Η πολιτική είναι σαν την κόκα

του Κώστα Βαξεβάνη

Ποιό όπιο του λαού; Εδώ μιλάμε για την κόκα. 123 κιλά, συσκευασμένη σε στρόφαλους ενός μηχανήματος για την παραγωγή σογιελαίου. Κατασχέθηκε στις 19 Ιουλίου από την Διεύθυνση Ναρκωτικών του ΣΔΟΕ μετά από μια πολύ δύσκολη επιχείρηση. Η εξέλιξη της επιχείρησης, οδήγησε στη σύλληψη 9 ατόμων στη Σερβία και την ΠΓΔΜ και 3 στην Ελλάδα. Η είδηση των συλλήψεων μεταδόθηκε χθες από τα ΜΜΕ, με πολλές λεπτομέρειες, εκτός από μία. Οι δύο έλληνες συλληφθέντες, ο ένας διευθυντής τράπεζας στην Φλώρινα και ο άλλος τελωνειακός, είχαν ένα ακόμη κοινό στοιχείο (εκτός από την κοκαΐνη) που αποσιωπήθηκε. Ήταν και οι δύο συνεργάτες πολιτικών. Ο τραπεζικός, του Γιάννου Παπαντωνίου και ο τελωνειακός, του Γιώργου Λιάνη. Ο συνεργάτης του Παπαντωνίου, διετέλεσε και στέλεχος του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων καθώς και απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης το 2002 σε διεθνή Φόρουμ. Τα παραδέχθηκε ο ίδιος στην απολογία του. Σε μια προσπάθεια επίκλησης του έντιμου πρότερου βίου του ή της ισχύος του και των διασυνδέσεών του;

Ο δεύτερος, συνεργάτης του Λιάνη, αποπέμφθηκε απ ό,τι φαίνεται από τον βουλευτή, όταν κατηγορήθηκε σε μια υπόθεση όπλων. Τα πειθαρχικά βεβαίως της υπηρεσίας τον αθώωσαν, επανήλθε στην υπηρεσία του και τώρα κατηγορείται για εμπορία ναρκωτικών. Για την διευκόλυνση του περάσματος της κοκαΐνης στα Σκόπια.

Τα θέματα είναι δύο. Το πρώτο αφορά την δημοσιογραφία. Την επιλεκτική δημοσιογραφία, της επιλεκτικής πληροφόρησης, της επιλεκτικής χρεοκοπίας της αλήθειας. Η πολιτική ιδιότητα των δύο κατηγορουμένων, δίπλα μάλιστα σε δύο υπουργούς, δεν είναι κάτι ανάξιο λόγου. Άνθρωποι με ισχύ, με γνωριμίες, με θέσεις, ήταν ενδεχομένως έμποροι ναρκωτικών. Δεν είναι αυτό λεπτομέρεια άξια να την πει κάποιος και πολύ περισσότερο να την ερευνήσει; Για τα ελληνικά ΜΜΕ, μάλλον όχι. Το ότι δυο συνεργάτες πρώην υπουργών μπορεί να συμμετείχαν σε κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών, δεν ενοχοποιεί τους υπουργούς, αλλά ούτε και τους απαλλάσσει απ’ όλα. Αν ευθύνονται απλώς για τις κακές επιλογές συνεργατών, μπορεί να το αποδείξει μόνο η έρευνα. Και αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου. Σίγουρα δεν είναι η αποσιώπηση και η αλήθεια των ποσοστών.

Το δεύτερο θέμα είναι η σχέση της πολιτικής με το έγκλημα. Σε μια χώρα όπου η ατιμωρησία δεν είναι αόριστο αποτέλεσμα αλλά συγκεκριμένη άποψη του ίδιου του πολιτικού συστήματος, τους εγκληματίες χαϊδολογούν τα χέρια που ανταλλάσσουν χειραψίες στις πλατείες. Πάρτε όποια υπόθεση θέλετε: Ζωνιανά, Μάκης Ψωμιάδης, Δήμαρχος Ζαχάρως; Η πολιτική πατρωνία όχι μόνο υπάρχει αλλά θεωρεί πως έτσι μόνο μπορεί να υπάρχει η πολιτική. Με διαπλοκή, ανομία που αποφέρει εκλογικά αποτελέσματα, και αναβάπτιση στην κολυμβήθρα της δια βοής λαϊκής ετυμηγορίας.

Αυτή τη φορά δύο συνεργάτες πολιτικών, πιάστηκαν στα πράσα. Κατά την άποψή μου το θέμα δεν είναι οι οικονομικές απολαβές που μπορεί να είχαν από την όποια συμμετοχή τους στο κύκλωμα. Είναι πως αισθάνονται πολύ φυσικά και οικεία, να επεκτείνουν την μικροανομία και την εξουσία τους που απέφερε πολιτικά οφέλη, στην ανομία που φέρνει τεράστια προσωπικά οφέλη. Αν το πολιτικό σύστημα τους νομιμοποιεί να παρανομούν για να κάνουν προσλήψεις, να τακτοποιήσουν τους ημέτερους, να διαπλέκονται για να «καθαρίζουν» για την πολιτική, γιατί να μην το κάνουν για όλα;

Τι διαφοροποιεί αυτόν που «κανονίζει» με έναν κύκλο ανθρώπων να πάρει ο τάδε την παράνομη επιδότηση από αυτόν που κανονίζει να περάσει 123 κιλά κόκα; Το ότι υπάρχουν στη μέση ναρκωτικά; Όχι. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Και τα δύο ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Και όταν δεις πως είναι εύκολο να χειρίζεσαι τα πάντα για να κάνεις αυτό που θέλεις, το τι είναι αυτό που θέλεις είναι θέμα χρόνου.

Η πολιτική θα διαπλέκεται όλο και πιο σκληρά με το έγκλημα, όσο και η ίδια προσομοιάζει σε έγκλημα. Αν οι πολιτικοί (και δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο, πιστέψτε με) εμπλέκονται σε υποθέσεις ναρκωτικών, είναι γιατί αυτή η πολιτική είναι σαν την κόκα. Αν την επιλέξεις, επιτρέπονται τα πάντα.