει να ξαναμπούνε πίσω στο δημόσιο ταμείο. Στο δικό μου και δικό σου ταμείο. Αυτό με ενδιαφέρει. Και μόνο!

Το αποτέλεσμα, ρε!

Στην Ελλάδα πρέπει κάποτε να γίνουμε του αποτελέσματος. Άλλο να διαμαρτύρομαι από την εξέδρα, άλλο να μουντζώνω για να ξεχαρμανιάζω, άλλο να κουτσομπολεύω, άλλο να πετάω μια μαλακιούλα για πλάκα, άλλο να χαϊδεύω τα αυτιά του κόσμου κι εντελώς διαφορετικό να παίζω μπάλα και να κερδίζω.

Τι έγινε με την Siemens; ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ από την γερμανική δικαιοσύνη προέκυψε ότι σε Έλληνες πολιτικούς των δυο μεγάλων κομμάτων και σε αξιωματούχους υπουργείων δόθηκαν για μίζες 100 εκατομμύρια μάρκα. Πού είναι αυτά τα λεφτά; Δικά μας λεφτά είναι. Τα βάλαμε πίσω στα ταμεία; Εδώ ούτε τα ονόματα των μιζαδόρων ειπώθηκαν ποτέ! Τα συγκάλυψαν όλα!

Και το λέμε αυτό επειδή η γερμανική πολυεθνική έδινε τις μίζες σε κομματικά λαμόγια, ώστε να αναλαμβάνει μετά η εταιρία ΥΠΕΡΚΟΣΤΟΛΟΓΗΜΕΝΑ δημόσια έργα, τα οποία και χρυσοπληρώναμε με παραπάνω λεφτά εμείς τα κορόιδα.

Έγινε καμία απόπειρα των κομμάτων, της βουλής, της δικαιοσύνης για να βρεθούν αυτά τα 100 εκατομμύρια μάρκα; Όχι. Ή ακόμα κι αν έγιναν, απέτυχαν. Για ευνόητους λόγους…

Οι μιζαδόροι ζούνε παραμυθένια

… Κι έτσι αυτοί που τα αρπάξανε τα 100 εκ. ζούνε μια χαρά ανάμεσά μας, στέλνουν τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια και κάνουν πολυτελή ζωή. Δεν μας τα δώσανε πίσω. Τα χαίρονται. Κλείσανε τα μάτια τα κόμματα, τα ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς και η δικαιοσύνη! Η σχεδόν πάντα… τυφλή για τα μεγάλα ψάρια στην Ελλάδα!

… Ενώ όταν το κράτος ψάχνει 100 εκ. ευρώ για τον προϋπολογισμό και δεν τα βρίσκει, όπως πριν μερικούς μήνες, πάει και κόβει τις συντάξεις. Των ζωντανών τις συντάξεις, όχι των πεθαμένων που πληρώνει επί δεκαετίες αυτό το μπουρδέλο που λέγεται ελληνικό κράτος.

Είπαμε. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα ή απλά να κάνουμε βαβούρα σαν διαμαρτυρόμενοι;

Ο μεγαλοϊδεατισμός της μάσας

Γίνανε το 2004 οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας. Μια διοργάνωση ντόπας, τσιμέντου και μίζας, όπως έλεγε κι ένα σύνθημα δυνατό τότε. Πέταξαν κάποιοι μπροστά, ως συνήθως, το ζαχαρωτό του «μεγάλου εθνικού στόχου» κι από πίσω έγινε το σώσε. Μπροστά ο μεγαλοϊδεατισμός κι από πίσω η μάσα. Όπως πάντα!

Ρωτάω. Μπορεί να μας πει κανένας πόσο κόστισε η διοργάνωση; Κανείς δεν ξέρει οκτώ χρόνια μετά πόσο την πλήρωσα και την πλήρωσες!

Θυμηθείτε τι έγραφε η Ελευθεροτυπία στις 13 Μαρτίου 2010, δύο μήνες πριν μπούμε στο ΔΝΤ:

«Τον Νοέμβριο του 2004 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ ανακοίνωσε κόστος ολυμπιακών αγώνων 8,95 δισ. ευρώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται «δαπάνες για την κατασκευή έργων που ολοκληρώθηκαν ή επισπεύτηκαν λόγω των Αγώνων» (π.χ. Αττική Οδός, τραμ, προαστιακός κ.λπ.). Αργότερα, η Standard&Poor's το ανέβασε στα 11,27 δισ. ευρώ. Σήμερα πληροφορούμαστε ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά έργα που δεν έχουν καν αποπληρωθεί (π.χ. Ολυμπιακό Χωριό), ενώ μόνο στον τομέα του τουρισμού ουδέποτε επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη για διπλασιασμό των εσόδων. Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος των ολυμπιακών αγώνων μεταξύ των 20-30 δις ευρώ!».

Τα μούσια του Οσάμα

Πάνε τα λεφτουδάκια. Πέταξαν! Μιλάμε για τρελό ποσό. Οι ολυμπιακοί αγώνες στην Ατλάντα κόστισαν το 1996 μόνο 1.2 δις δολάρια. Εμείς πληρώσαμε μόνο για την ασφάλεια 1.3 δις ευρώ.

Βλέπετε και η τρομοκρατία είναι μπίζνα χοντρή. Δίς ευρώ παίχτηκαν σ’ όλο τον πλανήτη πάνω στα μούσια του Οσάμα Μπιν Λάντεν μετά το 2001!

