Ενας διάσηµος αυστριακός ψυχοθεραπευτής έγραφε: «Εχω έναν ασθενή που κάθε τριάντα δευτερόλεπτα χτυπάει τις παλάµες του.Οταν τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό, απαντάει ήρεµος: “Για να διώξω τους ελέφαντες”. Κι όταν επισηµαίνω ότι ελέφαντες δεν υπάρχουν, απαντάει µε χαµόγελο επιτυχίας: “Βλέπεις; Πιάνει”».
Και συνεχίζοντας συµπεραίνει:
«Βλέπω τέσσερις τρόπους για να αντιµετωπίσω το πρόβληµα του ασθενούς. Να προσπαθήσω να τον πείσω ότι δεν υπάρχουν ελέφαντες. Να ξαπλώσει στο ντιβάνι και να βρούµε µαζί τα βαθύτερα αίτια της συµπεριφοράς του. Να φέρω στο ιατρείο έναν ελέφαντα και να του πω “βλέπεις που δεν φεύγει ακόµη και όταν χτυπάς παλαµάκια”; Και τέλος να συµβεί ένα εξωτερικό γεγονός, ας πούµε ένα αυτοκινητικό ατύχηµα, και να καθηλωθούν τα χέρια του, ώστε να µην µπορεί να τα χτυπάει και παρ’ όλα αυτά να µην εµφανιστούν ελέφαντες».
∆εν ξέρω γιατί θυµήθηκα αυτήν την ιστορία παρακολουθώντας τις τελευταίες ηµέρες την εξέλιξη της ελληνικής διάσωσης στο πλαίσιο της Ε.Ε. – και τηςκοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης στο εσωτερικό της χώρας µας. Μια απίστευτη συγχορδία «θεραπευτών» βρίσκεται πάνω από το σώµα της ασθενούς που είναι στην Εντατική µε αναπνευστήρα και συζητάει τρόπους περαιτέρω διάσωσής της.
Ο ένας λέει να τραβήξουµε τον αναπνευστήρα.∆εν έχει νόηµα να την κρατάµε εν ζωή. Γιατί η εν λόγω δεν είναι µόνο ασθενής. Είναι και ψυχασθενής και χτυπάει παλαµάκια να ξορκίσει τη δραχµή.
Ο άλλος λέει να βγάλουµε τον αναπνευστήρα αυτόν και να βάλουµε τον άλλον που χρησιµοποιούν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Πλην όµως κάποιοι άλλοι δεν θέλουν.
Ο τρίτος λέει να βάλουµε δύο αναπνευστήρες µε επιµήκυνση και να της αναδιαρθρώσουµε τα χέρια να µη χτυπάει αδίκως παλαµάκια. Και ο τέταρτος µάς εγγυάται ότι αν βγούµε από την καπιταλιστική εντατική θα µας δώσει δυο φιλάκια στον λαιµό και στα χειλάκια.
Στο µεταξύ το οξυγόνο λιγοστεύει, γιατί οι προµηθευτές δεν επιθυµούν να συνεχίσουν την προµήθεια του νοσοκοµείου σε οξυγόνο και οι συνδικαλιστές απεργούν.
Αυτές και άλλες σκέψεις µού προκάλεσε η σύσκεψη και υπερηφάνως αποτυχούσα συναίνεση των αρχηγών µας, πολλές από τις αναλύσεις και µια σειρά από προτάσεις. Αυτές και άλλες σκέψεις µού ενεργοποίησαν διαδοχικές δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών, επιτρόπων και διεθνών αναλυτών.
Μα ποιο ακριβώς είναι το πρόβληµα; Γιατί δεν µπορούµε να διακρίνουµε την ουσία του προβλήµατος και να επικεντρωθούµε στη λύση του; Τι φταίει που άλλα συµβαίνουν και άλλα καταλαβαίνουµε ότι συµβαίνουν; Ισως να φταίει η ίδια η πανάρχαια λέξη: ουσία.
Ετσι που έχει σκεπαστεί στη διάρκεια των αιώνων µε ισχυρότερες λέξεις- παράγωγα: εξουσία, περιουσία, συνουσία.
Είµαστε στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο και οι πολιτικοί ερίζουν αντί να συνεργάζονται στο πλαίσιο µιας ρεαλιστικής εθνικής στρατηγικής, ενώ καθένας ως περιούσιος θαρρεί πως έχει τη λύση. Μόνον αυτός. Είµαστε στην αρχή (;) µιας κοινωνικής, οικονοµικής και κοινωνικής διάλυσης και ο λόγος που προβάλ λεται είναι η τελική κραυγή µίας ύπαρξηςσε απελπισία που ετοιµάζεται να αυτοκτονήσει.
