ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΕΟΙ

Από μικρό παιδί μόνο τρία πράγματα μ’ αρέσανε απ’ τις γιορτές. Το κλείσιμο των σχολείων, το σταυροκόνι που πάντα είχα κωλοφαρδία και ήμουνα πάντα ματσωμένος τέτοιες μέρες , και οι καλικάτζαροι. Τα καλικατζάρια τα γούσταρα πολύ. Γιατί όπως μας έλεγε η βάβω αυτά ήταν όλο διαολιά σαν εμάς, (τότε που ήμασταν παιδιά), χωρίς όμως να κάνουν ποτέ σοβαρό κακό στους ανθρώπους. Πάντα ροκάνιζαν το δέντρο της γης, να την γκρεμίσουνε και να γελάσουν. Κι εγώ τις νύχτες αφουγκραζόμουνα στη σιωπή, κρατώντας την ανάσα μου, να καταλάβω αν προχωρούσε η δουλειά τους, κι αν φέτος θα προλάβαιναν ή πάλι θα έφταναν τα Φώτα και θα πήγαινε τζίφος πάλι η προσπάθεια; Κι όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως τζίφος πήγαινε σ’ αυτό το τόπο η κάθε προσπάθεια. Μπάχαλο η κατάσταση, και φτού και πάλι απ’ την αρχή. Όμως τώρα τα περιθώρια στένεψαν πια. Φέτος τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Φέτος περιμένω τα Καλικαντζάρια με την ίδια προσμονή που τα περίμενα όταν ήμουν μικρός. Φέτος περισσότερο από ποτέ περιμένω αυτά τα μπάσταρδα τα καλικαντζάρια να κάνουν καλά τη δουλειά τους, να προλάβουν να ροκανίσουν το ρημάδι το δέντρο της γης, να πέσει μια και καλή να γκρεμιστεί τέτοιο που είναι, και να ξαναχτιστεί από την αρχή καινούριο, και διαφορετικό. Φέτος περισσότερο από ποτέ, θέλω να βάλω κι εγώ ένα χεράκι, έτσι καλικάτζαρους που μας κατάντησαν, να δώσω εγώ την τελευταία δαγκωματιά στο δέντρο της γης. Και να βγω έξω στο δρόμο μες τη βροχή και το κρύο και να φωνάξω: «Αφήστε τσ’ καλικαντζαρέους ρεεε! Αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους! Μπας και γκρεμιστεί το κωλόδεντρο και φυτρώσει κάνα καλύτερο! Δε σωνόμαστε αλλιώς πατριώτες.»
Κώστας Καστρινός