Αγοράσαμε για το 2004 ακόμα και συστήματα ασφαλείας που ουδέποτε λειτούργησαν. Και φυσικά δεν πήραμε φράγκο πίσω. Επίσης, οκτώ χρόνια μετά η Αγγλία δεν θα ξοδέψει τόσα λεφτά ούτε συνολικά για τους ολυμπιακούς της αγώνες στο Λονδίνο, ούτε για την ασφάλειά της. Μόνο εμείς ήμασταν τόσο Μπρούκλυδες…

Έναν κράχτη στα κανάλια

Φυσικά, ούτε μόνο ο παραλίγο πρωθυπουργός Τσοχατζόπουλος και η σύζυγός του φταίνε για την χρεοκοπία της Ελλάδας. Ούτε αποκλειστικά τα 100 εκατομμυριάκια μίζες της Siemens. Ούτε μόνο οι ολυμπιακοί αγώνες της ντόπας, αν και αυτά τα 20-30 δις είναι τεράστιο ποσό (περίπου το ένα/δέκατο απ’ όσα κατάφερε να χρωστάει το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του ως σήμερα).

Πολλά φταίνε και τα ξέρουμε πλέον πολύ καλά. Δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε για τις δικές μας ευθύνες, για των άλλων, για το ποιος έχει τις μεγαλύτερες ή τις μικρότερες. Χιλιοειπωμένα είναι αυτά.

Εγώ άλλο λέω. Ότι στην Ελλάδα μέχρι τώρα όλοι την βγάζανε μια χαρά. Όταν σφίγγανε τα γάλατα πετάγανε άνωθεν ένα όνομα – κράχτη στα κανάλια, βορά στο λαϊκό αίσθημα περί εγκλήματος και τιμωρίας, ξεχαρμάνιαζαν όλοι μαζί για μερικές μέρες ή εβδομάδες μέσω μόνο διαπόμπευσης και στο τέλος ηρεμούσαν τα πνεύματα και πηγαίναμε γι’ άλλα. Γι’ αυτό υπήρξε ένα καθεστώς ατιμωρησίας.

Μεγαλώσαμε, όμως. Ωριμάσαμε, αν θέλετε. Την σκανδαλολογία του κουκουλώματος μέσω ΜΜΕ, πλέον δεν τη χάφτουν ούτε 12χρονα.

Το πρόβλημά μας είναι κατ’ εξοχήν νοοτροπίας, αλλά είναι τούτη τη στιγμή κι εξόχως πρακτικό. Οικονομικό. Λεφτά χρειαζόμαστε. Λεφτά μάς λείπουνε. Για λεφτά μάς σταυρώνουνε. Γι’ αυτό μας έχουν βάλει στη μέση και μας κοπανάνε όλοι. Για λεφτά!

Τα λεφτά σε οφσόρ

Το κους – κους στα δελτία των «8», οι έρευνες στα γραφεία των εισαγγελέων, οι προφυλακίσεις στα κελιά του Κορυδαλλού είναι όλα ωραία και σωστά σαν πρώτο βήμα. Δεν αρκούν, όμως. Με το που θα αποδειχθεί η ενοχή οποιουδήποτε, αμέσως να του πάρουν πίσω τα κλεμμένα μέχρι τελευταίου σεντ. Είτε είναι ακίνητα ανά τον κόσμο, είτε έξυπνα τοποθετημένα σε οφσόρ εξωτικών παραδείσων, είτε σε καταθέσεις, σαλόνια, αυτοκίνητα και κοσμήματα.

Όταν κανείς κλέβει κάτι που ανήκει σε όλους, η τιμωρία δεν μπορεί να ολοκληρώνεται στην διαπόμπευση ή την φυλάκιση, αλλά κυρίως στην επιστροφή των κλεμμένων. Το αποτέλεσμα, που λέγαμε. Επειδή σε κάθε τραγωδία πρέπει να υπάρχει κάθαρση.

Τα λεφτά μας πίσω, ρε! Και καμία παραγραφή ποτέ για κανέναν, είτε είναι πολιτικός, είτε λαμόγιο του δημοσίου, είτε τραπεζίτης, είτε δημοσιογράφος, είτε ο θεός ο ίδιος!

Τα ονόματα δημοσιογράφων

Και κάτι τελευταίο. Όλος ο κόσμος βρίζει τους δημοσιογράφους και τους λέει αλήτες και ρουφιάνους, κατατάσσοντάς τους ένα σκαλί κάτω από τους πολιτικούς. Την στιγμή που η ΕΣΗΕΑ ασφαλώς και καταλαβαίνει ότι ο πέλεκυς του κόσμου πέφτει επί δικαίων και αδίκων, γιατί δεν σπεύδει να μάθει και να ανακοινώσει τα ονόματα των διαπλεκόμενων με τον Άκη Τσοχατζόπουλο δημοσιογράφων; Ή, εκείνων που ήταν μέσα στα μαύρα κονδύλια των Γενικών Γραμματειών Επικοινωνίας - Ενημέρωσης και Μέσων Ενημέρωσης, που καταργήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι; Ποτέ δεν μάθαμε τα ονοματάκια τους… Ποτέ δεν πληροφορήθηκε ο κόσμος τα ονοματεπώνυμα μερικών απ’ αυτούς που σκυλοβρίζει - δικαίως κατ’ εμέ - ως αλήτες και ρουφιάνους…