Είµαστε µάρτυρες µιας επερχόµενης ιστορικήςστιγµής αντάξιας του 1922 και του Εµφυλίου και τα συνθήµατα που επικρατούν από ένα πλήθος σε σύγχυση και οργή συνεπικουρούµενο από ανεύθυνους κάθε είδους είναι το «φύγετε». Και όχι «δουλέψτε» και «ενωθείτε». Είµαστε µάρτυρες µιας οµαδικής παράκρουσης χωρίς αντίσταση, χωρίς προοπτική, που όλο και περισσότερο µοιάζει να µας οδηγεί όχι στην Πλατεία Ταχρίρ, ούτε στην Πλατεία της Μαδρίτης, αλλά στα προάστια του Μογκαντίσου.
Τελικά ή πρέπει να φέρουµε τον ελέφαντα στο δωµάτιο ή να περάσουµε στην παλιά καλή θεραπεία. Τον ζουρλοµανδύα.
Για όσους από εµάς παρακολουθούµε την επερχόµενη καταστροφή. Γιατί εµείς είµαστε οι ασθενείς και όχι οι άλλοι που εκφράζουν µια κοινωνία που από καιρό αποσαθρώνεται στο έλεος της οργής, του λαϊκισµού, της άγνοιας και της ιδεοληψίας.
Επειγόντως λοιπόν έναν ζουρλοµανδύα για εµένα και τους οµοίους µου που πιστέψαµε στην ευρωπαϊκή, σύγχρονη και προοδευτική Ελλάδα και µια δραχµή µε γιασεµιά για τους άλλους.
Ισως πάλι τελικά επικρατήσουν ο δυτικός ορθολογισµός και η κοινοτική αλληλεγγύη που θα περιορίσει τη νοσταλγία µας για τον ανατολικό τρόπο παραγωγής και όλα τα προηγούµενα αποδειχθούν ένα κακό όνειρο.
Ολα αυτά θα τα δούµε στις ψηφοφορίες της Βουλής, στην εξέλιξη των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισµένων», στην απόφαση της ευρωζώνης και στο Συµβούλιο Κορυφής. Μέσα σε έναν µήνα σχεδόν συµπυκνώνεται το µέλλον ενός λαού και µιας ηπείρου, του πολιτισµού και του ορθού λόγου.
Και συνεχίζοντας συµπεραίνει:
«Βλέπω τέσσερις τρόπους για να αντιµετωπίσω το πρόβληµα του ασθενούς. Να προσπαθήσω να τον πείσω ότι δεν υπάρχουν ελέφαντες. Να ξαπλώσει στο ντιβάνι και να βρούµε µαζί τα βαθύτερα αίτια της συµπεριφοράς του. Να φέρω στο ιατρείο έναν ελέφαντα και να του πω “βλέπεις που δεν φεύγει ακόµη και όταν χτυπάς παλαµάκια”; Και τέλος να συµβεί ένα εξωτερικό γεγονός, ας πούµε ένα αυτοκινητικό ατύχηµα, και να καθηλωθούν τα χέρια του, ώστε να µην µπορεί να τα χτυπάει και παρ’ όλα αυτά να µην εµφανιστούν ελέφαντες».
∆εν ξέρω γιατί θυµήθηκα αυτήν την ιστορία παρακολουθώντας τις τελευταίες ηµέρες την εξέλιξη της ελληνικής διάσωσης στο πλαίσιο της Ε.Ε. – και τηςκοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης στο εσωτερικό της χώρας µας. Μια απίστευτη συγχορδία «θεραπευτών» βρίσκεται πάνω από το σώµα της ασθενούς που είναι στην Εντατική µε αναπνευστήρα και συζητάει τρόπους περαιτέρω διάσωσής της.
Ο ένας λέει να τραβήξουµε τον αναπνευστήρα.∆εν έχει νόηµα να την κρατάµε εν ζωή. Γιατί η εν λόγω δεν είναι µόνο ασθενής. Είναι και ψυχασθενής και χτυπάει παλαµάκια να ξορκίσει τη δραχµή.
Ο άλλος λέει να βγάλουµε τον αναπνευστήρα αυτόν και να βάλουµε τον άλλον που χρησιµοποιούν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Πλην όµως κάποιοι άλλοι δεν θέλουν.
