...ξεχνώντας ότι ήταν μέχρι πρότινος υπουργός και παραμένει βουλευτής
Όχι άκρατο λαϊκισμό ούτε χρεοκοπημένο νεοφιλελευθερισμό
Η προσπάθεια να μαζέψει η κυβέρνηση χρήματα, είναι αγωνιώδης. Περικοπές, επιλογές που συχνά παραπέμπουν σε πανικό υπό το κράτος της απειλής των δανειστών, που βρίσκουν στην περιοδικότητα της δόσης την αφορμή της πίεσης, είτε για να ξυπνήσουν της εγχώριες ραθυμίες, είτε για να ικανοποιήσουν εσωτερικές πολιτικές επιθυμίες.
Ωστόσο, το γαϊτανάκι αυτό των δηλώσεων των δανειστών και των δικών μας αδυναμιών επ’ ουδενί τρόπο δεν πρέπει να οδηγήσει σε λογικές κατεδάφισης, αλλά αντίθετα να ενεργοποιήσει τη βασική διαδικασία της αξιολογικής κρίσης, ενίοτε και της τιμωρίας. Πετάμε ό,τι οδηγεί την κοινωνία στο γκρεμό, κρατάμε αυτό που δημιουργεί προοπτικές σε μια δύσκολη περίοδο. Κι όλα αυτά, με απαίτηση για σοβαρότητα από όλους, ειδικά από τους εμπλεκόμενους στη δημόσια σφαίρα. Γιατί, διαφορετικά, δεν μπορεί να ανακτηθεί η αξιοπιστία που είναι απαραίτητη για τη δημιουργία των πολυπόθητων αυτών προοπτικών.
Έτσι, λογικές «δημιουργικής ασάφειας» δεν έχουν θέση. Λογικές διαφωνιών σε μαραθώνιες συλλογικές διαδικασίες, ΚΤΕ, επιτροπές, ακόμα και υπουργικές συσκέψεις, που προωθούν τη διαφωνία, απλά για την επικοινωνία της διαφωνίας, χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση, αίσθηση της κατάστασης και χωρίς τελική ένσταση, πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Κι αυτό για να γίνει η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, αφετηρία για απογείωση. Touch and go…. Αρνείται κανείς ότι για πολλά χρόνια κράτος και πολίτες επιλέξαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, με δανεικά; Ότι κατασπαταλήσαμε τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, επιδοτήσεις, που πήγαιναν για δομικές αλλαγές στην παραγωγή σε ρεμούλες και μίζες, σε επενδύσεις στην αισθητική και ψυχική ευτέλεια ενός αδιέξοδου life style; Ότι βαφτίσαμε τον καταναλωτισμό ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα σε παραγωγική αποσύνθεση;
Στον άκρατο κομματισμό, το λαϊκισμό και τον πατερναλιστικό κρατισμό, αλλά και την αισθητική ανεπάρκεια που μας οδήγησε ως εδώ, ας μην αντιτάξουμε, όμως, την λατρεία του χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού, τον βίαιο προσηλυτισμό σε λογικές κατεδάφισης του δημόσιου χώρου, των αξιών της συλλογικότητας και της δράσης με γνώμονα το κοινό καλό. Ας μην απεμπολήσουμε αξίες που συνέχουν το κοινωνικό σώμα, που οδηγούν σε κρατικές λειτουργίες με πρώτιστο τον αναδιανεμητικό ρόλο, το μοίρασμα στους πολίτες αισθητικής υπεραξίας κι όχι εξευτελιστικής απαξίας.
Η κρίση είναι πολύ βαθύτερη. Είναι κρίση αξιών, κρίση πολιτισμική. Πάνω απ’ όλα είναι κρίση πολιτική. Γι΄ αυτό είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να επενδύσουμε στον Πολιτισμό και την Παιδεία, σε τομείς που μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο ανάπτυξης και αξιακής αναβάπτισης.
Για παράδειγμα, ποιες είναι αυτές οι ΔΕΚΟ που πραγματικά πρέπει να περικόψουν προσωπικό, να καταργηθούν, και ποιες αντίθετα, αν είχαμε το θάρρος έπρεπε να ενισχύσουμε. Αναφέρω γενικά: το Κτηματολόγιο, που είναι απαραίτητο για να φέρουμε επενδύσεις σε σταθερό πλαίσιο με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και τη χωροταξία, χωρίς παραθυράκια αυθαιρέτων, ο ερευνητικός οργανισμός για μεταλλευτικό και γεωλογικό πλούτο, για τα υπόγεια ύδατα, που όλα αποτελούν εθνικό πλούτο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ή άλλοι οργανισμοί που κατάφεραν να επιβιώσουν με θετικό απολογισμό μέσα στην κρίση, να αποφύγουν το μαρασμό, προβάλλοντας αξίες και υπηρετώντας τη δυσεύρετη αισθητική σε πείσμα άλλων οργανισμών που λειτουργούν στη βάση πελατειακών σχέσεων.
Ποιος θα αρνιόταν, έτσι, ακόμα κι από αυτούς τους μοσχαναθρεμμένους συνδικαλιστές, από εμάς τους ίδιους του πολιτικού συστήματος, μια γενναία
περικοπή σε οργανισμούς, υπηρεσίες που «υπηρετούν» ένα ασαφές και εν πολλοίς σοβιετικό μοντέλο παραγωγής και «πολιτιστικής» παραγωγής (τα παραδείγματα βρίθουν σε πολλά υπουργεία με τους εποπτευόμενούς τους φορείς), ένα αυστηρό πλαφόν αμοιβών στον ευρύτερο και στενό δημόσιο τομέα με παράλληλη διοχέτευση πόρων στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς και σε λίγους, αλλά γερά δομημένους φορείς Πολιτισμού. Είναι θετικό ότι ανοίγει η συζήτηση για ένα συμμάζεμα στο χώρο. Αναμφισβήτητα, μπορούν πολλοί φορείς να καταργηθούν, αλλά και οι υπόλοιποι να λειτουργήσουν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό, με άλλα λόγια, να λειτουργήσουν με άλλη λογική, ώστε να αναδειχτούν οι δυνάμεις που υπάρχουν στον τόπο.
Η Πολιτεία οφείλει να γνωρίζει ότι χρειάζεται να μπουν λεφτά στην Παιδεία και στον Πολιτισμό, γιατί όσα χρήματα δίνονται για την Παιδεία και τον Πολιτισμό τα παίρνει πίσω πολλαπλάσια η κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που η Θάτσερ, στην αντίστοιχη με τη δική μας περίοδο, όταν είχανε την κρίση τους οι Εγγλέζοι, έβαζε λεφτά στον Πολιτισμό, καθώς η ανάπτυξη πολιτιστικών δράσεων ωθεί πολλές φορές τους ανθρώπους να συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνο άτομα, αλλά και κοινωνική ομάδα. Αν πρέπει να πείσει για κάτι η πολιτική ηγεσία, είναι για το ότι είμαστε όλοι μια γροθιά προς την ίδια κατεύθυνση, και όχι για το αν τα φάγαμε ή δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά. Δεν φταίνε οι πολίτες, αλλά το πολιτικό σύστημα που έθρεψε την όλη κατάσταση.
http://www.aixmi.gr/
αξίζει να πάτε στη σελίδα της αιχμής και να διαβάστε τα σχόλια των αναγνωστών στο πόνημα της κυρίας Νταλάρα
Η προσπάθεια να μαζέψει η κυβέρνηση χρήματα, είναι αγωνιώδης. Περικοπές, επιλογές που συχνά παραπέμπουν σε πανικό υπό το κράτος της απειλής των δανειστών, που βρίσκουν στην περιοδικότητα της δόσης την αφορμή της πίεσης, είτε για να ξυπνήσουν της εγχώριες ραθυμίες, είτε για να ικανοποιήσουν εσωτερικές πολιτικές επιθυμίες.
Ωστόσο, το γαϊτανάκι αυτό των δηλώσεων των δανειστών και των δικών μας αδυναμιών επ’ ουδενί τρόπο δεν πρέπει να οδηγήσει σε λογικές κατεδάφισης, αλλά αντίθετα να ενεργοποιήσει τη βασική διαδικασία της αξιολογικής κρίσης, ενίοτε και της τιμωρίας. Πετάμε ό,τι οδηγεί την κοινωνία στο γκρεμό, κρατάμε αυτό που δημιουργεί προοπτικές σε μια δύσκολη περίοδο. Κι όλα αυτά, με απαίτηση για σοβαρότητα από όλους, ειδικά από τους εμπλεκόμενους στη δημόσια σφαίρα. Γιατί, διαφορετικά, δεν μπορεί να ανακτηθεί η αξιοπιστία που είναι απαραίτητη για τη δημιουργία των πολυπόθητων αυτών προοπτικών.
Έτσι, λογικές «δημιουργικής ασάφειας» δεν έχουν θέση. Λογικές διαφωνιών σε μαραθώνιες συλλογικές διαδικασίες, ΚΤΕ, επιτροπές, ακόμα και υπουργικές συσκέψεις, που προωθούν τη διαφωνία, απλά για την επικοινωνία της διαφωνίας, χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση, αίσθηση της κατάστασης και χωρίς τελική ένσταση, πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Κι αυτό για να γίνει η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, αφετηρία για απογείωση. Touch and go…. Αρνείται κανείς ότι για πολλά χρόνια κράτος και πολίτες επιλέξαμε να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, με δανεικά; Ότι κατασπαταλήσαμε τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, επιδοτήσεις, που πήγαιναν για δομικές αλλαγές στην παραγωγή σε ρεμούλες και μίζες, σε επενδύσεις στην αισθητική και ψυχική ευτέλεια ενός αδιέξοδου life style; Ότι βαφτίσαμε τον καταναλωτισμό ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα σε παραγωγική αποσύνθεση;
Στον άκρατο κομματισμό, το λαϊκισμό και τον πατερναλιστικό κρατισμό, αλλά και την αισθητική ανεπάρκεια που μας οδήγησε ως εδώ, ας μην αντιτάξουμε, όμως, την λατρεία του χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού, τον βίαιο προσηλυτισμό σε λογικές κατεδάφισης του δημόσιου χώρου, των αξιών της συλλογικότητας και της δράσης με γνώμονα το κοινό καλό. Ας μην απεμπολήσουμε αξίες που συνέχουν το κοινωνικό σώμα, που οδηγούν σε κρατικές λειτουργίες με πρώτιστο τον αναδιανεμητικό ρόλο, το μοίρασμα στους πολίτες αισθητικής υπεραξίας κι όχι εξευτελιστικής απαξίας.
Η κρίση είναι πολύ βαθύτερη. Είναι κρίση αξιών, κρίση πολιτισμική. Πάνω απ’ όλα είναι κρίση πολιτική. Γι΄ αυτό είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να επενδύσουμε στον Πολιτισμό και την Παιδεία, σε τομείς που μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήριο ανάπτυξης και αξιακής αναβάπτισης.
Για παράδειγμα, ποιες είναι αυτές οι ΔΕΚΟ που πραγματικά πρέπει να περικόψουν προσωπικό, να καταργηθούν, και ποιες αντίθετα, αν είχαμε το θάρρος έπρεπε να ενισχύσουμε. Αναφέρω γενικά: το Κτηματολόγιο, που είναι απαραίτητο για να φέρουμε επενδύσεις σε σταθερό πλαίσιο με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και τη χωροταξία, χωρίς παραθυράκια αυθαιρέτων, ο ερευνητικός οργανισμός για μεταλλευτικό και γεωλογικό πλούτο, για τα υπόγεια ύδατα, που όλα αποτελούν εθνικό πλούτο, η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ή άλλοι οργανισμοί που κατάφεραν να επιβιώσουν με θετικό απολογισμό μέσα στην κρίση, να αποφύγουν το μαρασμό, προβάλλοντας αξίες και υπηρετώντας τη δυσεύρετη αισθητική σε πείσμα άλλων οργανισμών που λειτουργούν στη βάση πελατειακών σχέσεων.
Ποιος θα αρνιόταν, έτσι, ακόμα κι από αυτούς τους μοσχαναθρεμμένους συνδικαλιστές, από εμάς τους ίδιους του πολιτικού συστήματος, μια γενναία
περικοπή σε οργανισμούς, υπηρεσίες που «υπηρετούν» ένα ασαφές και εν πολλοίς σοβιετικό μοντέλο παραγωγής και «πολιτιστικής» παραγωγής (τα παραδείγματα βρίθουν σε πολλά υπουργεία με τους εποπτευόμενούς τους φορείς), ένα αυστηρό πλαφόν αμοιβών στον ευρύτερο και στενό δημόσιο τομέα με παράλληλη διοχέτευση πόρων στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς και σε λίγους, αλλά γερά δομημένους φορείς Πολιτισμού. Είναι θετικό ότι ανοίγει η συζήτηση για ένα συμμάζεμα στο χώρο. Αναμφισβήτητα, μπορούν πολλοί φορείς να καταργηθούν, αλλά και οι υπόλοιποι να λειτουργήσουν με τον πλέον ορθολογικό τρόπο. Είναι πολύ σημαντικό, με άλλα λόγια, να λειτουργήσουν με άλλη λογική, ώστε να αναδειχτούν οι δυνάμεις που υπάρχουν στον τόπο.
Η Πολιτεία οφείλει να γνωρίζει ότι χρειάζεται να μπουν λεφτά στην Παιδεία και στον Πολιτισμό, γιατί όσα χρήματα δίνονται για την Παιδεία και τον Πολιτισμό τα παίρνει πίσω πολλαπλάσια η κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που η Θάτσερ, στην αντίστοιχη με τη δική μας περίοδο, όταν είχανε την κρίση τους οι Εγγλέζοι, έβαζε λεφτά στον Πολιτισμό, καθώς η ανάπτυξη πολιτιστικών δράσεων ωθεί πολλές φορές τους ανθρώπους να συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνο άτομα, αλλά και κοινωνική ομάδα. Αν πρέπει να πείσει για κάτι η πολιτική ηγεσία, είναι για το ότι είμαστε όλοι μια γροθιά προς την ίδια κατεύθυνση, και όχι για το αν τα φάγαμε ή δεν τα φάγαμε μαζί τα λεφτά. Δεν φταίνε οι πολίτες, αλλά το πολιτικό σύστημα που έθρεψε την όλη κατάσταση.
http://www.aixmi.gr/
αξίζει να πάτε στη σελίδα της αιχμής και να διαβάστε τα σχόλια των αναγνωστών στο πόνημα της κυρίας Νταλάρα
Αίσχος ! Για δες ποιός μιλάει ! Η κυρία Νταλάρα ! Πούχει γίνει πλούσια χάρις τα λαικά - επαναστατικά άσματα του μέχρι πρότινος αγαπητού σε μένα συζύγου της Νταλάρα του οποίου περιφέρει το όνομα μπας και " εξευμενίσει " τη λαική κατακραυγή ! Που θα πάει λίγες ώρες τους απομένουν ακόμα και η πτώση από τους υψηλούς τους θώκους θά φέρει επιτέλους χαμόγελα στα χείλη των πικραμένων φτωχών και άπορων Συνελλήνων ! Ηθελα να στείλω το ίδιο μ.νμ στο aixmi.gr ,αλλά ζητούσε απαραίτητα ονοματεπώνυμο ! Γιατί άραγε τέτοια φίμωση ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μπαμπάς της νυν κυρίας νταλαρα
ΑπάντησηΔιαγραφήέφτιαξε τον αγαπητό σου μέχρι πρό-
τινος τραγουδιστή και το κόμμα του
γέμιζε τα γήπεδα με οπαδούς. Αλλα
η τσέπη ποτέ δεν γέμισε γιατι η
κυρία νταλαρα δεν ξέρει να ράβει.