Ντίνος Χριστιανόπουλος "εναντίον" Πόπης Τσαπανίδου

Σήμερα το πρωί η δημοσιογράφος Πόπη Τσαπανίδου έκανε το "λάθος" να καλέσει στην εκπομπή της τον αιρετικό ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο με αφορμή την άρνησή του να παραλάβει το βραβείο  του,τιμητική διάκριση το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων 2011,που του απονεμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για το σύνολο του έργου του.Ο 80χρονος κι ακμαιότατος λογοτέχνης,κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης,τα είπε χύμα και τσουβαλάτα αφήνοντας τη δημοσιογράφο άναυδη κι αμήχανη,η οποία απ' ότι φαίνεται συνήλθε το... απόγευμα κι έγραψε στη σελίδα της το κείμενο που ακολουθεί μετά τα δύο βίντεο της εκπομπής.

Σας ευχαριστώ κ. Χριστιανόπουλε.

Ανεξάρτητος, διαφορετικός, αυθάδης, σταθερός, αντισυμβατικός, μόνος απέναντι σε όλους τους συντεταγμένους με τα πρέπει. Με έναν τρόπο ζωής ιδιαίτερο και με τα κότσια να ζήσει βροντερά, τη ζωή αυτή, στο στενό πλαίσιο μιας πόλης μεγάλης -επειδή την λάτρεψε-, αλλά και τόσο μικρής που απομυθοποιεί εύκολα.

Μόνος απέναντι σε μυαλά κλειστά, συμβιβασμένα και υποκριτικά. Να «φωνάζει» με τον τρόπο του χρόνια τώρα.

«Είμαι απαρηγόρητος. Τίποτα δεν σώζει την Ελλάδα. Τίποτα». Είπε, φώναξε και –τι κρίμα, τι άδικο- κάποιοι έμειναν να σχολιάζουν τον τόνο της φωνής. Το ιδιαίτερο του λόγου του.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν εκεί, δίπλα μου, στο παραθύρι. Αφορμή για την πρόσκληση, η άρνησή του να παραλάβει το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, για το σύνολο του έργου του.

«Εγώ είμαι συνεπής, εσείς δεν είστε ενήμερη» με μάλωσε θυμωμένος που δεν θεώρησα απολύτως φυσιολογική τη στάση του. Και είχε δίκιο. Του έκανα μια ερώτηση την οποία είχε απαντήσει με ένα από τα καλύτερα συγγράμματά του  κοντά 35 χρόνια πριν. Το «Είμαι εναντίον» ήταν η διακήρυξη ζωής του. Οι αρχές στις οποίες έμεινε πιστός σε όλη του τη ζωή. 35 χρόνια μετά παραμένει το ίδιο «εναντίον». Δεν εξαγοράζει, δεν εξαρτάται, δεν εξαργυρώνει, δεν «ξεπουλιέται», δεν προωθεί και δεν προωθείται. Αντιδρά με πράξεις και με συνέπεια.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, σήμερα, εξέφρασε την απελπισία του ότι η χώρα αυτή δεν σώζεται. Γιατί χάσαμε τον στόχο. Γιατί δεν μείναμε «εναντίον». Εμείς, οι άλλοι, οι πριν και οι μετά… Οι περισσότεροι.

Και μεις, οι περισσότεροι, τον ξαναχάσαμε τον στόχο! Μείναμε στην εύκολη προσέγγιση. Μας έκαψε ο λόγος του. Μας έτσουξε. Ποιος είναι αυτός που μιλάει έτσι; Που δεν διαβάζει εφημερίδες και δεν ξερει ποιος είναι ο πρωθυπουργός. Που δεν «υποκλίνεται» μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα; Ποιος είναι αυτός που αγνοεί και περιφρονεί όχι μόνο δημοσιογράφους, αλλά και καταξιωμένους συναδέλφους του. Ποιος είναι αυτός που τολμά να μιλά έτσι σε μια κυρία στην τελική; Ε; Πάει τα έχασε!

Είναι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και τα έχει τετρακόσια. Είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους. Ένας από τους τελευταίους σημαντικούς. Που τόσο λίγους έχει πια αυτή η χώρα, για να του ξαναπροτείνουν το μεγάλο βραβείο των γραμμάτων. (Μα καλά εκεί στο Υπουργείο πολιτισμού τόσο πολιτισμός πια! Δεν ξέρανε τι εστί Χριστιανόπουλος δεν ρώταγαν; Δεν έψαχναν στο google βρε αδελφέ, για να μην φανεί η μιζέρια μας η εθνική και η πνευματική μας φτώχεια;)

Είναι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος που του έκοψαν τη σύνταξη και έσφιξε το ζωνάρι αλλά ζει μια χαρά και σήμερα. Γιατί δεν την καταπίνει αμάσητη την «τροφή». Αντιθέτως την φτύνει στα μούτρα αυτών που ΔΕΝ είναι «εναντίον».

«Είμαι απαρηγόρητος. Τίποτα δεν σώζει την Ελλάδα. Τίποτα». αυτό φώναξε σήμερα με τον δικό του τρόπο. Το ακούσατε;

 Σας ευχαριστώ κ. Χριστιανόπουλε, που μας αποδείξατε ότι υπάρχουν ακόμα φρέσκοι άνθρωποι, με ισχυρό σύστημα αξιών! Ότι δηλαδή, υπάρχει ελπίδα.

 

Κάντε μου  την χάρη. Δείτε ολόκληρη την συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου, στο ΣΚΑΙ player, (στην αρχή του Β μέρους της εκπομπής Σκάι τώρα).

Και μετά διαβάστε το «Είμαι εναντίον». Ή ξαναδιαβάστε το αν το ξέρετε.

Ρίχτε και μια ματιά στο «Ενός λεπτού σιγή» που του έχω αδυναμία.

• Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.
• Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.
• Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
• Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;
• Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
• Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.
• Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
• Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.
• Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
• Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;…

http://www.ipop.gr/