Ο τρίτος λέει να βάλουµε δύο αναπνευστήρες µε επιµήκυνση και να της αναδιαρθρώσουµε τα χέρια να µη χτυπάει αδίκως παλαµάκια. Και ο τέταρτος µάς εγγυάται ότι αν βγούµε από την καπιταλιστική εντατική θα µας δώσει δυο φιλάκια στον λαιµό και στα χειλάκια.
Στο µεταξύ το οξυγόνο λιγοστεύει, γιατί οι προµηθευτές δεν επιθυµούν να συνεχίσουν την προµήθεια του νοσοκοµείου σε οξυγόνο και οι συνδικαλιστές απεργούν.
Αυτές και άλλες σκέψεις µού προκάλεσε η σύσκεψη και υπερηφάνως αποτυχούσα συναίνεση των αρχηγών µας, πολλές από τις αναλύσεις και µια σειρά από προτάσεις. Αυτές και άλλες σκέψεις µού ενεργοποίησαν διαδοχικές δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών, επιτρόπων και διεθνών αναλυτών.
Μα ποιο ακριβώς είναι το πρόβληµα; Γιατί δεν µπορούµε να διακρίνουµε την ουσία του προβλήµατος και να επικεντρωθούµε στη λύση του; Τι φταίει που άλλα συµβαίνουν και άλλα καταλαβαίνουµε ότι συµβαίνουν; Ισως να φταίει η ίδια η πανάρχαια λέξη: ουσία.
Ετσι που έχει σκεπαστεί στη διάρκεια των αιώνων µε ισχυρότερες λέξεις- παράγωγα: εξουσία, περιουσία, συνουσία.
Είµαστε στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο και οι πολιτικοί ερίζουν αντί να συνεργάζονται στο πλαίσιο µιας ρεαλιστικής εθνικής στρατηγικής, ενώ καθένας ως περιούσιος θαρρεί πως έχει τη λύση. Μόνον αυτός. Είµαστε στην αρχή (;) µιας κοινωνικής, οικονοµικής και κοινωνικής διάλυσης και ο λόγος που προβάλ λεται είναι η τελική κραυγή µίας ύπαρξηςσε απελπισία που ετοιµάζεται να αυτοκτονήσει.
Είµαστε µάρτυρες µιας επερχόµενης ιστορικήςστιγµής αντάξιας του 1922 και του Εµφυλίου και τα συνθήµατα που επικρατούν από ένα πλήθος σε σύγχυση και οργή συνεπικουρούµενο από ανεύθυνους κάθε είδους είναι το «φύγετε». Και όχι «δουλέψτε» και «ενωθείτε». Είµαστε µάρτυρες µιας οµαδικής παράκρουσης χωρίς αντίσταση, χωρίς προοπτική, που όλο και περισσότερο µοιάζει να µας οδηγεί όχι στην Πλατεία Ταχρίρ, ούτε στην Πλατεία της Μαδρίτης, αλλά στα προάστια του Μογκαντίσου.
Τελικά ή πρέπει να φέρουµε τον ελέφαντα στο δωµάτιο ή να περάσουµε στην παλιά καλή θεραπεία. Τον ζουρλοµανδύα.
Για όσους από εµάς παρακολουθούµε την επερχόµενη καταστροφή. Γιατί εµείς είµαστε οι ασθενείς και όχι οι άλλοι που εκφράζουν µια κοινωνία που από καιρό αποσαθρώνεται στο έλεος της οργής, του λαϊκισµού, της άγνοιας και της ιδεοληψίας.
Επειγόντως λοιπόν έναν ζουρλοµανδύα για εµένα και τους οµοίους µου που πιστέψαµε στην ευρωπαϊκή, σύγχρονη και προοδευτική Ελλάδα και µια δραχµή µε γιασεµιά για τους άλλους.
Ισως πάλι τελικά επικρατήσουν ο δυτικός ορθολογισµός και η κοινοτική αλληλεγγύη που θα περιορίσει τη νοσταλγία µας για τον ανατολικό τρόπο παραγωγής και όλα τα προηγούµενα αποδειχθούν ένα κακό όνειρο.
Ολα αυτά θα τα δούµε στις ψηφοφορίες της Βουλής, στην εξέλιξη των συγκεντρώσεων των «Αγανακτισµένων», στην απόφαση της ευρωζώνης και στο Συµβούλιο Κορυφής. Μέσα σε έναν µήνα σχεδόν συµπυκνώνεται το µέλλον ενός λαού και µιας ηπείρου, του πολιτισµού και του ορθού λόγου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες